เวคิน....เมฆาภูผาล้อมดาว

ลำดับตอนที่ #5 : แดนมายา

บทที่ 4

          “รีรายา...รีรายาคะ...เจ้านาง!”

ฤลิสา  สะดุ้งเฮือกหลุดออกจากความฝัน  หญิงสาวหอบหายใจอย่างแรง  รู้สึกอ่อน

ล้ากับฝันร้ายที่เหมือนจริงเหลือเกิน  อาริตา  วนิดา  ทั้งคู่ต้องจมอยู่กับความทุกข์  เพียงเพราะเธอผู้หายไป  หญิงสาวลูบหน้าตัวเองอย่างเลื่อนลอยจึงยังไม่ทันสังเกตุบรรยากาศรอบๆตัว

“รีรายา...เจ้านาง”  ฤลิสาสะดุ้งกับเสียงของหญิงชรา  และสัมผัสบางเบาที่ลูบ

แขนลูบไหล่เธออย่างอ่อนโยน  

“คะ”  ฤลิสาเปล่งเสียงได้เพียงแค่กระซิบแผ่วเบา  สมองมึนงงกับภาพที่ได้เห็น

“รีรายา  เป็นอย่างไรบ้างคะ  ตัวเปียกเชียวเดี๋ยวเมย่าจะเปลี่ยนผ้าให้เจ้านางนะเจ้าคะ”

“ดะ...เดี๋ยวค่ะป้า   ป้าเป็นใครคะ  นะ...หนูอยู่ที่ไหน” ฤลิสาพยายามตั้งสติ  รีบถามหญิง

ชราปากคอสั่นด้วยความหวาดกลัว  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเรากันแน่  หญิงสาวถามตนเองในใจ  ขณะที่รอฟังคำตอบ

“รีรายา...  เจ้านางจำอะไรไม่ได้เลยเหรอเจ้าคะ  จำเมย่าไม่ได้ด้วยหรือเจ้าคะ”                                     

“ปะ...ป้าคะ  อย่าร้องไห้สิคะ  หนูงงไปหมดแล้วค่ะ”

“งั้นเจ้านาง   จำท่านเวคินได้หรือไม่เจ้าคะ”   หญิงชราที่เรียกตนเองว่าเมย่า  กุมมือหญิงสาวไว้แน่น  มือเหี่ยวย่นสั่นสะท้านและเมื่อมองเข้าไปในดวงตาของนาง หญิงสาวก็ยิ่งตกใจ

“ป้าคะ... ตะ...ตาของป้า”

“เมย่า... ตาบอดไงคะเจ้านาง  แต่เมย่าจำเสียงของเจ้านางได้ดี  รีรายาของเมย่า  รีรายาจำท่านเวคินได้หรือไม่เจ้าคะ”

“จะ... จำได้สิจ๊ะป้า...  ท่านอยู่ไหนล่ะจ๊ะ”

                “จริงหรือเจ้าคะ  เจ้านางจำท่านเวคินได้ใช่ไหมเจ้าคะ  โถ...รีราย่าของเมย่า  เมย่าต้องการเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ”  หญิงชรายังคงร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่อย่างนั้น  แต่ดูเหมือนนางจะร้องไห้ด้วยความปลื้มปิติกับอะไรบางอย่างมากกว่า  ฤลิสาไม่รู้จะทำอย่างไรดีได้แต่โอบประคองหญิงชราไว้อย่างนั้น   พลางหญิงสาวก็มองไปรอบๆด้วย  ว่าขณะนี้ตนอยู่ที่ไดกันแน่

ดูเหมือนเธอจะอยู่ในห้องนอนของใครสักคน  เพราะขณะนี้เธอก็กึ่งนั้งกึ่งนอนอยู่บนตั่งไม้เตี้ยๆ  แต่กว้างขวางหลังหนึ่งมีเสาทั้ง 4 ข้างและมีม่านบางๆคลุมอยู่รอบเตียงแทนมุ้ง

แต่แล้วหญิงสาวก็เริ่มขนลุก  เพราะเมื่อสังเกตุดีๆฤลิสาจึงเริ่มระลึกได้ว่าศิลปะการ

ตกแต่งของที่นี่ไม่เหมือนศิลปะแขนงปัจจุบันหรืออดีตทั่วๆไป  ทั้งลวดลายฉลุสลักงดงามตามตั่งเตียง  บานหน้าต่าง  ประตู  หรือแม้กระทั่งการทอผ้าที่นำมาทำเป็นม่านทั้งหมดทั้งสิ้น  มันคือศิลปะของนครลึกลับ   “เวห์ฆรา”  แดนมายาที่สาบสูญ