Sound of Darkness

ลำดับตอนที่ #2 : section # 1

 

……………………………………………………………….

เธอค่อยๆเพ่งสายตาไปยังความมืดในห้องเล็กๆ ภายในนั้นไม่มีสิ่งใดอื่นอยู่อีกเลยนอกจากตัวเธอเพียงสิ่งเดียว แต่เธอก็ยังคงอยู่นิ่งอย่างเงียบสงบ เธอรอคอย รอคอยเพื่อที่จะทำสิ่งที่ได้รับคำสั่งมา คำสั่งที่ฝังติดแน่นอยู่ในตัวเธอ ตั้งแต่ตอนที่เธอถูก "แม่" สร้างขึ้นมา ตั้งแต่ที่ "เขา" นำพาเธอมา

เธอรอคอย รอคอยเวลาที่ "เขา" จะเปิดประตูนั้นออกและนำพาเธอขึ้นไป รอคอยเวลาที่เขาจะให้โอกาสเธอได้เอื้อนเอ่ย รอคอยที่จะขับขานบทเพลงให้ "เขา" ฟัง บทเพลงที่เธอมีชีวิตอยู่เพื่อสิ่งนั้น

...........................................................................

เขา

ในห้องพักขนาดเล็กกะทัดรัด แสงสว่างจากเครื่องคอมพิวเตอร์PCที่ค่อนข้างจ้าส่องสว่างให้เห็นภายในห้องรางๆ ผมกวาดตามองนาฬิกาที่ติดอยู่ที่ฝาผนัง ใกล้จะตีสามแล้ว แต่ผมยังไม่รู้สึกง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย ยังมีงานโปรเจ็คชิ้นโตอีกชิ้นที่ผมต้องสะสางให้เสร็จก่อนวันมะรืน ที่ใกล้จะส่งงานแล้วแต่ผมยังไม่มีไอเดียใหม่ๆเลย แถมด้วยความเป็นคนชอบทำงานจวนตัวเสียด้วย หากเป็นคนอื่นมาเห็นคงจะแอบด่าผมในใจที่งานก็ไม่เสร็จแต่มานั่งเล่น MSN

แต่ผมถือว่ามันเป็นการคลายเครียดนะ อาชีพที่ต้องจับเอาจินตนาการมาปั้นให้เป็นความจริงอย่างผมถ้าเกิดสมองตื้อไปก็คงจะทำอะไรไม่รอด เครียดไปจะพาลทำให้ปวดหัวเปล่าๆ" 

ผมเปิดหน้าอินบ็อกส์ของตัวเองเพื่อเชคดูว่ามีใครส่งเมลมาหาบ้างรึเปล่าในวันนี้ หน้าจอแสดงผลบ่งบอกว่ามีเมลอันใหม่ที่ผมยังไม่ได้อ่านอยู่หลายอันทีเดียว แต่ส่วนใหญ่เป็นเมลขยะที่ผมไม่สนใจจะอ่าน ผมเลยเลื่อนผ่านมาเรื่อยๆจนไปสะดุดตากับบางอย่าง มีอีเมลอันใหม่ที่ส่งมาจากเพื่อนทางอินเตอร์เนตที่ผมเคยคุยด้วยเป็นบางครั้ง จ่าหน้าว่า "บทเพลงมรณะ-Sound of the death

บางทีอาจจะเป็นเมลที่ตอนนี้กำลังลือกันอยู่ก็ได้ว่าเป็นเพลงที่คนฟังแล้วจะอยากฆ่าตัวตาย ผมนึกขำว่า ในยุคนี้แล้ว ยุคที่เทคโนโลยีก้าวหน้าไปไกลขนาดไม่ต้องพึ่งการส่งจดหมายกันอีกแล้ว แต่ก็ยังมีของที่คล้ายๆกับ "จดหมายลูกโซ่" ปรากฏขึ้นบ่อยๆอยู่

แต่แม้จะไม่เชื่อ ผมก็เกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้นมาว่า ไอ้เสียงเพลงที่ว่า มันจะเป็นเช่นไรหนอ บางทีอาจเป็นแค่อีเมลแนบไวรัสที่พวกคนจิต(และมือ)ไม่ว่างบ่งพวกส่งมาบ่วนเล่นๆก็ได้ แต่สุดท้ายผมก็ยอมแพ้ตัวเอง จะเปิดไอ้เมลอันนี้มาดูเล่นๆแก้เครียดละกัน เพราะไหนๆก็ไม่มีแสกนไวรัสขึ้นมาสักหน่อย

ผมคลิกเปิดเมลออกมาดู ในนั้นว่างเปล่า ไม่มีข้อความใดๆแนบมากับเมล มีเพียงไฟล์ Winamp ที่มีชื่อว่า Seren เพียงอย่างเดียว ผมกดเลือกลิงค์ไฟล์เพลงแล้วนั่งเอนหลังลงบนเก้าอี้ทำงานตัวนุ่ม พลางคิด

บทเพลงที่ฟังแล้วอยากฆ่าตัวตายงั้นเหรอ สำหรับคนบางคนที่ถึงฆ่าก็ไม่ตายอย่างผม มันจะมีปัญญาทำอะไรได้นะ ผมคิดพลางหัวเราะเบาๆ

ผมเอื้อมมือควานหาหูพังที่ตกอยู่ข้างโต๊ะมาสวม แล้วเปิดเสียงให้โวลุ่มดังขึ้นเล็กน้อย

น่าแปลก ทั้งๆที่ผมกดเล่นเพลงไปได้ซักพักแล้วแต่ก็ยังไม่มีเสียงใดๆผ่านออกมาทางหูฟัง ผมเริ่มหงุดหงิดและกำลังจะถอดหูฟังออกจากตัว แต่ทว่า.............. 

มีเสียงดนตรีดังแผ่วๆล่องลอยมา คล้ายกับว่ามันไม่ได้ออกมาจากหูฟังที่กำลังเสียบอยู่ในหูผมตอนนี้ มีเสียงที่ผมบอกไม่ถูกว่า เป็นคล้ายเสียงมนุษย์ เสียงสัตว์ หรือว่าเสียงสังเคราะห์จากเครื่องยนต์อันไร้จิตใจกันแน่ ทอดเสียงแผ่วโหยสลับกับกระชากกระชั้นรุนแรง ผสมผสานกับท่วงทำนองแปลกหู ผมฟังเลงนั้นอย่างประหลาดใจ นี่เหรอ บทเพลง มันไม่น่าจะเรียกเช่นนั้นได้เลย ด้วยความปร่าแปร่งในเสียงร้องและทำนองที่ฟังไม่ได้ศัพท์

แต่ผมยังฟังเพลงนั้นต่อ โดยไม่มีแม้ความต้องการที่จะปิดมันลงเลยแม้แต่น้อย จวบจนเมื่อท่วงทำนองดำเนินมาจนจบสิ้นเพลงด้วยเสียงที่คล้ายกับผู้หญิงที่ร่ำร้องออกปานจะขาดใจ ผมเพิ่งรู้สึกตัวว่า ริมขอบตาของผมร้อนผ่าว ที่ข้างแก้มของผมมีหยาดน้ำเค็มๆหลั่งไหลเป็นทาง ผมยกมือขึ้นปาดที่ใบหน้าอย่างตกใจ ผมที่ไม่แม้แต่จะเสียน้ำตาสักหยดในงานศพของบุพการีทั้งสองของผม ด้วยเหตุใดจึงร้องให้อย่างไม่รู้ตัวได้เช่นนี้

แต่….. สิ่งที่ทำให้ผมยิ่งประหลาดใจมากขึ้นนั่นคือ ที่มือขวาของผมมีมีดคัตเตอร์สีดำที่เลื่อนออกให้เห็นใบมีดคมบาง ที่ปลายของมันมีบางสิ่งติดอยู่ เป็นของเหลวที่ค่อนข้างข้น สีแดงสด

สีแดงสดนั่น มันทำให้ผมรีบหันไปมองที่ข้อมืออีกข้างของตัวโดยอัตโนมัติ ที่นั่น ปรากฏให้เห็นรอยแผลบาดบางๆ สองสามรอยที่ยังคงสดอยู่ ยังมีแลือดเล็กน้อยไหลปริ่มอยู่ที่ปากแผล ผมปล่อยมีดในมืออีกข้างให้ตกลงพื้น หันมาหยิบกระดาษชำระมาปิดที่ปากแผลอย่างลนลาน

มีดคัตเตอร์อันนั้น……มันมาอยู่ในมือผมตั้งแต่เมื่อไหร่……..

ผมคิดด้วยหัวสมองที่งุนงง

.......................................................