คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : นิมิตเลือด
บทที่ 6
“รีรายา เพราะเจ้า ท่านพี่ของข้า จึงไม่เห็นค่าในตัวของข้า เป็นเพราะเจ้า!!!”
“ไม่ ข้ามิได้ทำอันใด เป็นเพราะเจ้าเองต่างหากเวคีร์ ที่ทำตนไร้ค่า คิดกระทำการชั่วช้าเพียงเพื่อต้องการครอบครองท่านเวคิน”
เพี๊ยะ
“อึก... เวคีร์... ถึงเจ้าจะฆ่าเรา... เจ้า...ก็ไม่มีทางครอบครองสิ่งใดได้... ”
รีรายาเริ่มหายใจติดขัดด้วยแรงบีบจากเงื้อมมือเรียวบางซึ่งกำอยู่รอบคอระหงส์ เวคีร์มองร่างบางที่อ่อนระทวยและหมดเรี่ยวแรงลงไปทุกทีด้วยสายตาชิงชัง ทั้งริษยา ทั้งโกรธแค้น
“เพราะแกคนเดียว รีรายา ถ้าไม่มีแกสักคน ท่านพี่จะต้องเป็นของข้า ทุกสิ่งจะต้องเป็นของข้า แม้กระทั่งแผ่นดินแห่งนี้ เจ้าจงตายอย่างช้าๆ ตายด้วยความทรมาร และเจ้าจงรู้ไว้ ท่านพี่ของข้า มีเพียงความสงสารให้แก่เจ้า ท่านพี่รักเพียงข้า หัวใจรักของท่านเวคินเป็นของข้าเท่านั้น!”
“ไม่... ข้า..ไม่เชื่อ...” รีรายาหายใจรวยรินลงทุกที แม้ปากจะบอกว่าไม่เชื่อ แต่จิตสำนึกที่ยังเหลืออยู่เลือนลางนั้นรู้สึกได้ถึงลิ่มที่มาทิ่มแทงอยู่กลางอก หญิงสาวน้ำตาหลั่งรินแทบเป็นสายเลือดเจ็บช้ำทั้งกายและใจ
“เจ้าจงเชื่อเถิด เจ้าเห็นหรือไม่รีรายา ท่านพี่ไม่มา ไม่มีใครสักคนที่รู้ว่าเจ้าอยู่ที่นี่ เพราะท่านพี่มิเคยใยดีเจ้า และเจ้ารู้ไว้ คนที่สังหารพ่อและแม่บุญธรรมของเจ้าก็คือท่านพี่ !!”
“ไม่... ไม่จริง ข้า...ไม่เชื่อ”
“หึๆ ดูเจ้าสิ ปากเจ้าบอกว่าไม่เชื่อ แต่ดวงตาของเจ้ามันฟ้องว่าเจ้าเจ็บช้ำแค่ไหน ข้าจะช่วย
เจ้าให้พ้นจากความทรมานอย่างไรล่ะรีรายา และเพื่อความสุขของท่านพี่ ข้าจะกำจัดเจ้า จงหายไปซะ อย่าเหลือแม้แต่ซากศพให้ใครได้พบหรือเจออีก นังกาลกินี!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!
“รีรายา รีรายาของข้า!”
ฤลิสา หายใจหอบอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่น น้ำตาดูเหมือนไม่เคยเหือดหายไปตั้งแต่ได้มาพบกับเขา หญิงสาวรู้สึกเหน็ดเหนื่อย และสับสนเหลือเกินกับสิ่งที่ตนเองเผชิญอยู่ขณะนี้
“รีรายา เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”
เสียงกระซิบแผ่วเบาของชายหนุ่ม แม้ว่าจะทำให้หัวใจรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่ทำให้อาการปวดแปลบที่ขมับทุเลาลงได้
“รีรายา ข้า...ขอโทษ”
“เวคีร์...” ฤลิสาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแห้งโหย รู้สึกเหนื่อยล้าแม้แต่การหายใจ
“หือ?”
“ฉัน...ฝันเห็นเวคีร์”
ฤลิสายังคงหอบ หญิงสาวพูดช้าๆ พลางสบตากับชายหนุ่ม แล้วก็ต้องรู้สึกใจหายอย่างประหลาด เมื่อชายหนุ่มคลายอ้อมแขนออกโดยไม่รู้ตัว สีหน้าของเขาดูหม่นเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดแม่จะเพียงแวบเดียว แต่ก็ไม่สามารถกลบเกลื่อนให้รอดพ้นจากการสังเกตของหญิงสาวได้
“เจ้า... ฝันว่าอย่างไรหรือ”
“เธอพยายามจะฆ่าฉัน แล้วเธอก็ยังบอกกับฉันอีกว่า ... ท่านเป็นคนฆ่า...”
“ไม่!!”
ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะพูดจบประโยค เวคินกลับขัดขึ้นมากลางคัน ราวกับรู้ว่าสิ่งที่เธอกำลังจะพูดคือเรื่องอะไร ใบหน้าของชายหนุ่มเผือดลงแทบไม่เหลือสีเลือด เขาผละออกมาจากตั่งของหญิงสาวทันที
“เมย่า!”
“เจ้าคะ” หญิงชรารีบเข้ามาในห้องทันทีหลังจากที่ถูกเรียก ราวกับคอยคำสั่งอยู่แล้ว
“ดูแลเจ้านางด้วย”
ชายหนุ่มสั่งเพียงสั้นๆ แล้วเดินผละออกจากห้องไปทันที ทิ้งไว้เพียงความอ้างว้าง
อย่างประหลาดฤลิสากัดริมฝีปากบางของตนแม้ว่าจะเจ็บ แต่คงไม่เท่ากับบาดแผลสดที่เพิ่งถูกกรีดเปิดขึ้นอีกครั้งจากฝันและท่าทีของชายหนุ่มเมื่อสักครู่
“เมย่า ออกไปเถิดนะจ๊ะ เราอยากอยู่คนเดียว”
“แต่...”
“เราขอร้อง เจ้าออกไปเถิด”
“เจ้าค่ะเจ้านาง”
หญิงชราเดินออกไปแล้วโดยที่ไม่สะกิดใจเลยว่า หญิงสาวกลับมาใช้สรรพนามแทนคนว่าเรา แทนที่จะเป็นฉัน เรียกเธอว่าเมย่า แทนที่จะเป็นคุณป้า นั่นเป็นเพราะนิมิตเลือดนั้นได้ปลุกเธอตื่นขึ้นมาเจอความจริงที่โหดร้ายยิ่งกว่า เธอจำทุกสิ่งที่เกิดขึ้นได้แล้ว !
ความคิดเห็น