ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #2 : Ich liebe dich [1]

+ naru

  
....

  

  
“เนม นายต้องมาทำการบ้านที่บ้านชั้นนะ!”

คำสั่งและน้ำเสียงอันเข้มขรึม ที่กรอกเข้าหูผมและยังวนเวียนอยู่ในหัวผมดังขึ้นมาอีกครา กี่ครั้งแล้วนะที่ผมจะต้องไปคอยรับใช้ปรรีบัติไอ้หัวแดงนั้นด้วยฟระ!!!

 

 อุ๊ย! ขอโทษทีเสียมารยาทนะฮะ พอดีของขึ้น - -+ เอาล่ะ ผมขอแนะนำตัวคนหล่อๆ อย่างผมซักนิ๊ด! (หลงตัวเองว่ะ -0-) เงียบไปเลย! ยัยไรเตอร์ปากหมา! (ว่าไงนะยะ!)เอาล่ะๆ พอดีกว่าผมจะได้บอกซะทีว่าผมชื่อเสียงเรียงนามอะไร ผมชื่อว่า ฟุซึคาวะ นานามิ ชื่อเล่น เนเนฟ แต่ไอ้สองแฝดนรกมันเรียกผมว่าเนม - -ฮันแน่! - -+ ผมรู้นะ! ว่าพวกคุณคิดอะไรอยู่น่ะ! คุณเห็นว่าชื่อผมมันดูเหมือนผู้หญิงใช่มั๊ยล่ะ! ใครคิดอย่างนั้น!....สาธุ! ขอให้ท่านฮิบาริไปขย้ำแบบถึงพริกถึงขิงที่บ้าน!(มันดีไม่ใช่เหรอ - -) ช่างมันเหอะ ตนนี้ผมต้องรีบไปบ้านไอ้ต้น กับไอ้ตั้ม มันก่อนซะแล้ว ความจริง ครูเขามาสั่งการบ้านเป็นกลุ่ม 3 คน ทำรายงานน่ะสิฮะ ซึ่งผมก็ได้ตกความซวย มาจับคู่จับไอ้พวกแฝด 2 ตัวนรกนี่ซะด้วย... แหม่..อะไรมันโชคดีขนาดนี้!(ประชด) เพราะไอ้พวกนี้ขึ้นชื่อเรื่อง เจ้าเหล์ ต่อยตีชาวบ้าน แถมไม่พอมันยังเป็นคุณหนูรวยสุดเวอร์อีก ดีนะอย่างน้อยพวกมันก็มีข้อดีที่ตรงว่ามันรวย เวลาทำการบ้านอะไรๆ ผมก็ไปทำที่บ้านมัน ตากแอร์สบายๆ มีน้ำผลไม้เย็นช่ำให้กิน หนังสือการ์ตูนก็เพียบ โห สวรรค์ชัดๆ! เอาล่ะรีบเดินไปดีกว่าแฮะ อีกนิดก็ถึงแล้ว...

ใครขี้เหร่ขอให้รับสาย~ ใครมันน่าตาดีก็ขอให้ปาโทรศัทพ์ทิ้งไป~ ใครมันน่าโครตอัปลักษณ์ก็ขอให้พกโทรศัทพ์นี้ไว้กับตัว~ โอ้เย้~

ผมควรจะเปลี่ยนเสียงริงโทนใหม่สินะ - - ฟังแล้วแม่ง! อยากทุบโทรศัพท์นี่ทิ้งชิบหาย! ผมรีบหยิบโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงออกมา พบว่าเป็นเบอร์ไอ้ต้น ผมจึงกดรับสาย

 

 “มีอะไรวะ ต้น”

    

“ไอ้เนมมึงอยู่ไหนวะ?”

“ตอนนี้กูเกือบถึงบ้านมึงแล้วอ่ะ?”

“เห้ยๆ งั้นโทษที กูขอเปลี่ยนสถานที่นะโว้ย พอดีมีแขกมาที่บ้านอ่ะ”

“อ้าวเฮ้ย! ได้ไงวะ” ใช่! ได้ไง! ผมยังไม่ทันได้กินฟรีเลยนะ!!(ไอ้ตระกละ - -)

  “โทษๆที คนสวย ขอโทษจริงๆน้า~”  

 

 “แกเรียกใครว่าคนสวยฮ่ะ!!” ผมมันต้องคนหล่อต่างหากโว้ยยย หน้าตาก็ออกจะเหมือนซีวอนซะขนาดนี้ ใช่ม้า~(หลงตัวเอง -0-) ใครก็ได้ไปปิดปากอีไรเตอร์ปากมากคนนี้ที - -

      

“น่าๆ เอาเป็นว่าเราจะนัดไปที่ โรงแรมXXX นะ ชั้นจองห้องไว้แล้วอ่ะ โอเค!?”

“ทำไมต้องเป็นโรงแรมวะ?”

“ก็มันน่าหนุกออก! เอาเป็นว่า ชั้นกับตั้มจะรอที่โรงแรมล่ะกันนะ! บุ๋ยบาย~” ไอ้ต้นมันพูดจบมันก็ตัดสายไปเลยครับ อะไรของมันวะเนี่ย! เรื่องสนุกๆ อะไรวะ! นี่ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนกูแม่งจับกรอกยาพิษไปนานและ....

และด้วยความเป็นเพื่อที่แสนดีของผม ผมจึงต้องไปที่โรงแรมนั่นตามระเบียบ..        ...

เพื่อนที่แสนดีจริงๆกู.....

และแล้วผมก็มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้จนได้......
    

แม่งไอ้แฝดสองตัวนั่น ดันนัดคนอื่นมาที่ไกลๆ แบบนี้ซะได้! ห่างจากบ้างเอ็งตั้ง 50 เมตรนะเฟ้ย!(แค่นั้น?) แถมมาทำรายงาน ไม่ได้มาค้างคืนพักแรมกับไอ้สองตัวนี้ซะหน่อย มันจะเสียตังค์เข้าโรงแรมทำด๋อยอะไรวะ???

ผมพยายามสาวเท้าเข้าไปในโรงแรมให้เร็วที่สุด เพื่อจะไปกระชากไอ้แฝดนรกสองตัวนั่นมาด่าให้สักยกสองยก(?) แต่พอผมเข้าไปในโรงแรมแรม ผมได้แต่หยุดยืนนิ่งอยู่กับที่....

 

 ไอ้สองตัวนั่น....มันอยู่ห้องไหนวะ???....

    

เมื่อปัญญาสมองอันชาญฉลาดของไอ้เนเนฟผู้นี้คิดไม่ได้....ก็ห้ามมีใครคิดได้เหมือนกัน!!! ดังนั้นเพื่อความพิสูจน์ความฉลาดอันล้ำเลิศผมจึงเดินตรงเข้าไปถามตรงประชาสัมพันต์หน้าสวย(สยอง)ที่ปะแป้ง แต่งหน้าหนาเตอะ อย่างกับนางเอกลิเกทรงเจ้า(ยังเทียบไม่ติด) หล่อนฉีกยิ้มจนเกือบจะถึงใบหู เหมือนตัวตลกโจ๊กเกอร์ในหนังแบทแมน...

ไอ๊หย๋า.....น่ากลัวอ่ะ..- -;;          

 

 “มีอะไรเหรอจ๊ะ สาวน้อย?” เอิ๊ก! รอยยิ้มนั่นหันมาสบตากับผมแล้ว! อ๊ากกกกกก ผมอยากลาตาย! น่ากลัวอะไรเยี่ยงนี้! ว่าแต่ๆ หนุ่มน้อยๆ อะไรแว๊บๆนะ - -+

 

 “สาวน้อย?”
  

“เธอชื่ออะไรจ๊ะ มีอะไรกับพี่สาวเหรอ?” นี่เจ๊แกยังอุตส่าเรียกตัวเองว่าพี่สาวได้ลงคออีกนะ! ตีนกาแปะอยู่ข้างตาทนโท่!

 

 “เอ่อ....คือผมมาถามชื่อคนที่จองห้องไว้..อ่ะฮะ..” ผมตอบออกไป ทำให้เจ๊แกหน้าเหวอไปในทันที เอึ๊ก! ดีกรีความน่ากลัวเพิ่มขึ้น  55.55 % TT 

  

“น...หนูเป็นผู้ชายเหรอจ๊ะ! ต๊  าย!พี่ขอโทษจริงๆนะ! ส่วนเรื่องที่หนูบอกมา แล้วหนูมาหาใครเหรอจ๊ะ?” เจ๊แกยังถ่อมตนว่าเป็นพี่สาวต่อไป ผมจึงรีบบอกชื่อจริงของไอ้สองแฝดนรกมหาวิบัตินั่นทันที(เติมให้ยาวไปอีก - -) แต่เจ๊แกก็ทำหน้าตกใจสวยสยองอีกครั้ง ก่อนที่จะรีบพูดตะกุกตะกัก

 

 “น...หนูเป็นคนของพวกคุณชายเหรอ...คะ?...”ป้าเขาพูดตะกุกตะกักสีหน้าซีดเป็นไก่ต้ม ฉุบแป้งสาลี

 

 “ฮะ?..มันแค่นัดให้ผมมาทำรายงานที่นี่กับมัน...”
  

“จ..จริงเหรอ!!! เอาแล้วไง!!! ทุกคน!!! ฟังทางนี้!!!!” เฮ้ย!!! อะไรเจ๊เนี่ย! จะไปป่าวประกาศทามมายย ทุกคนที่ได้ยินเสียงนาตาลี ต่างก็หันหน้าควับไปหาเจ้าของเสียงทันที จุดสนใจมันรวมมาที่จุดเดียว ซึ่งจุดสนใจตำแหน่งอันประเสิร์ฐนั้น....        

ผมก็ได้รับด้วย....
  

 

 ให้ตาย! ถ้าหิวไก่ย่า      งเดี๋ยวผมไปซื้อให้ก็ได้! ไม่เห็นต้องมาทำแบบนี้เล๊ย!

“มีอะไรฮะ? ยัยนาตาลี!” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นถามยัยป้าหน้าเปอะนี่

  “คุณชายน่ะสิ!     อีกเดี๋ยว พวกคุณชายจะมีภรรยาแล้ว!” หา!? อะไรนะ! ได้ยินไม่ชัด อะไรยังไง! ภรรเมียใคร?  

 

 “อะไรนะ!!!” พวกที่เหลือพากันโห่ร้อง พวกผู้หญิงได้แต่ร้องไห้ ส่วนพวกผู้ชายโห่ร้องอย่างดีใจ

  อะไรวะ!!??......    

 

 “หนูจะไปหาพวกคุณชายสินะจ๊ะ งั้นไปห้องที่ 333 นะ” ป้าหันมาพูดกับผม พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้มดั่งเช่นเคย เหอะๆ อะไรวะนี่ ช่างมันเหอะ อีกเดี๋ยวยังไง ผมก็คงรู้เองแหละ(มั้ง!?)