ลำดับตอนที่ #1
ตั้งค่าการอ่าน
ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อกหัก!
"เยน ถามอะไรหน่อยสิ มินชอบดอกไม้อะไรอ่ะ"
"คงจะคาเนชันล่ะมั้ง เคยได้ยินมันชมว่าสวยสุดๆ" ฉันยกชาเย็นขึ้นดูดอีกใหญ่ก่อนจะถามต่อไป "ว่าแต่ภูมิถามทำไมเหรอ"
"เ่อ่อ.. คือ.. ภูมิจะซื้อให้มินวันวาเลนไทน์" ภูมิออกอาการเขินเล็กน้อย ทำให้ฉันพอจะเดาออกว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป
ได้โปรด อย่าพูดคำนั้นออกมาเลย ฉันไม่อยากฟัง! >O<
"ภูมิชอบมิน"
ผ่าง!!!!!!!!
... คุณจะทำยังไง ถ้าศัตรูหัวใจกับเพื่อนรักของคุณ เป็นคนคนเดียวกัน?
มิน = เพื่อนรัก
ภูมิ = คนที่่แอบชอบ
ภูมิชอบมิน = ฉันอกหัก
สมการน่าเศร้าแห่งปี แค่ประโยคเดียวก็ทำเอาซีรีบรัมฉันหยุดทำงานไปเลย และแล้วอะไรบางอย่างที่เีรียกสั้นๆว่า ความเสียใจ
ก็สั่งให้น้ำตาไหลออกมาดื้อๆซะอย่างนั้น
"เฮ้ย.. เยนร้องไห้ทำไม" ภูมิตกใจใหญ่
"อ้อ! ฝุ่นเข้าตาน่ะ ไม่ได้เป็นไรหรอก" ฉันรีบปาดน้ำตาออก แกล้งทำเป็นเขี่ยฝุ่นออกจากตา แล้วหัวเราะแหะๆ ตามประสา
"โหย.. ตกใจหมดเลย ก็ว่าคนบ้าอะไรจู่ๆร้องไห้" เขายิ้มโชว์เขี้ยวน่ารัก ยีหัวฉันหนึ่งทีแล้วก้มลงมองนาฬิกา "ไปก่อนนะ มีเรียน"
"จ้าๆ แล้วเจอกัน ^O^"
เขาหยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างตัว แล้วเดินจากไป พอเขาลับสายตาไป ฉันก็เขื่อนแตก เหมือนแม่น้ำทุกสายในประเทศไทยไหลทะลัก
เข้าท่วมบ้านเมืองพังยับเยิน .. ฉันอกหัก... ซะแล้ว อุตส่าห์แอบชอบเขามาตั้งครึ่งปี แต่...TT เขากลับมีใจให้เพื่อนสนิทฉัน !!! T[]T
ทำไมต้องกลั่นแกล้งกันเยี่ยงนี้ ฉันทำอะไรผิด ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันแค่แอบชอบเขา...ข้างเดียวเอง อึก สะอึกคำพูดตัวเอง
ใช่แล้ว ฉันชอบเขาข้างเดียว และไม่มีใครรู้ แล้วการที่เขาไปชอบคนอื่น ก็ไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติ ฉันต่างหากที่ควรจะทำใจยอมรับ
ความเป็นจริง เพราะนี่แหละ ชีวิต นี่แหละโลก... โลกที่โหดร้าย TOT
~ ตู๊ดดดดดด ตู่ตู๊ดดดดดด
ใครโทรมา โทรมาทำไม ฉันไม่ว่าง.. ฉันกำลังเศร้า..
"ฮาโหล ฮึก..ฮืออออ.."
(เฮ้ย! เป็นอะไร)� ดีหน่อยที่เป็นไอ้น้อฟ เพื่อนอีกคนที่รู้จักกันตอนรับน้อง แล้วตั้งแต่นั้น
มันก็โทรมาหาฉันเรื่อยเปื่อย ว่างก็โทร เหงาก็โทร ตอนแรกคิดว่ามันจะมาหม้อฉัน แต่พอคบๆไป มันก็นิสัยน่ารักพอตัวเลยล่ะ
เป็นคนดี ไว้ใจได้ มีน้ำใจ และที่สำคัญ ด้วยส่วนสูง 180 ทำให้มันดูเท่ไปโดยปริยาย ถึงจะไม่เข้าขั้นหล่อมาก แต่ดูดี��
มีกล้ามงามๆ แบบนักกีฬา� แต่ไม่หนาบึกนะ� ฉันชอบหุ่นอย่างงี้มากเลย แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมันนะ� -.,- ตอนนี้ฉันกำลังเศร้า TT
"อกหัก...ฮือออออออ...TT"
(อยู่ไหนเนี่ย)
"ลานหน้า...ฮึก.. ฮือ... หน้าคณะ"
(เดี๋ยวไปหา)
พูดจบก็วางไปเลย และไม่นานก็โผล่มาด้วยหน้าตาซีดเซียว ทักทายฉันด้วยการเคาะหัวหนึ่งที
"ไปทำอะไรมาหน้าเปียกเชียว ^U^" ทักฉันด้วยรอยยิ้มกวนประสาท
"ร้องไห้เว้ย...ฮือ..."
"เฮ้อ...ทำไมเยนต้องมาอกหักตอนนี้ด้วยเนี่ย" น๊อฟหยุ่อนก้นลงนั่งข้างฉัน "แย่..แย่..."
"ทำไมยะ...ฮือ..."
"ก็..เพราะว่า...โอ้ย หยุดเถอะน่า" เขาเอานิ้วมาจิ้มเต่าฉันเล่นอย่างเมามัน ไม่มีอารมณ์ทะเลาะด้วยหรอกนะ TT
"ก็อยากอยู่ แต่มันหยุดไม่ได้ มันเจ็บตรงที่หัวใจ~"
"เอาน่า อกหักแค่นี้ ไม่ตายหรอก"
"ไม่ตาย... ไม่ตาย...ฮือออออ...แต่เจ๊บเจ็บ"
"รู้น่า... เพิ่งโดนมาเหมือนกัน" น๊อฟยกมือขึ้นลูบต้นคอ ทำสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก
โอ้ว..ไม่น่าล่ะ หน้าซีดอย่างกับกระดาษเอ 4
"พอแล้ว หยุดร้อง" น๊อฟเอาผ้าเช็ดหน้ามันมาโปะหน้าฉัน�
"ฮือออออ..." หยุดไม่ได้
"ไ่ม่หยุดเดี๋ยวก็ร้องด้วยซะหรอก"
"ฮืออออ...TT"
"ร้องจริงๆนะเว้ย ไม่ได้ขู่"
"ฮือ..ฮึก..ฮืออออ..."
"เยนจะหยุดไหม ไม่หยุดน๊อฟร้องนะ" ความน่ารักของมันอีกอย่างที่ฉันสังเกตเห็นคือ มันจะแทนตัวเองด้วยชื่อ และเรียกฉันด้วยชื่อ
"ฮือ..."
"น๊อฟร้องแล้ว ฮือ....ฮืออออ...T[]T"
T[]T >>> ฉัน
TOT >>>น๊อฟ
และแล้ว บ่ายวันนั้นฉันกับน๊อฟก็นั่งกอดคอกันร้องไห้จนเย็น คนจะมองเยอะแค่ไหนก็ไม่ได้สนใจ แต่มานึกอายตอนนี้แหละ
�
โชคดีที่มินติดเรียน และต้องไปซ้อมหลีดก็เลยไม่่ว่างโทรหาฉัน แต่คาดว่าคงจะโกรธนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปดูมันซ้อมอย่างทุกวัน
ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยเคลียร์
น๊อฟยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกก่อนจะหันมามองฉัน
"เงียบยัง"
"เงียบและ" ฉันลูบหน้าอย่างเนือยๆ
"ดีมาก"
"กี่โมงแล้วเนี่ย"
"สี่โมงแล้ว"
"โห"
"โหอะไรล่ะ น๊อฟปวดตาเลยเนี่ย ใครมันชวนร้องก็ไม่รู้"
ดู๊ดู ดูมันเหล่มองฉัน หนอยแน่ะ ใครใ้ช้ให้แกมาร้องเป็นเพื่อนฉันล่ะยะ
"โอ๊ะ ปวดตา" น๊อฟลูบตาปอยๆ "ตาบวดเลยดูดิ" เขาบอกพลางเอาชี้ที่ตา
"ว้าย...ตาบวมฉึ่่ง"
"ยังมีหน้ามาว้ายคนอื่นอีก ดูตัวเองก่อนเถอะ บวมจนจะปิดอยู่แล้ว"
"..." เ่อ่อะ เถียงไม่ออก =*=
"เฮ้อ...ไปเล่นบาสกัน"
"เล่นบาส? นึกยังไง"
"ก็เล่นให้อารมณ์ดีไง เอนโดรฟินหลั่งไหล"
"เออ.. ดีเหมือนกัน ไป"
"เย่ๆ ^U^"
ฉันเล่นบาสจนเหนื่อยเพื่อปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป การเล่นกีฬาทำให้เราลืมเรื่องบางอย่างไปได้สักพักเหมือนกันนะ
ซึ่งฉันก็ว่ามันดีมากทีเดียว� แต่ที่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีคือ หลังจากออกกำลังกายจนตัวเปียกเหงื่อ มันจะเริ่มส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์
"อี๊!!! ตัวเหม็นว่ะ โ้อ้ย!!! รับไม่ได้" ฉันร้องออกมากเมื่อยกเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดหน้าแล้วดันสูดกลิ่นกายของตัวเองเข้าไปเต็มเหนี่ยว
อยากจะร้องไห้ ฉันต้องเป็นผู้หญิงที่กลิ่นตัวแรงที่สุดในโลกแน่ๆ -*-
"ปกติก็เหม็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" น๊อฟบอกหน้าตาระรื่น
"เดี๋ยวแม่เอาจักกะแร้ยัดปากซะนี่!" หนอยแน่ บังอาจมาว่าฉันตัวเหม็น... >O< ..เ่อ่อะ� แต่มันก็จริงอ่ะ -*-
"ล้อเล่น" น๊อฟเอาเสื้อใส่ในกางเกงให้เรียบร้อย เพราะเรากำลังจะกลับบ้าน
นี่ก็เกือบหกโมงแล้ว ป่านนี้ยัยมินคงกำลังบ่นถึงฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัย
แต่เดี๋ยวคืนนี้มันต้องโทรมาบ่นแ่น่ๆ ฉันมั่นใจ เป็นเพื่อนกันมาสิบหกปี ฉันรู้ทุกสเต็ปของมันหมด
ที่ฉันไม่รู้เรื่องเดียวคือ มันชอบใคร� เหมือนกับที่มันก็ไม่รู้ว่าฉันชอบใคร
"ไปกันเถอะ" น๊อฟเอ่ย เมื่อเข้าจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว
ฉันพยักหน้าแล้วเดินนำเขาไป
บ้านของเราไปทางเดียวกัน เพราะอยู่ในระแวกเดียวกัน แต่ว่าฉันยังไม่เคยไปบ้านน๊อฟสักครั้งเดียว
เพราะไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน และมันก็ดูจะหลีกเลี่ยงไม่ยอมบอกฉัน ฉันก็เลย
น๊อฟเดินมาเป็นเพื่อนฉันจนถึงหน้าบ้าน
"อย่าคิดมากนะ" เขาเ่อ่ยพลางจับไหล่ฉันเชิงปลอบใจ
"อื้อๆๆ รู้แล้ว ไม่คิดมาก ต้องตัดใจ ตัดใจๆๆๆๆ" ฉันบอกเสียงดัง
"ดีมาก ตัดใจ" น๊อฟยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ ฉันเกลียดรอยยิ้มนี้จัง -*-
"อะไร... ยิ้มอย่างนั้นหมายความว่าไง" ฉันเริ่มระแวงมันซะแล้ว คิดอะไรของเขาอยู่นะ
"เรามาแข่งกัน ใครตัดใจได้ก่อนชนะ และจะต้องทำตามที่อีกฝ่ายขอสามอย่าง" เขายืนข้อเสนอ
"มันไม่เกินไปหน่อยเหรอยะ ตั้งสามอย่าง"
"ถ้าปอด.. ไม่เล่นก็ได้"
โอ้โห มันหยาม...มันช่างหยามกันยิ่งนัก อย่างนี้ยอมไม่ได้ซะแล้ว >O<
"เอ้า ก็ได้ ใครตัดใจได้ก่อนชนะ แล้วแกจะรู้ได้ไงว่าใครตัดใจได้ก่อน"
"ก็...เดี๋ยวถึงเวลาตัดได้ก็รู้เองแหละน่า"
ตอบแบบไม่ค่อยรับผิดชอบเลยนะยะ เอาก็เอา มันอาจจะช่วยให้ฉันตัดใจได้เร็วขึ้นก็ได้
"เตรียมตัวยอมรับความพ่ายแพ้ได้เลย"
"ฉันต่างหากที่ต้องพุดคำนั้น"
"คงจะคาเนชันล่ะมั้ง เคยได้ยินมันชมว่าสวยสุดๆ" ฉันยกชาเย็นขึ้นดูดอีกใหญ่ก่อนจะถามต่อไป "ว่าแต่ภูมิถามทำไมเหรอ"
"เ่อ่อ.. คือ.. ภูมิจะซื้อให้มินวันวาเลนไทน์" ภูมิออกอาการเขินเล็กน้อย ทำให้ฉันพอจะเดาออกว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป
ได้โปรด อย่าพูดคำนั้นออกมาเลย ฉันไม่อยากฟัง! >O<
"ภูมิชอบมิน"
ผ่าง!!!!!!!!
... คุณจะทำยังไง ถ้าศัตรูหัวใจกับเพื่อนรักของคุณ เป็นคนคนเดียวกัน?
มิน = เพื่อนรัก
ภูมิ = คนที่่แอบชอบ
ภูมิชอบมิน = ฉันอกหัก
สมการน่าเศร้าแห่งปี แค่ประโยคเดียวก็ทำเอาซีรีบรัมฉันหยุดทำงานไปเลย และแล้วอะไรบางอย่างที่เีรียกสั้นๆว่า ความเสียใจ
ก็สั่งให้น้ำตาไหลออกมาดื้อๆซะอย่างนั้น
"เฮ้ย.. เยนร้องไห้ทำไม" ภูมิตกใจใหญ่
"อ้อ! ฝุ่นเข้าตาน่ะ ไม่ได้เป็นไรหรอก" ฉันรีบปาดน้ำตาออก แกล้งทำเป็นเขี่ยฝุ่นออกจากตา แล้วหัวเราะแหะๆ ตามประสา
"โหย.. ตกใจหมดเลย ก็ว่าคนบ้าอะไรจู่ๆร้องไห้" เขายิ้มโชว์เขี้ยวน่ารัก ยีหัวฉันหนึ่งทีแล้วก้มลงมองนาฬิกา "ไปก่อนนะ มีเรียน"
"จ้าๆ แล้วเจอกัน ^O^"
เขาหยิบหนังสือที่วางอยู่ข้างตัว แล้วเดินจากไป พอเขาลับสายตาไป ฉันก็เขื่อนแตก เหมือนแม่น้ำทุกสายในประเทศไทยไหลทะลัก
เข้าท่วมบ้านเมืองพังยับเยิน .. ฉันอกหัก... ซะแล้ว อุตส่าห์แอบชอบเขามาตั้งครึ่งปี แต่...TT เขากลับมีใจให้เพื่อนสนิทฉัน !!! T[]T
ทำไมต้องกลั่นแกล้งกันเยี่ยงนี้ ฉันทำอะไรผิด ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย ฉันแค่แอบชอบเขา...ข้างเดียวเอง อึก สะอึกคำพูดตัวเอง
ใช่แล้ว ฉันชอบเขาข้างเดียว และไม่มีใครรู้ แล้วการที่เขาไปชอบคนอื่น ก็ไม่ได้เป็นเรื่องผิดปกติ ฉันต่างหากที่ควรจะทำใจยอมรับ
ความเป็นจริง เพราะนี่แหละ ชีวิต นี่แหละโลก... โลกที่โหดร้าย TOT
~ ตู๊ดดดดดด ตู่ตู๊ดดดดดด
ใครโทรมา โทรมาทำไม ฉันไม่ว่าง.. ฉันกำลังเศร้า..
"ฮาโหล ฮึก..ฮืออออ.."
(เฮ้ย! เป็นอะไร)� ดีหน่อยที่เป็นไอ้น้อฟ เพื่อนอีกคนที่รู้จักกันตอนรับน้อง แล้วตั้งแต่นั้น
มันก็โทรมาหาฉันเรื่อยเปื่อย ว่างก็โทร เหงาก็โทร ตอนแรกคิดว่ามันจะมาหม้อฉัน แต่พอคบๆไป มันก็นิสัยน่ารักพอตัวเลยล่ะ
เป็นคนดี ไว้ใจได้ มีน้ำใจ และที่สำคัญ ด้วยส่วนสูง 180 ทำให้มันดูเท่ไปโดยปริยาย ถึงจะไม่เข้าขั้นหล่อมาก แต่ดูดี��
มีกล้ามงามๆ แบบนักกีฬา� แต่ไม่หนาบึกนะ� ฉันชอบหุ่นอย่างงี้มากเลย แต่ฉันไม่ได้คิดอะไรกับมันนะ� -.,- ตอนนี้ฉันกำลังเศร้า TT
"อกหัก...ฮือออออออ...TT"
(อยู่ไหนเนี่ย)
"ลานหน้า...ฮึก.. ฮือ... หน้าคณะ"
(เดี๋ยวไปหา)
พูดจบก็วางไปเลย และไม่นานก็โผล่มาด้วยหน้าตาซีดเซียว ทักทายฉันด้วยการเคาะหัวหนึ่งที
"ไปทำอะไรมาหน้าเปียกเชียว ^U^" ทักฉันด้วยรอยยิ้มกวนประสาท
"ร้องไห้เว้ย...ฮือ..."
"เฮ้อ...ทำไมเยนต้องมาอกหักตอนนี้ด้วยเนี่ย" น๊อฟหยุ่อนก้นลงนั่งข้างฉัน "แย่..แย่..."
"ทำไมยะ...ฮือ..."
"ก็..เพราะว่า...โอ้ย หยุดเถอะน่า" เขาเอานิ้วมาจิ้มเต่าฉันเล่นอย่างเมามัน ไม่มีอารมณ์ทะเลาะด้วยหรอกนะ TT
"ก็อยากอยู่ แต่มันหยุดไม่ได้ มันเจ็บตรงที่หัวใจ~"
"เอาน่า อกหักแค่นี้ ไม่ตายหรอก"
"ไม่ตาย... ไม่ตาย...ฮือออออ...แต่เจ๊บเจ็บ"
"รู้น่า... เพิ่งโดนมาเหมือนกัน" น๊อฟยกมือขึ้นลูบต้นคอ ทำสีหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก
โอ้ว..ไม่น่าล่ะ หน้าซีดอย่างกับกระดาษเอ 4
"พอแล้ว หยุดร้อง" น๊อฟเอาผ้าเช็ดหน้ามันมาโปะหน้าฉัน�
"ฮือออออ..." หยุดไม่ได้
"ไ่ม่หยุดเดี๋ยวก็ร้องด้วยซะหรอก"
"ฮืออออ...TT"
"ร้องจริงๆนะเว้ย ไม่ได้ขู่"
"ฮือ..ฮึก..ฮืออออ..."
"เยนจะหยุดไหม ไม่หยุดน๊อฟร้องนะ" ความน่ารักของมันอีกอย่างที่ฉันสังเกตเห็นคือ มันจะแทนตัวเองด้วยชื่อ และเรียกฉันด้วยชื่อ
"ฮือ..."
"น๊อฟร้องแล้ว ฮือ....ฮืออออ...T[]T"
T[]T >>> ฉัน
TOT >>>น๊อฟ
และแล้ว บ่ายวันนั้นฉันกับน๊อฟก็นั่งกอดคอกันร้องไห้จนเย็น คนจะมองเยอะแค่ไหนก็ไม่ได้สนใจ แต่มานึกอายตอนนี้แหละ
�
โชคดีที่มินติดเรียน และต้องไปซ้อมหลีดก็เลยไม่่ว่างโทรหาฉัน แต่คาดว่าคงจะโกรธนิดหน่อยที่ไม่ได้ไปดูมันซ้อมอย่างทุกวัน
ไม่เป็นไร เดี๋ยวค่อยเคลียร์
น๊อฟยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกก่อนจะหันมามองฉัน
"เงียบยัง"
"เงียบและ" ฉันลูบหน้าอย่างเนือยๆ
"ดีมาก"
"กี่โมงแล้วเนี่ย"
"สี่โมงแล้ว"
"โห"
"โหอะไรล่ะ น๊อฟปวดตาเลยเนี่ย ใครมันชวนร้องก็ไม่รู้"
ดู๊ดู ดูมันเหล่มองฉัน หนอยแน่ะ ใครใ้ช้ให้แกมาร้องเป็นเพื่อนฉันล่ะยะ
"โอ๊ะ ปวดตา" น๊อฟลูบตาปอยๆ "ตาบวดเลยดูดิ" เขาบอกพลางเอาชี้ที่ตา
"ว้าย...ตาบวมฉึ่่ง"
"ยังมีหน้ามาว้ายคนอื่นอีก ดูตัวเองก่อนเถอะ บวมจนจะปิดอยู่แล้ว"
"..." เ่อ่อะ เถียงไม่ออก =*=
"เฮ้อ...ไปเล่นบาสกัน"
"เล่นบาส? นึกยังไง"
"ก็เล่นให้อารมณ์ดีไง เอนโดรฟินหลั่งไหล"
"เออ.. ดีเหมือนกัน ไป"
"เย่ๆ ^U^"
ฉันเล่นบาสจนเหนื่อยเพื่อปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจออกไป การเล่นกีฬาทำให้เราลืมเรื่องบางอย่างไปได้สักพักเหมือนกันนะ
ซึ่งฉันก็ว่ามันดีมากทีเดียว� แต่ที่ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีคือ หลังจากออกกำลังกายจนตัวเปียกเหงื่อ มันจะเริ่มส่งกลิ่นไม่พึงประสงค์
"อี๊!!! ตัวเหม็นว่ะ โ้อ้ย!!! รับไม่ได้" ฉันร้องออกมากเมื่อยกเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดหน้าแล้วดันสูดกลิ่นกายของตัวเองเข้าไปเต็มเหนี่ยว
อยากจะร้องไห้ ฉันต้องเป็นผู้หญิงที่กลิ่นตัวแรงที่สุดในโลกแน่ๆ -*-
"ปกติก็เหม็นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" น๊อฟบอกหน้าตาระรื่น
"เดี๋ยวแม่เอาจักกะแร้ยัดปากซะนี่!" หนอยแน่ บังอาจมาว่าฉันตัวเหม็น... >O< ..เ่อ่อะ� แต่มันก็จริงอ่ะ -*-
"ล้อเล่น" น๊อฟเอาเสื้อใส่ในกางเกงให้เรียบร้อย เพราะเรากำลังจะกลับบ้าน
นี่ก็เกือบหกโมงแล้ว ป่านนี้ยัยมินคงกำลังบ่นถึงฉันอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่งในมหาวิทยาลัย
แต่เดี๋ยวคืนนี้มันต้องโทรมาบ่นแ่น่ๆ ฉันมั่นใจ เป็นเพื่อนกันมาสิบหกปี ฉันรู้ทุกสเต็ปของมันหมด
ที่ฉันไม่รู้เรื่องเดียวคือ มันชอบใคร� เหมือนกับที่มันก็ไม่รู้ว่าฉันชอบใคร
"ไปกันเถอะ" น๊อฟเอ่ย เมื่อเข้าจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว
ฉันพยักหน้าแล้วเดินนำเขาไป
บ้านของเราไปทางเดียวกัน เพราะอยู่ในระแวกเดียวกัน แต่ว่าฉันยังไม่เคยไปบ้านน๊อฟสักครั้งเดียว
เพราะไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน และมันก็ดูจะหลีกเลี่ยงไม่ยอมบอกฉัน ฉันก็เลย
น๊อฟเดินมาเป็นเพื่อนฉันจนถึงหน้าบ้าน
"อย่าคิดมากนะ" เขาเ่อ่ยพลางจับไหล่ฉันเชิงปลอบใจ
"อื้อๆๆ รู้แล้ว ไม่คิดมาก ต้องตัดใจ ตัดใจๆๆๆๆ" ฉันบอกเสียงดัง
"ดีมาก ตัดใจ" น๊อฟยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ ฉันเกลียดรอยยิ้มนี้จัง -*-
"อะไร... ยิ้มอย่างนั้นหมายความว่าไง" ฉันเริ่มระแวงมันซะแล้ว คิดอะไรของเขาอยู่นะ
"เรามาแข่งกัน ใครตัดใจได้ก่อนชนะ และจะต้องทำตามที่อีกฝ่ายขอสามอย่าง" เขายืนข้อเสนอ
"มันไม่เกินไปหน่อยเหรอยะ ตั้งสามอย่าง"
"ถ้าปอด.. ไม่เล่นก็ได้"
โอ้โห มันหยาม...มันช่างหยามกันยิ่งนัก อย่างนี้ยอมไม่ได้ซะแล้ว >O<
"เอ้า ก็ได้ ใครตัดใจได้ก่อนชนะ แล้วแกจะรู้ได้ไงว่าใครตัดใจได้ก่อน"
"ก็...เดี๋ยวถึงเวลาตัดได้ก็รู้เองแหละน่า"
ตอบแบบไม่ค่อยรับผิดชอบเลยนะยะ เอาก็เอา มันอาจจะช่วยให้ฉันตัดใจได้เร็วขึ้นก็ได้
"เตรียมตัวยอมรับความพ่ายแพ้ได้เลย"
"ฉันต่างหากที่ต้องพุดคำนั้น"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
กำลังโหลด...
1ความคิดเห็น