ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 การพบกันครั้งแรก
ด้วยเครื่อง ไทม์ แมทชีน ผมย้อนเวลากลับมายังโลก ในปี 2008 "ให้ตายเถอะโรบิ้น "
ผมอยากจะสบถออกมาอย่างนั้นจริงๆ แต่ผมไม่มีโรบิ้นเป็นของตัวเองเลยซักคน ในท้องของผมปั่นป่วนไปหมด
ก้แน่หล่ะสิ ท้องของคุณจะไม่ปั่นป่วนได้ไง ในเมื่อมันเพิ่งจะถูกเร่งให้แตกตัวเป็นอนุภาค ด้วยความเร็วเหนือแสง
บ้า ชะมัดเลย ตอนนี้ผมยังไม่อยากจะอาเจียรเอาขนมปัง ฝีมือ แมรี่ออกมาซะด้วยสิ
แต่ตอนนี้ผมคงต้องลืมเรื่องท้องไปก่อน
เพราะผมมีงานที่ต้องทำ เวลาหนึ่งสัปดาห์ ในการทำภาระกิจ อืม... มากพอดูเลยหล่ะ ผมค่อยๆ เดินผ่านตัวเมือง
ไปยังถนนใหญ่ กวักมือโบกรถ Taxi คนในเมืองนี้ ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไร สงสัยพวกเค้าคงคิดว่า ผมกำลังแต่งคอสเพลย์
อยู่แน่ๆ การเดินทางโดยรถ Taxi ก็ไม่เลวเลย ถ้าคุณไม่ได้ใส่ชุด แบทแมนอยู่
อากาศในรถค่อนข้างอึดอัดทีเดียว แต่ผมก้คงจะไม่วิ่งไปที่ตึกที เองแน่ๆ ผมเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มีพลังพิเศษอะไร
อย่างมากก็มีแค่อุปกรณ์ นิดๆหน่อยๆ ที่ซ่อนอยู่ในชุดเท่านั้น ผมหวังกับตัวเองว่า
จะหยิบแบทตะแรง มาพอ ถ้าเกิดมีเหตุฉุกเฉินนะ หลังจาก Taxi มาจอดที่ท่าเรือ ผมก็ต่อเรือยนต์
มาที่หน้าเกาะ ที่ตั้งของตึกที ผมลงจากเรือ เดินไปตามทางลาด เพือ่ไปยังประตูหน้าของตัวตึก
ผมเคยเห็นของจริงที่ยังใหม่อยู่ครั้งแรก
มันสวยมาก ผมเคยได้ยินคุณบรูซ เล่าให้ฟังว่าตึกนี้ ก่อสร้างและออกแบบโดยพ่อ ของ ไซบอร์ค มันน่าทึ่งมาก
ขนาดในปี 2039 ยังหาตึกที่ไฮเทคอย่างนี้ได้ยากเลย ผมเดินเข้าไปภายในตึก
มันเงียบมาก ..... ผมรู้สึกได้ มันเงียบเกินไป ผมเดินเข้าไปในโถง ภายในห้องมีจอภาพขนาดใหญ่
ด้านหน้าจอภาพ มีชุดโซฟาอยู่ชุดหนึ่ง คงเป็นที่พักผ่อนของพวกไททั่นส์สินะ ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย
พวกไททั่นส์หายไปไหนกันหมด ...............
หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่นี่ ก่อนที่ผมจะคิดไปไกลกว่านั้น ผมก็ได้ยินเสียงผุ็หญิงตะโกนมาจากด้านหลัง
"นายเป็นใคร ต้องการอะไร" ผมหันไปตามเสียง เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋ว แสกนหน้าเธอ
ชั่วอึดใจ ข้อมูลต่างก็แสดงผลออกมา
Name:Rachel Roth
Hero Name: Raven
Type: Half-Demon
"เธอคือเรเวนสินะ.........." ผมยังพูดไม่จบ ม่านพลังสีดำก็ครอบคลุมห้องนี้ไว้หมด
พลังของเธอยกตัวผมลอยขึ้น และ เธอถามเสียงแข็ง
"นายเป็นใคร ต้องการอะไร" เธอถามซ้ำ ผมตอบเธอไป "ผมคือแบทแมน " เธอสวนกลับมา
"นายไมใช่แบทแมน เค้าไม่ได้อยู่เมืองนี้ เค้าอยู่ที่ กอทแฮม เมื่อเช้าโรบิ้น
เพิ่งจะติดต่อกับแบทแมนด้วยตัวเอง"
"เธอพูดถึง ดิ๊ก ใช่มั้ย ผมมีธุระ กับดิ๊ก เกรย์สัน ผมเป็นแบทแมนที่เดินทางมาจาก อนาคต "
ผมพยายามบอกเธอ "ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง นายมีอะไรพิสูจน์" เธอไม่พูดอย่างเดียว แถมด้วยการเพิ่มแรงบีบตัวผม
โอ๊ย.......ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ผู้หญิงอะไรโหดเป็นบ้า น่ากลัวที่สุด ถึงแม้ว่าเธอจะสวยมากก็เถอะ
ตอนนี้ยิ่งเธอเพิ่มแรงบีบ ผมยิ่งหายใจไม่ออกมากขึ้น ไม่แค่นั้น มันทำให้ผมคิดไม่ออกด้วย
ผมจะบอกเธอยังไงดีนะ บอกตรงๆเลยละกัน ผมคิดว่าเธอน่าจะมีเหตุผลอยู่บ้าง
"ผมรู้จัก ไนท์วิง หมอนั่น คือ ดิ๊ก เกรย์สัน ผมเดินทางมาตามคำสั่งของคุณบรูซ คุณรู้จักใช่มั้ย บรูซ เวย์น เค้าคนที่
เป็น แบทแมน ในปัจจุบันที่คุณอยู่นี่ไง เค้าวานให้ผมนำของบางอย่างมาให้ ดิ๊ก ไม่ว่าคุณจะเชื่อผมหรือไม่
แต่ที่ผมพูดเป็นความสัตย์จริง ทุกประการ" เหมือนจะได้ผล เธอหยุดนิ่งไปชั่วครู่ แล้วก็ปลดพลังออกจากตัวผมในทันที
ตอนนี้ผมลอยอยู่กลางอากาศ และด้วยว่าคุณก็รู้ พื้นโลกมีแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น เกิดจากแรงดึงระหว่างมวล
ซึ่งเป็นไปตามกฏของนิวตัน นั่นแหละ กฏของจักรวาลหล่ะ ผมหล่นลงไปที่พื้นห้องด้วยแรงดึงดูดของโลก
"โอ๊ย......" ผมร้องลั่น ถ้าซักสามเมตรก็พอไหว แต่นี่ผมตกลงมาจากความสูงเกือบ 6 เมตร
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เธอหัวเราะเป็นด้วยเหรอ "สำออยจริงๆ เป็นแบทแมนประสาอะไร" เสียงเธอลอยมาตามลม
ผมกำลังจะหันไปต่อว่าเธอ แต่เธอชิงพูดก่อน "นายมาผิดเวลาแล้ว ดิ๊กไปญี่ปุ่นกับโครี่ และไม่ได้บอกว่าจะกลับเมื่อไร"
เสียงของเธอ กลับมาเย็นชาอีกครั้ง
ผมคิดในใจว่า เรื่องใหญ่แล้วสิ ผมมีเวลาอยู่ที่นี่แค่ 168 ชั่วโมง นี่ก็ผ่านไป 8 ชั่วโมงแล้ว บรูซบอกว่า ภาระกิจนี้สำคัญมาก
ผมจะทำยังไงดีหล่ะ คราวนี้ ผมคงต้องขอให้เธอช่วย แต่ให้ตายหน้าเธอตอนนี้บอกบุญไม่รับเลย
ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จักใครที่นี่ซะด้วย นอกจากเธอคนนี้ที่เพิ่งพบกันนี่แหละ
ผมจึงบอกกับเธอไปว่า"เอ่อ.......... เรเวน ผมอยากให้คุณช่วย พาผมไปหาดิ๊กหน่อยจะได้ไหม"
นั่นแหละครับ ใช่เลย มันทำให้เธอหน้าหงิกมากกว่าเดิม และผมเห็นแว้บๆ ว่าเธอมีตา 4 ดวง
"นายจะไปวุ่นวายกับการเดต ของคนสองคนทำไม" น้ำเสียงเธอฟังดูโกรธมาก ผมจะทำยังไงดี
ผมเองก็พอจะรู้ความสำพันธ์ของ ดิ๊ก กับ โครี่ มาบ้าง แต่ในอนาคต สองคนนี่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันซะหน่อย
เพระเท่าที่ผมรู้ เค้าอยู่กัยออราเคิล ที่นิวยอร์ค นี่นา แต่ข้อมูลของเรเวน ทำไมผมไม่เห็นข้อมูลคู่รักของเธอเลยนะ
มันขาดหายไปตอนไหนนะ อืม เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋วเิริ่มค้นหาข้อมูล
อ๊ะ มาละ แสดงข้อมูล อืม เคยมีความสำพันธ์ กับ การ์ โลแกน ฮะๆ ผู้หญิงคนนี้เคยมีความรักด้วยแฮะ
เอ๊ะยังมีต่อ เคยชอบพอกับดิ๊ก เกรย์สัน อย่างนี้นี่เอง ทำไมผมเดาไม่ได้นะ
ว่าทำไมเธอถึงแสดง ท่าทางโกรธแบบนั้นด้วย ผมน่าจะลองยั่วเธอดู ผู้หญิงคนนี้น่าแกล้งชะมัดเลย
เธอสวย และทำหน้าตาให้ผมอยากแกล้ง ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่ๆ.....ทำยังไงผมก็เลิกนิสัยนี่ไม่ได้ซักทีนะ
ผมแกล้งพูดยั่วเธอไปว่า "ทำไมจะต้องโกรธด้วยหล่ะ ทำยังกับว่าเธอไม่อยากไปดูภาพบาดตา บาดใจ
ของดิ๊ก กับโครี่ อย่างนั้น หรือว่าเธอชอบ ดิ๊ก เกรย์สัน ฮะ" มันได้ผ] เหมือนแทงใจดำเข้าอย่างจัง เธอหน้าแดงก่ำ
และเธอมีตา 4 ดวงผมนับไม่ผิดแน่ๆ 4 ดวงชัดๆ เธอทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมเลย และเหมือนระฆังหมดยกจะช่วยชีวิต
ประตูห้องโถงถูกเปิดออก มีชายสองคนเดินเข้ามา คนหนึ่ง เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักมีตัวสีเขียว
คอมพิวเตอร์ของผมแสกนใบหน้าและวิเคราะห์ข้อมูล
Name: Garfield Mark Logan
Hero Name:Beast Boy
Type:Changeling
อีกคนนึงเป็นผู้ชายร่างใหญ่ มีผิวสีมีลักษณะ คล้ายหุ่นยนต์ อึดใจข้อมูลแสกนใบหน้าก็ปรากฏ
Name:Victor"Vic"Ston
Hero Name:Cyborg
Type: Omegadrome
ที่จริง ไม่ต้องผ่านเครื่อง แสกนข้อมูลก็น่าจะรู้ อยู่แล้วว่าสองคนนี้เป็นใคร
ทั้งสอง หอบของมาพะรุงพะรัง ผมได้ยินเสียงของ บิสบอย คุยกับเรเวน
"เร หมอนี่เป็นใคร เข้ามาอยู่ในตึกเราได้ยังไง" เค้าพูดพลางมองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก
ผมน่าจะเดาออกอยู่แล้ว จากกริยาท่าทางของหมอนี่บอกผมได้คำเดียวว่า มันจะต้องหึงแน่ๆ
ไม่ดีแน่ถ้าผมเริ่มพูดกับหมอนี่ก่อน ผมหันหน้าไปมองไซบอร์ค อาฮ่า.... เหมือนสวรรค์ยังเมตตา
ผมน่าจะพอคุยกับไซบอร์ครู้เรื่อง "คุณ คือ ไซบอร์คใช่มั้ย ผมเป้นแบทแมนจากอนาคต บรูซเวย์น
ให้ผมนำของบางอย่างมาส่งให้ถึงมือ ดิ๊ก เอ่อผมหมายถึง โรบิ้น หัวหน้าทีมของคุณ ไซบอร์ค คุณ
พอจะช่วยพาผมไปหา ดิ๊กได้ไหม" ผมพยายามอธิบายให้ ไซบอร์คเข้าใจมากที่สุด
ไซบอร์คทำสีหน้างงเล็กน้อย ดูเค้าจะนิ่งกว่าคนอื่นๆ
เอ่อ... จริงๆ แล้วผมคิดว่าเค้าหิวมากๆ ซะมากกว่า เค้าเดินไปที่เคาเตอร์ครัว จัดแจงทำอาหาร
วางบนโต๊ะ โดยปล่อยให้ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตก ทางด้านเรเวน เธอหายไปจากห้องแล้ว
ส่วนบิสบอย นั่งบนพนักโซฟา ทำหน้าแยกเขี๊ยว ยิงฟันใส่ผม ให้ตายเถอะ แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดีนี่
ผมอยากจะสบถออกมาอย่างนั้นจริงๆ แต่ผมไม่มีโรบิ้นเป็นของตัวเองเลยซักคน ในท้องของผมปั่นป่วนไปหมด
ก้แน่หล่ะสิ ท้องของคุณจะไม่ปั่นป่วนได้ไง ในเมื่อมันเพิ่งจะถูกเร่งให้แตกตัวเป็นอนุภาค ด้วยความเร็วเหนือแสง
บ้า ชะมัดเลย ตอนนี้ผมยังไม่อยากจะอาเจียรเอาขนมปัง ฝีมือ แมรี่ออกมาซะด้วยสิ
แต่ตอนนี้ผมคงต้องลืมเรื่องท้องไปก่อน
เพราะผมมีงานที่ต้องทำ เวลาหนึ่งสัปดาห์ ในการทำภาระกิจ อืม... มากพอดูเลยหล่ะ ผมค่อยๆ เดินผ่านตัวเมือง
ไปยังถนนใหญ่ กวักมือโบกรถ Taxi คนในเมืองนี้ ไม่ค่อยสนใจผมเท่าไร สงสัยพวกเค้าคงคิดว่า ผมกำลังแต่งคอสเพลย์
อยู่แน่ๆ การเดินทางโดยรถ Taxi ก็ไม่เลวเลย ถ้าคุณไม่ได้ใส่ชุด แบทแมนอยู่
อากาศในรถค่อนข้างอึดอัดทีเดียว แต่ผมก้คงจะไม่วิ่งไปที่ตึกที เองแน่ๆ ผมเป็นคนธรรมดา ไม่ได้มีพลังพิเศษอะไร
อย่างมากก็มีแค่อุปกรณ์ นิดๆหน่อยๆ ที่ซ่อนอยู่ในชุดเท่านั้น ผมหวังกับตัวเองว่า
จะหยิบแบทตะแรง มาพอ ถ้าเกิดมีเหตุฉุกเฉินนะ หลังจาก Taxi มาจอดที่ท่าเรือ ผมก็ต่อเรือยนต์
มาที่หน้าเกาะ ที่ตั้งของตึกที ผมลงจากเรือ เดินไปตามทางลาด เพือ่ไปยังประตูหน้าของตัวตึก
ผมเคยเห็นของจริงที่ยังใหม่อยู่ครั้งแรก
มันสวยมาก ผมเคยได้ยินคุณบรูซ เล่าให้ฟังว่าตึกนี้ ก่อสร้างและออกแบบโดยพ่อ ของ ไซบอร์ค มันน่าทึ่งมาก
ขนาดในปี 2039 ยังหาตึกที่ไฮเทคอย่างนี้ได้ยากเลย ผมเดินเข้าไปภายในตึก
มันเงียบมาก ..... ผมรู้สึกได้ มันเงียบเกินไป ผมเดินเข้าไปในโถง ภายในห้องมีจอภาพขนาดใหญ่
ด้านหน้าจอภาพ มีชุดโซฟาอยู่ชุดหนึ่ง คงเป็นที่พักผ่อนของพวกไททั่นส์สินะ ผมมองไปรอบๆ ไม่มีใครอยู่ที่นี่เลย
พวกไททั่นส์หายไปไหนกันหมด ...............
หรือว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นที่นี่ ก่อนที่ผมจะคิดไปไกลกว่านั้น ผมก็ได้ยินเสียงผุ็หญิงตะโกนมาจากด้านหลัง
"นายเป็นใคร ต้องการอะไร" ผมหันไปตามเสียง เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋ว แสกนหน้าเธอ
ชั่วอึดใจ ข้อมูลต่างก็แสดงผลออกมา
Name:Rachel Roth
Hero Name: Raven
Type: Half-Demon
"เธอคือเรเวนสินะ.........." ผมยังพูดไม่จบ ม่านพลังสีดำก็ครอบคลุมห้องนี้ไว้หมด
พลังของเธอยกตัวผมลอยขึ้น และ เธอถามเสียงแข็ง
"นายเป็นใคร ต้องการอะไร" เธอถามซ้ำ ผมตอบเธอไป "ผมคือแบทแมน " เธอสวนกลับมา
"นายไมใช่แบทแมน เค้าไม่ได้อยู่เมืองนี้ เค้าอยู่ที่ กอทแฮม เมื่อเช้าโรบิ้น
เพิ่งจะติดต่อกับแบทแมนด้วยตัวเอง"
"เธอพูดถึง ดิ๊ก ใช่มั้ย ผมมีธุระ กับดิ๊ก เกรย์สัน ผมเป็นแบทแมนที่เดินทางมาจาก อนาคต "
ผมพยายามบอกเธอ "ฉันจะเชื่อนายได้ยังไง นายมีอะไรพิสูจน์" เธอไม่พูดอย่างเดียว แถมด้วยการเพิ่มแรงบีบตัวผม
โอ๊ย.......ผมจะทำยังไงดีเนี่ย ผู้หญิงอะไรโหดเป็นบ้า น่ากลัวที่สุด ถึงแม้ว่าเธอจะสวยมากก็เถอะ
ตอนนี้ยิ่งเธอเพิ่มแรงบีบ ผมยิ่งหายใจไม่ออกมากขึ้น ไม่แค่นั้น มันทำให้ผมคิดไม่ออกด้วย
ผมจะบอกเธอยังไงดีนะ บอกตรงๆเลยละกัน ผมคิดว่าเธอน่าจะมีเหตุผลอยู่บ้าง
"ผมรู้จัก ไนท์วิง หมอนั่น คือ ดิ๊ก เกรย์สัน ผมเดินทางมาตามคำสั่งของคุณบรูซ คุณรู้จักใช่มั้ย บรูซ เวย์น เค้าคนที่
เป็น แบทแมน ในปัจจุบันที่คุณอยู่นี่ไง เค้าวานให้ผมนำของบางอย่างมาให้ ดิ๊ก ไม่ว่าคุณจะเชื่อผมหรือไม่
แต่ที่ผมพูดเป็นความสัตย์จริง ทุกประการ" เหมือนจะได้ผล เธอหยุดนิ่งไปชั่วครู่ แล้วก็ปลดพลังออกจากตัวผมในทันที
ตอนนี้ผมลอยอยู่กลางอากาศ และด้วยว่าคุณก็รู้ พื้นโลกมีแรงดึงดูดที่มองไม่เห็น เกิดจากแรงดึงระหว่างมวล
ซึ่งเป็นไปตามกฏของนิวตัน นั่นแหละ กฏของจักรวาลหล่ะ ผมหล่นลงไปที่พื้นห้องด้วยแรงดึงดูดของโลก
"โอ๊ย......" ผมร้องลั่น ถ้าซักสามเมตรก็พอไหว แต่นี่ผมตกลงมาจากความสูงเกือบ 6 เมตร
ผมได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เธอหัวเราะเป็นด้วยเหรอ "สำออยจริงๆ เป็นแบทแมนประสาอะไร" เสียงเธอลอยมาตามลม
ผมกำลังจะหันไปต่อว่าเธอ แต่เธอชิงพูดก่อน "นายมาผิดเวลาแล้ว ดิ๊กไปญี่ปุ่นกับโครี่ และไม่ได้บอกว่าจะกลับเมื่อไร"
เสียงของเธอ กลับมาเย็นชาอีกครั้ง
ผมคิดในใจว่า เรื่องใหญ่แล้วสิ ผมมีเวลาอยู่ที่นี่แค่ 168 ชั่วโมง นี่ก็ผ่านไป 8 ชั่วโมงแล้ว บรูซบอกว่า ภาระกิจนี้สำคัญมาก
ผมจะทำยังไงดีหล่ะ คราวนี้ ผมคงต้องขอให้เธอช่วย แต่ให้ตายหน้าเธอตอนนี้บอกบุญไม่รับเลย
ตอนนี้ผมก็ไม่รู้จักใครที่นี่ซะด้วย นอกจากเธอคนนี้ที่เพิ่งพบกันนี่แหละ
ผมจึงบอกกับเธอไปว่า"เอ่อ.......... เรเวน ผมอยากให้คุณช่วย พาผมไปหาดิ๊กหน่อยจะได้ไหม"
นั่นแหละครับ ใช่เลย มันทำให้เธอหน้าหงิกมากกว่าเดิม และผมเห็นแว้บๆ ว่าเธอมีตา 4 ดวง
"นายจะไปวุ่นวายกับการเดต ของคนสองคนทำไม" น้ำเสียงเธอฟังดูโกรธมาก ผมจะทำยังไงดี
ผมเองก็พอจะรู้ความสำพันธ์ของ ดิ๊ก กับ โครี่ มาบ้าง แต่ในอนาคต สองคนนี่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันซะหน่อย
เพระเท่าที่ผมรู้ เค้าอยู่กัยออราเคิล ที่นิวยอร์ค นี่นา แต่ข้อมูลของเรเวน ทำไมผมไม่เห็นข้อมูลคู่รักของเธอเลยนะ
มันขาดหายไปตอนไหนนะ อืม เครื่องคอมพิวเตอร์ขนาดจิ๋วเิริ่มค้นหาข้อมูล
อ๊ะ มาละ แสดงข้อมูล อืม เคยมีความสำพันธ์ กับ การ์ โลแกน ฮะๆ ผู้หญิงคนนี้เคยมีความรักด้วยแฮะ
เอ๊ะยังมีต่อ เคยชอบพอกับดิ๊ก เกรย์สัน อย่างนี้นี่เอง ทำไมผมเดาไม่ได้นะ
ว่าทำไมเธอถึงแสดง ท่าทางโกรธแบบนั้นด้วย ผมน่าจะลองยั่วเธอดู ผู้หญิงคนนี้น่าแกล้งชะมัดเลย
เธอสวย และทำหน้าตาให้ผมอยากแกล้ง ต้องเป็นเหตุผลนี้แน่ๆ.....ทำยังไงผมก็เลิกนิสัยนี่ไม่ได้ซักทีนะ
ผมแกล้งพูดยั่วเธอไปว่า "ทำไมจะต้องโกรธด้วยหล่ะ ทำยังกับว่าเธอไม่อยากไปดูภาพบาดตา บาดใจ
ของดิ๊ก กับโครี่ อย่างนั้น หรือว่าเธอชอบ ดิ๊ก เกรย์สัน ฮะ" มันได้ผ] เหมือนแทงใจดำเข้าอย่างจัง เธอหน้าแดงก่ำ
และเธอมีตา 4 ดวงผมนับไม่ผิดแน่ๆ 4 ดวงชัดๆ เธอทำหน้าเหมือนจะฆ่าผมเลย และเหมือนระฆังหมดยกจะช่วยชีวิต
ประตูห้องโถงถูกเปิดออก มีชายสองคนเดินเข้ามา คนหนึ่ง เป็นเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักมีตัวสีเขียว
คอมพิวเตอร์ของผมแสกนใบหน้าและวิเคราะห์ข้อมูล
Name: Garfield Mark Logan
Hero Name:Beast Boy
Type:Changeling
อีกคนนึงเป็นผู้ชายร่างใหญ่ มีผิวสีมีลักษณะ คล้ายหุ่นยนต์ อึดใจข้อมูลแสกนใบหน้าก็ปรากฏ
Name:Victor"Vic"Ston
Hero Name:Cyborg
Type: Omegadrome
ที่จริง ไม่ต้องผ่านเครื่อง แสกนข้อมูลก็น่าจะรู้ อยู่แล้วว่าสองคนนี้เป็นใคร
ทั้งสอง หอบของมาพะรุงพะรัง ผมได้ยินเสียงของ บิสบอย คุยกับเรเวน
"เร หมอนี่เป็นใคร เข้ามาอยู่ในตึกเราได้ยังไง" เค้าพูดพลางมองหน้าผมด้วยสีหน้าไม่ชอบใจนัก
ผมน่าจะเดาออกอยู่แล้ว จากกริยาท่าทางของหมอนี่บอกผมได้คำเดียวว่า มันจะต้องหึงแน่ๆ
ไม่ดีแน่ถ้าผมเริ่มพูดกับหมอนี่ก่อน ผมหันหน้าไปมองไซบอร์ค อาฮ่า.... เหมือนสวรรค์ยังเมตตา
ผมน่าจะพอคุยกับไซบอร์ครู้เรื่อง "คุณ คือ ไซบอร์คใช่มั้ย ผมเป้นแบทแมนจากอนาคต บรูซเวย์น
ให้ผมนำของบางอย่างมาส่งให้ถึงมือ ดิ๊ก เอ่อผมหมายถึง โรบิ้น หัวหน้าทีมของคุณ ไซบอร์ค คุณ
พอจะช่วยพาผมไปหา ดิ๊กได้ไหม" ผมพยายามอธิบายให้ ไซบอร์คเข้าใจมากที่สุด
ไซบอร์คทำสีหน้างงเล็กน้อย ดูเค้าจะนิ่งกว่าคนอื่นๆ
เอ่อ... จริงๆ แล้วผมคิดว่าเค้าหิวมากๆ ซะมากกว่า เค้าเดินไปที่เคาเตอร์ครัว จัดแจงทำอาหาร
วางบนโต๊ะ โดยปล่อยให้ผมยืนงงเป็นไก่ตาแตก ทางด้านเรเวน เธอหายไปจากห้องแล้ว
ส่วนบิสบอย นั่งบนพนักโซฟา ทำหน้าแยกเขี๊ยว ยิงฟันใส่ผม ให้ตายเถอะ แล้วผมจะทำยังไงต่อไปดีนี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น