ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #43 : บทนำ [Rey]

B

บทนำ

            “ท่านแม่ ทำไมข้าถึงไมข้าถึงไม่มีส่วนไหนเหมือนกับท่านแม่และท่านพ่อเลยล่ะ?”

          เสียงเล็กๆ ของเด็กชายตัวน้อยวัยห้าขวบเอ่ยถามมารดาของตน ภายในสวนของบ้านหลังใหญ่ที่เต็มไปด้วยต้นไม้สีเขียวนานาพันธุ์ กลิ่นหอมของชาบนโต๊ะสีขาวลายหรูหราลอยเป็นไอสีขาวกรุ่นขึ้นมาจากแก้ว บนโต๊ะมีขนมหวานถูกจัดเรียงอย่างสวยงามในตระกร้าที่ถูกประดับด้วยดอกไม้สีชมพู ท้องฟ้าใสเริ่มมีแดดอ่อนๆ ส่องกระทบผืนหญ้า บ่งบอกว่าคนสองคนในสวนกำลังจิบชายามบ่ายภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่และความสงบสุข

          ผู้เป็นมารดายิ้มอ่อนโยนให้กับลูกของตน ดวงตาสีฟ้ามองเด็กน้อยด้วยความเอ็นดู มือลูบผมนุ่มสีแดงอย่างเบามือ ก่อนจะที่เสียงหวานจะตอบคำถามของเด็กชาย

          “เพราะลูกน่ะ เป็นคนพิเศษยังไงล่ะจ๊ะ” ผู้เป็นมารดาตอบ ก่อนจะแอบหัวเราะในใจเมื่อเด็กชายทำสีหน้างงงวยยิ่งกว่าเดิม

          “พิเศษ? ยังไงเหรอครับ” เด็กชายถามอีกครั้ง พร้อมยื่นมือเล็กๆไปจับชายเสื้อของหญิงสาวผู้เป็นมารดา

          หญิงสาวยิ้มเล็กน้อย เธอจ้องมองผมสีแดงสด และดวงตาเทาควันบุหรี่ของเด็กน้อยที่ในตอนนี้มันส่องประกายความอยากรู้เสียจนปิดไม่มิด ความใสซื่อของลูกคนนี้ ทำให้เธอไม่อยากจะบอกสิ่งที่จะทำให้แววตาของเด็กคนนี้เปลี่ยนไปเลย

          “เวลานี้เจ้ายังไม่จำเป็นต้องรู้หรอกนะ” เธอพูดเลี่ยงคำถามนั้น ทำให้เด็กน้อยหน้าเบ้ไม่พอใจ

          “ท่านแม่ใจร้าย ทำไมข้าถึงยังรู้ไม่ได้ล่ะ แบบนี้ข้าก็ไม่รู้จะไปตอบคำถามกับเพื่อนที่โรงเรียนยังไงน่ะสิ!” เสียงแหลมเล็กร้องตะโกนด้วยความโมโห เพราะเพื่อนที่โรงเรียนของเขาต่างก็พากับถามเรื่องผมและสีตาของเขาทั้งนั้น บางคนถึงกับไม่ยอมเข้าใกล้และรังเกียจเขาเพราะไม่ว่าใครๆในแดนสวรรค์นี้ ต่างก็มีผมและดวงตาสีทองทั้งนั้น

          แล้วทำไมเขาถึงช่างแตกต่างกับคนอื่นแบบนี้

          ราวกับว่าไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในที่นี้มาตั้งแต่แรก ความทรงจำวัยเด็กก็หายไปหมดเหมือนพึ่งจะรู้สึกตัวและลืมตาดูโลกเมื่อไม่เพียงกี่เดือนก่อนนี้เท่านั้น

          เด็กชายคิด เขาอยากจะรู้คำตอบจากปากของพ่อและแม่ของเขาให้ได้ เพื่อที่จะได้รู้ว่าเขานั้นเป็นลูกของทั้งคู่จริงๆ

          แต่คำตอบของจากปากของหญิงสาวตรงหน้าคือ สีหน้าที่ดูกังวลใจอยู่ชั่วแวบหนึ่ง ก่อนที่มันจะเปลี่ยนกลับมาเป็นสีหน้าอ่อนโยนเหมือนปรกติ เธอถอนหายใจเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงหวานก้องกังวานสะท้อนอยู่ในหัวผู้รับฟัง

          “อีกไม่นานเมื่อถึงเวลาเจ้าก็จะรู้เอง...‘โคเรย์’ “