ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #49 : ตอนพิเศษ [อาคาชิ x คุโรโกะ]

นานแสนนาน ณ อาณาจักรเล็กๆที่มีแต่ความสงบสุขถูกปกคลุมด้วยสีเขียวของธรรมชาต สีฟ้าของผืนน้ำ และสีน้ำตาลของผืนดิน อาณาจักรถูกปกครองด้วยพระราชาผู้มีเมตตาและมีรูปโฉมงดงาม และราชีนีผู้สวยน่ารักและอ่อนหวานน่าทะนุถนอม เหล่าประชาชนต่างช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ทำให้อาณาจักนี้แทบไม่มีเรื่องร้ายแรงหรือการนองเลือดเกิดขึ้นเลย

ในป่าใหญ่ท่ามกลางธรรมชาติไร้ผู้คนมาเหยียบย่ำ เสียงฝีเท้าก้าวเข้ามาอยางมั่นคง สายลมพัดปริวเอาหมวกสีขาวลอยไปไกล หากแต่เจ้าของหมวกกลับไม่สนใจ เขาเฝ้ามองดูทิศทางท่หมวกใบนั้นปลิวไป และเริ่มก้าวเท้าเดินต่ออีกครั้ง

คุณเคยได้ยินเรื่องเล่าหรือเปล่า?..

เรื่องราวของอสูรในป่าใหญ่...

ที่มีมาตั้งแต่อาณาจักรนี้ถือกำเนิด

เสียงฝีเท้าหยุดลงในสวนดอกไม้สีขาวสะอาดตา ดอกไม้ส่งกลิ่นหอมกระจายฟุ้งไปชวนให้ผู้พบเห็นรู้สึกอ่อนบรรเทาใจ ร่างของผู้มาใหม่หายใจสูดอากาศเข้าเต็มปอด ตะกร้าใบเล็กในมือเต็มไปเวยผลไม้และมีผ้าพันแผลสีขาวกับยารวมอยู่ด้วย ร่างเล็กในชุดหรูหราของชนชั้นสูงดูคล่องตัวย่ำเท้าลงบนสวนดอกไม้สีขาวและนั่งลงยังใจกลางทุ่งดอกไม้ ที่มีร่วมเงาของต้นไม้ใหญ่ปกคลุม

ร่างบางผมสีฟ้าหน้าตาสะอาดสะอ้านหมดจด ใบหน้าอ่อนเยาว์ของเด็กอายุไม่เกินสิบแปดนั้นมีสีหน้าเฉยชาและเรียบนิ่ง หากแต่เขากำลังหันซ้ายหันขวาราวกับกำลังมองหาใครบางคนอยู่

สายลมเย็นพัดผ่านกระทบใบหน้า ดวงตากลมสีฟ้าหลับลงแล้วหยิบของในตะกร้าออกมา วันนี้ท้องฟ้ามีเมฆปกคลุมทำให้ไม่มีแดดแม้แต่น้อย แถมยังมีอากาศหนาวเย็นแต่สำหรับเด็กหนุ่มแล้วมันคงเป็นเรื่องทีควรจะชินชาได้แล้ว

ริมฝีปากบางขยับเอ่ยบางอย่างแผ่วเบา

“ผมมาแล้ว...ออกมาได้แล้วล่ะ..”

สายลมอ่อนโญนเปลี่ยนเป็นกระชากอย่างรุนแรง กลิ่นสายน้ำคละคลุ้งไปกับกลิ่นดินราวกับฝนพายุลูกใหญ่กำลังพัดผ่านที่นี่ เศษใบไม้ปลิวว่อน ร่างเล็กผมสีฟ้ายังคงตีสีหน้านิ่งดังเช่น จนเมื่อคนที่เขารอคอยก็มาถึง

“มาแล้วเหรอ..เท็ตสึยะ..”

เจ้าเคยได้ยินตำนานไหม? แล้วเรื่องเล่าล่ะ? เคยได้ยินหรือเปล่า?

ถ้าเช่นนั้น...พกวเจ้าลองมาฟังเรื่องราวตำนานของอาณาจักรแห่งนี้ดูสิ..

แล้วเจ้าจะได้รู้...ถึงเรื่องราวที่แสนน่าอัศจรรย์..

บ้านใหญ่หลังหนึ่งที่มีเพียงสองยายหลานอาศัยอยู่ด้วยกัน ภายในบ้านหลังนั้นมีเด็กชายตัวเล็กผู้ชอบนิทานและเรื่องเล่าเป็นชีวิตจิตใจ ทุกๆคืนก่อนนอนเขาจะมารอคอยคุณให้เล่านิทานให้ฟังเสมอๆ คุณยายแสนใจดีก็เล่านิทานมากมายให้เข้าได้ฟัง

“ยายฮะ..วันนี้จะเล่าเรื่องอะไรให้ผมฟังเหรอฮะ?” เด็กชายตัวน้อยถามอย่างใคร่รู้

ยายยิ้มอ่อนโยน แล้วลูบหัวเด็กชายตัวน้อยบนเตียงเบาๆ

“หลานรู้จักเรื่อง..ตำนานอนันต์อสูรหรือเปล่า?”

เด็กชายส่ายหัวแทนคำตอบ

“งั้นวันนี้...ยายจะเล่าเรื่องนี้ให้ฟังก็แล้วกัน..”

ตำนานอันยายนานถูกถ่ายทอดหัวหัวของเด็กชายซึ่งกำลังตั้งใจฟังอย่างเต็มที่ ตำนานของอาณาจักรที่ไม่มีใครไม่รู้จัก แม้เป็นเพียงเรื่องเล่า แต่ก็ใช่ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องจริง..

นานแสนนาน หลายพันปีที่แล้ว ได้มีเทวาองค์หน่งถูกขับไล่จากสวรรค์เพราะโดนใส่ร้ายป้ายสี เขามีรูปโฉมงดงามยิ่งกว่าเทพองค์อื่นๆ ทำให้ถูกกลั่นแกล้งอย่างหนัก และต้องอยู่ตัวคนเดียวมาโดยตลอด เขาตกลงมาจากสวรรค์ ร่วงหล่นมายังโลกมนุษย์ จนในที่สุดก็ถูกตัดสินให้กลายเป็นอสูรชั่วร้าย..”

“เทพผู้กลายเป็นอสูรได้เข้ามาอาศัยในป่าสีขาวเขาได้คอยช่วยเหลือมนุษย์อยู่อย่างลับๆ ว่ากันว่า อสูรตนนั้นจะอยู่ในรูปลักษณ์ของเด็กหนุ่มผมสีแดงสดและดวงตาสองสี ดูน่าหวาดหวั่น หากแต่อสูรตนนั้นกลับไม่กระโจนเข้าใส่มนุษย์ มีเพียงแต่การช่วยเหลือมนุษย์หรือไล่ออกไปด้วยคำพูดเพียงเท่านั้น..ตลอดหลายพันปี มีผู้คนที่หวาดกลัวอสูรผมสีแดงและพยายามที่จะขัลไล่มันออกไปหลายครั้ง แต่ครั้นพอไปที่ป่ากลับไม่เจออะไรเลย ทำให้เรื่องนี้เป็นตำนานมาจนถึงทุกวันนี้..”

“มีเพียงคนเดียว...แค่คนๆเดียวที่ได้พบเห็นอสูรผมสีแดงตนนั้น..”

มันเป็นเพียงแค่เรื่องเล่า...

ที่ราวกับความฝันก็เท่านั้น..

“เท็ตสึยะ ทำไมนายมาช้าจังเลยล่ะ?”

“อาคาชิคุง..ผมพึ่งมาหาคุณเมื่อตอนห้าทุ่มของเมื่อคืนเองนะครับ จะไม่ให้ผมได้พักผ่อนบ้างเลยหรือไง?”

บนสทนากำลังโต้ตอบกันอยู่ ร่างผมสีฟ้าหยิบผ้าพันแผลขึ้นมาพันรอยบาดลึกสีแดงบนต้นแขนของอีกฝ่ายที่ทำหน้านิ่ง ยาถูกหยดลงบนบาดแผล แต่คนโดนกลับไม่แสดงท่าทีเจ็บปวดอะไรทั้งนั้น คุโรโกะจัดแจงทำแผลให้จนเสร็จแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่

“เฮ้อ...เมื่อไรอาคาชิคุงถึงจะเลิกหาเรื่องใส่ตัวซะทีละครับ..วันนี้ไปมีเรื่องกับใครมาอีกล่ะ?” สีหน้าเหนื่อยใจตามมาพร้อมคำพูด

“ก็พวกมนัมาหาเรื่องฉันก่อนเองนี่ ทำมาเป็นโอ้อวด สุดท้ายก็ไม่ได้เรื่อง” ว่าแล้วก็ทำเสียงดูถูกดูแคลน

ร่างบางตบหัวสีแดงไปเบาๆ “คุณก็หัดยับยั้งบ้างสิครับ ขืนเป็นแบบนี้เดี๋ยวผู้พิทักษ์ผืนป่าก็อาละวาดกันพอดี” พอพูดถึงชื่อนั้นล่ะ หัวสีแดงก็มีควันไอร้อนลอยออกมา ดวงตาเป็นประกายแข็งกร้าว “ลองมาสิ...ฉันจะเชือดมันให้หมดทุกตัวเลยคอยดู!”

ผู้พิทักษ์ผืนป่าที่ว่า คือ ภูตผืนป่าที่ได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ดูแลสัตว์และสภาพภายในป่าและคอยกีดกันคนที่มีจุดประสงค์ไม่ดีไม่ให้เข้ามาถึงด้านในตัวป่าได้ แต่ผู้พิทักษ์นั้นชอบความสงบมาก และหากใครมีเรื่องกันในป่าจะถูกลงโทษอย่างหนัก สำหรับอาคาชิแล้วพวกมันเป็นเหมือนแมลงน่ารำคายที่ชอบมาบินบ่นกรอกหูไปเรื่อย

“ถ้าคุณทำแบบนั้นเดี๋ยวคิเสะคุงต้องร้องไห้แน่” คุโรโกะนึกถึงฉากที่ผู้พิทักษ์ผืนป่าหัวเหลืองร้องห่มร้องไห้โดยมีผู้พิทักษ์หัวน้ำเงินคอยปลอบอยู่ใกล้ๆแล้วอดสงสารไม่ได้ ถึงจะแค่นิดเดียวก็เถอะ

“ช่างหัวมันสิ” อาคาชิพูดอย่างไม่ใส่ใจ

“เฮ้อ...คุณนี่นะ..”

เขา..เอือมระอากับคนๆนี้จริงๆ..

แต่ยังไง...ไม่ว่ายังไงก็อยากอยู่ข้างๆ

ตั้งแต่วันที่ได้พบเจอคนๆนี้ครั้งแรก ผมสีแดงและดวงตาสองสีแปลกตาบ่งบอกชี้ชัดว่าคนๆไม่ใช่มนุษญื รูปร่างลักษณะทุกอย่างเหมือนที่เคยได้ยินมาจากคุณยายทั้งหมด จริงอยู่ว่าอสูรตนนั้นไม่ได้ดุร้าย แต่กลับดูแปลกประหลาด

และความแปลกประหลาดนั้น...ทำให้เขารู้สึกชอบมัน..

“เท็ตสึยะ..วันนี้แล้วนะ..” จู่ๆ คนผมสีแดงก็เปิดประเด็นขึ้นมา

“วันนี้...ที่นายจะสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไปตลอดกาล..”

คนผมสีแดงมีดวงตาแสนเศร้า คุโรโกะจ้องมองดวงตานั้นแล้วยิ้มบาง เขากุมมือของอีกฝ่ายไว้แน่น แล้วซบเข้ากับไหล่แกร่งของอาคาชิ เรื่องที่เขารับรู้ และตั้งใจจะทำ แม้จะโหดร้ายก็ตามที ร่างบางหัวเราะเบาๆอย่างฝืนทน

ไม่เป็นไร..

ถึงแม้..เขาจะสูญสิ้นไปทุกอย่างภายในวันนี้..

ยังไง...ก็ตาม

“ผมน่ะ..ไม่ได้สูญเสียทุกอย่างหรอกนะ...”

เสียงแผ่วเบาแต่กลับได้ยินชัดเจนทำให้อาคาชิเลิกคิ้ว ก่อนที่น้ำใสๆจะไหลลงมาจนร่างสูงรู้สึกได้ เสียงแหบพร่าพูดซ้ำไปมาราวกับกำลังปลอบใจตนเอง

“ใช่..ใช่..ผมน่ะ..ผม..ยังเหลือ..คุณอยู่..ผมยังอยู่คุณอยู่นะ..อาคาชิคุง..”

ในอดีตของตระกูลหนึ่งที่เป้นตระกูลอันสูงศักดิ์และได้ใกล้ชิดกับกษัตริย์มากที่สุด ตระกูลนี้ได้รับความไว้วางใจจากราชวงศ์มากจนได้รับการแต่งตั้งในฐานะ “ตระกูลข้ารับใช้” ซึ่งจะคอยติดตามรัชทายาทเพื่อคอยช่วยเหลือและเป็นกองกำลังต่างๆให้เสมอๆ ตระกูลนั้นถูกเรียกว่า “ตระกูลหิมะ”

ผ็นำตระกูลคือหญิงชราผู้มาด้วยปัญญา เธอคอยสั่งสอนทายาทในตระกูลเป็นอย่างดี และคอยรับใช้องค์กษัตริย์ด้วยความซื่อสัตว์อย่างแท้จริง

ภภายในตระกูลหิมะมีลูกชายทั้งหมดสามคน คนสุดท้องนั้นคือ เด็กหนุ่มผมสีฟ้าแสนสง่างาม และต้องคอยอยู่หลังพวกพี่ๆทั้งสองเสมอมา โดยแทบไม่เคยมีใครจดจำตัวตนของเขาได้เลยว่าเคยมีตัวตนอยู่ในตระกูล “หิมะ”

ทั้งพ่อแม่ แลพี่ชายอีกสองคนต่างก็ทำอย่างกับคนไม่เคยรู้จักกัน มีเพียงคุณยายหรือผู้นำตระกูลเท่านั้นที่คอยอยู่เคียงข้างเขา เขาได้รับการดูแลและความอ่อนโยนจากคุณยายเสมอๆ ทำให้มีเพียงคุณยายเท่านั้นที่สามารถทำให้หัวใจของเขารู้สึกอบอุ่น

ครอบครัวเพียงคนเดียว..

แต่เมื่อผ่านไปนานเข้า เขาเริ่มที่จะแสดงความสามารถอกมาบ้าง ทั้งด้านการเรียนและความสามารถที่ดูแล้วเริ่มจะเหนือกว่าพวกพี่ชายทั้งสองคน จู่ๆวันหนึ่งคุณยายก็หายตัวไป..

เขาตามหาคุณยายไปทั่วเมือง ไม่ว่าจะที่ไหนก็ตามหาจนทั่วแต่กลับไม่พบแม้แต่ปลายเส้นผมหรือเห็นเค้าลางของคุณยายแม้แต่น้อย จนเวลาได้ล่วงเลยไปถึงสองปี ทุกครั้งที่เขาถามถึงสาเหตุท่คุยายหายตัวไป คุณพ่อคุณแม่ก็จะตอบมาเสมอว่าคุณยายเดินทางไปอาศัยอยู่ที่อาณาจักรอื่นแล้ว

ใช่ที่ไหนกันล่ะ...

ไม่ใช่...มันไม่ใช่..

มันไม่ใช่เรื่องจริง...ถ้าเป็นอย่างนั้น..

แล้วโครงกระดูกสีขาวในชุดของคุณยายที่เขาเจอนั่นมันคืออะไร!

กระดูกสีขาวโพลนในชุดสีชมพูตัวโปรดของคุณยายกองอยู่ในห้องเก็บของเหม็นอับ เขาที่เห็นตั้งแต่วินาทีแรกก็มีน้ำตาไหลออกมาไม่หยุด บางอย่างมันบอกว่านี่คือคุณยายของเขา คุณยายที่เขารักมากที่สุด...ครอบครัวเพียงคนเดียวที่เขาสามารถพึ่งพิงได้..

มัน..หายไปแล้ว..

ทุกอย่าง..โลกของเขามันพังทลายลง..แตกออกเป็นเสี่ยงๆ

เขาได้ตามสืบประวัติทั้งหมดของตระกูล ความแค้นทำให้ก่อเกิดว่ายังไงก็ต้องแก้แค้น พฤติกรรมของพ่อกับแม่และพวกพี่ๆช่วยนี้มันแปลกจนเข้าอดแปลกใจไม่ได้ เขาจึงได้ตามสืบทุกอย่าง และได้รู้ความจริงที่น่าตกใจ ตรกูลสูงศักดิ์ของเขาได้ทำผิดกฏหมายร้ายแรงและแอบลอบขนส่งอาวุธอย่างลับๆถือเป็นธรุกิจดำมืด ที่ถ้าหากใครรู้เข้าคงจะกลายเป็นความอับอายของวงศ์ตระกูลเป็นแน่








รอตอนต่อไป