เวคิน....เมฆาภูผาล้อมดาว

ลำดับตอนที่ #3 : พาเธอกลับไป

บทที่ 2

                “สาๆ มาทางนี้สิ”

“หือ  มีอะไรจ๊ะตา” 

“นั่นไง  ดาอยู่ทางโน้นแน่ะ”

                                อาริตาสาวร่างป้อมโบกไม้โบกมือหาเพื่อนสาวอย่างร่าเริงก่อนที่จะเดินแกมวิ่งเข้าไปหาวนิดาที่กำลังเดินมากับจิรายุแฟนหนุ่มของเธอ

“หวัดดีค่ะพี่โจ  เป็นไงคะมางานสาย  รอเจ้าหญิงแต่งตัวเหรอคะ”

อาริตาทักทายจิรายุด้วยความสนิทสนม แต่กลับได้ค้อนจากเพื่อนสาวเอาวงใหญ่

“นี่   อย่ามาตลก  ฉันไม่ใช่เธอนะจะแต่งตัวเป็นชั่วโมงน่ะยัยตา”

“อ้าวแร้วทำไมมาสายกันล่ะคะ”  ฤลิสาที่เดินเข้ามาสมทบหลังสุดเอ่ยถามด้วยความสงสัย  เพราะปกติวนิดา และจิรายุมักจะตรงเวลาเสมอ

“อ๋อ  พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะสา ไม่มีไรหรอก”

“หา  ! รถชนเรอะ  เป็นไรกานป่าวอ่ะ” อาริตาถามด้วยความตกใจ 

“แกเห็นฉันเป็นอะไรหรือไงเล่า ยังครบ 32 น่า”

“อ้าว  เพื่อนเป็นห่วงง่ะ”

“เอาเถอะทั้งสองคน แล้วคู่กรณีเป็นอะไรมากไหมคะพี่โจ”

“ อ๋อ  ไม่เป็นไรมากหรอกครับ  โน่นไงครับเขาก็มางานนี้เหมือนกัน”

                “เอ๋   ใครเหรอคะ” ฤลิสาถามด้วยความสนใจ  ในขณะที่อริตาหันไปตามทิศทางที่จิรายุชี้ให้ดู  ส่วนวนิดาทำท่าเหมือนจะบอกอะไรสักอย่าง  แต่แล้วเสียงอุทานด้วยความตกใจของอาริตาก็ดังขึ้นขัดจังหวะซะก่อน

“เย้ย! สา  สา !  หมอนั่นไง หมอนั่นอ่ะ”

ดวงตาคู่สวยของฤลิสาเบิกกว้างด้วยความตกใจ  เมื่อหันไปแล้วพบว่าคู่กรณีของจิรายุแท้จริงแล้ว  คือชายชุดขาวคนนั้น   เจ้าของรัดเกล้าที่เธอสวมมาในงานวันนี้ !

“ สวัสดีครับ”

บุรุษปริศนาเดินตรงเข้ามายังกลุ่มสาวๆ และเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ   วันนี้เขาก็ยังคงมาในชุดขาวเหมือนวันนั้น   และดวงตาคู่สวยของเขาก็ยังจับจ้องอยู่ที่ฤลิสาไม่ต่างจากวันวาน

“สะ... สวัสดีค่ะ”  ฤลิสาตอบตะกุกตะกัก  ใบหน้านวลซับสีเลือดด้วยความขวยเขิน  พลางตำหนิตนเองในใจว่าวันนี้เธอไม่น่าสวมรัดเกล้าของเขามาในงานที่ต้องบังเอิญมาเจอกันเช่นนี้เลย

“ตา  สา  รู้จักกันไว้สิ  จริงๆแล้วเขาเป็นลูกค้าของพี่โจนเขาชื่อคุณเวคินน่ะ”

“เอ่อ... สวัสดีค่ะคุณเวคิน  วันนั้นเดินเร็วจังนะคะ เล่นเอาตาตกอกตกใจหมดเลยค่ะ  ดิฉันชื่ออาริตาค่ะ  เรียกตาเฉยๆก็ได้  วันนี้มาเป็นเพื่อนสาเขาน่ะค่ะ”

“ครับ”   เวคินตอบรับสั้นๆ  ด้วยสีหน้ายิ้มๆ  

“เราเข้าไปในงานดีกว่าครับ  คงใกล้เริ่มแล้วล่ะ เดี๋ยวพี่เข้าไปเปิดงานไม่ทันกันพอดี”

จิรายุ  แฟนหนุ่มของวนิดา  เขาเป็นนักออกแบบเครื่องประดับชื่อดังคนหนึ่งของเมืองไทย  และวันนี้ทุกคนก็ได้มาเจอกันในงานเปิดตัวเครื่องประดับในคอลเล็กชั่นใหม่ของเขา

“ วันนี้เจ้าสวยมาก”  ฤลิสาสะดุ้งกับเสียงทุ้มที่ราวกับกระซิบอยู่ที่ข้างหู  หญิงสาวหันกลับไปทันทีแต่ก็เห็นเพียงรอยยิ้มน้อยๆของเวคินที่ส่งมาให้เท่านั้น  เขายังคงเดินเรื่อยๆ  ท่าทางสบายๆ  แต่ก็ยังคงความสง่างามไว้อย่างไร้ที่ติ 

ฤลิสาแอบชำเลืองมองชายหนุ่มบ่อยครั้งหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกันเดินเล่นภายในงาน  วนิดา และจิรายุขอตัวแยกออกไปขึ้นเวทีเพื่อเปิดงานกาลาดินเนอร์ตามหมายกำหนดการบนเวที  ส่วนอาริตาก็กำลังเพลิดเพลินกับของสวยๆงามๆ  แม้ว่าเธอจะพยายามชี้ชวนให้วนิดามองนู่นชมนี่  แต่จิตใจของหญิงสาวไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่

มีหญิงสาวมากมายที่ดูจะให้ความสนใจชายหนุ่มเป็นพิเศษ  จนฤลิสาอดรู้สึกประหลาดใจกับสายตาประหลาดของเขาไม่ได้  เพราะเหมือนในสายตาของชายหนุ่ม  จะมีแต่เธอผู้เดียว

บรรยากาศในงานดำเนินไปอย่างคึกคัก  ทั้งการประมูลเครื่องประดับของบุคคลชั้นสูงในวงการต่างๆ  ทั้งการแสดง  การเดินแฟชั่นโชว์  ทั้งวนิดา และอาริตาเพลิดเพลินกับแสงสีของงานไม่น้อย   จนกระทั่งฤลิสาขอเพื่อนไปเข้าห้องน้ำเพื่อที่จะถอดรัดเกล้าบนศีรษะออกในจังหวะที่เห็นเวคินนั่งอยู่เพียงลำพัง  เหมือนเขาต้องการหาความสงบเล็กๆภายในงานที่เต็มไปด้วยแสง  สี  และเสียงของค่ำคืนนี้  

อันที่จริงบุคคลิกลักษณะของเวคินไม่ค่อยเหมาะกับงานเช่นนี้อยู่แล้ว  หญิงสาวคิดในใจ  พลางเดินออกมาจากห้องน้ำ

“ว้าย”

ฤลิสากระแทกกับอะไรบางอย่าง  ร่างบางเซไปข้างหลังจนเกือบจะล้ม และรัดเกล้าก็เกือบจะหลุดมือ  หากแต่มือหนาของใครบางคนฉวยไว้ได้ทันทั้งของและคน

ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะโล่งใจที่ไม่ต้องล้มลงไปกระแทกกับพื้น  แล้วทำให้รัดเกล้าในมือเสียหายก่อนที่จะเอาไปคืนเจ้าของ  ก็ต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่เห็นและสัมผัส  ดวงตาของเขาเธอจำได้ในทันทีบัดนี้มันกลายเป็นสีแดงอีกครั้งเหมือนครั้งแรกที่ได้พบกัน  แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือความร้อนที่เกิดขึ้นบริเวณอุ้งมือ 

“กรี๊ดดดด” 

ฤลิสากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด  น้ำตาหลั่งรินด้วยความหวาดกลัว  ร่างบางสั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง

“อดทนอีกนิดนะครับคนดี” 

สิ่งสุดท้ายที่หญิงสาวได้ยินก่อนที่สติจะดับวูบลง  มีเพียงเสียงทุ่มๆของชายหนุ่มคนนั้น  และอุ้งมืออบอุ่นที่กระชับแน่น  ประดุจต้องการดูดซับความเจ็บปวดของเธอให้เบาบางลงที่ละน้อยๆ 

“ถึงเวลาแล้วที่เจ้าต้องกลับไปยังที่ที่เจ้าจากมา”

มือหนากุมมือบางแน่นอีกครั้ง  ทับทิมสีเลือดเม็ดกลางของรัดเกล้าเปร่งแสงสีแดงเจิดจ้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะหายไป  เหลือไว้แต่เพียงความว่างเปล่าเท่านั้น