คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เช่นนั้นผมควรจะ...!!?
เ่นนั้นผมวระ...!!?
.
.
“รี๊ นายเ้ามานี่! อย่าเพิ่ออปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ทไวไลท์ใ้เวทมนร์ลาัวผมเ้ามา แล้วปิประูระเบียล็อลอนแน่นหนา ปิม่านมืเหมือนเิม เธอยัไม่ยอมเปิไฟในห้อ
“ออภัย! อโทษ!….ันว่าันวรออไปาห้อเธอ….”
“ไม่ๆๆ นาย้ออยู่นี่! เพราะนายเห็นแล้วแน่ๆสินะ!………….”
ทไวไลท์เียบนาน ผมเอ็เียบ…..เรื่อนี้ใรมันะไปล้าพู อีฝ่ายเป็นผู้หิ้วยอี แล้วผมที่เป็นผู้าย….ผู้ายที่ไม่ใ่นในรอบรัวอเธอเลย หรือ่อให้เป็นผมว่ายัไ็ไม่วรมาเห็นสภาพเมื่อรู่อเธอ!
“ให้ันออไปาห้อเถอะ เวลาเ่นนี้เธอ้อารวามส่วนัว….”
“แ่ถ้านายออไปโพนี่ัวอื่น็ะรู้ว่าันอยู่ในห้อน่ะสิ!”
“็ีแล้วนี่ พี่ายเธอะไ้หายเป็นห่ว”
“แ่พี่ไนิ่้อถามันน่ะสิว่าทำไมอนพี่เ้ามาเาะห้อแล้วันไม่อบ!”
“็อ้าว่าหลับลึนไม่ไ้ยินอะไรเลย็ไ้”
“ไ้เหรอแบบนั้น…”
“หรือเธอะบอวามริับพี่ายเธอ…ันว่าไม่น่าะเป็นอะไรหรอ”
“เป็นสิ! ัน้อไม่มีหน้าไปเอใรอีแน่!! รี๊ แ่นายไม่ใ่พี่ายันยัมาเห็นเลยมันรี๊ รี๊ ันะบ้าายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
อ์หิสิแไปแล้ว ุเธอบินวนไปทั่วห้อ ลพื้นมา็อยีบัฟันรัวๆ
แ่ลายเป็นสภาพบ้าๆเ่นนี้ีเหมือนัน ทำให้ผมลืมไปเลยว่าเมื่อรู่เธอทำอะไรับัวเอ
ปินี่นะ….อารม์พวนั้น….เพราะผมเอ็เย่วยัวเอ….
แ่ไม่ปิเพราะผมันเ้ามาในห้ออนเธอำลัทำอยู่
“ั้นันะบอพี่ว่าันหลับโรลึเพราะเมื่อืนันอ่านหนัสือละัน”
“ีแล้ว เ่นนั้นันอัวออไปาห้อนะ”
“เี๋ยว!”
“อะไรอีรับอ์หิ?”
“ือ….อยู่ในห้อัน่อน็ไ้นะ ันว่านายรู้เรื่ออันมาๆเลย มาแลเปลี่ยนอะไรันหน่อยีไหม?”
“แลเปลี่ยน…..?”
.
.
ผมรู้สึว่าพวเราอาะำลัทำอะไรไปไล…..
.
.
ไม่! หยุ! หยุิทุอย่าเลยนะทั้ัน!….และพวเธอนอ่าน้วย!!
ทไวไลท์เพียอยาถามเี่ยวับอารม์ธรรมาิพวนี้ เหมือนพวเราำลัเรียนวิาสุศึษา เรียนแ่ทฤษี ไม่มีทามีปิบัิแน่นอน (แ่ถ้าะปิบัิับัวเอ็เรื่ออใรอมัน)
“นายำอนที่ันร้อเพลับสไปร์ไ้ปะ?”
“เพลไหน? เธอร้อหลายเพละาย”
“็เพลที่ร้อว่า…..”
ทไวไลท์สูหายใเ้าลึๆแล้วร้อเพล้วยอารม์เหมือนวันนั้นเป๊ะๆ
(หาอยาฟััวเพล ย้อนไปฟัใน อนที่ 3)
My mind is sharp, my skills intact
ิใแหลมม สิลโรแร่
My heart is pure...
ใันบริสุทธิ์…
But no I wasssssssssssssssn't
แ่อันนี้มันไม่่ายยยยยยยยยยย
Oh no, I wasssssssssssssssn't
ายแล้วันไม่ไ้เรียมมมมมมม
No I wasn't
เรียมาย(?)เรียมใ(?)
Prepared... for thisssssssssssssssssssssssssssssssssss
ไม่ไ้เรียมอะไร….เล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“สรุป…เรียมายเรียมใอเธอที่ว่า….หมายถึเรียมที่ะ….”
“ใ่แล้ว ันเรียมายเรียมใเพื่อที่ะ่วยัวเอ”
“…………………………………..”
“ือ…ือันไม่เย แล้วัน็เพิ่ะมีอารม์แปลๆเ้ามา….ันศึษาแล้วเลยรู้ว่ามันเป็นอารม์ธรรมาิทาเพศน่ะ แ่ว่าันยัไม่ไ้แ่าน ยัโส….ันเลยไปมีอะไรับใรไม่ไ้ และัน็ไม่เยมีแฟน้วย เลย้อ่วยัวเอ….แ่ันทำไม่เป็น….็เลย้อทำใและศึษานานหน่อย นเพิ่มาทำไ้เ็มที่็วันนี้แหละ…..แ่……แ่…….เฮ่อออออออออออออ ้อโทษพี่ไนิ่สินะ! เพราะพี่ันทุอย่าเลยวุ่นวายไปหมเลยยยยยยยยยยยยยยย และัน็ยัไม่ล้าออไปเอหน้าใร้วยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แล้ว….ทำไมผมเอ้อมารู้เรื่อส่วนโรลึอเธอ้วยเนี่ย….
แ่….ถ้ายอมเล่าับผมไ้นานี้….
แสว่าเธอไว้ใผมมา….
“ราวหลัหาเวลาเหมาะสมแล้ว่อยลอทำใหม่ละันนะทไวไลท์ อแบบนี้ไม่ใ่ว่าใรทำั้แ่รั้แรแล้วะสุสำเร็หรอ”
“แล้วนายล่ะ?”
“รีอัน….เฮ้ยเี๋ยว! ะถามเรื่ออันทำไมเนี่ย! =[]=”
“ันแ่อยารู้”
หาเป็นพวเพื่อนทหารละ็ ผม่าไปแน่นอนว่านี่ะวนีนั้นเรอะ
แ่ับทไวไลท์….เธอูื่อมา….โรใสื่อริๆ….แววาอเธอไร้เียสาัเน….
ให้ายสิแม่สาวน้อย….อ์หิเอ้ย….
“อนันทำ ันไม่ไ้มีปัหาอะไร”
“แล้วนายเยมีแฟนปะ?”
“ไม่เย”
“แล้วอนนายทำนายนึถึใร?”
“เอ่อ….าราสาวๆสวยๆ”
“ึ่ไม่ใ่โพนี่…หรือนที่นายรู้ัใ่ปะ?”
“ใ่ ไม่รู้ั…..เี๋ยวนะ…..เธอบอว่า ‘โพนี่หรือน’ ั้นเหรอ?”
“ใ่แล้ว ่วนี้ันฝันแปลๆ ันฝันว่าันไปโลมนุษย์….โลที่มีสิ่มีีวิเผ่าพันธุ์ที่เรียว่า ‘นหรือมนุษย์’ ที่นั่นไม่มีม้าโพนี่เลยนะ เยไปถามอ์หิเเลสเทีย็พบว่าน่าะเป็นเพราะอิทธิพลอเวทมนร์เลยทำให้ันฝันถึัวเอในอีโล….”
เธอเล่ายาวๆ หาเป็นใรไม่รู้ัิว่าอ์หิเสียสิพูาไปเรื่อย
แ่ผมไม่ิเลยว่าเธอเป็นบ้า ผมออะเ้าใ เพราะผมเอ็เยฝันถึโลแปลๆนั่น
ไม่แปลหรอ….ในเมื่อยูนิอร์นใ้เวทมนร์ไ้ อ์หิเเลสเทียและอ์หิลูน่าอายุ็ั้…..เท่าไหร่ไม่รู้แ่หลายั่วอายุโพนี่แล้วละัน….อ์หิยัวบุมพระอาทิย์และพระันทร์ไ้เลย
แล้วทำไมโลมนุษย์ที่ทไวไลท์พูถึ ฝันถึ มันะไม่มีริ
แ่เพราะไม่เยมีใรไป หาฟัเรื่อนี้ึทำให้ิว่านี่เป็นนิทานหลอเ็
แล้วมันเี่ยวอะไรับาร่วยัวเอวะ? =-=
“ันเห็นนๆหนึ่….เป็นผู้าย….เาหล่อและใีมา….เาเหมือนนายเลยแฟล”
“ันเหรอ!?”
“ใ่! ยิ่หน้าใเมื่อี้ละเหมือนเป๊ะเลย!……อนันทำับัวเอันนึถึหน้าผู้ายนนั้น!”
“ฮะ!! =[]=”
“อ๊ะ!……..พูมาเินไปแล้วสิเรา………”
ทไวไลท์้มหน้าไม่ยอมพูอะไรอีเลย ผมเอ็ไม่รู้ว่าะพูอะไรเ่นัน
“ทไววววววววววววววววววลี่!! อยู่หนายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ท่ามลาวามเียบมีเสียอไนิ่อาร์เมอร์ะโนเป็นพัๆ
“วันนี้เราไุ้ย ไ้แลเปลี่ยนอะไรเยอะมาเลย ันีในะที่เธอยอมเล่าให้ันฟั ันสัาว่าะไม่บอเรื่อราววันนี้ับใรเ็า ันะเ็บไว้ในใันเท่านั้น”
“อบุนะแฟล ันเอ็สัาว่าะไม่ให้เิเรื่อวุ่นวายอย่าวันนี้อี”
ทไวไลท์ยิ้มแห้เินไปเปิม่านระเบีย
“นายลับไปทำหน้าที่เถอะ เี๋ยวสัพัันะออไปหาพี่ไนิ่เอ อโทษที่ทำให้ทุัวเหนื่อยนะ”
ผมยัอึ้ๆทั้โ้ัวทำวามเารพ่อนบินออไปาห้ออเธอ
.
.
‘อะไรันวะเนี่ย….’
ผมรู้ว่าทุัว/ทุนิเ่นนี้
.
.
แ่ผมีในะ ที่เธอเปิใยอมเล่าเรื่อมามายให้ผมฟั
⭐⭐⭐⭐⭐⭐⭐
ความคิดเห็น