ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 6
❝ Fake happiness
is still the worst sadness. ❞
❝ แล้ทำว่ามีวามสุน่ะ
็เป็นวามเศร้าที่แย่ที่สุนั่นแหล่ะ ❞
ปราสาทฮอวอส์
เธอเลี่ยารเินเ้าห้อโถเพราะ อนนี้ไม่มีอารม์มาฟันพูเสียัเี้ยว้าวมันทำให้เธอหุหิไม่น้อย เธอึเินเ้าห้อแทนและทำธุระส่วนัวนิหน่อย อืมมมมม ลืมอะไรไปนะ?? เธอนึในใระหว่าเ็บอในห้อนเียวนเสร็
"อ้าาาาาา! ลืมไปว่า้อไปเรียนปรุยา ให้ายสิ รีบไปีว่า" เฮอร์ไมโอนี่พูเสียั
เรียมอไปเรียน้วยนิหน่อยและสิ่ออีอย่าหนึ่ที่เธอ้อพิัวลอเวลา
ระหว่าเินทาไปห้อเรียนปรุยาเธอ็นใรสันนเือบล้มับพื้น โีที่เารับไว้ทัน
"โอ้ว! เป็นอะไรรึเปล่า" เสียทุ้มอผู้ายทัึ้นพลาสำรวร่าายอเธอ
"ไม่เป็นไร่ะ อบุนะะ ีเรียส" เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มพลาอบุเาที่่วยเธอไว้
"ีแล้วๆ ระวัหน่อยนะ เ็ี อย่าให้เิแผลบนผิวสวยๆอเธอรู้ไหม" เาเอ่ย้วยเสียเป็นห่วเป็นใยพร้อมลูบหัวอเฮอร์ไมโอนี่เบาๆอย่าอ่อนโยน
"หนูไม่ใ่เ็แล้วนะะ! อบทำหนูเป็นเ็ไปไ้" เธอพูประท้วแบบอนหน่อยๆ
"หึหึ ันยัไม่ไ้บอเลยนะว่าเธอเป็นเ็ หรืออยาให้ันปิบัิัวับเธอแบบผู้ให่ หืมม :)" ีเรียสเอ่ยเสียเ้าเล่ห์ว้าเอวเฮอร์ไมโอนี่แนบิและเยาเธอและยับหน้าอัวเอให้เ้าใล้ับเฮอร์ไมโอนี่ เธอยิ้มมุมเล็น้อยพลายแนึ้นโอบอเาโยไม่ลัวเลยว่าใระมาเห็น
"แหม ไ้ทีเอาให่เียวนะะ" เฮอร์ไมโอนี่พูเสียเบา ีเรียสเห็นว่าเธอไม่รัเียัวเอึยับหน้าเ้าไปใล้ว่าเิมลมหายใอเารริมฝีปาอวบอิ่มอเธอและประบปาูบับเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยับริมฝีปาอัวเอบเม้มปาอเาอย่า้าๆ ีเรียสึเพิ่มระับาอ่อนโยนเพิ่มเป็นเร้าร้อน ลิ้นร้อนอเาสอเ้าไปในโพลปาหวานอเธอ เธอึูบอบเา ลิ้นทั้สอวัไปันมาอย่าสนุสนาน มืออเาเริ่มุนยับไปมาบริเวาอ่อนอเฮอร์ไมโอนี่ เธอึหยุและผลัอเาเบาๆ
"เอาไว้ราวหน้าีว่านะะ มันเลยเวลาเรียนอหนูมาเยอะแล้ว" เฮอร์ไมโอนี่อ้อนเาเบาๆ เพราะมัน็เลยเวลาเรียนมาแล้วริๆ
"เอาสิ ราวหน้าเธอไม่รอแน่ แมวี้ยั่ว" เาึปล่อยอ้อมออย่าเสียายและเินออไป ปล่อยให้เธอไปเรียน
ให้ายเถอะ เรานี่มันแย่ะมั ูบนไม่้ำหน้าเลย เฮอร์ไมโอนี่ิในใอย่าปลๆ
ึ!
โถ่เอ่ย ไม่ินับเสียประูสัทีเปิี่ที็ไม่ิน
เสียเปิประูทำให้ารสอนาบปรุยาหยุะัล อาารย์วิาปรุยา็หันมอ้วยสายาเหยียและพูับัวเธออย่าิั
"ุเรนเอร์ ันนับรั้ไม่ถ้วนแล้วนะว่าุมาเรียนวิาันสายี่รั้" เาหรี่ามอเธอพูาเหน็บ
"หนูอโทษนะะ พอีมีธุระส่วนัวนิหน่อย" เฮอร์ไมโอนี่อธิบายอย่าใเย็นๆพร้อมยิ้มให้เา
"ธุระส่วนัวเหรอ ธุระอะไร อเหุผลที่มันฟัึ้นหน่อยสิ" เาเยียสายามอเธอ
"หนู็บอไปแล้วนี่ะ ว่าธุระส่วนัวเ้าใำว่าส่วนัวไหมะ" เธอพูอบเิประเาและยิ้มอ่อนใส่เาเบาๆ นในห้อเรียนที่ฟัเธอเถียอาารย์ปรุยาถึับอ้าปา้า เพราะในห้อไม่มีใรล้าหือับเาเลยสันแม้แ่นในบ้านอเา็ยัลัว เาปรายามอเธอพร้อมับวามโรธแทบประทุออมา
"หัะแนนบ้านริฟฟินอร์ 20 ะแนน ทีุ่เรนเอร์มาสาย เถียัน และับริเวเธออนเย็นไปหาันทีุ่ใ้ิน!!" เาะโนเสียั
ึ่มันทำบ้านสลิธีรินสะใและหัวเราะที่บ้านอเธอโนหัะแนน
เธอถอนหายใเบาๆพร้อมเินไปประำที่นั่อเธอและเรียนนบาบ และะเินออาห้อ็มีเสียทัึ้น
"อย่ามาสายอีล่ะ ุเรนเอร์ เพราะมันทำให้เธอูาวามรับผิอบ"
เายิ้มเยียเเละเินออไป ทำให้สิเธอาผึทันที
"อ้า ให้ายสิ! ทำัววาโละมั อยาะวิ่เ้าไป่อยหน้าริ" หลัาเาเินไป เธอพู้วยน้ำเสียโรธัและพร้อมะวิ่ไป่อยหน้าแ่แฮรี่และรอนมาล็อแนเธอไว้ ลัวเพื่อนสาวะทำริๆ นา่อยหน้าเโร มัลฟอยยัทำมาแล้ว นับประสาอะไรับอาารย์ปรุยานนี้
"ใเย็นๆ อาารย์สเนป็เป็นแบบนี้ั้นานแล้ว" แฮรี่พูปลอบเธอเบาๆ
"ใ่ๆ อย่าทำเินัวสิ เฮอร์ไมโอนี่ ใรๆ็หมั่นไส้เาทั้นั้นแหล่ะ ึ่หนึ่ในนั่น็มีัน้วย" รอนพูทีเล่นทีริยิ้มให้เพื่อนสาวอเา
"ว่าแ่ ะไปหาอาารย์สเนปริๆเหรอ" แฮรี่ถาม้วยวามเป็นห่วเพราะอนเรียนวิาปรุยาเธอมีวีรรรมับอาารย์ปรุยานนี่เยอะ นนับไม่ถ้วน ลัวว่าถ้าับริเวเาะหัอเธอ่อนนะสิ
"อืม ้อไปอ่ะ เี๋ยวันไปเลยีว่า ใล้เวลาที่เานั้วย" เธอยิ้มเล็ๆ
"ให้ไปส่ไหม" แฮรี่ับมือเธอพร้อมพูเบาๆให้เธอไ้ยินแ่นเียว
"ไม่เป็นไร อบุนะแฮรี่" เฮอร์ไมโอนี่พูและยิ้มให้ พูบึเินทาุใ้ินทันที
โอ้ย! หนาวะมัอยู่ันไปไ้ยัไ เธอิในใพลาอัวสั่นๆอเธอไป้วย นถึหน้าห้อ
้อๆ
แอ... เสียเปิประูัึ้นในวามเียบ เธอึเินเ้าไปเห็นเานั่ทำานอย่าเียบๆ เธอเลยไปนั่รอรโฟาเียบๆ เพราะไม่อยาวนเา เห็นั้อั้ใทำานนานั้น ใระล้าเ้าไปปะทะฝีปา
เาเห็นเธอเ้ามาเียบๆ อนแริว่าะพูาเหน็บอะไรอี แ่ผิา เธอนั่เียบๆนั่ับไม่ใ่เธอเมื่อเ้า เาึเอ่ยทัึ้นมา
"ะรู้นะว่าทำอะไรผิมา" เาวาปาาลและเยหน้าึ้นมาพู
เฮอร์ไมโอนี่มวิ้วเอียอิ
"หนูไม่ไ้ทำอะไรผินะะ แ่มาสายเอ น่าะหยวนๆให้หน่อย ไม่เห็น้อับริเวเลย" เธอพู้วยเสียอ่อน
"ันเห็นนะ" เาพูเสียเ้ม ทำให้เธอับำพูอเาหนั
"เห็น? เห็นอะไระ" เฮอร์ไมโอนี่ถาม้วยวามสสัย
"เมื่อวานันเห็นเธอที่รอไแออนอยู่อึับ ลูเียส" เมื่อถึประโยนี่ทำให้เธอนึย้อนลับไปและอ๋อในใทันที
"แล้วุไปทำอะไรรอไแออนเหรอะ แล้วเห็นหนูไ้ยัไ" เธอยิ้มไปพูไปทำให้เาอารม์เสียว่าเิม
"อย่ามาเปลี่ยนเรื่อเรนเอร์!!" เาพูเสียัพร้อมทุบโ้ะ ทำให้เธอสะุ้เบาๆ
"เปลี่ยนเรื่ออะไระ หนูแ่ถาม" เธอพูเอ้อระเหยไปเรื่อยๆ
"ันเห็นเธอูบับลูเียส! ทำไมเธอเป็นผู้หิแบบนี้ ไม่รันวลสวนัวเลย!"
"มันืออุบัิเหุ ็แู่บ ทำไมุ้อเือร้อนอะไรนานั้น"
"แู่บ เธอพูว่าแู่บ! ทำไมเธอถึทำัวํ่าแบบนี้ เธอับเ้านั้นเือบะทำอะไรันอยู่แล้ว เธอใ้ำว่า แ่เหรอ! ทำัวอย่าับอีัว้าถนน ทำัวสปรเหมือนเลือสีโลนอัวเอ ันว่าพ่อแม่อเธอเป็นเหมือนัน เลือสีโลนํ่ายัไ็ํ่ายัั้น ถึเธอะทำัวสู็ไม่ไ้่วยให้เธอสูึ้นมาเลย ันยะแยพวเลือทราม สปรแบบเธอที่สุเลย โสโร น่ารัเียทั้ระูล" เา่าอออมา้วยไม่แร์ัว เธอเบิาว้า เฮอร์ไมโอนี่ที่ฟัอยู่เลย เธอินแล้วับน่าสายเลืออเธอแ่เาันมา่าพ่อแม่เธอ้วยมันทำให้เธอเ็บ เหมือนมีอะไรบีบรัหัวใ เ็บมา เ็บปวนิที่ว่าไม่มีใรสามารถปลอบเธอไ้เลย แ่เรื่อปป้อพ่อแม่ไม่ไ้็ทรมามาแล้ว แ่เา! ่าออมา้วยไม่ิว่า เธอะเ็บปวับำพูอเาไหม เฮอร์ไมโอนี่ยืนัวสั่น หยาน้ำาที่ัเ็บมายาวนาน็ไหลลมา้วยำพู อนๆเียว
เาเห็นเธอร้อไห้แ่็ไม่ไ้่วยให้เาสสารเลยเพราะอนนี้อารม์โรธมันึ้นนำเหุผลมาว่าอนนี้
"หึ มาทำัวแสร้อ่อนแออะไรอนนี้ ร้อไห้ไปมัน็ไม่ไ้่วยให้เธอูน่าสสารึ้นมาหรอ น่าสมเพมาว่า" เายัพูาเหยียัวเธอไปเรื่อยๆ
เพียะ!
อาารย์สเนปหน้าหันไปามแรบอเธอ นเิรอยแ้าแ้ม้า้าย อนนี้สภาพเธอูไม่ไ้เลย น้ำาที่ไหลไม่หยุ เม้มปาสั่นนเป็นเส้นร
"ุิว่าุเป็นใร ถึมาว่ารอบรัวอหนูแบบนี้" เธอพู้วยเสียสั่นเทา ที่แทบไม่เป็นำพู
"ุะ่าะว่าะทำอะไรหนูไม่เยิะเถียหรือโ้อบ แ่อาารย์ไม่มีสิทธิมาว่ารอบรัวอหนู ุรู้เรื่ออรอบรัวอหนูพอ
หรือยั ถึมาพูาแบบนี้!!" เธอะโนใส่หน้าเาทั้น้ำาโยไม่ลัวเาเลยแม้สันิ อนนี้เธอเ็บปวนวามเ็บปวมันรอบลุมไปทั้หัวในเธอไม่สามารถุมสิอยู่
เาที่ยืนอึ้เล็น้อย ที่เธอะโนใส่เาแบบนี้แ่วามยิ่ทะนอัวเอทำให้เายัพูาสอเหน็บไป
"แลัวยัไ ันพูผิรไหน พอพูวามริทำเป็นรับไม่ไ้ ันเลียและยะแยพวเลือสีโลน น่าะายๆ หายไปาโลให้หม"
เฮอร์ไมโอนี่้ามือบเาอีรอบและแรว่าเิม
เพียะ!!
"เธอล้าบันเหรอ เรนเอร์!" เาวาเสียั
"มาว่าบ็ทำไ้ พอใไหมีใไหมล่ะ!! ทำให้เลือสีโลนทีุ่ยะแยร้อไห้ไ้ สะใและสนุไหมล่ะ ทำให้นอื่นเ็บปวเพราะำพูอุ อยาให้หายไปใ่ไหม ไ้! ถ้ามันทำให้อาารย์มีวามสุ อัวและลา่อน่ะ" เธอออาห้อไปโยไม่หันมามอเาอีเลย
ปึ!!
เสียปิประูอปรุยาที่ัลั่นแ่มันไม่ทำให้เาใเย็นึ้นเลย เาเินที่โ๊ะทำานทรุัวลับเ้าอี้ ุมมืออัวเอ และมาทำอารม์ให้ใเย็น เารู้ว่าเาผิแ่เธอ็ผิเหมือนัน อาารย์สเนปเลิิและหันมารวาน่อาที่้า
อีฝั่อเฮอร์ไมโอนี่
เฮอร์ไมโอนี่เ้าห้อออาารย์ให่และไปุยอะไรับเานิหน่อยและเินออมา
และเธอ็วิ่ไปร้อไห้ เธอไม่เ็บที่เา่าเธอแ่เธอเ็บที่เาลามปามยันระูลอเธอ ถึระูลเธอะเลือสีโลนแ่็ไม่ไ้ทำให้ใรเือร้อนะหน่อยทำไม้อไปแร์ แ่ลมปาที่นพูออมา แ่เมื่อเามาว่าเธอแบบนี้มันทำให้เธอนึถึพ่อแม่ที่ายไป้วยฝีมือผู้เสพวามายโยที่เธอไม่สามารถทำอะไรไ้ มันเหมือนเายี้ปมอเธอโยไม่แร์ไม่ไว้หน้าเธอเลย
เมื่อวิ่มาถึทะเลสาบที่เธออบมาอ่านหนัสืออยู่บ่อย เธอร้อไห้พยายามปาน้ำาทิ้ แ่ยิ่ทำยิ่ไหลหนัว่าเิม
"รี้! ฮึ ฮือออ" เธอะโนออมาสุเสียพร้อมน้ำา ทรุัวลับพื้นเอามือปิหน้าปิา พยายามไม่แส้านอ่อนแอออมา
"พ่อะ แม่ะ หนูิถึัเลย ทำไมนที่ายถึไม่ใ่หนู มันเ็บปวัเลยับารถู่อว่า เลือสีโลน เ็บเหลือเินที่ถู่อว่า ลูไม่มีพ่อมีแม่ ทรมานใะาอยู่แล้ว หนูยัเป็นเ็อยู่เลยนะะ ทำไมภาระหนูถึเยอะว่าเ็ทั่วไปแบบนี้ ทำไมหนู้อแบรับวามเ็บปวเยอะๆแบบนี้้วย หนู็ท้อเป็นนะ ฮือออ"
เธอพูพร้อมอัวเอที่ัวสั่น น้ำาที่ไหลออมามันือวามรู้สึที่ไม่สามารถระบายออมาให้ใรไ้รับรู้ ถึหน้าะยิ้มแ่ในใไ้แ่ร้อไห้เ็บปววนใะา เธอไม่อยาให้ใรมาลำบาเพราะเธออี เธอเ้มแ็มามาพอแล้ว เ้มแ็นเหนื่อยแล้ว
นวามิหนึ่โผล่เ้ามาในหัวอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยืนอยู่บริเวริมทะเลสาบ สายาที่เหม่อลอยนเาวามิไม่ออ
"พ่อะ แม่ะ รอหนู่อนนะ หนูำลัไปหาแล้ว" เธอเอ่ย้วยเสียสั่นๆ พร้อมน้ำา และยิ้มเล็น้อย เฮอร์ไมโอนี่หลับาลหันหลัให้ทะเลสาบและปล่อยัวลแรโน้มถ่วอโล เพื่อะไ้มิ่สู่้นทะเล อนนี้เธอไม่ลัวอะไรแล้วเพราะเธอำลัไปหาพ่อแม่อเธอแล้ว
ู้ม!!
เสียเธอลไปในน้ำทะเลสาบและัวอเธอำลัมิ่สู่มหาสมุทรอันำมื เธอลืมามอยมือึ้นเหมือนพยายามว้า แสพระันทร์สีทออร่าม และหลับาลพร้อมยิ้มให้พระันทร์เพื่อเป็นารบอลา
ลา่อนนะ แฮรี่ รอน ทุน. นี่ือสิ่ที่เธอิในใ่อนสิะหายไปและมิ่สู่ทะเลสาบที่เธอรั
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เอาแล้ว เริ่มเ้ม้นแล้ว55555
ป๋าทำน้อร้อไห้ อยาเ้าไปีปานปาแ็ะมั พูอะไรไม่รู้ทำน้อเสียใลอเปลี่ยนพระเอเลยไหมีไหมป๋า// ว้า โนป๋าเสาถาใส่อีแล้ว 5555
แล้วใรันนะะมา่วยน้อาทะเลสาบ อยาให้เป็นใรมาเม้นไ้นะ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น