คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #51 : เรื่องราวความหลังของทั้งสามคน[ซาวะxยูคิxโค] 20เปอร์
เรื่องราวความหลัง
ย้อนกลับไปเมื่อเก้าปีก่อน
“ให้ตายสิ..บททดสอบคราวนี้ยากชะมัด..โถ่เอ๊ย! อีกแค่บทเดียวก็ได้เลื่อนขึ้นเป็นพลเอกแล้วแท้ๆ!”
“ไม่เห็นเข้าใจหัวข้อการทดสอบเลย..”
สองเสียงเล็กๆบ่นอย่างหัวเสียเมื่อคิดถึงการทดสอบการเลื่อนขั้นยศทหารชั้นพลเอกได้แล้วแท้ๆ เสียงติดห้าวของเด็กน้อยดวงตาคมติดสวยยังคงบ่นจ้อแจ้วต่อไปอย่างไม่คิดเหนื่อย หากแต่อีกคนซึ่งดูมีบุคลิกเย็นเหยียบต่างจากคนแรกได้แต่พยักหน้ารับฟังแต่ภายในนั้นกลับเห็นด้วยอย่างสุดๆ เพราะการทดสอบครั้งนี้สำหรับพวกเขาที่พึ่งอายุเพียงเจ็ดขวบแล้วมันยากเกินไปจริงๆ
ภายในทุ่งหญ้าโล่งกว้างมีต้นไม้ต้นใหญ่เป็นร่มเงาบังแสงแดดยามบ่าย เด็กน้อยผมสีเหลืองกำลังเกี่ยวขาไว้บนกิ่งไม้ใหญ่และปล่อยตัวลงมากอดอกด้วยสีหน้าหงุดหงิด ปากก็บ่นคำหนึ่งต่อการเกร็งตัวขึ้นมาหนึ่งครั้ง(คล้ายซิตอัพ) ครั้งหนึ่งที่ตัวเขาลุกขึ้นมาศีรษะจะจรดเข้าที่หัวเข่าซึ่งห้อยอยู่บนต้นไม้ทุกครั้ง บ่งบอกว่าเด็กคนนี้มีพละกำลังและสมธภาพทางร่างกายที่สูงพอตัวเลยทีเดียว
“การทดสอบบ้าบออะไร! พวกเราก็ทำถูกต้องทุกอย่างแล้ว! ก็ฆ่าพวกมันหมดทุกคนแล้วไง! ทุกการทดสอบมันก็เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอ!?” เด็กน้อยผมสีเหลืองบ่นเสียงดังมากขึ้นเรื่อยๆ จนอีกคนต้องตักเตือนด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“ซาวะ เบาๆหน่อยสิ อีกอย่างเราก็ผิดอีกเพราะทางกองฝึกฝนก็ยังไม่ได้ออกคำสั่งกับพวกเราให้ฆ่าเลยนี่นา..” เด็กน้อยผมสีแดงเอ่ยเสียงเรียบ เขาก็อยู่ในท่าเดียวกันแถมในมือยังมีหนังสือปกเก่าๆอยู่อีกด้วย ซาวะมองเพื่อนสนิทแล้วยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่
“โค! นายอย่าไปเข้าข้างพวกนั้นสิ! การทดสอบทุกทีที่ผ่านมาทั้งหมด ก็มีแต่ให้ฆ่า ฆ่าตั้งแต่เด็กยันแก่นั่นแหละ! คราวนี้ก็แค่มีร้อยกว่าคนเท่านั้นเอง! เราก็ฆ่าทั้งหมดแล้วไง มันผิดตรงไหน ดูยังไงมันก็ให้ฆ่าไม่ใชข่เหรอ! แล้วยังจะมีอะไรอื่นอีก พวกกองทัพจะให้ชั้นไปรดน้ำมนต์ให้พวกนักโทษพวกนั้นหรือไง!?” ซาวะตวาดแว้ดจนกิ่งไม้ใหญ่เริ่มสั่นไหว โคทำหน้านิ่งแล้วเอ่ย
“คงงั้นล่ะมั้ง” คำตอบยิ่งเหมือนเป็นการจุดฉนวนอารมณ์ของเด็กน้อยให้ปะทุกมากขึ้น
ก็จริงอยู่ว่าพวกเขาไม่ได้ผิดอะไร ถึงมันจะน่าตกใจที่เด็กเพียงเจ็ดขวบจะได้รับการเข้าทดสอบเป็นพลเอกแล้วก็ตาม แต่ด้วยระดับฝีมือของพวกเขาทำให้พวกในกองทัพยอมรับได้ ดังนั้นการจะทดสอบเลื่อนขั้นจึงไม่มีปัญหา แต่นี่อะไร การทดสอบที่ผ่านมาของกองทัพคือการฆ่า ที่พวกเขาได้รัยรู้มาก็มีเท่านี้ ไม่ว่าจะวิธีใดทั้งการลอบสังหารหรือการใช้มือเปล่าโจทย์ธรรมดาพวกน้ำพวกเขาก็แก้ได้มาหมดแล้ว โดยคนที่เป็นเหยื่อก็คือพวกนักโทษที่มีคดีต้องพิพากษาคือความตาย แต่ทำไมหัวข้อในครั้งนี้ก็มีจำนวนนักโทษร้อยคนติดอาวุธครบมือและมีรอยบาดแผลสดฉกรรจ์ดูน่าเจ็บแทน แบบนั้นดูก็รู้ว่าให้ฆ่า
ทั้งหมดซะ แล้วพวกเขาก็ทำแล้ว ยังไม่ให้ผ่านอีกมันผิดตรงไหน??
การเอาตัวรอดก่อนจะถูกฆ่ามันสำคัญที่สุดไม่ใช่เหรอ..
“โว้ยยยยย! น่าโมโหที่สุด!” ว่ากันว่าเด็กในวัยเล็กๆมักจะดูแลยากและอาแต่ใจตัวเอง เช่นเดียวกับซาวะที่พอไม่ได้อะไรดั่งใจก็เอาแต่โมโหลูกเดียว
แซ่กๆๆ
ใบไม้เริ่มสั่นไหวเมื่อร่างเล็กของเด็กน้อยเริ่มขยับเขย่าต้นไม้ไปมาอย่างรุนแรง โคทิ้งหนังสทอในมือตัวเองลงไปบนพื้นเมื่อเริ่มมองเห็นถึงอนาคตข้างหน้าที่กำลังจะเกิดขึ้นกับตนเอง ก่อนจะม้วนตัวกลับไปนั่งบนกิ่งที่เริ่มมีรอยแตกและเสียงแปลกๆดังขึ้นทุกขณะ
เปรี้ยะๆ
เสียงไม้เริ่มแตกเรื่อยๆ จนเมื่อครั้งสุดท้ายที่ร่างเล็กม้วนตัวกลับเข้าไปและกระโดดเข้าไปงับตรงจุดรอยแตกทำให้กิ่งไม้ร่วงหล่นลงสู่พื้นทันที โดยไม่ได้รู้เลยว่ามีเงาดำกำลังเดินดุ่มๆอยู่ข้างล่างและเมื่อวตถุขนาดใหญ่กำลังร่วงลงไปก็..
โครม!
“โอ๊ย! เจ็บ!” เสียงร้องปริศนาดังขึ้นทันที เมื่อกิ่งไม้เข้าตกลงสู่พื้นและร่วงลงไปทับร่างเล็กๆของใครบางคนซึ่งอยู่ข้างล่าง
เสียงร้องแหลมของใครบางคนทำให้ซาวะหูกระดิก ตัวเขาเองนั้นปลอดภัยไร้รอยขีดข่วนเช่นเดียวกับโคที่กำลังเดินลงมาจากกิ่งไม้ใหญ่เพื่อมาดูต้นเสียงปริศนานั่น ผมสีน้ำตาลยาวสลวยถูกทับอยู่โดยกิ่งไม้หนา โคและซาวะสบตากันสักพักก่อนที่ซาวะจะเดินเข้าไปดึงกิ่งไม้ขนาดยักษ์ได้ด้วยมือข้างเดียวและเขวี้ยงทิ้งไปอีกทาง
“หืม..เด็กนี่นา?”
เด็กชายวัยเจ็ดถึงแปดขวบกำลังนอนแบนราบกับพื้นอยู่ด้วยสภาพทรุดโทรม ตามเสื้อผ้าเปรอ้ะเปื้อนเศษดินและมีใบไม้ติดตามตัวมากมาย ผมสีน้ำตาลยาวเกินเท้าดูสวยและน่าดึงดูดอย่างแปลกประหลาด ซาวะมองร่างนั้นด้วยความสนใจ เขาหันไปหาโคและกระดิกนิ้วให้เข้ามาดู
“เด็กคนนี้..ดูแล้วคงจะเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาในสลัมหรือเมือง” โคพูดเสียงเบา ทำให้ร่างเล็กที่กำลังทำท่าแลล้งตายสะดุ้งสุดตัว
“เอาเป็นว่า..อย่าน้อยมันก็ตายแล้ว..เรามาทำลายหลักฐานกันก่อนที่จะมีใครมาเห็นเถอะ”ซาวะพูดดด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้คนที่ถูกเข้าใจว่าตายแล้วลุกพรวดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาสรน้ำตาลเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา
“จ.จะทำอะไร..” ร่างเล็กผมสีน้ำตาลมองสองคนตรงหน้าอย่างหวาดระแวง เหมือนแมวขู่ฟ่อๆ
มีต่อ
ความคิดเห็น