คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : sense: เพื่อน
sense : เพื่อน
“ไอเีย เพื่อนลูมารอหน้าบ้านแล้ว” เสียแม่ผมที่ำลัรน้ำ้นไม้อยู่หน้าบ้าน ะโนเ้ามาในัวบ้านเมื่อเห็นเพื่อนผมมันมารอผมแล้ว ผมสวัสีแม่แล้วเินออไปหาไอ้เปอร์ทันที
“ไอ้เีย้อเท้ามึเป็นอะไร”
พอออมาเอหน้ามัน มัน็ถามผมทันที
เปอร์มันสัเเห็นท่าเินผมแปลๆและผ้าที่พัน้อเท้าผมไว้
“เี๋ยวูเล่าให้ฟั ไปเหอะเี๋ยวสาย”
ผมบอมัน่อนึ้นไปนั่้านหลัมอเอร์ไ์
รถัรยานยน์ับไปนถึโรเรียนในเวลาไม่นาน
ผม่อยๆลารถมันแล้วยืนรอมันหยิบระเป๋า ้อเท้าอผมอนนี้ีึ้นมาแล้ว
พอลับบ้านไปผม็รีบประบเย็นนอาารปวทุเลาลไปเยอะ
พอถึอนเ้าอาาร็ีึ้นมาแ่็ยัเินเ็มเท้าไม่ไ้อยู่ี
ผมับเปอร์เินไปรวมันที่ลานเ้าแถวอนเ้าัน
ในระหว่าที่เินผม็เล่าเรื่อ่วเย็นอเมื่อวานว่าเิอะไรึ้นบ้า มันทำหน้าเหมือนโนผีหลอเมื่อฟับ
าบแรโฮมรูม
ผมมอหานิั้แ่เ้าแ่็ไม่เห็นเา
เ้าแถวอนเ้า็ไม่มา พอถึห้อเรียนโ๊ะอเา็ว่าเปล่า
วันนี้เาไม่มาเรียนแล้วล่ะมั้
“ไอ้เีย”
เสียไอ้เปอร์เรียวามสนใอผมให้หันไปมอและมัน็พู่อ
“ูว่าอนเย็นเราไปวัันไหม ไปหา
หลวพี่แทนัน” หลวพี่แทนือพระที่่วยสะสัมผัสที่สามให้ผมเอ
ผมับไอ้เปอร์สนิทับท่าน เพราะผมมีปัหาเรื่อสัมผัสที่สามอยู่บ่อยๆท่านเป็นนอารม์ีและอายุห่าับพวผมแ่หปี
ท่านมีอายุเพียแ่23ปีเท่านั้น
แ่ลับเลื่อมใสในพระธรรมอนนี้บวมาไ้สามปีแล้วและยัไม่ิะสึ่ายๆ
“อืม ็ีเหมือนัน
เี๋ยวนีู้็ไม่่อยไ้ทำบุ้วย” ผม็ิะวนมันเหมือนันแ่ิว่าะถามอนเย็นๆ
ออ
บอถึเวลาในาบโฮมรูมหมลแล้ว
รูประำั้นอผมเินออไปสอนทำให้ในห้อไม่มีรูอยู่เสียุย็ลับมาัึ้น
และผม็เห็นร่าสูอใรบานเินเ้ามาในห้อนในห้อไม่มีใรสนใเา
เาเินรไปที่นั่อัวเอแล้วนั่ลอย่าเียบๆ
แล้วหยิบหนัสือเล่มเล็าระเป๋าัวเอึ้นมาอ่าน นิไม่ไ้เ้าาบโฮมรูมแ่เ้าาบเรียนแทน
แถมยัเป็นนเียบเย็นาเหมือนับวันแร
เหมือนเาะรู้ัว เาเยหน้าาหนัสือแล้วหันหน้ามาทาผม
และผมหลบไม่ทันะแล้ว เลยแสร้ทำเป็นมอ้าบนเพานทาเาแล้วหันหน้าลับมา
เาไม่รู้นะว่าผมแอบมออยู่อ่ะ
ออ
หมเวลาอบาบสุท้ายผมลุและเรียมเ็บระเป๋าอยู่้าๆเปอร์และวันนี้ไม่ใ่เวรผมแน่นอนเพราะั้นผมอยารีบๆลับ
ะแวะื้ออไปถวายหลวพี่แทน้วย
ผมับเปอร์ำลัะเินออไปาห้อแ่เพล็เินเ้ามา่อน
“5โมเี๋ยวูโทรบอสถานที่นะ”
เพลเินมาบอแ่นั้นแล้ว็เินออไปาห้อทันที ะรีบไปหาเพื่อนมันแหละ
ผมแอบำเลือมอนินิหน่อย่อนออาห้อ
เายัเ็บหนัสืออยู่เลยวันนี้ผมลับไวริแหละ
ผมับเปอร์แวะื้ออถวายหลวพี่แทนและเินทาไปวัทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลา
พอผมับเปอร์มาถึวั็รไปุิหลวพี่แทน
“มาันแล้วหรอ”
เสียนิ่ๆเหมือนนใเย็นอหลวพี่เอ่ยทัเมื่อเห็นผมับเปอร์เินมา
“หลวพี่พูเหมือนะรู้เลยนะ”
เสียไอ้เปอร์ทัอบหลวพี่แทน้วยสีหน้ายิ้มๆ
“เ้ามาันเถอะ”
หลวพี่ไม่ไ้อบอะไรเาทำเพียยิ้มแล้ววนพวเราเ้ามา
พวผมถวายอที่ื้อมาให้หลวพี่เป็นเรียบร้อยถึะเ้าเรื่อที่พวผมมาวันนี้
“เมื่อวาน เพลเพื่อนผมมันบอให้ผม่วยสื่อสารับววิาที่สิอยู่ับเพื่อนสนิทมันให้ออไปให้หน่อย หลวพี่ว่าผมวรทำยัไีรับ” ผมเล่าเหุาร์ที่ผมยัหาทาแ้ไม่ไ้ให้หลวพี่ฟั
“เพื่อนสนิทโยมเพลโนทำเสน่ห์รึ”
หลวพี่มัะพูเหมือนรู้เรื่ออะไรบาอย่า่อนลอ
“รับ” ผมอบรับ
“วิาพวนี้มันน่าสสารนะโยมเีย
เพราะเาโนอามบัับอยู่ โยม่วยอะไรเาไม่ไ้หรอ
นอาะถอนอามึ่ไม่ใ่เรื่อ่ายที่โยมทำไ้” หลวพี่พูอย่าใเย็นผิับผมที่รับปาับเพลไว้แล้วว่าะ่วย
“ไม่เป็นไรเีย เี๋ยวูพูับเพลให้”
เปอร์ที่นั่อยู่้าผมมัน่วยพูให้ผมัใ
หลวพี่หยิบวน้ำใสส่มาให้ผม ”
นี่เป็นน้ำมน์มัน่วยเพื่อนโยนไ้บ้า แ่หา้อารให้วิาร้ายหายไปาเพื่อนโยมล่ะ็
พรุ่นี้หโมเ้าอามาะทำพิธีให้แล้วัน” หลวพี่่วยผมอีแล้ว
“อบุรับ” ผมรับอมาาหลวพี่แทนมา ู่ๆเสียโทรศัพท์ผม็ัึ้น
โว์เบอร์ึ้นบนหน้าอ เพลมันโทรมาหาผมแ่พอผมูนาฬิาลับพบมามันยัไม่ถึเวลานัเลย
ไอ้เพลมันรีบอะไรนัหนา
“ว่าไ – “
ผมยัไม่ทันพูบประโยเสียไอ้เพล็ััึ้นมา่อน
“เีย! ะ่วยู้วย อั! “
เพละโนเรียื่อผมทำให้ผมใแ่ที่ใว่าือเสียที่ิๆัๆอเพลที่น่าเป็นห่ว
“ไอ้เพลเิอะไรึ้น “ ผมรวบรวมสิแล้วถามมันทันที
“โมมันเป็นบ้าไปแล้ว!
อึ” ู๊ ู๊ เพลพูแ่นั้น่อนสัาโทรศัพท์ะถูัไป
มันยิ่ทำให้ผมร้อนใมาึ้นไปอี ผมหันไปมอไอ้เปอร์ทีู่ใับสีหน้าอผม มันถามว่าเิอะไรึ้น
“เพลมันเป็นไรไม่รู้
แ่มันบอว่าโมเมเป็นบ้าไปแล้ว โมมัน้อทำอะไรับเพลแน่” ผมพู้วยสีหน้าเรียเป็นห่วเพื่อนแ่ผม็ไม่รู้ว่าัวเอะไปพบับเพลไปที่ไหน
เพลไม่ไ้บอผม แ่ถึอย่านั้นผม้อรีบออาที่นี่แล้วล่ะ
“หลวพี่รับพวผมลารับ” ผมหันไปลาหลวพี่แทนแล้วรีบึแนไอ้เปอร์ให้รีบลุ้วยวามร้อนรน
“โยมเีย ใเย็นๆมีสิแล้วอย่าทำอะไรที่เินัวล่ะ
“ เสียหลวพี่ทำให้ผมหันลับไปฟั น้ำเสียนิ่สบอหลวพี่แทนทำให้สิผมลับมา
เมื่อี้ผมร้อนรนไปริๆทั้ที่ไม่รู้ว่าัวเอำลัไปไหน
“รับ”
ผมหันไปอบหลวพี่แทนแล้วรีบลาุิลับไปรถัรยานยน์ที่อไมไล เสียไอ้เปอร์็ัึ้นมาถาม
“มึรู้หรอว่าเพลอยู่ไหน” ที่ริมันี้ผม็ไม่รู้หรอรับ มันัวลไปหม
แ่เพราะสิผมลับมาแล้วทำให้ผมนึถึ ที่นึ ที่ไอ้เพลมัน้อไปแน่นอน
“อยบ้านมันไ” บ้านโมและบ้านเพลอยู่อยเียวันและเวลาที่ยัไม่ถึเวลานั
นั้นอาะหมายวามว่าทั้เพลและโมอาะยัไม่ไ้ออาอยบ้านมา็ไ้
ผมให้เปอร์เป็นนับเพราะมันับไวว่าและล่อัวว่าผม ไม่นานพวเรา็มาถึที่หมาย
พวผมมาันที่หน้าบ้านเพลแ่็ไม่เห็นวี่แวว เปอร์เลยับไปเรื่อยๆ
“เีย เปอร์ !”
เสียเรียอหิสาวที่ผมะเอะะเิ
ามแนมีรอย่ำวิ่มาทาัรยานยน์อ พวเรา นั้นือเพล
ยิ่เธอวิ่มาใล้เท่าไรยิ่เห็นรอย่ำามแนมาึ้น รอยถลออหัวเ่า
และที่ัสุรอยบีบรลำอ
“่วย แฮ่ ้วย” เมื่อมาถึพวเราเสียหอบอเพลัึ้นแทรประโยทำให้ับใวามยา
เธอสูอาาศลึๆแล้ว่อยๆพูอย่าั้ใให้พวเราฟัอีรั้
“ พอูลับถึบ้านู็รไป่าไอ้แฟนเ่าอโม
ไปบอมัน้วยว่าูรู้วามริเรื่อที่มันทำเสน่ห์ใส่เพื่อนู
และูะไปประาศให้นทั่วทั้อำเภอไ้รู้สันารมัน ที่มันทำเสน่ห์ใส่โม แ่อนนั้นมันทำอะไรูไม่ไ้มันพูแ่ว่า
มึทำไม่ไ้แน่ แล้วหลัานั้นู็ไปหาโมที่บ้านอาารโมหนัมาว่าเิมปาีัวสั่นมันบอว่าอยาเินเล่นูเลยพอมันเินแ่อยู่ๆไอ้โมมัน็เปลี่ยนไปัวมันหายสั่นแล้วหันมาบีบอูแน่น
ูเลยโทรหามึแ่โทรศัพท์มันหลุมือน้ำ
ูรีบผลัมันสุแรแล้ววิ่หนีเหมือนนบ้า
ูทั้ล้มทั้ลานที่็ไม่รู้สึเ็บรู้แ่ว่าู้อหนีน
ไอ้โมมันน่าลัวมันไม่ใ่โม ไอ้นั้นไม่ใ่เพื่อนู “
เพลเริ่มร้อไห ัวสั่นไปทั้ร่า
มีเสียสะอื้นัึ้นมาเมื่อมันพูับพวผม ” มึอึ ่วยโมหน่อยอึ นะ” วามริพอผมเห็นอย่านี้็ไม่อยาะไปยุ่ับโมแล้วนะเพราะมันอาารหนัมาแล้วน่ะสิ
แ่พอเห็นเพลร้อไหทั้ที่โมเป็นนทำมัน แ่ลับเป็นห่วโมมันทำให้ผมรู้สึสสาร
มันเป็นเพื่อนรัันมามัน็เรีย นไม่รู้ะทำยัไ สับสนและเป็นห่ว
แ่เสียเปอร์็ัวามิผมะั้น ”ูรู้นะว่ามึสสารแ่อย่าที่หลวพี่บออย่าทำอะไรที่เินัว
แล้วไอ้โมมันไปถึั้นวบุมัวเอไม่ไ้แล้วนะเว้ย” อย่าที่ไอ้เปอร์บอมัน็ถู ทำให้ผม้อิหนั
แ่มือเพลมันับปลายเสื้อผมไว้แน่นมัน้มหน้านผมปรหน้ามันไปหมเสียสะอื้นาารร้อไห็ยัไม่าหาย
ผมำลัที่นั่ลำบาแล้ว ผมสสารมันับใ
แ่ะเสี่ยเินไปไหมถ้าผมะ่วย แ่แ่่วยเอนี่น่าไม่เป็นไรหรอมั้
เพราะถ้าผมไม่ไ้ทำอะไรเลยผม้อายเพราะวามลำบาใ
วามสสารและวามเป็นห่วเพื่อนแน่
“เออ ู่วย็ไ้แ่
ูไม่รับปานะว่าโมะหายไหม” ผมใอ่อนยอม่วยเพลนไ้
“ไอเีย/ไอ้เีย!“ เสียสอเสียัึ้นพร้อมัน้วยไม่ไ้นัหมาย
แ่ทั้สอเสียแ่าันโยสิ้นเิ เสียอเพลพูื่อผมอย่ามีวามหวั
เสียเปอร์ัึ้นเหมือนะโนใส่ เาำลัไม่พอใเท่าไร
ผมหันไปพูับเปอร์ “ูไม่ทำอะไรเินัวแน่มึ” ผมไม่อย่าทำให้มันไม่สบายใแ่ผม็สสารเพลเพราะั้นผมะ่วยเพลแ่ะไม่ทำัวเสี่ยอันรายแล้วัน
ผม เพล เปอร์ พวเราสามนลับมาุหมายที่เพลเอโมรั้สุท้าย
ผมมีแผน่วยโมแล้วล่ะรับ พวผมมอไปทั่วบริเวแ่็ไม่พบวี่แววอโมเม ผมว่าเธอ้ออยู่ที่ไหนสัแห่และยัไม่ลับบ้านแน่ถ้าเธอมีอาารุ้มลั้แบบที่เพลบอ
“พวมึเอเพลแล้วับมัให้แน่นเลยนะ” แผนอผมือับัวโมแล้วมัให้แน่น ััวไม่ให้ทำลายใรนถึ อนหโมเ้าพวเรา็พาโมไปหาหลวพี่แทนที่วั แ่ทุอย่าะราบรื่นีถ้าหาโมไม่หายัวไปแบบนี้ พวผมออันามหา เวลา็เินไปเรื่อยๆท้อฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีส้มเราหาันไปไ้ั่วโมว่าๆ อนนี้มันหโมรึ่แล้วรับ เย็นมาแล้วแ่พวเรา็ยัหาัวโมไม่ไ้เลย แ่แล้ว เอแล้ว เสียเปอร์ที่ัมาาทา้นไม้ให่เรียวามสนใให้ผมวิ่ไปทานั้น โมอยู่ในท่านั่ัว้มหน้านผมปรหน้านเือบมิ ัวสั่นอยู่ลอ เธอำลันั่อยู่ใ้นไม้ให่ในท่าัวเหมือนลัวบาอย่า
“โมเม” ผมเรียเธอ
แ่เธอไม่สนใผมเลยเอาแ่้มหน้าอย่าเียวแ่ว่า
“โม” เสียอเพลลับทำให้โมหันหน้าึ้นมาทันทีหน้าาเธอูหน้าลัว
ีและมอาวาใส่เพลหลัานั้นโมลึ้นมาบีบอเพลทันที เรื่อเริ่มวุนวายเ้าไปให่
ผมับเปอร์รีบเ้าไป่วยแยอนนั้นออาันไม่รู้ว่าโมที่ัวเล็แ่นิเียวมีแรมามายนานี่
ผมับเปอร์ยืน่วยันสัพันแะมือออาเพลมันไ้ เปอร์แนโมเอาไว้พวเรามีเือันอยู่แล้ว
เปอร์ับโมมันแล้วันเธอให้นั่ลลับพื้น
่วเวลาอนนี้แสวอาทิย์ไ้ลาอบฟ้าไปแล้ว
“แ่ แ่” เพลไอออมาทันทีที่ถูปล่อยแ่น้ำาเธอลับไหลเมื่อ้อมอใบหน้าอเพื่อสนิท
นผมรู้สึสสารทั้สอนมาึ้นไปอี โมยัมีแรที่ะิ้น เปอร์มัน็ยัับไหล่ไม่ให้โมยับัวลุไปหาเพล
และผม็นึไ้ถึน้ำมน์ที่เอามา้วย ผมใส่มันในระเป๋าผมวิ่ลับไปเอาระเป๋าที่รถแล้วลับมา ท้อฟ้า็มืเสียแล้ว
ผมยืนวน้ำให้ับเพล
“นี่ือน้ำมน์มันอา่วยอะไรเราไ้บ้า มึทำเหอะ” ผมมอไปที่โมมันยัมีแริ้นอยู่แ่ผมมอเห็นไอ้เปอร์มันเรื่มอ่อนแรเ็มทีเพราะมัน้อับโมที่ิ้นอยู่ลอเวลา
“โมูอโทษนะ“เพลพูแล้วเรียมเปิฝาวน้ำ
แ่ว่า!เปอร์ันับโมไว้ไม่ทัน
โมลุแล้ววิ่เอาหัวมาันเพลล้มอย่าแร วน้ำมน์ลิ้ออไปไลฝาที่ถูเปิออมาเล็น้อยทำให้น้ำ้านในึมออมาเรื่อยๆถ้าไม่รีบั้ว
โมยัพุ่ัวะไปทำลายเพล่อผมับเปอร์รีบล็อัวโมเอาไว้ไมให้เ้าใล้เพล
เพลร้อไหมาึ้นไม่ยอมมอหน้าโม
ผมมอไปยัวน้ำที่ไหลออมาเรื่อยๆแ่ไม่มีใรสามารถไปหยิบไ้ ยิ่ท้อฟ้ามืมาแล้วารมอเห็นยิ่ทำไ้ยา
เหมือนโมะเปลี่ยนเป้าหมายเธอสะบัแนอย่าแรใน้านที่เปอร์ับทำให้เปอร์เผลอปล่อยมือ
โมหันหน้ามาทาผมใบหน้าีเียว วาหม่อๆ้อมอมาทาผมเธอบีบอผมไม่ปล่อย
“อึ”
ผมับแนทั้สอ้าอเธอไว้แน่นเพื่อไม่ให้เธอออแรเพิ่มแ่็ไม่เป็นผม
แรส่ผ่านมืออโมมันแรึ้นเรื่อยๆนผมหายใไม่ออ
ผมมอเห็นเปอร์พยายามแะนิ้วมืออโมให้ออาอผม้วยสีหน้าัวล
เพลวิ่ามหาวน้ำมน์ที่ลิ้ไปไหนไม่รู้ท่ามลาวามมื มันหาไม่เอ เธอบีบแรเ้าไปอีผมรู้สึอึอัอาาศไม่สามารถผ่าน่วอเ้ามาไ้เลยผมหายใไม่ออ
ไม่ไหวแล้วผมำลัะหลับ ผม้อยอมรับวามริแล้วล่ะ ผมำลัะาย
เสียเปอร์ะโนอยู่ลอแ่แปลที่หูผมมันอื้ออึไปหม แรผม็ำลัะหมแล้ว้วย
“รี๊”! ผมลืมาึ้นเ็มาโมำลัร้อรี๊อย่าทรมาน
มือที่บีบอผมถูปล่อย ผมทรุลับพื้นทันทีเหมือนไม่มีแร
ทั้เพลและเปอร์มอไปทาเี๋ยวัน โมำลัร้อโหยหวนอย่าหน้าสสาร
เธออาะโนน้ำมน์ ผมมอไปทาเพลแ่เธอไม่ไ้ถือวนิ
เปอร์ูใับสิ่ที่เิแ่เา็ไม่ไ้ทำ แล้วใรล่ะ
“ำลัเล่นอะไรัน” เสียเย็นนหน้าลัวัมาา้านหลัผมทำให้ผมลุึ้นแล้วหันไปหานมาใหม่
“นิ” พอเห็นใบหน้านิ่ิเย็นาทำให้ผมเผลอเรียื่อเาออมาอย่าแปลใ
เามาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ ผมมอไปที่มือเา เาถือวน้ำอยู่เาเป็นนสามันมา
เา่วยผมอีแล้ว วานิ่มอไปทาโมที่ิ้นระวนระวายอยู่บนพื้นิน
เาะทำอะไรโมนะ
“ อึ!” อ่า
ทำไม้อมาเป็นอนนี้นะ
ผมุมหัวัวเออย่ามึนๆผมมอภาพ้านหน้าอย่าพร่ามั่วผมระพริบาทีึ้นเพื่อให้มอเห็นภาพรหน้า
นามร่าายลุันึ้นมาทั้ัว ทั้ที่อาาศไม่ไ้หนาวแ่ัวผมลับสั่นน้ออัวเอ
ผมันฟันแน่นับอาารอัวเอ สัมผัสที่สามอผมำลัถูปปล่อยยิ่เป็นวันนี้แล้วผมสามารถสัมผัสไ้มาว่าปริอีเรียว่าเป็นวันอันรายอผมเลยล่ะ
ผมำลัอ่อนแอ
“ ฮือๆ ่วย้วยทรมานเหลือเิน”
เสียหิสาวโหยหวนรหน้าร้ออวาม่วยเหลือเสียนั้นไม่ใ่โมแ่เป็น ผีพราย่าหาล่ะ
ผมเห็นภาพเธอ้อนับภาพโมที่มอาวาๆแ่ลับเหมือนหวาลัวนิเสียมาว่า
หิสาวผมสาวใบหน้ามีเส้นเลือปูึ้นมาอย่าหน้าลัว เธอมอนิที่ำลัเธอไปหาัวเธอ้วยวามหวาหวั่น
เธอลัวอะไรนิันแน่
ผมมอแผ่นหลัว้าอนิ ผมไม่เห็นใบหน้าอเาหรอว่าำลัทำหน้ายัไแ่ให้วามรู้สึน่านลุริๆ
อย่าที่ผมบอผมสัมผัสอะไรไ้หลายอย่าแล้วสิ่หนึ่ที่ผมสัมผัสไ้ือ
พลัวิาที่แรมาอนิ ที่ผมรู้สึไ้ เาเินเ้าไปหาัวโมเรี่อยๆและหยุลรหน้าโม
แ่ผมรู้สึใไม่ีเลยผีพายไ้แ่รีร้อเมื่ออยู่รหน้านิแ่เธอทำอะไรไม่ไ้
ผมสัมผัสไ้ว่าเธอำลััวสั่นเธอำลัลัว
เธอหันมามอหน้าผม่อนเราะสบาันเหมือนเรื่อราวที่เธอ้อาระถ่ายทอทาาะส่หาถึผมเรื่อราวอเธอไหลเ้ามาในหัวผมนไม่าสาย
“โอ้ยปวหัวะมั” ผมุมหัวัวเออย่าทรมานเหมือนมันำลัะระเบิ
ผมหายใเร็วๆนหอบพยายามั้สิให้ับัวเอมาที่สุ
เปอร์มันเ้ามาประอผมมันเห็นผมเหมือนะเป็นลม
ผมมอนิอีรั้้วยสายาพร่ามั่วใล้ะปิเ็มทน ผมเห็นเาพนมมือึ้นท่อาถาอะไรัอย่า
เสียที่ท่อ่าูน่าลัวน่านลุ หิสาวผีพายูเหมือำลัะายเลยทั้ที่เธอายมา่อนหน้านี้แล้วแท้ๆ
แ่ไม่นะผมไม่อยาให้เธอาย ีวิอเธอน่าสสาร เธอถูบับ
เธอไม่อยาทำแบบนี้ัหน่อย ผมไม่อยาให้นิทำับเธอแบบนี้เลย
เธอเยหน้ามอนิ้วยวามแ้นเส้นเลือบนใบหน้ายิ่เห็นั
ผมวรทำยัไี เธอรีร้อึ้นมาอีรั้แ่ไม่ใ่เสียโมเธอออาร่าโมมาแล้ว
เธอลุึ้นยืนปิหูทั้น้ำาที่ไหลเป็นเลือมันเป็นภาพที่สยสยอนผมไม่มีทาลืม บทสวเหมือนใล้บ แล้วนิะทำอะไรน่ะ! เาเอามือ้านึึ้นมาทำท่าเหมือนำลับีบยิ่เาออแรบีบ
เธอยิ่ทรมานเหมือนะาย เมื่อไหร่ะพอ แ่นี้เธอ็สำนึแล้วนะ!
ผมพยายามรอสิ รวบรวมเสียเพื่อเรียเา
“อย่า่าเธอนะ! นิ“
วูบ!
สิผมไม่เหลืออีแล้วภาพรหน้าถูัไป้วยวามมื เป็นภาระไอ้เปอร์ที่้อแบผมลับไปบ้านแน่เลย
ความคิดเห็น