วุ่นนักเทพพิทักษ์แห่งรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : ...Black feather...

...ขนนกสีดำ...

        ....ในเวลาแบบนี้...ถ้าอ้อนวอนเทพเจ้า...ท่านจะส่งเทพมาปกป้องผมมั้ย?...      

        เด็กชายคนหนึ่งกำลังหลบหลีกอะไรบางอย่าง อย่างเอาเป็นเอาตายในเส้นทางที่เปลี่ยวและมืดสนิท                                                                                               

        ในใจยังคงอ้อนวอนขอพระผู้เป็นเจ้าให้ตนรอดพ้นไปได้...                                

        โครม!!         

        เสียงอะไรบางอย่างกระแทกลงกับพ้นถนนอย่างแรงจนพื้นแตก                         

        "พระเจ้าช่วยด้วย"         

        ดวงตาสีดำสนิทหลุบปิดแน่น        

        "พระผู้เป็นเจ้า"             

        ภายใต้วินาทีเฉียดตายนั้น  ก่อนเคียวยมทูตจะลงสะบั้นชีวิต  ร่างบอบบางของใครซักคนก็ตรงเข้ามาหยุดไว้                                                                                      

        เส้นผมสีทองเป็นประกาย...ใบหน้าขาวได้รูปรับกับดวงตาสีฟ้าสวย...ราวกับนางฟ้าจำแลงกายลงมาก็มิปาน                                                                                         

        ร่างสีขาวของอะไรบางอยู่ถูกจับพลิกกระเด็นไปกองบนพื้นถนน เคียวสีขาวที่ราว   กับเคียวยมทูตนั้นกระเด็นไปไกล ดวงตาสีดำของเด็กชายจับจ้องคนที่ปรากฏตัวตรงหน้าด้วยความอึ้ง                                                                                                          

        อึ้งในความงดงามของผู้ช่วยเหลือ  อึ้งในความสามารถ อึ้งในสิ่งที่ได้เห็น อึ้งจนพูดไม่ออก                                                                                                                   

        "เชอะ"        

        เด็กหญิงผมยาวส่งเสียงอย่างหงุดหงิด ทำเอาเด็กชายสะดุ้ง       

        "ขะ...."

        ยังพูดไม่ทันจบ โจทย์เก่าในชุดคลุมสีขาวก็ลุกขึ้นมา       

       "กลับไปซะถ้สยังไม่อยากตาย...ไอ้ปัญญาอ่อน"      

       เด็กหญิงตะคอกใส่(ไอ้)คุณตัวขาว        

       เธอเรียกดาบออกมาจากความว่างเปล่าด้วยความหงุดหงิดก่อนจะชี้ดาบใส่(ไอ้)คุณตัวขาวอย่างหาเรื่อง                                                                                               

       "ระดับต่ำอย่างแกส่งมา 100 ตัวก็เอาชนะผมไม่ได้หรอก"      เสียงหวานเอ่ยอย่างหงุดหงิด....ผม.....ผม?....เมื่อกี้เธอพูดว่าผม?!.........................................................

       "โอ๊ย!!ให้ตายสิ คุณรีบกลับไปรายงานเจ้านายคุณด้วยว่าอย่าเที่ยวระรานเค้าไปทั่ว  ผมยังไม่อยากเหนื่อยตายเพราะไความเอาแต่ใจของเค้า"       เธอเอ่ยก่อน(ไอ้)ตัวขาวจะจ้องตอบกฃับมาแล้วหายไปพร้อมกับเคียวสีขาวที่เคยกระเด็นไปไกล                           

       เธอหันมาจ้องหน้าผม ก่อนจะ.....        

       "กลับได้แล้วล่ะครับ...อย่ามามัวอิดออดสำออยเป็นอิสตรีอยู่แถวนี้เลย...มันดู       ทุเรศ"                                                                                                                

        เหมือนมีลูกศรทิ่มแทงอย่าเจ็บปวด       

        พระเจ้านางฟ้าผู้นี้วาจาแสบสรรจริงๆ        

        "ต้องให้แนะนำตัวก่อนเหรอครับ?"        เธอเอ่ยถาม         

        "อ่า...เอ่อ..."      ผมอึกอัก      

        "ผม....เซส....เซเซล    อาดิอุส...หรือ...อีกนามหนึ่ง...เอเลน...ยูนิส...มาเพื่อปกป้องท่านในฐานะองครัก"เซสหรือเอเลนตอบ                                                                   

        "เป็น....ผู้หญิงรึเปล่า?...."         

        ....................................         

        ...............ชิ้ง.................          

        ..............เงียบ...............          

        "ร่างกายเป็นหญิง แต่วิญญาณของผมเป็นผู้ชาย กลับได้แล้วล่ะ...นายท่าน..."       

        "นายท่าน?"          

        ผมทวนได้แค่นั้น        เธอก็อุ้มผมขึ้นมาแล้วพาบินขึ้นไปบนฟ้าด้วยปีกสีดำ...ทั้งๆที่ตัวของเธอเองก็เล็กกว่าตัวผม                                                                                  

        "ข้าจะทำตามที่ท่านบรรชา...นายท่าน...แม้นั่นจะไม่ใช่ความสมัครใจของข้าก็ตามที..."  เธอพูดลอยๆพร้อมกับเสียงลมในระดับความสูงที่สูงกว่าดึก 10 ชั้นเล็กน้อย        

        "ทำไมถึงต้องทำอย่างนั้น?"         

        "เพราะ...ตัวข้าคือปีกสีดำของท่าน...ที่จะพาข้าโบยบินไปล่ะมั้งครับ"       

******************************************************************************************

        "จบแล้ว"         

        "แค่เนี้ย?"       

        "แค่นี้สิ"          

        "สั้นจังนะครับ"         

        "อย่าพูดน่าเอล"        

        "ใครชื่อเอลกันครับ?" - -*      

        "ตอนนี้นายคือเอลนี่นา"         

        "บอกเนื้อเรื่องไปก่อนเลยดีมะ?"       

        "จะบ้าเรอะ?"         

        "คนอ่านเค้าอาจจะไม่เข้าใจนา" I - I       

        "ชื่อผมยังไม่ได้ออกเลย"         

        "คุณเป็นใครครับ?"         

        .........ชิ้ง...........            

        (หันไปจ้องเด็กชายปริศนา)        

        "ตอนหน้าก็มาทำให้คนอ่านเค้าเข้าใจก็แล้วกันนะครับว่าผมเป็นใคร"       

........(ลาโลด)..........

         "หนีไปแล้ว"         

         ".............."          

          "ไปเถอะ"           

********************************************************************************

         ปล.ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ มีอะไรบอกผมได้ครับผมยินดีแก้ไขทุกอย่าง        

                                                                                                SeRaTa                

*********************************************************************************

                              รัตติกาลยังคงสวยงามเสมอดังเช่นดวงดาว                              

                                                                                                                         

                                                                                                                         

                               ...........................................................                               

                                                  ........................