คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ฉันโดนมัด
ยัอยู่ใ่น่วปี C.E. 90
พลั่! อ้า!! โอ๊ย!!
เพิ่มเิมือ เสียรีร้ออหิสาว
“แฮ่ แฮ่ อยู่ไหนแล้ว?!”
หิสาวผมทอหยุพัเหนื่อย มอหาายหนุ่มผมน้ำเินทั่วลานว้า
“อยู่นี่ไล่ะ!”
“ฮะ?!! โอ๊ย!!”
ไ้ยินเสียเาา้าหลั เธอใเห็นเายาเะปืนระเ็นออามือเธอ
“โอ๊ยยยยยย!!”
แล้วเา็ับเธอเวี้ยหลัระแทพื้นเ้าอย่าั โรเ็บ เธอพยายามะลุึ้น
“อ้า!!….ฮะ….”
แล้ว็ร้อเ็บอีรอบ ใเห็นายหนุ่มึ้นมานั่ทับ มอเธอ้วยสายาเลียั
แถมเายัยมีึ้น! พร้อมะปัไปที่อหอยอเธอ!!
“ะ รี๊”
เธอรีร้อออมาสุเสีย ทำเาในิ่้าท่าถือมี
“….เสียแหลมน่ารำาะมั”
เาลุออไป เธอมวิ้วทันที
“ั”
แล้ว็มีเสียายอีนััแทรเ้ามา
“เือบีละ อีนินึ!”
สรุปอนนี้นัแสัวเอทั้สอับผู้ั อยู่ในโรยิม้วยัน
ุแอนี้เินไปมอหน้าแอมเบอร์นอนเหนื่อยบนเบาะ
“เธอรี๊ให้มันเหมือนนำลัะถู่าหน่อยสิ”
“ยัไล่ะะุแอนี้ ันไม่เยะถู่านะ บทแบบนี้็รั้แรอัน้วย”
นอะไรว้าเมียวะ ท่านอัสรันนนนนนนนนนนนนนนนนนน
แ่อนนั้นพวเายัไม่รู้ัันนี่นา แ่เรานี่….เ็บหลัั….
าราสาวหัวเราะแห้ ส่วนาราหนุ่มเินไปวาอุปร์ประอบา
เาเินออไปาโรยิมทันที ทำนอื่นถอนหายใ
“มีนทิ้านไปละ 1 ั้นเธอลอ้อมับันนี่”
“ุแอนี้ะโยนันเหรอะ!!”
“ไม่่ายยยย ันะให้เธอ้อมรี๊่าหา!”
ุแอนี้ึแอมเบอร์ึ้นมายืน เท้าเอวมอเธอสูหายใลึ
“ไหนลอรี๊สิ”
“ฮ้าาาาาาาารี๊”
“ัอี! รี๊ให้มันน่าลัวว่านี้ไ้ไหมฮะ!!!”
“รี๊ว๊า”
“ใว่านี้! รี๊อี!! รี๊สิรี๊!!!!”
“อ๊าแอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยแวร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อันนั้นมันรี๊ผู้ายหล่อแล้ว!! หมายถึันสินะ เฮ้อ”
ุแอนี้ลั้นหัวเราะไม่ไหว แอมเบอร์หยุรี๊เหนื่อยปนำ
“เอาริันรี๊ไม่เป็นนะะ ถ้าไม่เออะไรใริแสร้รี๊ไม่ไ้หรอ ที่ผ่านมาันเลยไม่่อยมีบทรี๊ไ”
“แล้วเธอลัวอะไรไหม? หรือ้อทำอะไรเธอถึะใ”
“ไม่รู้สิะ แ่วันถ่ายริ ันะพยายามนึว่าถูาเมรอนปาอละัน่ะ…ฮะอะไรอะรี๊ อะไรเย็น ๆ ไ่อยู่หลัเสื้อันนี่รี๊ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“อะไร!? มีเิอะไรึ้น!!”
ู่ ๆ าราสาว็ใัวเ้ วิ่รี๊รอบโรยิมอย่าไม่ิีวิ
“แ่น้ำแ็เอ”
ุแอนี้หันวับไปมอามเสีย าราหนุ่มหัวเราะเินมายืนหลัเา
แุ่แอนี้ยัไม่่า เพราะอนนี้ท่านเบิาโหันไปมอเธอนนั้น่อน
“รี๊แบบนั้นเลย!! รีร้ออย่านะายมันเป็นแบบนี้ล่ะะะะ เฮ้ยหยุไ้แล้ว! ว่าแ่นายแล้อะไรแอมเบอร์ฮะาเมรอน!! เฮ้ยแอมเบอร์ ระวั”
โรมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ุเธอสะุาัวเอล้มหน้าฟาไปับเบาะ ัวเ้ระเ็นไประแทพื้นเ้าอย่าั
“เฮ้ยยยยยยยยยาราหนัูวววววว”
“ทำเินไปนไ้สิเรา…..”
ุแอนี้วิ่ไปูอาารเธอ แอมเบอร์รีบลุมานั่ลูบหลั
“ทำไมหลัันเปียเนี่ย ลใรแล้ัน?!”
“พ่อหนุ่มู่วัเธอน่ะสิ ูเธอไม่เป็นไร็ีแล้ว…มั้….ิบละไ….”
หน้าแ้แอมเบอร์มีแผลถลอ เธอหันไปมอาเมรอนยืนเท้าเอวทำหน้าสำนึผิ….เหรอ….
“วันถ่ายริเธอรี๊แบบเมื่อี้แ่ไม่้ออุทานสารพัสัว์นะ….ส่วนนาย!….ูะเอายัไับพระเออย่ามึีเนี่ยานาเมะ วาามิยะะะะะะะะะะะะะะะ”
“ผมอโทษละัน”
“แ่หน้ามึูไม่อโทษเลยนะ”
“…..ันอโทษนะอายาะ ิมเบอร์”
ายหนุ่มสมบทพระเอลไปนั่ับานาเอสาวมาูแผลถลอ เาหยิบพลาสเอร์มาาระเป่าาเ
“เี๋ยว ๆ ยัไม่ไ้ล้าแผลเลยย่ะ!! ะแปะพลาสเอร์เลยทำไมฮะ!!”
็อฟีละมัยัยนี่
“ั้นมานี่!!” เา้อนัวเธอึ้นอย่ารวเร็ว
“ะไปไหนเนี่ย!!?” เธอยแนออเาเพราะลัว
“พาไปทำแผลไ….พวผมอัว่อนนะรับุแอนี้ ไว้เอันใหม่”
“พูะอย่าับะลับบ้าน หน่วยปมพยาบาลอยู่ทานั้นเอ้ะ”
ุแอนี้ี้ไปยัทาอออี้าน ายหนุ่มแสยะยิ้มนิแล้วพาหิสาวไปทำแผล
ููออนะมึ
แหมไอ้พระเอทำเป็นหยิ่
ถ่ายหนับแล้วะไ้มีใรแ่านหรือเปล่าเนี่ย
“แ่นาเอนี่ท่าะยัเฟรน์โนอยู่แฮะ”
ุแอนี้ยัไหล่ แล้วไปนั่พัื่มาแฟบ้า
“เรียบร้อย้ะ ะใส่ปลอา้วยไหม? ะไ้่วยพยุ้อเท้า”
“ไม่เป็นไร่ะุพี่ อบุนะะ”
าราสาวอบุพยาบาล ระโระ่ายาเียวมาหาาราหนุ่มนั่ื่มเลือแร่
“อะนี่” เายื่นน้ำเลือแร่ให้
“ะีว่านี้ถ้านายไม่แล้ัน!” เธอว้ามายื่มอย่าเ็ ๆ “สื่นนนนนนนนนนนนนนน” แล้ว็อารม์ีไ้้วยเลือแร่ยี่ห้อ Andy's Drink “พวเราเทรนร่าายมาหลายเือนเพื่อเ้าานี้โยเพาะนะเนี่ย แล้วเรา้อไปถ่ายที่เาะ้วยสินะ เาะริที่สอนัวริไปเอเลยเหรอเนี่ย ลทุนว่ะ”
“ระับุแอนี้ถ้ามีถ่ายที่าวเสาร์็พาไปไ้ ะอีแ่เาะ เาพาเรานั่เรื่อบินส่วนไปไ้สบาย เริ่เนาะ”
เธอหันไปมอเาลหน้าาย ร่วมานันมาั้นาน เพิ่เยไ้ยินเาพูแบบนี้แฮะ
“ัน็นึว่าุแอนี้ะให้นายับโมบิลสูทไปะอี” เธอว่าทำเาเือบสำลัน้ำ “เพราะว่าามบทัน้อับเรื่อบิน….สาย….สายแรสเปอร์ อ่านี้เนาะ ไปที่ายฝั่นี่นา แ่พวเรายัไม่ไ้ฝึับอะไรเลยนะ”
“เาแ่ะให้เราไปนั่เย ๆ ในห้อ Flight Simulator ไ”
“ั้นไม่มันเลยแฮะ ไหนบอว่าะให้เราฝึพอับเป็นพื้นานไ้ไ ให้หุ่นพอเินไ้ี้”
“ใรบอเธอว่าะให้ับนานั้นฮะ เาแ่อยาให้เราินับแร g พวนี้เย ๆ ไม่ใ่หรือไ ถึะเล่นเป็นทหาร แ่พวเราไ่ม่ใ่ทหารนะ พวเราือพลเมือธรรมา”
“็อยาเล่นให่ให้มันสมริไล่ะ เื่อสิว่าุแอนี้ฝึให้พวเราไ้แน่ เนี่ย หุ่นในเรื่อมีั้เยอะ ะให้ใ้ CG อย่าเียวหรือไ”
เธอเปิไฟล์ภาพเรื่อบินรบสายแรสเปอร์ ับโมบิลสูทเรื่อสีแ ‘อีิส’ ปัไปเรื่อย ๆ เอเรื่อสีาว-ฟ้า เรื่อสีมพูแ เรื่อสีมพู สีทอ สีแอีเรื่อ ยานรบสีาว สีเทา สีฟ้า โอ๊ยเยอะ
“มันือทรัพย์สินทาราาร เอามาับเล่นไม่ไ้หรอ”
“ทีหนันับิน Top Gun ยัใ้เรื่อบินรบริมาับเลยนะ”
“แ่พวนี้มันโมบิลสูท ับยานรบเียวนะ เรื่อให่นานั้นะหอบไปถ่ายที่ไหน รบวนาวบ้านพอี”
“็ริ…..เรื่อนั้น่อยรอุแอนี้บอละัน อนนี้เรามา้อมบทอเรา่อีป้ะ?”
“ะเอาาไหนล่ะ?” เาหยิบมือถือมาูบทบ้า
“านี้ไหม?…ที่ันโนมัแล้วน่ะ”
‘โนมั’ ั้นเหรอ….ทำไมฟัแล้วมัน….
ว๊ายยยยยยิอะไรอเราเนี่ยยยยยยย
“เริ่มเลยนะ…..เธอน่ะ เป็นทหารออทัพโลริ ๆ เหรอ ท่าทาไม่เยฝึฝนมาเลยนี่นา ันน่ะ ไม่เยไ้ยินเสียร้อแบบนั้นในสนามรบมา่อนเลย…..”
“ละ แล้วะทำไมล่ะ!!”
เธอว่าทั้หน้าแ เามอ็ิว่าเธอเ้าบทเร็วมา ามบทาาริ้ออายที่โนอัสรันว่าแบบนั้น
“ันะ!!” เธอยมือ “ันลไปนอนเหมือนโนมัริีว่า สมริไปเลย”
“ัไป ะเอาอะไรมามัเธอีล่ะ….” เาลุเินไปยัโ๊ะวาอเ้าา หยิบเือยาวไ้มาสอเส้น “หันหลัมา” เามัมือเธอไว้้าหลั มัเท้า แล้วอุ้มเธอึ้น
“บอนอื่น่อนไหมว่าเราะ้อม”
“ไม่้อหรอ ทุนรู้ันว่า้อม”
เาวาเธอบนพื้น เธอลอยับมือับ้อเท้า
มัแน่นเหมือนันนะเนี่ย
“เธอน่ะ เป็นทหารออทัพโลริ ๆ เหรอ ท่าทาไม่เยฝึฝนมาเลยนี่นา ันน่ะ ไม่เยไ้ยินเสียร้อแบบนั้นในสนามรบมา่อนเลย”
“แล้วะทำไมล่ะ!!”
เริ่มเ้าบท ทีมานที่เ้ามาในโรยิมหันไปมอ้วยวามสนใันให่
“เริ่มเลยเรอะ” ุแอนี้ื่มาแฟไป มารแสไป
าราสาวที่ถูมัิ้นๆๆ าราหนุ่มเ้ามานัุ่เ่าใล้เธอมา ใล้นาว่าถ้าเธอเยหน้า
เธอะมอเห็นเป้าเาเ็ม ๆ
“นที่ยิเรื่อนส่อเรา็ือเธอน่ะสิ ันเอเรื่อบินที่ายหา้านโน้น”
“พวนายนั่นแหละที่ยิัน!!”
แอมเบอร์พยายามไม่มอรนั้น แล้วยาเะให้เาถอยไปหน่อย
“เวอะ เหวออออออออออออออ”
แ่เพราะเธอถูมั ยัวเยอะ ยับัวแร ร่าเธอ็ลิ้ๆๆ นมาหยุหายหน้ามอเาลั้นำ
“สััหน่วยไหน? แล้วทำไมถึมาบินอยู่แถวนั้นไ้?”
“ันไม่ใ่นออทัพนะ! ไม่ไ้สััหน่วยไหนทั้นั้น! ไม่ไ้อยามาที่แบบนี้หรอ….ว๊ายยยย”
ุเธอใส่อารม์ไปทั้ัว พอยื่นหน้าะไปุยับเาใล้ ๆ ็ลิ้ๆๆ อีรอบ
“ฮ้า อ๊ะ โธ่เอ๊ย!!”
ัวเธอว่ำไปับพื้น เธอพยายามลิ้ให้หายหน้าเหมือนเิม แ่็ออแรไม่ไหวเพราะยัเ็บาที่ล้มเมื่อี้
“ูิ ะทำยัไ” ุแอนี้ลุ้นับทีมาน
าเมรอนยืนึ้นเอาแ่มอแอมเบอร์พยายามลับัว เธอระึ๊บเหมือนหนอน หายใเหนื่อย
“นายน่ะ….เป็นนในพวที่ทำลายเฮลิโอโปลิสน่ะสิ….”
เธอเยหน้า้อเา เาเียบนิ่ใส่
“อนนั้นัน็อยู่้วย อยู่ในเฮลิโอโปลิสที่พวนายทำลายนย้อยยับ!!….โอ๊ย!! อ้า!!”
แอมเบอร์ลิ้อีรอบ พื้น็เรียบนะ แ่เธอไม่เยถูมัเลยยับัวไม่ล่อเลย
แปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะแปะ
“อารม์ีมา! แ่ถ่ายที่พื้นทรายเธออย่าลิ้มาล่ะแอมเบอร์! ส่วนาเมรอนนิ่เลวไ้ใมามึ!!”
ุแอนี้ปรบมือับทีมาน นายัไม่ไ้เปลี่ยนุ ยัไม่ไ้ถ่ายที่หาทรายริ สอนนี้ยัส่บทไ้ี
“อบุ่า!!….นายแะเือให้ทีสิ มัแน่นะมั” แอมเบอร์ยิ้มให้ทีมาน แล้วหน้าบึ้ใส่าเมรอน
“มานี่”
เาึัวเธอมาอย่าแร ทำเธอสะุ้เมื่อเาโอบเอวเธอ ใ้มือ้าเียวแะเือ้าหลัให้ แผ่นหลัเธอิับแผ่นอเา อะไรันนี่ ในบทเาไม่ไ้แะเือแบบนี้นะ
“อบใ” เธอยมือมาูรอยแาม้อมือ
อืม….ทำไมิไม่ีเอาเลย….
“เ็บมาไหม” เาับมือเธอมาลูบ
“อย่าลูบสิ!” เธอรู้สึเ็บับร้อนรบริเวที่ถูมัมา
“โทษที อะนี่ เอาไปทา” เาหยิบอเล็ ๆ ออมาาระเป๋าาเ
“าเนายมันระเป๋าโราเอม่อนหรือไ” เธออึ้เพราะมันือ….อเลอโรเวล่า “อบใ ันทาเอไ้” เธอบีบว่านหาระเ้มาทาให้ผิวเย็นล เาเียบไม่พูอะไรอี
“ิบหายแล้วพวเธอออออออออออออออ”
นุแอนี้วิ่มาหาพวเาพร้อมทีมาน ทุนโว์มือถือให้ทั้สอูันเป็นแถบ
“ภาพใระุแอนี้?”
“ุไปไ้ภาพนี้มาไ้ยัไ?!”
สอนว่าพร้อมัน้อหันมามอ แอมเบอร์มวิ้วไม่เ้าใ ส่วนาเมรอนแสสีหน้าโรธัเน
มันือภาพาอนนั้นไ
อนที่าราสาวเือบถูรถน แล้วาราหนุ่มอุ้มเธอไปึ้นรถเา
อนนี้เหล่าแฟนลับไม่รี๊็ฟินายไปแล้ว เพราะในที่สุู่นี้มีโมเมน์โรแมนิในีวิริสัที
แ่าราสาวยัมึน แอบสสัย้วย้ำว่าสาวผมทอในภาพนั้นือเธอเหรอ อ้าว ย้อมผมเอ ลืมัวเอว่ะ
ส่วนาราหนุ่มท่าะไม่อบภาพหลุพวนี้เลย เาัฟันวบุมอารม์โมโหแบบสุ
“าเพ่าวารา…..ลบให้หมนะ มีหลุาใรอีันเอาเรื่อ!”
“ร้าบ่าุแอนี้!!”
ทีมานรีบแยย้ายไปลบภาพนี้ทันที เว็บเพที่มีภาพพวนี้้วย
ุแอนีุ้มมับ มอหน้านิ่อสอารา
“เรื่อภาพหลุ ไม่ใ่เรื่อให่ แ่ที่ิบหายืออนนี้ทั่วออร์บ! ทั่วโล!! หรือแม้แ่แพลนท์!! ทุนรู้แล้วว่าพวมึำลัถ่ายหนัเรื่ออารายยยยยยยยยยยยยยย โปรเ็์ูววววววววววววโป๊ะแล้วไเล่า!! โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ุแอนี้ทรุลไปนั่โวยวาย แอมเบอร์ใทั้ไม่เ้าใ าเมรอนนั่ลไปว้ามือถืออุแอนี้มาเ็
“เอาโทรศัพท์ูมา! านลับอูอยู่ในนั้น!!” ุแอนี้ยื่นมือไปมา
“แอนรูว์ วอลท์เฟล์” าเมรอนไม่ืน แถมยัเรียื่อริอเาอี “ผมรู้ว่าุมีอำนามาพอที่ะลบ่าวพวนี้ และในเมื่อวามมันแไปแล้ว ็ประาศให้ทุนรู้เลยสิว่าุำลัสร้าโปรเ็์หนั Biopic ฟอร์มยัษ์สะเทือนประวัิศาสร์ พวผมะไ้ยอมเล่นโยไม่ั แล้ว็….ระหว่านี้ะพาพวผมไปหลบที่ไหน็ไ้นะ ไปที่เาะร้านั่นเลยีไหมรับ รบวนุแอนี้ามวีรบุรุษัวริอย่าอัสรัน าล่า แล้ว็ผู้นำอัธฮาไปที่เาะ้วยันะีมานะรับ พวผมะไ้รู้ว่า้อแสยัไ ให้ัวริเาเทรนให้เลยีว่ามัวแ่้อมมั่ว ๆ ันในนี้”
าเมรอนโยนมือถือืนุแอนี้ ลุึ้นสอมือล้วระเป๋าาเวอร์ม
“ลอะไรยัไ แล้วนายะไปไหนแล้วฮะ?!” แอมเบอร์ะโนถาม
“เปลี่ยนุลับบ้าน วันนี้ันพอแ่นี้” าเมรอนเินออไปาโรยิมทันที
“เฮ้ย! ไอเียแม่เ๋! โอาสเหมาะพอีเลย!!” ุแอนี้ลุึ้นรีบโทรออ
“ยัไันะที่าเมรอนพู แล้วุแอนี้โทรหาใระ?” แอมเบอร์เินมายืน้าุแอนี้
ึ่เาำลัโทรุยับ…..
“ลวันอัารหน้าพร้อมเนาะ นายเรียมทุอย่าไว้ให้ที ทาันะนทีมานับนัแสไปเอ….อสูม….ูะยืมุนับินาฟท์ แถมุรุ่นเ่าไ้ที่ไหนเนี่ย นายมีเ็บุัวเอไว้บ้าไหม….มีเรอะ เริ่!! อยืมหน่อยนะ อุนาเอ้วย….้า….้า ไว้เอันนะผบ.าล่า”
ุยเร็ว วาสายเร็ว
“แอมเบอร์ อายายะ ิมเบอร์” ุแอนี้หันมาุย
“ะ? แอนี้ แอนรูว์ วอลท์เฟล์” เรียื่อริมา ็เรียื่อริลับอะ
“เธอเป็นเมนส์ไปแล้วยั?”
“ะ?…..ยั่ะ…...ทำไมเหรอะ?….เฮ้ยแย่แล้วไ….”
เธอประหลาใไม่ิว่าหน้าาอย่าเสือทะเลทรายะถามเรื่อประำเือน แล้วเธอ็ิหนัที่….
“ะไ้ไปวันอัารหน้าริไหมะ….”
“ริสิ ผบ.าล่าว่าแ่วันนั้น มีแ่เาที่ะไปับพวเรา”
“แย่แล้วสิ มันมีาที่ัน้อลน้ำ้วย….ะมาไหมนะ….”
“ถ้ามา เธอะลน้ำไม่ไ้เลยสินะ”
“มัน็ไ้นะะ แ่ว่า….แ่ว่า…..”
แล้วมาลุ้นันว่า….ารถ่ายทำที่เาะร้านั้น…..ะผ่านไปไ้้วยีไหม…..
**********************************
ความคิดเห็น