ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #17 : ตำนานบทที่1:การลากจอมมารออกจากห้องนั้นยากเย็นยิ่งกว่าการงมหารอยเท้าปลาในมหาสมุทร

+
naru

ตำนานของสุดยอดจอมมาร บทที่หนึ่ง : การลากจอมมารออกจากห้องนั้น ยากเย็นยิ่งกว่า การงมหารอยเท้าปลาในมหาสมุทร

เสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอดังขึ้นมาจากข้างนอก ชายหนุ่มผมสีเทาหม่นเหงื่อไหลแตกเป็นสาย ใบหน้าวงหล่อเหลาดูรีบเร่งอย่างถึงที่สุด ดวงตาสีม่วงซึ่งแฝงความกังวลไว้ในใจ ชายหนุ่มกำลังเดินไปอย่างรีบเร่งในทางเดินซึ่งถูกปูพรมสีแดงไว้อย่างสวยหรู โคมไฟระย้าประดับไว้บนเพดานสีขาวสะอาด หากแต่บรรยากาศในที่นี่กลับดูมืดและอึ้มครึ้ม ร่างสูงผมสีเทาหยุดอยู่ที่หน้าประตูบานหนึ่ง ซึ่งเป็นประตูไม้สีน้ำตาลเข้มซึ่งมีลวดลายเหมือนเปลวเพลิงที่กำลังลุกไหม้ ชายหนุ่มรีบเปิดประตูเข้าไปทันที

ปึง!

“ท่านเรดิอุส!! ท่านจะนอนไปถึงไหนกัน!! หา!?”

.
.
.
.
.
อืม...เสียงใครเรียกชื่อข้าน่ะ เมื่อกี๊? เสียงดังหนวกหูเป็นบ้า! ให้ตายซิ เดี๋ยวพ่อจะไล่ออกให้หมดเลย!
 

ข้าค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมาจากเตียงนอนอันแสนสุข ทำไมกันนะ....เวลาแบบนี้ ใครกันที่กล้าบังอาจมาปลุกข้า!

“เจ้ากล้ามากนะ! ที่มาปลุกข้าในเวลา....แบบนี้.....” ข้าตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง ก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงที่เรียกข้าเมื่อกี๊ แต่เมื่อเห็น(หนัง)หน้าเจ้าคนๆนั้น ข้าก็แทบจะร้องกรี๊ดขึ้นมาทันที ใช่...เจ้าบ้าโคลว์! เลขาจอมโหดของข้านี่หว่า!

“หา...เมื่อกี๊..ท่านว่าอะไรนะ....” แว๊ก! เดวิลโคลว์สิงสถิตแล้ว! ข้าต้องรีบหนี!

ข้าพยายามจะลุกหนีจากเตียงไปให้พ้นจากที่บ้าๆนี่ แต่ไหงเจ้าบ้าโคลว์ถึงต้องจับเสื้อข้าไว้ด้วยเล่า! แรงเยอะเป็นบ้า!

ข้าพยายามดิ้นให้หลุดจากมือของโคลว์แต่ดูเหมือนไม่เป็นผล แถมมันยังฉุดข้ากลับมาลงที่เตียงแล้วขึ้นคล่อมข้า
ด้วย.....หรือว่า!...มันจะขืนใจข้า!?

“ปล่อยข้านะโคลว์! เจ้าจะทำอะไร! ขืนใจข้าเหรอ!?” ข้าตะโกนออกไปสุดเสียง และพยายามสอดส่องหาทางหนีให้ได้! ข้าไม่มีวันมีจุดจบอยู่ที่นี่หรอก!

“ท่านพูดบ้าอะไร! ข้าจะจับท่านให้อยู่นิ่งๆต่างหาก! รวมถึงมาเทศนาท่านด้วย! ถ้านี่ไม่เป็นคำสั่งของพวกตาแก่พวกนั้น ข้าคงไม่มีทางมาทำแบบนี้หรอกเฟ้ย!!” หนอย! ว่าไงนะ! เจ้าบอกว่า เจ้าจะไม่มีทางเอาข้างั้นเหรอ!

“แล้วแกจะไปฟังเจ้าพวกตาแก่พวกนั้นทำไมล่ะเฟ้ย!!” ข้าพย่ายามดิ้นให้หลุดจากเจ้าบ้าโคลว์ที่ยังพยายามจะหาเชือกมามัดมือข้าอยู่ หึ! แต่ฝันไปเถอะ! ข้าจะดิ้นให้หลุดให้ดู!

อ้อ ถ้าพวกเจ้าสงสัยว่าพวกตาแก่พวกนั้นเป็นใครล่ะก็ ข้าจะเล่าให้ฟังละกัน พวกตาแก่พวกนั้นเป็นพวกขุนนางที่ชอบมาประจบประแจงข้า อีกทั้งยังชอบออกคำสั่งอีกด้วย! หาว่าข้าเด็กมั่งล่ะ อะไรบ้าง! ข้าล่ะเบื่อ.... เอ...ว่าแต่เจ้าจะงงไหมเนี่ยว่าทำไมข้าถึงมีพวกขุนนางอยู่ด้วย...เอาง่ายๆละกัน! พวกเจ้าอย่าตกใจล่ะ! ข้าคือ จอมมารยังไงล่ะ! เจ้าแห่งความชั่วร้ายนั่นแหละ แต่ข้าไม่ได้ชั่วขนาดนั้นนะ! ข้ารึออกจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซน ไม่เคยไปก่อสงครามอะไรเลยด้วย...มีแค่ไปตีกับพวกอัศวินก็เท่านั้นเอง.....

ชั่งเรื่องนั้นก่อนดีกว่า...ตอนนี้ข้าต้องสนใจสวัสดิภาพของตัวเองก่อน!...

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ! เจ้าบ้าโคลว์!!” เจ้าบ้านี่มันไปเอาแรงมากจากไหนเยอะแยะล่ะเนี่ย ทำไมข้าถึงสู้ไม่ได้เลยล่ะ! นี่ข้าอ่อนแอขนาดนั้นเชียวเหรอ...

ข้ายังพยายามดิ้นอยู่ไม่ให้เจ้าโคลว์มันมามัดมือข้าได้ แต่ดูเหมือนว่าเจ้านั่นจะไม่สทกสพท้านกับที่ข้าพยายามดิ้นเลยแม้แต่น้อย อีกทั้งยังเอาเชือกมาพันมือข้าเตรียมจะมัดอยู่แล้วด้วย!

“หึ ท่านอย่าดื้นไปเลยน่า เปล่าประโยชน์...” โคลว์แสยะยิ้มชั่วร้ายออกมา นั่นทำให้ข้าหน้าเสียโดยทันที ไม่นะ! ข้าไม่ยอมจบอยู่ที่นี่หรอก!

ข้าต้องใช้มารยา!!

“โคลว์.....” ข้าเรียกโคลว์ด้วยน้ำเสียงที่เซ็กซี่ชวนสยิวกิ้วเล็กน้อย ก่อนจะช้อนสายตาขึ้นสบตากับมันด้วยนัยย์ตาหวานเยิ้ม หึ! พูดเองยังขนลุกเองเลยนะเนี่ย!

“ !!! “ หลังจากที่ข้าเรียกแบบนั้น โคลว์ก็หยุดชะงักทันที แถมมองข้าด้วยตาเหมือนกับกำลังเห็นเรื่องที่ประหลาดที่สุดในสามโลกยังไงยังงั้น

เจ้าบ้า! เสียมารยาทนะเฟ้ย! มองข้าแบบนั้นได้ไง!!

เมื่อข้าเห็นแล้วว่าปลาเริ่มจะติดเบ็ดแล้ว ข้าจึงรีบยกมือสองข้างของตัวเองที่กำลังจะถูกมัดอยู่ขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนจะโอบรอบคอของโคลว์และดึงให้ลงมาสบตาข้าใกล้ๆ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหวานเยิ้มอีกระรอก

“โคลว์....ข้าเจ็บนะ...”ข้าพูดและสบตากับมัน พยายามทำให้ตัวเองบ่อน้ำแตกด้วยยาหยอดตาที่พึ่งซื้อมาเมื่อวาน(ใส่ไปตอนไหน??) ข้าเห็นเจ้านั่นตัวสั่นระริกเลยล่ะ เหมือนกับว่ายังช็อคไม่หาย

หึหึ! มารยาฉบับจอมมารของข้าใช้ได้ผลดีจริงๆ!!

“ท...ท่าน...”โคลว์ยังพูดด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ อืม...นี่ข้าเล่นแรงไปเปล่าหว่า?  หน้ามันดูเอ๋อไปถนัดตาเลยแฮะ

“ขอร้องละนะ..โคลว์...ปล่อยข้าไปเถอะ” ข้าร้องถามด้วยน้ำเสียงอ้อนวอนอีกครั้ง เจ้าโคลว์มันสะอึกไปเลย แถมยังทำตัวนิ่งเหมือนรูปปั้นตุ๊กตาหินอีกต่างหาก

เจ้าตอบมาซิ! ว่าได้น่ะ!!

“ต..แต่ว่า..ท่านต้องไปประชุมกับพวกระดับสูงอีกนะท่าน..” ประชุมเหรอ? ไหนบอกวส่าเจ้าจะเทศนาข้าไง? นี่คือเหตุผลที่แท้จริงงั้นเรอะ!?

ฝันไปเถอะ! ข้าไม่อยากอยู่กลางวงล้อมคนแก่โว้ยยยย

“โคลว์...ใจร้าย...” ข้าน้ำตาปนิ่มขึ้นมาทันใด เจ้าโคลว์เห็นดังนั้นจึงลนลานรีบคว้าหาผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าตนเองทันที

เสียใจ! ข้าไม่ต้องการผ้าเช็ดหน้าโว้ยยยย

เห็นทีต้องรีบแล้วซิ อีกเดี๋ยวละครเรื่อง ‘โจเซฟินตกสวรรค์’ (?) กำลังจะเริ่มแล้วด้วย...

“โคลว์...ได้โปรด...ให้ข้าไปเถอะนะ...” ข้าพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเช่นเคย ก่อนดึงใบหน้าของมันมาใกล้ๆ และกรนะซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเบาๆอย่างสยิวกิ้วว่า...

“ได้โปรด...ให้ข้าไปทีเถอะ..” เจ้าโคลว์ได้ยินคำนี้หน้าของมันก็ขึ้นสีโดยทันที ข้าล่ะอยากจะขำจริงๆ นานๆทีข้าถึงจะเห็นเลขาตัวเองเขินนะเนี่ย! ยิ่งพวกประเภทหน้าตายอย่างไอ้เจ้าหมอนี่ด้วย!

เอาล่ะ! ผลเป็นยังไง!

ฟึบ

แน่นอนผลเป็นอย่างที่ข้าหวังไว้จริงๆ มันลุกออกจากตัวข้าและเปลี่ยนมานั่งใกล้ๆข้าแทน เห็นดังนั้นข้าจึงยิ้มแล้วพูดว่า

“ขอบคุณนะ โคลว์!!”

หึหึ แผนมารยาของข้าไปได้สวยสินะ เห็นมันเอาแต่ก้มหน้านิ่งอยู่อย่างนั้นแล้ว นี่ล่ะเป็นโอกาสที่ข้าจะรอดพ้นจากเลขาของตัวเองได้!!

นี่ข้าคิดถูกสินะ..ที่ไปร่ำเรียนวิชานี้จากจอมมารรุ่นที่แล้วมา...

ข้ารีบลุกออกจากเตียงโดยไว ก่อนจะเหลือบไปมองเจ้าคนที่ยังก้มหน้านิ่งอยู่ หึหึ นี่ล่ะโอกาสทองของข้า!

ข้ารีบวิ่งด้วยเกียร์จรวดออกไปทันที แต่ในขณะที่ข้ากำลังจะวิ่งไปถึงประนั้น ก็มีสิ่งหนึ่งมารัดพันรอบตัวข้าไว้เสียก่อน....

ฟึบ! หมับ!

“ท่านคิดจะไปไหน.....” เจี๊ยก! ใครเอาแส้พฤษษามาพันตัวข้าไว้เนี่ย! เหนียวยังกะอะไรดี ไอ้นี่น่ะมันเหนี่ยวยิ่งกว่าเชือกธรรมดาตั้ง 5 เท่าเลยนะเฟ้ย! แถมยัง เสียงเย็นๆ กับ บรรยากาศที่ชวนให้ข้าผวาทุกทีที่ต้องได้สัมผัสนี่....อย่าบอกนะว่า.....

ข้ารีบหันหน้ากลับไปดูทันที และนั่นก็ทำให้ข้าอยากจะร้องโหยหวน

“โคลว์!!” นี่เจ้านี่หายช็อคแล้วเรอะ!  ไม่จริงน่า!

“หึหึ ท่าคิดว่าจะหนีข้าพ้นงั้นเหรอ?...” ไม่คิดเล๊ย! ไม่คิดเลยคร๊าบ!! ผมไม่ได้มีความคิดบ้าๆ แบบนั้นผุดขึ้นมาเลยน้า!!(แล้วเมื่อกี๊มันอะไร?)

“ม..ไม่ได้คิดเลยจริงๆ น้า....” ตอนนี้เหงื่อข้าไหลแตกซิกๆเหมือนกับที่เขื่อนเก็บน้ำกำลังแตก อย่ามองข้าด้วยสายตาแบบนั้นซิ!

“เห็นที...หลังจากการประชุมครั้งนี้แล้ว...ข้าคงต้องอบรมท่านอย่าง ‘เอ็นดู’ เสียแล้วล่ะ “ เจ้านั่นมันพูดพร้อมกับยิ้มสยองมาให้ข้า ข้าได้แต่ตัวสั่นโดยไม่อาจขยับเขยื้อนได้ เพราะเจ้าแส้นี่มัดตัวข้าไว้ แล้วยังลงอาคมผนึกจอมมารเสียด้วย มันไปเอามาจากไหนเนี่ย!!

“เอาล่ะ ไปกันเถอะ..”เจ้านั่นพูดก่อนจะลากข้าให้เดินตามไปอย่างไม่อาจขัดขืนได้ ขืนขัดขืนข้าก็โดนเดวิลโคลว์เฉือนเนื้อข้ากันพอดี!

ว่าแต่....นี่ข้าเป็นจอมมารจริงเรอะ!!

“นี่โคลว์...ข้าเป็นจอมมารนะ เจ้าเป็นลูกน้องบังคับข้าได้เหรอ?” ข้าถามออกไป ใช่! เจ้าเป็นลูกน้องแล้วมาบังคับกดขี่ข่มเหงข้าทำไม!! ข้าเป็นเจ้านายเจ้านะ!!

โคลว์หันหน้ามามองข้า ก่อนที่จะพูดประโยคที่ทำให้ชวนเจ็บหัวใจและเป็นอันตรายต่อหัวใจจอมมารน้อยๆของข้าออกมา

“หึ จอมมารที่มีปัญญาสองเท่ากับเด็ก 3 ขวบ อย่างท่าน ข้าไม่อยากเชื่อฟังเท่าไรหรอก ไหนจะเครื่องมือปราบปีศาจที่ท่านพกไว้ในห้องอีก รู้ไหม? ว่าทำไมเชือกนี่ถึงใช้สะกดท่านได้?”

โคลว์พูดออกมา มันทิ่มแทงข้าเหลือเกิน ให้ตายซิ! นับวันลูกน้องชักจะเอาเปรียบข้ามากขึ้นทุกทีแล้วนะ!! ส่วนเรื่องเครื่องมือปราบปีศาจนั่น ข้าเห็นมันน่าสนุกดีก็เลยพกไว้เล่นๆแค่นั้นเองนะ ถึงในกระเป๋าเสื้อชุดนอนของข้าจะมีผ้ายันต์ ไม่ต่ำกว่า 40 อันก็เถอะ....

ว่าแต่หมอนี่เอาเวทย์หรือคาถาชนิดไหนมาผนึกข้าได้ล่ะเนี่ย....

ตามนิยายทั่วไป เวทย์ที่ผนึกจอมมารได้น่ะเป็นเวทย์ชั้นสูงแถมต้องเป็นธาตุแสงไม่ใช่เหรอ?.....

แล้วเจ้าโคลว์มันใช้ธาตุแสงได้ตั้งแต่เมื่อไร? และที่สำคัญมันไปหาเวทย์แบบนี้มาจากไหน!?.......

“อะไรล่ะ?” ข้าถามออกไป แต่คำตอบที่ได้รับนี่ทำเอาข้าอยากเอาหัวโหม่งกำแพงให้รู้แล้วรู้รอด

“ก็เครื่องมือปราบปีศาจของท่าน มันมีตำราอยู่เล่มหนึ่งนี่นา ข้าบังเอิญไปเจออกับเวทย์นั้นเข้าพอดีนะ ข้าเลยเอาเวทย์มาสลักบนแส้ของข้าซะเลย..” นั่น...กรรม.....

สรุปว่า...ข้าเป็นต้นเหตุให้ตัวเองโดนจับงั้นเรอะ!?

อับอายขายขี้หน้า โถ่ ศักษ์ศรีของจอมมารของข้า ให้ตายเถอะ นี่ข้าควรจะโทษตนเองว่า ทำไมข้าถึงเก็บของพวกนี้ไว้ หรือ ทำไมข้าถึงไม่แอบพวกมันดีๆ ไม่ให้เจ้าโคลว์มันเห็นล่ะเนี่ย!!

“เอาล่ะ...ไปกันเถอะ” มันพูดจบก็เดินต่อไปทันที ในขณะที่ข้ากำลังนึกโทษตัวเองอยู่ในใจ ทำไมข้าถึงมีเลขาแบบนี้นะ....

ให้ตายเถอะ!! คราวหน้าข้าไม่ยอมอีกแน่!!