คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ในสถานที่แห่งหนึ่ง
"อึก!"
ในสถานที่ ที่มืดสนิทมีร่างบางที่กำลังยันร่างของตัวเองให้ลุกขึ้น เมื่อลุกขึ้นมาได้แล้วร่างบางได้มองสำรวจบริเวณโดยรอบทันที
"ที่นี้.....ที่ไหนกัน"
ดูเหมือนว่าร่างบางจะไม่รู้ว่าที่นี้คือที่ไหนเธอได้แต่พาร่างของตัวเองออกจากทีนี้ถึงแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทางออกอยู่ไหนก็ตาม ร่างบางมองสำรวจพื้นทีโดยรอบก่อนที่เธอจะพบเอกสารที่ถูกทิ้งไว้
"เอกสารหรอ"
ร่างบางหยิบเอกสารขึ้นมาดู'การทดลอง00-1' หัวขอใหญ่ของเอกาารถูกเขียนเอาไว้ ร่างบางเริ่มอ่านเอกสารที่เธออยู่
'การทดลองลอบนี้ตัวทดลองมีอาการต่อต้านตัวยาที่ถูกฉีดเข้าไปในร่างกายทำให้ตัวทดลองมีอาการคลุ้มคลัง ทำลายข้าวของ ทำร้ายเจ้าหน้าที ใช้เวลาอยู่กว่าจะทำให้ตัวทดลองสงบได้ ขอจบรายงานตัวทดลองฟมายเลข00-1'
'ตัวทดลอง00-2เสียชีวิตหลังฉีดยาเข้าไป'
'ตัวทดลองหมายเลข00-3 ถูกตัวทดลองหมายเลข00-1ฆ่าตายก่อนที่จะได้นำตัวไปทดลอง'
'ตัวทดลอง00-1ถูกเจ้าหน้าทีฆ่า เนื่องจากตัวทดลอง00-1ได้เข้าไปในเขตหวงห้ามเพื่อปล่อยตัวทดลอง-'
ไม่สามารถอ่านข้อความต่อไปได้เนื่องจากมันถูกฉีกออกไป ร่างบางว่างเอกสารกลับที่เดิมก่อนที่จะเริ่มหาทางออกอีกครั้ง
"ที่นี้คือสถานวิจัยหรอ?"
ร่างบางเดินออกหาทางออกอีกครั้งก่อนจะเจอกลับประตูบานหนึ่ง เธอเดินเข้าไปใกล้ๆ ก่อนจะเอามือไปผลักประตูเบาๆ
แอ๊ดดดด
เสียงประตูเปิดดังขึ้นเบาๆ ร่างบางมองสำรวจภายในห้องที่เธอพึ่งจะเข้ามา ห้องนี้คือห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ร่างบางสำรวจตัวเองก่อนจะเจอกับป้ายชื่อที่ถูกติดอยู่บนเสื้อของเธอ'มาชิโระ'
"มาชิโระ.....มาชิโระคือชื่อของฉัน"
มาชิโระยื่นนิ่งอยู่สักพักก่อนที่เธอจะลองเปิดล็อคเกอร์ตรงหน้าของเธอ ภายในล็อคเกอร์มีชุดลำรองของผู้ชายกับมีดพก มาชิโระไม่ลังเลที่เธอจะหยิบมีดพกมาทันที อย่างน้อยเธอก็มีของที่เอาไว้ป้องกันตัว
"ยังดีกว่าไม่มีอะไรเลย ในสถานที่ ที่ไม่รู้จักแบบนี้"
มาชิโระเปิดตู้ล็อคเกอร์ข้างและตู้ที่เหลือเพื่อเช็คว่าภายในตู้มีอะไรบ้าง สิ่งที่เธอเจอมีไฟฉายพร้อมกับถ่านเปลี่ยน2ก้อน กระเป้ที่ข้างในมีเสื้อผ้าซึ่งแน่นอนเธอเอาออกทันทีเธฮจะเอาเป้เปล่าๆ ไปใช้เก็บของจำเป็น เมื่อสำรวจเสร็จหมดแล้วมาชิโระก็เปิดไฟฉายและเดินหาทางออกจากสถานที่แห่งนี้ มาชิโระเดินมาสักพักเธอก็ยังไม่พบกับสิ่งที่จะเป็นทางออกเลยสักนิดตลอดทางที่เธอเดินผ่านมามีแต่ห้องที่เป็นกระจกเต็มไปหมดเลยเมื่อเธอเดินพ้นห้องกระจกเธอก็สังเกตเห็นป้าย
-ห้องอาหาร-
มาชิโระไม่ลังเลที่จะเดินเข้าไปอย่างน้อยข้างในก็น่าจะพอมีอาหารให้เธบ้างถึงเธฮจะไม่รู้ว่าสถานที่แห้งนี้ถูกปล่อยล้างมานานรึยัง เธอค่อยๆแง้มประตูออกช้าพลางสาดไฟฉายส่องไปทั่วห้องเมื่อแน่ใจแล้วว่าข้างในปลอดภัยเธอก็เดินเข้าไปทันทีเธอเดินสำรวจภายในห้องอาหารภายในมีโต๊ะล้มละเนลนานเต็มไปหมดพร้อมกับมีคาบของเลือดที่แห้งไปแล้วหลายจุด มาชิโระเริ่มรู้สึกใจหวั่นๆขึ้นมาเธอกลัวว่าเธออาจจะไม่ได้อยู่ในนี้เพียงคนเดี่ยว และก็ใช่เธอไม่ได้อยู่เพียงคนเดี่ยว
“โฮ๊ก!!!”
เสียงคำรามที่ดังมาจากด้านหลังประตูห้องครัวทำให้เธอหันไฟฉายไปส่องทันที เธอเห็นคน…ไม่สิมันไม่ใช่คนแล้วด้วยซ้ำ มันค่อยๆพลักประตูห้องครัวให้เปิดออกพร้อมกับตัวมันที่ค่อยๆเดินโซซํดโซเซออกมา เผยให้เห็นร่างกายที่เน่าเปื่อยจนเห็นกระดูกพร้อมกับปากที่ฉีกแวงไปข้างเลือดที่เปรอะเปื้อนไปตามตัวแะลใบหน้า มาชิโรตัวนิ่งแข็งข้างไปทันทีราวกับร่างกายของเธฮหยุดตอบสนองต่อความคิด มาชิโระรู้ว่าสิ่งที่เธฮเจอคืออะไรมันคือสิ่งที่สามารถพบเห็นได้ในหนังแนวายองขวัญเอาชีวิตรอดจากวันสิ้นโลกอะไรพวกนี้ ใช่………..มันคือซอมบี้
มันค่อยๆเดินตรงมายังมาชิโระอย่างช้าๆไม่เร่งรีบ มันค่อยๆเข้ามาใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น และใกล้ขึ้น เหมือนสัญชาตญาณร้องเตือนให้เธอกลั่นหายใจ ซอมบี้หยุดเดินไม่ห่างจากตัวเธอแค่ไม่กี่ก้าว มันหันมองซ้ายมองขวาราวกับว่ามันกำลังหานอะไรบางอย่าง
มันมองไม่เห็น นั้นคือสิ่งที่มาชิโระได้รู้เกี่ยวกับซอมบี้ เธออย่างรู้ถ้ามันมองเห็นแล้วมันตอบสนองกับอะไรละเธอลองมองรอบตัวบริเวณใกล้ๆ ว่ามีอะไรบ้างที่เธอสามารถเอามาลองกับความคิดบ้าๆของเธอ มีหืนก้อนเล็กๆอยู่ตรงเท้าของเธอพอดี มาชิโระหยิบหินขึ้นมาแล้งลองโยนไปไกลๆให้ห่างจากตัวเธอที่สุด
แกร๊ก! แกร๊ก!
เสียงหินถูกโยนออกไปผกระแทกกับพื้น ซอมบี้ที่ได้ยินเสียงมันก็หันหน้าไปพร้อมกับออกตัวเดินไปตามเสียง เท่านี้เธอก็รู้แล้วว่าพวกมันตอบสนองต่อเสียง เมื่อรู้เช่นนี้แล่วมาชิโระค่อยๆย่องเดินเข้าไปในห้องครัวเมื่อมาถึงห้องครัวแล้วเธอเดินสำรวจห้องครัวด้วยความเงียบ อาหารกระป๋องมามายถูกเธอเก็บเข้ากระเป๋าเป้ด้านหลัง แต่เธอก็เอาไปเยอธไม่ได้เพราะกระเป๋าที่เธฮใช่อยู๋มีพื้นที่จพกัดและรับน้ำหนักได้ไม่มากถ้าเอาไปเยอะมีหวังมันได้ขาดแน่นอน
เมื่อได้ของแล้วที่เหลือก็มีเพียงต้องออกจากที่นี้ เธอเดินออกจากห้องครัวและเมื่อสังเกตภายในห้องอาหารที่เธอใช่หินโยนล่อซฮมบี้นั้นกลับผมว่ามันหายไปแล้วเหลือเพียงแค่คาบเลือดที่เป็๋นลอยไปตามทาง
“ขออย่าให้ได้เจอกับตัวแบบนี้อีกเลย”
มาชิโระพูดขึ้นมาเบาๆ
*************************************************************************************
ขอตัดไว้แค่ตรงนี้ก่อนนะค๊าบบบบบบบ
เป็นอย่างไงบ้างครับ มีอะไรสามารถติชมและแนะนำให้ได้นำครับ สามารถคอมเม้นน์คุยกันได้นะครับ^^
ความคิดเห็น