เวคิน....เมฆาภูผาล้อมดาว

ลำดับตอนที่ #2 : จุดเริ่มต้น

บทที่2     จุดเริ่มต้น

“ดา ดา มาทางนี้ดีกว่าทางนี้สวยมากเลยอ่ะ”

“หือ...ดูอะไรอยู่เหรอแก?” 

“นี่ไงทางนู้นน่ะวิวทางนู้นสวยมากอ่ะ”  อาริตาร้องเรียกเพื่อนสาวอย่างกระตือรือร้น  พร้อมๆกับที่หญิงสาวร่างแบบบางที่มาด้วยอีกคนหนึ่งซึ่งเดินเข้ามาสมทบเงียบๆ

“โห...  สวยจริงๆด้วยสา”  วนิดาอดอุทานออกมาไม่ได้เมื่อเบนสายตาไปตามนิ้วป้อมๆของอาริตาที่

กำลังชี้โบ้ชี้เบ้อย่างร่าเริง และภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าก็ไม่ทำให้หญิงสาวทั้งสามผิดหวัง  ความเหน็ดเหนื่อย

เมื่อยล้าจากการเดินทางแทบหายไปเป็นปลิดทิ้ง

“คุ้มเนอะ” ฤลิสารำพึงออกมาเบาๆเหมือนต้องการจะพูดกับตัวเอง  หญิงสาวหายใจลึกรับสายลมเย็น

ชื่นที่พาพัดมาไล้ดวงหน้านวลเรื่อยไปยังเส้นผมดุจไหมที่แผ่พลิ้วไหวเป็นลอนสลวย  แพรขนตาหนาหลับพริ้มอย่างเป็นสุข

ผาเมฆา  เป็นสถานที่ที่สามสาวงามประจำคณะศิลปกรรมของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง

ตัดสินใจเลือกมาพักผ่อนหลังสอบเสร็จเพื่อค้นหาแรงบันดาลใจให้งานศิลปะใหม่ๆ  

ที่นี่ตั้งอยู่บริเวรเทือกเขาทางตอนเหนือของประเทศไทย ซึ่ง แม้จะยังไม่มีใครรู้จักมากนักแต่หาก

ใครได้มาสัมผัสก็ยากหยุดยั้งอารมณ์หลงและไหลไปกับสุนทรียภาพอันตระการที่ธรรมชาติสรรค์สร้างอย่างไร้ที่ติ

ไม่ได้   ทั้งบริเวรผาที่อาจดูเวิ้งว้างว่างเปล่า  แต่หากก้มลงมองเบื้องล่างแล้วนั้นก็จะพบมหาสมุทรแห่งสายหมอก

ล่องลอยอ้อยอิ่งดุจจะยั่วยวนตาให้กระโจนเข้าไปจับจ้องมนต์ขลังแห่งธารเมฆาอย่างยากจะถอนสายตาไปที่ใดได้

และแน่นอนความงดงามเหล่านี่ที่ยังคงดำรงค์อยู่ได้นั้นเนื่องมาจากการเดินทางที่ค่อนข้างลำบาก  ซึ่งนอกจาก

จะต้องนั่งรถหลายต่อแล้วยังต้องใช้การเดินทางเท้าอีกหลายชั่วโมงทีเดียว  ดังนั้นกลุ่มนักท่องเที่ยวจึงน้อยมาก 

โดยเฉพาะวันธรรมดาอย่างวันนี้ทั้งสามสาวจึงอดรู้สึกเสมือนตนเองเป็นผู้ครอบครองดินแดนแห่งความฝันไม่ได้

                “ว้าวๆ  ดูนั่นสิ ดา นั่นๆสาเห็นไหม  ทะเลเมฆสวยมากๆเลยอ่ะ  เหมือนในนิยายที่พวกเราอ่านเลยเนอะ

เสียดายจังที่พวกเรายังไม่มีพระเอกกันสักคน   อ้อ!ลืมๆเดี๋ยวนี้ต้องเว้นดาไว้คนหนึ่งแล้วนี่เนอะ”

            อาริตาหัวเราะคิกคักกับตนเองเมื่อได้หยอกล้อเพื่อนอย่างสนุกสนาน  แล้วรอยยิ้มกว้างก็ต้องหุบ

ฉับเมื่อวนิดาส่งค้อนมาให้วงใหญ่ก่อนจะโวยวายแก้เก้อไปตามประสา

“บ้าน่าแก อย่ามาแซวกันดิคนเข้าเขินเป็นนะเฟร้ย”

“จ้าๆไม่แซวก็ได้แหม  งั้นมาถ่ายรูปกันเถอะวันนี้ไม่มีพระเอกก็ไม่เป็นไรเนอะสาเนอะ” 

สุดท้ายอาริตาก็อดหยอกเล็กๆทิ้งท้ายไม่ได้  ก่อนที่สาวน้อยช่างฝันจะเปลี่ยนเรื่องด้วยการกวักมือเรียกเพื่อนสาว

ทั้งสองให้เข้าไปเก็บภาพความประทับใจไว้ด้วยกัน  วนิดาเองก็ไม่ถือสาอะไรเห็นเป็นเรื่องขำขันจึงรีบเดินเข้าไป

หาแล้วโพสต์ท่าพร้อมถ่ายอย่างชำนาญ  เหลือเพียงสาวหวานประจำกลุ่มเท่านั้นที่ยังคงยิ้มน้อยๆก่อนที่จะหันซ้าย

แลขวาเพื่อหาใครซักคนให้ช่วยมาถ่ายภาพให้

“ตาส่งกล้องมาให้เราดีกว่าเดี๋ยวเราถ่ายให้นะ” 

ในที่สุดเมื่อมองไม่เห็นใครหญิงสาวจึงอาสาเป็นตากล้องจำเป็นให้ซะเอง

“ว้า  เสียดาย ไม่เอาอ่ะเราอยากถ่ายด้วยกันสามคนนี่  ทำไงดีอ่ะ”

อาริตาบ่นอุบอย่างขัดใจแล้วหันไปขอความเห็นจากเพื่อนสาวที่ยืนเคียงข้าง

“อ้าว นั่นสิ ทำไงกันดี  เราว่าต้องสลับกันถ่ายแล้วล่ะแถวนี้ไม่มีใครเลยนี่”

“นั่นสิตา  ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวเราสลับกันถ่ายแล้วกันเนอะ นะจ๊ะ เอ้ายิ้มจ้ายิ้มเดี๋ยวไม่สวยไม่รู้ด้วยนะ”

ฤลิสายกกล้องขึ้นปรับโฟกัสอย่างเก้ๆกังๆเล็กน้อยเพราะไม่ค่อยชำนาญกับเทคโนโลยีสมัยใหม่มากนักแต่ก่อนที่

หญิงสาวจะได้กดชัตเตอร์ เธอกลับรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างจากเพื่อนๆ

“อ้าวทำไมทำหน้าเหรออย่างนั้นล่ะ”

“ให้เราช่วยเจ้าไหม?”

ฤลิสาสะดุ้งกับเสียงกระซิบแผ่ว  ที่กังวารอยู่ข้างหูอย่างประหลาดก่อนที่จะหันกลับไปปะทะกับดวงตา

คมสีแดงเพลิงในระยะประชิด  รัตนินสีสดเสมือนจะดูดจิตวิญญาณของหญิงสาวให้จมดิ่งไปในห้วงอารมณ์

บางอย่างของเขาอย่างยากที่จะต้านทาน  หญิงสาวถึงกับตะลึงค้างไปจนเพื่อนๆทั้งสองตกใจ

“สา!”  เสียงของอาริตาและวนิดาเรียกประสานขึ้นมาพร้อมกันปลุกหญิงสาวให้หลุดออกจากภวังค์ที่

บุรุษปริศนาเป็นผู้สร้างขึ้นมาอย่างจู่โจม   และทันใดนั้นนัยต์ตาคู่สวยของชายหนุ่มพลันกลับกลายเป็นสีดำสนิท

เสมือนเสี้ยววินาทีที่ผ่านมานั่นเป็นเพียงแค่ภาพลวง!

ด้วยสัญชาตญาณฤลิสารีบผละตัวออกห่างบุรุษร่างสูงตรงหน้าทันที

“เป็นอะไรรึเปล่าสา” วนิดาเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

“นั่นสิหน้าซีดเลยอ่ะ” อาริตาวิ่งเข้ามาสมทบและจับมือเย็นเฉียบของหญิงสาวไว้มั่น

“ปะ...เปล่า...เราแค่ตกใจ” ฤลิสาตอบเสียงอ่อย  แต่ก็มือเรียวบางกลับกระชับจับยึดเพื่อนทั้งสองไว้มั่น

“เราขอโทษ” เสียงทุ้มกังวารของชายหนุ่มเอ่ยขออภัยอย่างอ่อนโยน และนั่นทำให้สายตาทุกคู่ของหญิง

สาวทั้งสามหันไปมองทางเขาอีกครั้ง

“เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะ” ฤลิสาตอบอุบอิบแล้วจึงเบือนหน้าหนีไม่กล้าสบตาตรงๆ  แม้จะยังไม่ค่อยเข้าใจ

แต่หญิงสาวก็สัมผัสได้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่มีพลังมหาศาลจากดวงตาคู่นั้น  ผิดจากเพื่อนสาวอีกสองคนที่เฝ้า

สังเกตชายแปลกหน้าอย่างนึกสงสัย

                ทั้งการพูด...เราอย่างโน้นอย่างนี้  ฟังแล้ว...แปลก

                การแต่งตัว  คนอะไรใส่สูทขาวทั้งชุดมาเที่ยวผา  ถ้าจะบ้า...

                หน้าตา...เอ่อ...อันนี้ยิ่งแปลก  มีคนหล่อขนาดนี้อยู่บนโลกมนุษย์ด้วยหรือ! เป็นไปไม่ได้จอร์จ!

และที่สำคัญหมอนี่โผล่มาจากไหน  เป็นนักท่องเที่ยวเหรอ?ไม่น่าใช่สักนิด แต่ก็ช่างเถอะบางทีอาจเป็นลูกหลาน

คนมีตังจากไหนก็ได้ที่ว่างๆเลยนั่งเครื่องบินเจ็ทมาเที่ยวเล่นใครจะไปรู้

 หลังจากทั้งสองสาวตั้งข้อสงสัยในใจไปเรื่อยเปื่อยจนออกแนวเพ้อเจ้อ  ต่างก็สลัดความคิดเหล่านั้นทิ้ง

แล้วหันกลับมาใส่ใจฤลิสาตามเดิม

“ไหวไหมสา  ไปนั่งพักก่อนไหม”

“อืม...ขอบใจนะดา” วนิดาถามอย่างห่วงใยพร้อมๆกับพยุงหญิงสาวให้ไปนั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ใกล้ๆ

            “คุณเคยรู้จักสาเหรอคะ”

อาริตาไม่ได้เดินตามเพื่อนทั้งสองไปแต่กลับหันไปถามชายหนุ่มที่ยังยืนมองอยู่เงียบๆ

“หือ...เอ่อ...เคย”

 ชายหนุ่มถึงกับหน้าเหรอในตอนแรกกับคำถามที่ไม่ทันตั้งตัว จึงตอบกลับไปไม่เต็มเสียงนัก

แต่ก็แค่ชั่วแวบเท่านั้นจนอาริตาไม่ทันสังเกตเห็น

“เคยเจอกัน...ที่ไหนคะ”

“ที่นี่..แต่..นานแล้ว.....เรา...ฝากให้นางด้วย”

“เคยเจอกันที่นี่! แล้วจะฝากของให้สาเหรอคะ?”ผู้ชายคนนี้พูดจาตลกแหะ  อาริตาได้แต่คิดในใจอย่าง

นึกขำๆก่อนที่จะก้มลงมองวัตถุบางอย่างที่ชายหนุ่มส่งมาให้  แล้วก็ต้องตะลึงค้างกับความงดงามของรัตนมณีเลอ

ค่าบนฝ่ามือหนาของชายหนุ่ม

“รัดเกล้า!  สวยมากเลยค่ะ  แต่สาคง...”

            “ตา  มาทางนี้เถอะ” ก่อนอาริตาจะได้ปฏิเสธชายหนุ่มด้วยรู้ใจเพื่อนสาวของเธอว่าคงรับของมีค่าเช่นนี้

ไว้ไม่ได้ วนิดาก็ตะโกนขัดขึ้นมาซะก่อน  หญิงสาวจึงหันกลับไปตามเสียงเรียก

“จ้า  แป๊ปนึงนะดา เดี๋ยวเราตามไป”

เพียงแวบเดียวเท่านั้นก่อนอาริตาจะหันกลับมาหาเขาดังเดิม หญิงสาวถึงกับเย็นสันหลังวาบจนขนลุกไปทั่วร่าง 

เมื่อภาพเบื้องหน้าในตอนนี้กลับกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าและเงียบงันเสมือนไม่เคยมีสิ่งมีชีวิตใดๆยืนคุยอยู่กับ

เธอมาก่อน เหลือเพียงลมเย็นๆและความสลัวของอากาศยามเช้าที่สะท้านเข้าไปถึงขั้วหัวใจเท่านั้น!

………………………………………………………………………………………...

                “นี่เราพูดจริงๆนะเชื่อเราเหอะ  ผู้ชายคนนั้นอ่ะ...บรึ๋ยยย...พูดแล้วขนลุก  ถ้าจะเป็นเจ้าที่เจ้าทางจากไหน

ก็ไม่รู้อ่ะ”

“บ้าน่าตา  มีที่ไหนประสาธรึเปล่าจะเป็นไปได้ไงเล่า”

“โหยย ดาเชื่อเราเหอะ  ไม่งั้นหมอนั่นจะหายไปไหนอ่ะ  คนบ้าไรเดินเร็วอย่างนั้นล่ะ”

“อ้าว  เขาอาจจะวิ่งไปหลบแกที่ไหนก็ได้นี่  อย่ามาทำเบ๊อะน่า”

“โหยยย  สาดูดาสิไม่เชื่อเราเลยอ่ะ”

อาริตาเริ่มงอแงเมื่อวนิดายังยืนยันและไม่เชื่อสิ่งที่เธอพยายามเล่าสักนิด 

หลังจากที่ฤลิสานั่งพักอยู่บนหน้าผาเมฆากับวนิดาได้สักพักอาริตาก็วิ่งหน้าตาตื่นมาหาหญิงสาวทั้งคู่

ด้วยความตกใจและพยายามเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ฟัง  จนกระทั่งมาถึงที่พักซึ่งขออาศัยในหมู่บ้านระแวกนั้น

แต่จนแล้วจนรอดวนิดาก็ยังเห็นว่านั่นเป็นเพียงแค่เรื่องไร้สาระ

ฤลิสาได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ใบหน้างามยังคงเปี่ยมไปด้วยความเหน็ดเหนื่อยที่แสนคลางแคลงใจ  มือเรียวบาง

ลูบไล้อัญมณีสีแดงสดเม็ดกลางของรัดเกล้าลายวิจิตรด้วยอาการเลื่อนลอย  ก่อนจะรำพึงแผ่วเบา

“เราจะทำยังไงกับรัดเกล้านี้ดีล่ะ”

“นั่นน่ะสิ เราจะปฏิเสธไม่รับไว้แทนสาแล้วนะ  ดาน่ะสิตะโกนมาเรียกเราซะก่อนอ่ะ”

“อ้าว  มาโทษเราได้ไงล่ะ  ใครจะไปรู้ล่ะห๊ะ”

“เปล่านะเราไม่ได้โทษซักหน่อย เราแค่เล่าให้ฟังเฉยๆอ่ะ”

“เอาเถอะจ่ะ ไม่เป็นไรหรอกอย่าเถียงกันเลยนะทั้งสองคน...เราขอร้อง” สุดท้ายฤลิสาจึงเอ่ยตัดบทขึ้นมา

ห้ามทัพซะก่อนที่เรื่องเล็กจะบานปลาย ก่อนจะถอนใจด้วยความกังวล

“เราไม่ทะเลาะกันหรอกน่า  สาก็ไม่ต้องคิดมาก  เนอะตา  พวกเรารักกันจะตาย  เป็นเพื่อนกันมาเป็นสิบปีแล้ว  ก็เหมือนพี่น้องกันน่ะแหละ”

“ช่ายๆ” อาริตาเอ่ยสมทบวนิดาอย่างสดใสจนทั้งสามคนอดที่จะหัวเราะออกมาพร้อมกันไม่ได้

“ขอบใจดากับตามากนะ”

“จิ๊บจ๊อยน่าสา  สาอย่าคิดมากดิ  ไอ้รัดเกล้าอะไรเนี่ยก็สวยดีออกถ้าคืนเขาไม่ได้ก็เก็บไว้นั่นแหละ  มัน

ช่วยไม่ได้นี่หน่าก็เขาอยากให้มาเองอ่ะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง”

“ช่ายๆ  ไม่ได้ไปขโมยเขามาซักหน่อยชิมิ”

“พักผ่อนเหอะนะเพื่อนๆ  นี่ก็เย็นแล้ว ตื่นกันมาตั้งแต่เช้ามืดเดินทางมาก็ทั้งวันเหนื่อยกันแย่แล้วว่ะ เดี๋ยว

เราไปอาบน้ำก่อนดีกว่า”

“งืมดาจะอาบน้ำใช่ป่ะ  งั้นเดี๋ยวเราออกไปลองถามพวกชาวบ้านเองว่ามีไรแบ่งให้เรากินได้บ้าง”

“โอเค  งั้นสาพักก่อนเถอะปล่อยเป็นหน้าที่ของเราสองคนเอง”

“ไม่ดีกว่า...เดี๋ยวเราช่วย”

“สาอย่าดื้อสิ  ไปส่องกระจกไป๊  หน้ายังซีดเป็นไก่ต้มอยู่เลยนอนพักเหอะ”

ฤลิสา ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักอย่างยอมจำนนด้วยรู้ดีว่าร่างกายของตนเองไม่สู้ดีนัก  แม้ปกติจะเป็นคน

แข็งแรงแต่วันนี้กลับหวิวโหวงอย่างประหลาด   เสมือนมีสัญชาติญาณบางอย่างกรีดร้องอย่างรุนแรง  เตือนให้

หญิงสาวรับรู้ว่าบางอย่าง...กำลังจะเปลี่ยนไป!