ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #75 : ใบสมัคร 48

ใบสมัคร

ชื่อ-สกุล: เคส ไคโรส

ชื่อเล่น: เคส

อายุ: 16 ปี

เพศ: ชาย

รูปภาพประกอบ:

รูปร่างลักษณะ: ชายหนุ่มสูงกว่าร้อยเจ็ดสิบผมสีขาวลับกับดวงตาสีฟ้านํ้าทะเล รูปร่างสูงโปร่งผิวขาวสะอาดบนใบหน้ามีรอยสักสัญลักษณ์แปลกตา

ลักษณะนิสัย: จุดเด่นนิสัยเคสคือเป็นคนที่แทบไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ จะเรียกว่าใสซื่อก็ได้แต่ก็ไม่ถูกนักเพราะเคสจะรู้จักแค่เพียงพ่อกับแม่ของตนของใช้ในบ้านปรกติครัวเรือน และการต่อสู้สัญชาตรับรู้ถึงอันตรายและการเอาตัวรอด เคสเป็นคนขี้สงสัยค่ะเวลาสนธนากับเขาในหนึ่งประโยคจะมีคำว่า “มันคืออะไร” โผล่มาเต็มไปหมด เพราะเคสไม่รู้จักอะไรเลยแม้แต่ป้ายถนน เคสดูเป็นคนออกเงียบๆเพราะคบใครไม่ค่อยเป็นแต่ในใจค่อนข้างสนใจคนอื่นๆและอยากมีเพื่อนสนิท(เพราะมันไม่เคยมี) หน้าของเคสปรกติจะนิ่งตลอดค่ะไม่ว่าทำอะไรค่ะแต่เคสเป็นใจดีนะ(แม้หน้ามันจะนิ่ง) ภายนอกเคสถึงดูเป็นผู้ชายสูงรอยเจ็ดสิบกว่าที่ชอบทำหน้านิ่งแล้วถาม “มันคืออะไร” ตลอดๆ และเคสเป็นคนหวงเพื่อนมากเลยนะคะเพราะเขาไม่เคยมีเพื่อนดังนั้นถ้ามีซักคนจะหวงมากกว่าแมวหวงก้างซะอีก(ในกรณีที่ทำให้เพื่อนเขาลำบากน่ะนะ รังสีอำมหิตจะตามมาอย่างแรก) ทำให้ตรงนี้เป็นข้อเสียที่ชอบทำอะไรเกินเหตุไปบ้าง และควบคุมอารมณ์ตนเองไม่ได้เท่าไรนัก แต่ข้อดีคือเคสนั้นเป็นคนใจดีนะ แม้จะเห็นเขาทำหน้านิ่งๆเหมือนไม่น่าเข้าใกล้ก็เถอะ เคสออกเป็นคนตรงๆปากตรงกับใจอย่างเช่นเจอหมาก็ถามว่า “สัตว์ประเภทสี่ขาขนฟูนั่นคืออะไร” พร้อมเอียงคอ...หรือเวลาเห็นครูสอนน่าเบื่อก็บอกว่า “น่าเบื่อ” หรือ “ไร้คุณภาพ” ไปตรงๆเลย ถ้าคนอื่นด่าก็จะเอียงคอประมาณว่าสงสัยว่าตนเองพูดผิดตรงไหน แต่ถ้าทำให้เขาเชื่องได้มันก็เหมือนลึกแมวตัวเล็กๆที่จะเข้ามาถามไถ่มากๆล่ะนะ เอาง่ายๆคือเป็นหมา(?)ที่ไม่ค่อยรู้จักสิ่งของภายนอกเท่าไรนัก

จุดเด่น: รอยสักบนใบหน้า

สิ่งที่ชอบ: การได้รู้สิ่งใหม่ๆ

สิ่งที่ไม่ชอบ-เกลียด: คนที่ปฏิเสธหรือพูดด้วยถ้อยคำรุนแรงกับเขาเคสจะปรายตามองแบบหาเรื่องเลยล่ะ(และพร้อมมีเรื่อง)

จุดอ่อน: พ่อตัวเอง

ตำแหน่งในโรงเรียน: นักเรียน

เป็นเอาท์ไซเดอร์กลุ่มใด: ภูตสัตว์

กรณีเป็นกลุ่มภูตสัตว์ สามารถแปลงเป็นอะไรได้: หมาป่าขาว

ประวัติเล็กๆน้อยๆ:  ตอนเด็กๆเคสถูกจัดว่าเป็นเด็กที่เข้ากับคนอื่นไม่ได้และเป็นโรคกลัวคนค่ะทำให้พ่อของเคสโมโหมากและจับเขาไปสถานบำบัดและในระหว่างนั้นก็เกิดอุบัติเหตุทำให้เคสความจำเสื่อมแต่โรคกลัวคนยังไม่หายเลยจัดการให้เคสอยู่ที่บ้านและค่อยๆรักษาโรคให้หายไป แ่พ่อของเคสก็ชอบทุบตีเขาบอกว่าเขาไร้ประโยชน์อยู่เสมอๆทำให้เคสกลัวพ่อมาก จนโตมาแม้โรคกลัวคนจะยังไม่หายแต่เคสก็ยังสามารถพูดกับคนอื่นได้ปรกติและเก้บความกลัวไว้ในใจ