รักหมดใจนายจอมโหด

                     นะโม  วิ่ง

เสียงตะโกนของมินนี่ดังขึ้นข้างหลัง ทำให้นะโมตกใจ และยืนตะลึงงันอย่างทำอะไรไม่ถูก แต่อยู่ ๆ ก็มีมือที่ใหญ่โตฉุดมือของเธอให้วิ่งตามออกไปทางด้านขวาของซอกตึก นโมพยายามที่จะสะบัด แต่ยิ่งทำมือแข็งแรงนั้นก็ยิ่งบีบแรงขึ้น เธอทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่ง วิ่ง วิ่ง และวิ่งตามไป พร้อม ๆ กับลมหายใจที่เริ่มติดขัด เธอคิดว่าถ้าเธอล้มลงไปเจ้าของมือคงต้องลากเธอไปกับพื้นแน่ ๆ นะโมพยายามที่จะตะโกนบอกไปด้วยเสียงกระหืดกระหอบ

ปะ..ปล่อย...หะ.หะ.หะ..ปะ...ปล่อย

เธอตะโกนบอกพร้อมกับพยายามสะบัดอีกครั้งอย่างแรง แต่ชายคนนั้นก็ไม่หยุด เขาพานะโมวิ่งลัดเลาะไปตามซอกตึก และเข้าไปในบ้านหลังหนึ่ง แล้วเขาก็ยัดเธอเข้าไปในห้องเก็บของ และตามเข้ามา เธอหอบหายใจ และอ้าปากจะพูด แต่มือของเขาปิดปากเธอไว้เสียก่อน พร้อมกับกระซิบบอกเธอด้วยเสียงใหญ่ และทรงอำนาจว่า

อย่าเพิ่งพูดอะไร

พร้อม ๆ กับส่ายหน้าไปมา เพื่อให้เธอหยุดทุกอย่างที่คิดจะทำ นะโมหอบหายใจ เขาก้มหน้ามองเธอนิ่งเพื่อให้แน่ใจว่าเธอจะไม่ทำอะไรให้กับคนข้างนอกได้ยิน นะโมพยักหน้าอย่างรับรู้ เพราะอยากจะให้เขาเอามือออกจากปากเธอเสียที เพราะเธอหายใจไม่ออก ชายหนุ่มลดมือลง แต่ยังคงมองเธออยู่ นะโมอึดอัดกับสายตาที่มองเธอนิ่งอยู่อย่างนั้น หญิงสาวจับสร้อยที่เธอแขวนติดตัวไว้อย่างลืมตัว และพยายามขเม้นมองหน้านั้นผ่านแสงที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่างกระจกของห้องเก็บของ เพื่อเก็บรูปพรรณของเขา เขาเป็นผู้ชายที่สูงใหญ่น่าจะเกือบ ๆ 190 ตัดผมทรงสกินเฮด แทบจะโกนหัวด้วยซ้ำ สีผมของเ คิ้วเข้ม ตาคม จมูกโด่งอย่างฝรั่งทั่วไป กรามที่ขบกันแน่น ทำให้นะโมรู้สึกถึงพลังที่มีอยู่ในตัวเขา แผงอกของเขาขยับขึ้นลงเพราะหายใจแรง และเต็มไปด้วยมัดกล้าม ไม่ต้องเดาไปถึงแขนที่กำลังกักกอดเธออยู่เลย หญิงสาวเบือนหน้าหนี เพื่อที่จะหลบสายตาทรงอำนาจ และหิวกระหายนั้น เธอขยับตัวด้วยความอึดอัด แต่ชายหนุ่มก็ตรึงเธอไว้ไม่ให้ขยับ พร้อมกับใช้นิ้วชี้ทำให้เธอเงียบ ๆ

ชู้ว์....ว...ว.

นะโมจำเป็นต้องนิ่งอยู่กับอกที่แข็งแรงนั้น และรับรู้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเขา และเธอไปพร้อม ๆ กัน แล้วเธอก็ได้ยินเสียง และเงาที่ผ่านลอดช่องแสงในห้องแคบ ๆ นั้นเข้ามา  เสียงวิ่งนั้นเหมือนกับจะไม่มีวันสิ้นสุด เธอตอบรับด้วยสัญชาติญาณของความกลัว โดยแทบจะผวากอดเขาไว้แน่นขึ้น พร้อมกับซบหน้าลงกับอกนั้นด้วยความหวาดหวั่น และเขาเองก็กอดเธอไว้แน่น เหมือนกับจะช่วยเธอให้หายกลัว และป้องกันเธอไม่ให้ทำเรื่องโง่ ๆ ออกไป เวลานานเท่าไหร่นะโมไม่อาจเดาได้ หลังจากที่เสียงข้างนอกนั้นเงียบนานแล้ว เธอเริ่มขยับตัว เพื่อให้เขารู้ตัว และปล่อยเธอ

ปล่อยได้แล้ว  หญิงสาวกระชากเสียงบอก

ชายหนุ่มยกคิ้วข้างหนึ่งอย่างกวน ๆ นะโมเริ่มโมโหที่เขาไม่ขยับจะทำอะไรเลย จึงผลักเขาออก แต่ก็เหมือนกับผลักกำแพงหิน หญิงสาวยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ จึงทั้งทุบ ทั้งตบ ทั้งตี และกระทืบลงไปที่เท้า ทุกที่ที่มี แขน และขาของเธอจะไปถึง

หยุด พอได้แล้ว

เสียงทรงอำนาจสั่งเธอให้หยุด แต่นะโมเองไม่คิดจะเชื่อ แต่ที่ต้องหยุดเพราะเริ่มเหนื่อย พร้อมกับใส่ความเกลียดชังลงไปในสายตาของเธอให้เขาได้รับรู้  ลองให้อยู่ข้างนอกสิ แม่จะแผลงฤทธิ์ให้รู้จักมวยไทยเลิศฤทธิ์ซะบ้าง  หญิงสาวคิด

อยากให้หยุดก็ปล่อยฉันได้แล้ว

พร้อมกับกระชากเสียงว่าออกไป แต่เหมือนกับยิ่งเพิ่มความโมโหให้กับตัวเอง เพราะชายหนุ่มนั้นยิ้มเยาะ แล้วมองเธอหมิ่น ๆ จนเธอแทบอยากจะสะบัดมือตบหน้าที่ยิ้มเยาะเธออยู่นั้น แต่ทำไม่ได้อย่างใจคิด เพราะตอนนี้เธอโดนล๊อกมือไว้ข้างหลัง

อย่าคิดว่าผมจะพิสวาสอะไรคุณนักหนานะ

งั้นก็ปล่อยสิ มายุ่งกับฉันทำไม อยากจะเป็นนักเลงยังไงก็เป็นไปสิ อย่าเอาคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้อง

นะโมไม่ลดละ และไม่ได้มีความกลัวต่อร่างกายที่ใหญ่โตนั้นเลย

นักเลงเหรอ พูดผิดพูดใหม่ได้นะสาวน้อย นี่ผมช่วยคุณออกมาจากไอ้พวกนักเลงที่มันวิ่งไล่ฆ่ากันอยู่น่ะ ยังไม่สำนึกอีก

ชายหนุ่มตะคอกกลับเธอบ้าง หญิงสาวนิ่งเชิดหน้าขึ้นอย่างไม่สำนึก เพราะเธอไม่รู้หรอกว่าเขาพูดจริงหรือเปล่า พร้อมกับสะบัดหน้าหนีอย่างไม่อยากจะมองหน้า

ปล่อย

หญิงสาวสะบัดเสียง และพยายามยืดให้สูงขึ้นกว่าเดิมเพื่อไม่ให้เขาข่มเธอไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มปล่อยแขนสองข้างของเธอเหมือนกับจับของร้อน พร้อมทั้งสบถออกมาเบา ๆ

ยังกับอยากจะจับนักนี่

เมื่อกระชากประตูเปิดได้ เขาก็กระชากแขนของเธอให้ตามออกไป เธอถึงกับสะดุด แต่ชายหนุ่มก็ไม่ปล่อย และไม่สนใจ ยังลาก ๆ เธอให้ตามไปจนนโมต้องประท้วง

นี่ ปล่อยได้แล้ว ฉันเดินเองได้

นี่ เดินดี ๆ ได้มั๊ย ผมจะไปส่งคุณตรงที่ปลอดภัย ทีหลังถ้าจะเดินอ่อยผู้ชายเพื่อหากินน่ะ ดูตาม้าตาเรือหน่อยนะแม่คุ๊น ดีไม่ดี อาจจะโดนฉุดไปข่มขืนง่าย ๆ ผู้หญิงเอเชียอย่างเธอน่ะ หายไปซะคน ไม่มีใครเขาตามหาหรอกนะ

ชายหนุ่มพูดหมิ่น ๆ จนนะโมหน้าเง้าด้วยความโมโห

ฉันมาเรียนหนังสือ ไม่ได้ขายตัว 

หญิงสาวตะคอกกลับ แต่ก็ยอมเดินตามออกไปดี ๆ เพราะไม่เห็นประโยชน์ที่จะเถียงกับคนแบบนี้ เมื่อถึงถนนใหญ่แล้ว ชายหนุ่มก็ปล่อยมือจากเธอ และเดินหนีไปทันที โดยไม่พูดไม่จา นโมเริ่มสำนึกผิด จะหันไปขอบคุณ เขาก็เดินจากไปโดยที่ไม่หันหลังกลับ

คนบ้าอะไรเนี่ย หน้าตาก็ดีหรอก แต่พูดจาไม่ได้เรื่องเลย ใหญ่มาจากไหนเชียว

หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปดออกไป

นะโม นะโม เธอเป็นยังไงบ้าง ฉันใจหายแทบตายเลยที่เธอหายไป

มินนี่เพื่อนร่วมชั้นเรียนวิ่งกระหืดกระหอบตามหาเธอหน้าตาตื่นด้วยความเป็นห่วง

ไม่เป็นอะไรแล้ว ก็วิ่งไปแอบที่ซอกตึกน่ะ เลยไม่เป็นอะไร

นะโมตอบออกไปเพื่อให้เพื่อนคลายกังวล พร้อมถามออกไป

แล้วเธอล่ะ เป็นยังไงบ้างวิ่งทันเค้ามั๊ย

ทัน กระโดดเข้าไปในตึกเนี้ยพอดีเลย

มินนี่พยักเพยิดไปที่ตึกข้าง ๆ นี้ นะโมพยักหน้าอย่างรับรู้ พร้อมกับทำหน้าเซ็ง ๆ

ที่อเมริกา เป็นแบบนี้ทุกรัฐมั๊ยเนี่ย พวกแก๊งสเตอร์ไล่ตีกันแบบนี้ 

นะโมถามเหมือนอยากรู้

ไม่บ่อยหรอก ไม่ใช่แก๊งสเตอร์อะไรหรอก น่าจะเป็นพวกนักเรียนนักเลงมากกว่าน่ะ เกิดพูดจาหมั่นไส้กัน แต่ตอนนั้นใจหายเลยนะ กลัวนโมจะโดนเหยียบเอา ยิ่งตัวเล็ก ๆน่ะ

มินนี่พูดด้วยหน้าตาที่ยังเป็นห่วง แต่นะโมยิ้มกับเธออย่างนึกขำ

ยังกะตัวเองน่ะตัวใหญ่จัง สูงกว่าฉันแค่สองเซ็นต์เองมั้ง

อย่างน้อยฉันก็ตัวสูงกว่าเธอล่ะ 

มินนี่ยิ้มอย่างนึกขำเหมือนกัน

มินนี่พูดไปพร้อมกับมองหน้าเพื่อนสาวต่างเชื้อชาติ แต่ใจเดียวกัน เธอกับนะโมมีส่วนคล้ายกันตรงที่พ่อแม่ของพวกเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุ และเหลือเพียงพี่ชายคนเดียวเท่านั้น เธอเจอกับนะโมตอนที่ย้ายมาเรียนที่นี่ตอนปี 3 เนื่องจากพี่ชายรับช่วงธุรกิจต่อจากบิดามาหลายปีแล้ว หลังจากพ่อเสียชีวิตเขาจึงให้เธอย้ายมาเรียนที่นี่ เธอได้รู้จักกับนะโมที่ช่วยเหลือเธอเนื่องจากเธอเป็นเด็กใหม่ของที่นี่ นะโมเป็นหญิงสาวผิวขาวอมเหลืองเนียนสวย และนุ่มที่สุดที่เคยรู้จักมา ผมสีน้ำตาลเข้มรับกับตาโตสีน้ำตาลอ่อน ใบหน้าเรียวสวย และดูอ่อนหวานไปทั้งเนื้อทั้งตัว มินนี่คิดว่าเธอไม่เคยเห็นใครผิวสวยได้เท่านี้อีกแล้ว นะโมเป็นหญิงสาวสูงแค่ 160 แต่มีขาที่เรียวสวยอย่างไม่มีใครเทียบได้ แต่ไม่ค่อยจะมีใครเห็นขาที่ยาวสวยของเธอนัก เพราะเธอจะแต่งตัวเรียบร้อยเสมอ ประกอบกับพอเลิกเรียนก็ไม่ไปไหน รีบกลับบ้านทันที เพราะต้องไปทำกับข้าวรอพี่ชายเธอที่บ้าน

นะโมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

จะสี่โมงเย็นแล้ว ฉันกลับล่ะนะมินนี่ เจอกันวันพรุ่งนี้จ๊ะ

หญิงสาวแยกตัวจากเพื่อนเพื่อมุ่งหน้าไปที่บ้านของเธอ นะโมเพิ่งรู้เมื่อไม่กี่เดือนที่ผ่านมานี่เองว่า ทำไมพี่ชายที่กำลังจะเป็นด๊อกเตอร์ทางด้านสมอง อยู่ ๆถึงได้หยุดเรียนกลางคัน เพื่อมาทำงานหาเงินให้เธอได้เรียนหนังสือต่อ เรื่องมาแดงขึ้นเมื่อพ่อกับแม่ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์จนเสียชีวิต ทรัพย์สินทุกอย่างที่อยู่ในเมืองไทยถูกขายทอดตลาดเพื่อใช้หนี้ให้กับเจ้าหนี้ทุกราย เหลือเพียงเงินที่พอมีอยู่ในบัญชีของนะโมไม่ถึงล้านเท่านั้นที่พี่ชายไม่ยอมให้เธอถอนออกมา หญิงสาวเสียใจมากที่ไม่มีใครบอกให้เธอได้รู้ หลังจากนั้นพี่ชายจึงให้เธอกลับมาเรียนต่อให้จบ หญิงสาวถอนหายใจออกมา อีกไม่กี่เดือนก็จบแล้วนะ อดทนหน่อยนะโม  หลังจากที่เธอรู้เรื่องการล้มละลายของพ่อซึ่งทุกคนช่วยกันปกปิด เพราะคิดว่าเธอจะรับไม่ได้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เธอยิ่งรู้สึกผิด เพราะก่อนหน้าที่เธอจะรู้ เธอยังคงทำตัวเป็นคุณหนู มีชีวิตความเป็นอยู่อย่างลูกเศรษฐี รวมทั้งไม่ได้ช่วยพี่ชายหางานพิเศษทำเหมือนเด็กต่างชาติทั่วไป และไม่เคยเอะใจกับเรื่องที่อยู่ ๆ พี่ชายต้องพักกการเรียนด๊อกเตอร์ชั่วคราวเพื่อหางานทำ เธอเพิ่งจะเปลี่ยนวิถีชีวิตของเธอเป็นคนจนเมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง หลังจากที่ทราบเรื่องและคิดว่ามันไม่แย่หรอกนะ เพราะยังไงเสียเธอก็ยังมีพี่ชายที่แสนดี และน่ารักอยู่นี่ ก็แค่ลำบากขึ้นอีกนิด ปรับตัวอีกหน่อยเท่านั้นเอง  เธอเดินมาถึงบ้านที่พ่อกับแม่ซื้อไว้ในนามของพี่ชาย จึงไม่ได้ถูกขายทอดตลาด มันเป็นบ้านที่อยู่ในย่านที่ดี ไม่มีอาชญากรรมต่าง ๆ และค่อนข้างสงบ  หลังจากที่เข้าบ้านมา นะโมก็ต้องถอนใจอีกครั้ง เพราะบ้านช่องนั้นสะอาดเอี่ยมเหมือนเดิม  นี่พี่ต้องจ้างคนมาทำความสะอาดให้อีกแล้วสิ  แล้วหญิงสาวก็ต้องยิ้มออกมาเพราะยังไงก็คงเปลี่ยนนิสัยของพี่ชายที่ไม่อยากให้น้องลำบากได้หรอก  หญิงสาวรีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเครื่องแต่งตัว และออกมาทำอาหารไทยง่าย ๆ ไว้รอ