เวคิน....เมฆาภูผาล้อมดาว

ลำดับตอนที่ #4 : ตามเธอกลับมา

บทที่ 3   ตามเธอกลับมา

“ ว่าไงนะตา  สาหายไปเนี่ยนะ”

“ฮือๆ ใช่น่ะสิ  สาหายไปไหนไม่รู้อ่ะดา  เราจะทำยังไงดีอ่ะดา  ฮือๆๆ”

“เฮ้ย  ใจเย็นๆน่าตา  สาอาจจะมีธุระด่วนเลยรีบกลับไปก่อนก็ได้น่ามาร้องไห้ฟูมฟายทำเป็นเด็กหลงทางไปได้”

“นั่นสิครับตา  พี่ว่าสาคงไม่เป็นไรหรอกครับ  โทรไปหาเธอรึยังครับ”

“โธ่! พี่โจคะ  ตาก็ต้องโทรแล้วสิคะ ไม่งั้นจะรู้ได้ไงคะว่าสาหายไปอ่ะค่ะ  ที่บ้านก็ยังไม่กลับ  พี่โจคิดว่าสาจะมีที่ไปไหนซักกี่ที่กันล่ะคะ”

                “นั่นสิ”  วนิดาเริ่มคล้อยตามความคิดของเพื่อน  หญิงสาวเริ่มร้อนใจ  จึงหันไปปรึษาแฟนหนุ่ม

                “เอาไงดีคะพี่โจ  นี่ก็ดึกมากแล้วนะคะ  ปกติสาไม่เคยเหลวไหลอย่างงี้นะคะ”

“ญาติๆเขาละครับ”

“พี่โจคะ  สาไม่มีญาติที่ไหนหรอกค่ะ  เขากำพร้าแต่เด็ก อยู่ตัวคนเดียวมาตั้งนานแล้วล่ะค่ะ  พี่โจก็ทำเป็นลืมไปได้  ดาบอกหลายทีแล้วนี่คะ”

          “เอ่อ... พี่ขอโทษ”

“ฮือๆๆ  แย่แน่ๆเลยดา  เราจะไปตามสาที่ไหนอ่ะ  เป็นความผิดเราเอง  เรามัวแต่ไปดูของไม่สนใจเขา  พักนี้เขายิ่งทำตัวแปลกๆอยู่ด้วย  สาอาจจะโกรธเรา  แล้วก็งอนเราไปแล้วก็ได้อ่ะดา”

“บ้าน่า  ยัยสาเป็นคนอย่างงั้นที่ไหนเล่า”

“พี่ว่าเราต้องรอพรุ่งนี้แหละครับ เพราะยังไงซะ  ถ้าไม่ถึง 24 ช.ม.เราแจ้งความไม่ได้หรอกครับ  ตอนนี้พี่ไปส่งเราสองคนที่บ้านก่อนดีกว่าทุกคนคงเหนื่อยกันมากแล้วา”

“ดาก็ว่างั้นอ่ะค่ะพี่โจ  ไปกลับกันก่อนเถอะตา  งานเขาเลิกนานแล้ว  ร้านเขาจะปิดแล้วด้วยไม่เห็นเหรอพวกพนักงานมองตาเขียงปั๊ดมาทางนี้แล้วน่ะ” 

“อืม...”  อาริตาตอบรับอย่างว่าง่าย  หญิงสาวร้องไห้จนเริ่มจะอ่อนแรง  จนวนิดาต้องประครองไปขึ้นรถ

ระหว่างเดินทางกลับภายในรถตกอยู่ในเงียบ  อาริตานั้นหลับผล็อยไปเรียบร้อยแล้ว  เพราะร้องไห้หนักกว่าเพื่อน  ส่วนวนิดานั้นนั่งกดโทรสับต่อสายไปยังฤลิสาเรื่อยๆ  แต่ก็ได้ฟังแต่เสียงรอสายกับเสียงตอบรับอัตโนมัติเท่านั้น  ซึ่งสร้างความหงุดหงิดใจให้กับหญิงสาวไม่น้อย  ยิ่งเวลาผ่านไปความหงุดหงิดเริ่มแปลเปลี่ยนเป็นความว้าวุ่นมากขึ้นทุกขณะ

น้ำใสๆหยดลงมือบางที่กำโทรศัพท์มือถือไว้แน่น  วนิดาพยายามกลั้นสะอื้นอย่างสุดความสามารถ เพราะไม่อยากปลุกอาริตาให้ตื่นขึ้นมาตอนนี้  หญิงสาวเพิ่งจะสงบและหลับไปเมื่อสักครู่  อาริตาเป็นคนอ่อนไหวง่าย  ถ้าตื่นมาแล้วเจอเธอร้องไห้อยู่อย่างนี้  ขวัญของเพื่อนสาวต้องกระเจิงหนักขึ้นแน่นอน

                จิรายุเห็นร่างบางสั่นสะท้านจากแรงสะอื้น เขาเองก็สะเทือนใจไม่แพ้กัน  เพราะเขารู้ดีว่าระหว่างสามสาวนั้นความผูกพันของพวกเธอยิ่งกว่าพี่น้อง  ชายหนุ่มกระชับมือน้อยๆของหญิงสาวไว้  ด้วยความอาทร

                “ผมเชื่อนะครับดา  ว่าสาจะต้องปลอดภัย”

                เวลาหนึ่งวันดูเหมือนจะยาวนานชั่วกัลป์  ไม่มีข่าวคราวใดๆของฤลิสาทั้งสิ้น  ทั้งที่ตลอด  24 ชั่วโมงที่ผ่านมา ทั้งอาริตา  วนิดา  และจิรายุ ช่วยผลัดกันโทรเช็คตามโรงพยาบาล ศูนย์รับแจ้งอุบัติเหตุ  หรือแม้กระทั่งโรงแรมแทบจะทั่วระเทศแล้วก็ตาม  ทุกคนจึงลงความเห็นว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องไปแจ้งความกับสถานีตำรวจ 

วนิดา และอาริตา ได้แต่ภาวนาในใจเท่านั้นว่าหนทางนี้จะทำให้พวกเธอได้เจอกับเพื่อนรักอีกครั้งหนึ่ง

………………………………………………………..