คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Phase 2 Captain Lunamaria Hawke
[FanFic] Gundam SEED Destiny Shinn x Lunamaria
Phase 2 Captain Lunamaria Hawke
Age : 37
ันไม่รู้เลยว่า
ันะทำหน้าที่นี้ไ้ีหรือเปล่า
้อไ้สิ
มาถึนานี้แล้ว
นมีเธอ็แล้ว
“แม่ร้าบบบบบบบบบบบบบบบ ุแม่! ทานี้ร้าบบบบบบบบบบบบบบ”
.
.
.
ท่าอาาศยานแพลนท์ Aprilius
“สวัสีรับ สวัสี่ะ มาแสวามยินีให้ลูายุ….เหรอะ ใ่่ะ มาเยี่ยมท่านส.ส.เมิน่า้วย่ะ ไ้ยินว่าลูสาวท่านเรียนบิ Top 10 เียวนะะ สมแล้วที่เป็นลูสาวอท่านเมิน่านะรับ ทุนเ่มาเลยเนอะ รุ่นนี้ใรไ้ Top 1 ันรับ? ไม่ทราบรับ แ่ผมไ้ยินมาว่าพวนับินอโมบิลสูทรุ่นใหม่ล้วนิอันับท็อป แล้วลูายอผบ.อาสึะิ 1 ใน 3 ้วยนะรับ….”
เสียสนทนาาเหล่านัธุริและนัารเมือ พวเาำลัะไปแสวมยินีให้ลูหลานที่เรียนบาาฟท์อะาเมี่ ส่วนให่เป็นนรู้ัันทั้นั้น ึอวลูหลานัวเอันให่ รวมถึนินทาลูหลานนอื่น
“ว่าแ่ปีนี้มีเนเอรัลิ Top 5 ้วยนะ ใรัน่าแย่ำแหน่อลูส.ส.ไปไ้”
“เ็เส้นใรหรือเปล่านะ”
“ันไ้ยินมา้วยว่า ยัยเ็เนเอรัลนนั้น ไ้บัับโมบิลสูทรุ่นันั้ม้วย!”
“ในะที่ยัยลูสาวอเมิน่าไ้บัับแ่าุ!”
“ถึะาุ แ่็เป็นาุรุ่นใหม่ล่าสุนะะ! อย่านินทาลูสาวอท่านเมิน่าเียว!”
“่า่า ว่าแ่ันอยาเห็นลูายอผบ.นััเลย่ะ อยารู้ว่าไ้บัับเรื่อรุ่นไหนัน”
“็้อรุ่นันั้มอยู่แล้วล่ะ่ะ เหมือนพ่อแม่อเา ที่เยบัับอิมพั….”
“อะแฮ่ม! อทาหน่อยไ้ไหมะ? ันรีบน่ะ่ะ”
ุนายไม่ทันพู่อ ็ไ้ยินเสียาน้าหลั หันไปเอหน้านิ่อผู้หิสวมเรื่อแบบาว ไว้ผมสั้นสีม่วแ สวมหมวสีาว แทบหน้าอมีสีเหลือ-แ-เหลือ บ่บอว่ายศอหล่อนือ
“เิ่ะัปัน” ุนายนิสัยีหลีทาให้
“อบุ่ะ” ัปันหิยิ้มให้เล็น้อย แล้วรีบนำหน้าทุนไป
“หน้าุ้น ๆ นะว่าไหม?” ุนายอมเม้าเปลี่ยนสนทนาเป็นเรื่ออนที่เพิ่ผ่านไปเมื่อรู่
“ันไมุ่้นนะ แ่ันว่า ทำไมุอัปันเหมือนับุอผู้บัาารั”
“ถ้าไม่มอว่าบนุหล่อนมีอบทอไหม ็แยไม่ออว่าใรเป็นัปันหรือผบ.”
“อบทอไหน? รนั้นมีันทุนไม่ใ่หรือไะ?”
“เี๊ยนหมายถึอบทอรไหล่ แล้ว็รปลายแหลมอเสื้อ ไปหาภาพูเอ่ะ เี๊ยนอธิบายไม่ถู”
“ว่าแ่ี่โมแล้วะ!? รีบเถอะ่ะ! เี๋ยวไปเอลูไม่ทัน!”
็พวหล่อนมัวแ่เม้าเรื่อาวบ้านอยู่นี่ไ แล้วเมื่อไหร่พวหล่อนะถึ
นที่นำหน้าไป่อนนู้นนนนนนนนนนน ถึลิฟ์พร้อมลไปยัเมือในแพลนท์แล้ว้ะ
แ่วันนี้นเยอะมา เลยใ้เวลา่อิวลลิฟ์นานอยู่
ิ๊….ลิฟ์มาแล้ว่ะุพวเธอ
“เิเลยรับ ไม่้อแย่ันนะรับ ลิฟ์ทานั้นยัว่านะรับ”
ทหารสนามบินมา่วยุมแถว เินไปห้ามนแิวบ้า ันนเบียนันบ้า
“ัปันฮอว์!”
แล้วเผอิเอนรู้ัพอี หล่อนยศสูว่าเา เาที่สวมุำึทำวามเารพ
“มาทำอะไรที่นี่เหรอรับ?”
“มาานปมนิเทศอทหาราฟท์บใหม่น่ะ่ะ วันนี้นเยอะเลยสิะ”
“รับ แ่ละนล้วนไปยัที่เียวันอย่าาฟท์อะาเมี่ันหมเลยรับ….ัปันไปลลิฟ์ัวนั้นไหมรับ? ผมะนำทาไปให้”
เาี้ไปยัลิฟ์มุมสุึ่โล่มา เพราะเป็น่อ VIP สำหรับท่านผู้มีเียริอย่าประธานสภาสูสุแห่แพลนท์ ไม่็ผู้บัาารทหารสูสุอาฟท์ แ่ไม่ใ่ว่าสอท่านนั้นะมาบ่อย ลิฟ์นั้นึว่า แล้วมัให้ท่านผู้มีเียริท่านอื่น (ที่ยศน้อยว่าสอท่านนั้น) ใ้านแทน
“ไม่เป็นไร่ะ ันรอิวรนี้ีว่า”
“ะีเหรอรับ รนี้ยั้อรออี….เี๋ยวๆๆ อย่าไปรนั้นนะรับ! นั่นมันลิฟ์ VIP นะรับ!!”
ไม่ทันพูบ เา็วิ่ไปยัลิฟ์นั้นเพราะมีนลุ่มนึำลัวิ่ไปทานั้น
“ลิฟ์็ือลิฟ์สิวะ! ะแบ่แยอะไรนัหนา!” ผู้โยสารว่า
“แ่ท่านประธานำลัะมานะรับ! รบวนถอยออไปาลิฟ์นั้น้วยรับ!” ทหารรีบไปห้าม
“ันรีบนะเฟ้ย! ะไปานลูายไม่ทันอยู่แล้ว!! ท่านลัส์ะมาเหรอะ!? หยุรอูท่านรนี้ไ้ไหมะ!! ไม่ไ้รับ! มันเะะนะรับ!! ลิฟ์รนั้นว่า พวเราไปลลิฟ์ัวนั้นเถอะะะะะะะะะะะะะะ รี๊ อย่าวิ่มาัหน้าันสิยะ ันะล้มมมมมมมมมมมมมมมม โปรอยู่ในวามสบ้วยรับ! ผมอร้อล่ะรับบบบบบบบบบบบบ”
เิวามวุ่นวายนไ้ ทหาราฟท์ประำสนามบินหลายน้อออมา่วยันัแถวผู้โยสารันให่
ิ๊….ลิฟ์ที่รอนานมาพอี่ะ
“อไป้วย่ะ”
ัปันลูน่ามาเรีย ฮอว์ไ้เ้าไปนสุท้ายอรอบนี้ ระหว่าประูปิหล่อนายามอฝูนรลิฟ์ VIP ที่ยัุลมุน นเ้าหน้าที่ัเอาไม่อยู่แล้ว
็ปล่อยทานั้นไป ทานี้ลลิฟ์ไปแล้ว้า
“ัปันาฟท์เหรอะแม่! เท่ั่ะ!” มีเ็น้อยในลิฟ์เอ่ยอย่าื่นเ้น
“พูเบา ๆ สิลู” นเป็นแม่ยนิ้วระิบ
“ทำไมะ? ็หนูอบัปันนี้นี่ะ!”
ลูสาวเสียัลับ นอื่นในลิฟ์แอบมอสอแม่ลูู่นี้
แล้วสอแม่ลู็ยืน้าหลััปันพอีะ้วย
“ทำไมเธอถึอบันเหรอ๊ะ?”
ลูน่ามาเรียหันมาอมยิ้ม ทำแม่อเ็อึ้ แล้วทำท่าะอโทษ
“เพราะัปันเท่และสวย่ะ!” เ็สาวทั่อน เธอยิ้มว้าน่ารัเห็นฟันหลอ
“เหรอ๊ะ” ลูน่ามาเรียยิ้มอย่าเอ็นู “แ่ว่านที่เท่ว่าัน สวยว่าัน ยัมีอีหลายนนะ”
“ไม่หรอ่ะ หนูว่าัปันเท่ที่สุ! สวยที่สุแล้ว่า!”
ฟัแล้วลูน่ามาเรีย็แอบเิน นอื่นในลิฟ์พาันยิ้มให้เ็น้อยไร้เียสา
“อโทษแทนลูสาวัน้วยนะะ” นเป็นแม่ยิ้มแห้
“ไม่เห็น้ออโทษเลย่ะ ลูุไม่ไ้ทำอะไรผิ” ลูน่ามาเรียบอ แล้วสัเเห็นสาย้อมืออเ็สาว “เธอมาา December เหรอ๊ะ มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
“มาเยี่ยมพี่ายที่เป็นทหาราฟท์่ะ!”
“มิน่า ทำไมเธอถึรู้ว่าันเป็นัปัน”
“่ะ! หนูแยออั้แ่ัปันเ้ามาในลิฟ์แล้วว่าัปันเป็นัปัน!” เธอมอเรื่อแบบาวอย่าสนใ “ัปันอยู่หน่วยที่ไหนเหรอะ?”
“หน่วยันอยู่ที่นี่แหละ้ะ”
“อ้าว แล้วทำไมัปันมาสนามบินะ?”
“่อนหน้านี้ัน้อไปทำานที่อื่น เลยเพิ่ลับมาที่นี่วันนี้้ะ”
“อ๋อออออออออออออออออออออออ”
นเป็นแม่ับนอื่นฟั็ประหลาใับวามเป็นมิรมาอัปันนนี้ เ็สาว็่าพู่าถาม
“ว้าวววววววววววววว วิวสวยัเลย่าาาาาาาาาาาาาาาาาา”
แล้วเธอ็หันไปสนใวิวนอลิฟ์ระ มอเห็นทะเลสาบสีรามสวย ผิวน้ำโนแสแส่อสวยเป็นประายุาเพร รอบทะเลสาบเป็นผืนเาะที่อยู่อาศัยรอบลุมึ้นมาถึเสาแนลาอโโลนี่
ลูน่ามาเรียเห็นว่าเ็สาวสนใวิวแทนหล่อนแล้ว ็ยิ้มให้นเป็นแม่
“ลูสาวุน่ารัมา่ะ ่าสัเ้วยนะะ”
“อ่า่ะ อบุมานะะ”
ไม่นาน็ถึ้าล่า เปิประูลิฟ์มา็เอฝูนเินผ่านไปผ่านมา
เ็สาวโบมือลาัปันเินไปอีทาับแม่
“ะทำยัไีล่ะเนี่ย”
สีหน้าอัปันเปลี่ยนาเป็นมิร มาเป็นเรียแทน
“หมอนั่นไม่ยอมอบ ไม่โทรลับหาันเล้ย เ้าลูาย็ไม่ทัอะไรเล้ย” ลูน่ามาเรียมอนาฬิาสนามบิน “ไปทันอนานเลิพอี อนนั้น่อยว่าัน!” แล้วรีบเินออไปาอาาร ไปึ้นรถโยสารออทัพาฟท์ พอไปอยู่ับลุ่มทหารเหมือนันแล้ว หล่อน็ีหน้านิ่ไม่มอใรลอทา
………………………………………………..
………………………………………………..
าฟท์อะาเมี่
โอ้โหฝูน เยอะนาลาย เป็นเ่นนี้ทุปีใน่ววันปัิมนิเทศและวันปมนิเทศอทหาราฟท์บใหม่ เพราะผู้ปรอไ้มาเยี่ยมหาบุรหลานสัที แล้ว็มีหัวหน้าลูน้อาหลายหน่วยเฮโลันมาถ่ายรูป มาแสวามยินีให้ลูน้อนล่าสุันให่ ารรารรอบเอทัพาฟท์วันนี้ึิั นทาารออมาประาศรบวนให้ผู้ปรอใ้รถโยสารออทัพแทนรถส่วนัว แ่ลูหลานในนี้ส่วนให่มาาบ้านนรวย แล้วพ่อแม่ลุป้าน้าอาปู่ย่าายายนไหน ะยอมนั่รถโยสารร่วมับนนั้นอื่นเล่า
มีแ่พ่อแม่ที่เป็นทหาราฟท์อยู่แล้ว เลือนั่รถโยสาร ไม่็ับมอเอร์ไ์มา
“อยู่ไหนเนี่ย? อาารไหน็ไม่ยอมบอันนะ ้อให้ันเปิหาเอในเว็บเนี่ยนะ….”
“ลูน่ามาเรียยยยยยยยยยยย มาแสวามยินีให้ลูาย้วยเหรอ๊ะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ”
ยัไม่ทันทำอะไร ็ไ้ยินเสียผู้หิเรียะ่อน
“ลูน่ามาเรียยยยยยยยยยยย ฮัลโหลลลลลลลลลลลลลลลลลลล สวัสี่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
ุ้นเยพร้อมสำเนียมีเอลัษ์มา
ลูน่ามาเรียหันไปมอ
“…อารยา?…แพม!!”
พอเรียเ่นนั้น ทหารหิุำที่วิ่มา ็เบรรหน้าลูน่ามาเรียแทบไม่ทัน
“แป๋ม” อารยาเท้าเอวทวนให้ “ไหนเรียใหม่สิ แป๋ม”
“แพม”
ลูน่ามาเรียยิ้มแห้ว่าาม ็ยัไม่ถู้อ อารยาึทวนแล้เล่น
“แป๋ม”
“แพม”
“แป๋ม!”
“แพม!”
“แป๋ม!!”
“พะ แพม!!”
“แป๋ม!! ริมฝีปาบนนล่า! ปะปิปุแปะเปอะ! ไมใ่ /p/ พะพิพุแพะเพอะ!”
“โอเโอเ เธออธิบายะอย่าะวิา Phonetics ….แปม….แพม!”
“โอ้ย! เรียอารยาอารย่าเหมือนเิมเถอะ!”
อารยาทรุไปนั่ับพื้นอย่าเหนื่อยใ ลูน่ามาเรียหัวเราะนิแล้วับให้หล่อนลุึ้น
“อารยา เธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
“มารับลูน้อเ้าหน่วยยัไล่ะ๊ะ”
“หมายถึหน่วยันน่ะ!”
มีอีเสียแทร ลูน่ามาเรียมอหลัอารยา็เห็นทหารายุำวิ่หอบมาับทหารายุเียว
“แ่ยานนาส้าอหน่วยิมับหน่วยาร์เียหันหลันันเป๊ะ! ถือว่าหน่วยเียวันแหละ!”
อารยาบอ ่อนหน้านี้หล่อนออมาโทรศัพท์หาผัวอย่าหัวหน้าิม บัเอิเอลูน่ามาเรียพอีเลยทั ทิ้ให้เพื่อนที่เหลือยืนรอน เลยวิ่ออไปมาาม
อนนี้ลูน่ามาเรียว่าใรเป็นใรบ้า
“เว้ะ เว ินย็อ เป็นรอหัวหน้าหน่วยาร์เีย เพื่อนยัยอารยา” เวำลัะยมือทำวามเารพ
“เวลานี้ไม่้อพิธีารหรอ” ลูน่ามาเรียยมือห้าม่อน “เธอล่ะ?” แล้วยิ้มมอหน้าายหน้าหวานุเียว
“นัท่ะ! ื่อริื่อัพศ์ เป็นลูน้ออพี่แป๋ม่ะ!” นัททึ่ับวามสวยเท่อลูน่ามาเรีย
“ลูน่ามาเรีย ฮอว์ เพื่อนร่วมรุ่นอแพ…อารยาเอ้ะ มารับลูน้อใหม่้วยันเลยเหรอ?”
“ใ่แล้ว แ่อนนี้ลูน้อใหม่อันำลัิธุระับท่านผู้หนึ่” เวบอ
“ท่านผู้หนึ่?” ลูน่ามาเรียเอียอ “ใรเหรอ?”
“ผัวเธอไ” อารยาอบให้
“เอ๊ะ! ัปันือภรรยาอผบ.อาสึะเหรอะ!?” นัทใ “ั้น็เป็นุแม่อโ อาสึะุน่ะสิะ!”
“อ่า อื้ม” ลูน่ามาเรียอึ้และลัวว่าใรอื่นะไ้ยิน
“อีนี่ อย่าใแรสิ” เวบไหล่นัทให้พูเบา ๆ “ลูน้อันเป็นนับินอโมบิลสูทรุ่นใหม่ ูเหมือนผบ.อาสึะะเป็นผู้รับผิอบ”
“เา็เลยเรียลูน้ออเว และลูน้ออัน ไปประุมอะไรสัอย่า” อารยาว่า่อ
“อย่าี้นี่เอ” ลูน่ามาเรียพยัหน้าเ้าใ
“ัปันเ้าไป้าในับพวันไหมะ? อนนี้ทุนยัอยู่้าในยัเม้าันอยู่เลย” นัทวน
“ั้นฝาัว้วยนะ” ลูน่ามาเรียยิ้มให้อารยา
“ไม่้อฝาัวหรอ” อารยาทั “เธอเป็นัปันนะ พวัน่าหาไหมที่้อฝาัว”
“ไม่้อหรอ” ลูน่ามาเรียยิ้มแห้ “ั้นพวเราไปหา….”
ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ! ปี๊ป่อ ปี๊ป่อ! ปี๊ป่อ ปี๊ป่อออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไม่ทันไรทั่วบริเว็ไ้ยินเสียสัาไเรน ลูน่ามาเรียหันไปเห็นรถพยาบาลวิ่ไปอหน้าอาารหนึ่
“ใรเป็นอะไรในานเนี่ย!!?” อารยายื่นหน้ามอ
“เมย์ัับึฮุนอยู่ในนั้นหรือเปล่า!? นัท! โทรหาิ!!” เวสั่
“่า่า!” นัทโทรหารุ่นพี่ะเทยุแ
(ยอโบเโย้ อีนัทแอยู่ไหน!?)
“ฮุนนี่! พวันอยู่้านอ! พวพี่ล่ะอยู่ที่ไหน!?”
(อยู่ในอาารับเมย์! ำลัะออไป! อนนี้ผบ.อาสึะเป็นลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม)
“รี๊ ผบ.อาสึะเป็นลมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม”
“อะไรนะ!!?”
สามผู้ให่ใับนัท ลูน่ามาเรียหยิบโทรศัพท์ะโทรหาลูาย แ่ไม่โทรีว่า เลยมอไปยัลานอรถ
“ันามรถพยาบาลไป่อนล่ะ!” ลูน่ามาเรียวิ่ไป
“เี๋ยวลูน่ามาเรีย! เธอะไปยัไ!!?” อารยาวิ่ามไป
“ทานั้นว่าไแล้ว!?” เวามอารยาไป ถามนัทไป
“ฮัลโหลฮุนนี่ เมย์ พวเธอะยัไ่อ!?…อ๋อ ๆ โอเ! แ่นี้นะ!” นัทวาสาย “ฮุนนี่ะับรถพาเมย์ามไปโรพยาบาล้วย่ะ!”
“ั้นพวเราามไป้วย! อีแพม! เพื่อนเธอล่ะ!” เวะโนถาม
“ลูน่ามาเรียยยยยยยยยยยยยยยย ไปรถันไหมมมมมมมมมมมมมมมมม” อารยายัวิ่าม
“มอเอร์ไ์หมอนั่นอยู่ไหน!?…เอแล้ว! ันะับเ้านี่ไป!!” ลูน่ามาเรียระโึ้นไปสาร์ทมอเอร์ไ์
“อยู่้ารถูพอีเล้ย!” อารยาวิ่ไปยัรถแฮท์แบ็ “ไปรถันเถอะ! มอเอร์ไ์มันอัน….”
รืนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนบรื้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
เ้าบ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เป็นลมทำไมในวันเรียนบอโเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย
ัปันเร่เรื่อับมอเอร์ไ์ออไปแล้ว้ะ
“โหแม่! ไม่ใส่หมวันน็อ้วย!” นัทมอลูน่ามาเรียออไปอย่าเร็ว
“เอาไอีแป๋ม! ามไปไหม!?” เวรีบึ้นรถอารยาับนัท
“้อามไปเ่! สอนนั้นบอว่าะไป้วยสินะ!!” อารยาสาร์ทรถับามันไป
ในรถพยาบาล ผู้บัาารนอนสวมเรื่อ่วยหายใอยู่รลา
“พ่อ!! ุพ่อรับ!! อย่าเป็นอะไรไปนะรับ!!”
โนั่้าเปลับมือินไป ร้อไห้ไป ร้ามเป็นทหารพยาบาลนนึำลัูอาาริน อีน่วยปลอบโ
“ุพ่อไม่เป็นอะไรหรอ่ะ แ่หมสิเพราะเรียเินไป”
“เอ๊ะ? เรียเินไปั้นเหรอ….” โมอหน้าหลับอินอย่า ๆ
“แล้วใรับมอเอร์ไ์ีู้มาเนี่ย!?” นับมอระรถ “บิ๊ไบ์ะ้วย! ถ้านทีเป็นเรื่อแน่!”
โไ้ยิน็มอ้าหลั เห็นมอเอร์ไ์าวาาิสีแำ เรื่อให่แรเร็วำลัับามมาิ ๆ
“ุแม๊!!?” โถึับลุไปเาะระท้ายรถ
“นี่เธอ! ลุไปแบบนั้นมันอันราย!” ทหารบุรุษพยาบาลเอื้อมมาึโให้นั่
โยอมนั่ทั้มอท้ายรถไม่ละสายา สอพยาบาลมอามยัอึ้
ลูน่ามาเรียิ่ามรถพยาบาลมาิ ๆ
“ให้ายสิ เป็นไปไ้ันไม่อยามาเออะไรแบบนี้หรอ”
ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
บีบแรให้้าหน้า่วยเร่้วย เสียหวอประสานับเสียแรนน้านอใแย่แล้ว
“รู้แล้วๆๆๆๆ” นับรถร้อ “รีบอยู่เนี่ย!! แ่ไอ้รถาิใรแม่วาทาอยู่เนี่ย!!”
ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
รถพยาบาลบีบแร่วย้วย ทำเหล่าเ้าอรถผู้ลามาีอารม์เสียันให่
“ใรเป็นอะไรในวันเรียนบลููเนี่ย! ไปวิ่รอื่นไม่ไ้หรือไวะ!! เสียัรำาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
ปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนปิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“เะะหลบไป! อยาายนัหรือไ”
ฟิ้วววววววววววววววววววว๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยแอร้ยยยยยยยยยยยย
ลูน่ามาเรียะโน่า ิ่มอเอร์ไ์สวนพวนรวยไป ทำลมพัระแทพวเาแทบหายหลัันหม
“เี่ย…..แม่โรเท่…..”
โยิ้มประทับใในัวแม่มา
วันนี้เป็น่าวัในอทัพาฟท์ไปพัให่ ว่าผู้บัาาริน อาสึะเป็นลมท่ามลาลูศิษย์
และล้อวรปิับไ้ลอทา ว่าัปันลูน่ามาเรีย ฮอว์ับมอเอร์ไ์้วยวามเร็วเินำหน ทำผู้ปรอผู้มีเียริ(เลีย)เือบเิอุบัิเหุอี
“ายริ อนนี้พวเาเป็นยัไบ้าะ?”
“ผบ.อาสึะถึมือหมออย่าปลอภัยแล้วรับ”
“ั้นเหรอะ….รีอัปันฮอว์ อย่าลโทษเธอเลยนะะ มันเป็นเรื่ออาบาาย เธอับมอเอร์ไ์ามไปีแล้ว่ะ ทาผู้ปรอ็ยืนยันแล้วใ่ไหมะว่าไม่มีใรเป็นอะไร ะนั้นพวเาไม่้อฟ้อใรหรอ่ะ”
เรื่อถึหูท่านประธานลัส์ ไลน์อย่าไว แล้วหล่อน็เป็นนัสินให้ทุอย่าเอ
………………………………………………..
………………………………………………..
โรพยาบาลอทัพาฟท์
“หูยเมื่อี้เพื่อนันโรเท่!! ไปไหนแล้วนิ?” อารยาฝ่ารถิมาถึสัที
“สุมาแม่ แล้วเราะไปรไหน่อีะ?” นัทถาม
“รถอึฮุนอรโน้น” เวี้รถมินิูเปอร์ “ั้นพวเราเ้าไปในอาารัน ันเห็นัปันวิ่ไปเมื่อี้”
เ้าไปในอาารนวุ่นวายพอ ๆ ับ้านอ ลูน่ามาเรียเินมารอลิฟ์ทั้หอบ
“ลูน่ามาเรียยยยยยยยยยยยยยยย” อารยาวิ่มาับไหล่
“อ้าว ามมา้วยเหรอ” ลูน่ามาเรียหันไปมอ
“แม่! เมื่อี้เท่มาเลย่ะ!” นัทปรบมือม
“ไม่ิว่าเธอะับบิ๊ไบ์ไ้นะเนี่ย” อารยาทึ่
“ันเยับโมบิลสูท แ่มอเอร์ไ์ันับไ้สบาย” ลูน่ามาเรียเินเ้าไปในลิฟ์ับทุน
“ริอนา” เวเห็น้วย “แ่เธอิ่ะ ถ้าเิอุบัิเหุนี่แย่เลยนะ”
“ทำพวันเป็นห่วแย่เลยนะลูน่ามาเรีย” อารยาว่า
“อโทษ้วยนะ อบใที่เป็นห่ว” ลูน่ามาเรียมอั้นลิฟ์อย่าลุ้น ๆ
ิ๊….ประูลิฟ์เปิ หล่อนเินนำหน้าไป่อนใร
“แม่ร้าบบบบบบบบบบบบบบบ ุแม่! ทานี้ร้าบบบบบบบบบบบบบบ”
เินเ้าห้อนไ้รวมปุ๊บ ไ้ยินเสียปั๊บ
หล่อนิถึเสียนี้มา แ่แสออนัไม่ไ้
“อุ๊ย…เผลอเรียนไ้….” โลุึ้นทำวันทยหัถ์ให้ลูน่ามาเรีย “โ อาสึะรับ!” แล้วเอ่ยเสียหนัแน่นสมับเป็นทหารบใหม่
“ไม่้อทำเป็นไม่รู้ัันหรอ” อารยายิ้มให้โ “พวันรู้เรื่อ้ะ”
“เอ๊ะ!” โอึ้มอลูน่ามาเรีย หล่อนเพียพยัหน้า
“อารยา้ะ เป็นรอหัวหน้าหน่วยิมที่ประำารร December” อารยาแนะนำัว
“เอ๊ะ!!” โใอี ทำลูน่ามาเรียแอบำ พวอารยา็ำ้วย “มาา December เลยเหรอรับ! มารับใรไปเ้าหน่วยเหรอรับ?”
“เมย์ัไ๊ะ” เวอบแล้วแนะนำัว่อ “เว…ย้ำว่าเวนะ๊ะ….เป็นรอหัวหน้าหน่วยาร์เีย”
“ส่วนันื่อนัท! เรียนัที้็ไ้นะ!!” นัทับมือโรัว ๆ “ันอยู่หน่วยิม เป็นรุ่นพี่อเมย์ เพื่อนรุ่นเธอนั่นแหละ”
“ยินีที่ไ้รู้ันะรับ เพื่อนุเ่มา ๆ เลยรับ อนนี้เธอไปั้นล่าับรุ่นพี่อีนื่อ…ผมำื่อเาไม่ไ้ แ่เาบัับเสทินีอิมพัลส์เหมือนเพื่อนผมรับ”
“ึฮุนน่ะเหรอ” เวทั
“ใ่รับ” โพยัหน้า
ลูน่ามาเรียเอาแ่เียบฟัสนทนา ลูาย่าเนื้อหอมริ ไม่ว่าเพศไหน็อยามาเ้าใล้เา้วยวัถุประส์บาอย่า แ่สำหรับลูน้อออารยาอย่านัท ิแ่ว่าโหน้าาี และน่ารัมา ๆ ไม่สนื่อนามสุลแ่อย่าใ
“...…อื้ม...…”
“ิน! / ุพ่อ!”
ลูน่ามาเรียับโรีบไปยืน้าเียิน เหมือนเาะฟื้นแล้ว
“พ่อรับ! ไ้สิแล้วเหรอรับ!” โีใน้ำาลอ
“อื้ม...…ห...…” ินยับปาทั้ยัหลับาปี๋
“รับ? ุพ่อพูว่าอะไรนะรับ?” โเี่ยหูฟั
“….ห…..หิ….” ินระสับระส่าย
“ให้ายสิ” ลูน่ามาเรียเปิระเป๋า ล้วมือไปหยิบ
“หิว! อยาิน้าวปั้นแลมอนนนนนนนนนนน” ินร้อเสียัพร้อมอผ้าห่มแน่น
“อะนี่! ินะ!” ลูน่ามาเรียแะ้าวปั้นยัปาิน
“ุแม่! / ลูน่ามาเรีย!” โและอารยาใับารระทำอหล่อน
“อุ!…หื้ม อร่อยยยยยยยยยยย ไม่ไ้ิน้าวมาั้แ่เ้า….อ่าว เธอมาั้แ่เมื่อไหร่?”
ินเหลือบเห็นายเสื้อาวเหมือนุัวเอ เยหน้าึ้นไปนิ ็เอ
บรึ้ม!! สะบะระฮึ่ม!! ฮึ่ม!!
“ับมอเอร์ไ์นายมา….ันไปุยับหมอ่อนนะ”
ลูน่ามาเรียรีบเินออไปาห้อนไ้รวม ินเี้ยว้าวปั้นอย่าหน้านิ่
แ่ในในี่
อย่าเพิ่ไปสิลูน่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา ันแ่อยาูนมเธอ่อนนนนนนนนนนนนนนนนนน
รีร้อ
“ุแม่่าเรียม้าวปั้นมาแฮะ” โยัประหลาใ
“ันเป็นลมบ่อย ลูน่าเลยเรียมพร้อมลอ” ินั้าวปั้นแลมอนำโ ๆ
“ฮะ!!!!” โใมา พวอารยา็ใ้วย
“ทำไม!? เธอมีโรประำัวเหรอ!?” เวถาม
“ไม่ไ้มีโรประำัวหรอ” ินิน้าวปั้นหม โหยิบวน้ำมาให้ “อบใ….แ่่วนี้ทำานหนันไม่มีเวลานอนเวลาแ้าว”
“โหุพ่อ อย่าหัโหมสิรับ”
“ันไม่ไ้อยาหัโหม แ่าฟท์เสือโยนานมาให้ันลอ” ินื่มน้ำอย่าเพลีย “แถมวันนี้ออแร่าไอ้พวส.ส.ี้เียอี ่ารัวไปหน่อยเลยเป็นลม”
“ผมว่าุพ่อ่าแรไปหรือเปล่ารับ นั่นพ่อแม่เพื่อนผมเียวนะรับ”
“แล้วนายอบลูสาวเ้าหรือไฮะ?”
“ผมไม่ไ้อบเบลล่าสัหน่อย! แ่เบลล่าอบเ้ามาีสนิทับผมอยู่เรื่อย”
“เธออบนายเ้าให้น่ะสิ ส.ส.เมิน่ารู้เรื่อเลยเียร์นายให่ ันไม่ยนายให้บ้านนั้นหรอนะ”
“เรื่อนั้น่ามันเถอะรับ แ่เรื่อวันนี้ผมไม่ไ้อยาให้เป็นแบบนี้เลยนะรับ วันเรียนบพวผมแท้ ๆ ไม่น่ามีใร่าใรเลย”
“ัน้อ่าพวนั้นสัวันอยู่ี เพราะแม่อบหาเรื่อาวบ้านไปทั่ว นี่มายุ่ับลูู ลูศิษย์ูอี เหยียเ็เนเอรัลนัูล่ะโมโหิบหายเลย”
“หมายถึเมย์ เมลาเหรอะ?” อารยาแปลใ ินพยัหน้า “อบุที่เอ็นูรุ่นน้ออันนะะ านี้ไม่้อเป็นห่วแล้วนะะ เพราะแถว December ไม่มีพวี้เหยียเลยสัน”
“อ้อ หน่วยเธอเอเหรอที่ลูศิษย์ันะไปอยู่้วย”
“ให้พูอย่าเป็นทาาร เมย์ัะไปอยู่ับหน่วยัน้ะ” เวเอ่ย “แ่เผอิหน่วยันับหน่วยอารยาสนิทันมา เมย์ะอยู่หน่วยใรไ้หมแหละ แ่หน่วยันาเร”
“เ้าใละ ฝาูแล้วยละัน” ินมอโ “แล้วนายล่ะ? ะไปอยู่หน่วยไหน?”
“อยู่หน่วยพ่อไม่ไ้เหรอรับ” โยิ้มแห้
“ไม่ไ้! นามสุล้ำเี๋ยวนอื่นพอี! แล้วันเป็นรูมาว่าผบ. ันไม่มีเวลาูแลพวนายหรอ ันิะยุบหน่วยอาสึะให้ไปอยู่หน่วยอื่นอยู่แล้วเนี่ย….”
“รูินนนนนนนนนนนนนนน ผบ.อาสึะะะะะะะะะะะะะะะะะะ”
“อย่าเป็นอะไรไปนะรับนะะ!!”
พูถึ็มาพอี ลูน้อหน่วยอาสึะเฮโลเ้ามาในห้อนไ้รวม
“อย่าเ้ามาเยอะสิเี๋ยวูโนพยาบาล่าว่ารบวนนไ้นอื่น!!”
“หัวหน้ารับ! เป็นอะไรหรือเปล่ารับ!?” รอหัวหน้านั่ร้อไห้ับมือิน
“ูโอเ แ่่าเยอะไปหน่อย” ินส่สายาให้โ
“ผมอัวนะรับ” โเ้าใ(สัที)ว่าทุรั้ที่ินมอเา หมายถึให้หลีัวออไป่อน
“แ่หลั ๆ หัวหน้าเป็นลมบ่อยแบบเนี้ย ไม่สมับที่เยเป็น FAITH เลยนะรับ”
“เอ๊ะ!! พ่อเยเป็น FAITH ้วยเหรอรับ!!”
โันไ้ยินรอหัวหน้าพูพอี ็หันมาใ
“อุ๊ย….อัวริ ๆ แล้วนะรับ….”
โวิ่ออไป่อนเพราะวามน่าะแแย้ว
“เอ๊ะ นนนนั้นือ!!” ลูน้อหน่วยเริ่มใ
“ูเยเป็น FAITH แล้วะทำไม ทุวันนีู้เป็นลมเพราะพวมึ” ินันัวนั่ เปลี่ยนเรื่อุย “ยโยมาทำไมถึที่นี่ฮะ รบวนนอื่นเปล่า ๆ แล้วานทีู่สั่ทำเสร็รึยั?”
“เสร็แล้วรับ! ผมยานมาใหู้้วย แ่ไว้่อนเถอะรับ หัวหน้าูแลัวเอ่อนีว่า”
“เอามานี่เลย ทำให้มันบไปเป็นาน ๆ”
ินว้าแท็บเล็มาารอหัวหน้า ฟื้นัวแล้ว็ทำาน่อทันทีเลยทีเียว
“พวเราออไปเถอะ”
อารยาสะินัท เวทำมือบอินว่าอัว เาเห็น็ยิ้มพยัหน้า
ออมา้านอ เอลูน่ามาเรียยืนออพิำแพ
“ไม่เ้าไปอยู่ับผัวเหรอ?” อารยาถาม
“ไม่หรอ ยัเป็นเวลาาน” ลูน่ามาเรียอบ
“พวเธอแบ่เวลาัเนนานี้เลยเหรอ?” เวสสัย
“ไม่เิ แ่ไม่อยาให้นอื่นมายุ่ับพวันมาเินไป็เท่านั้น”
“แล้วพวันนี่ถือว่ายุ่ไหมะ?” นัทยิ้มแห้
“ไม่เลย พวเธอันยเว้น”
ลูน่ามาเรียยิ้มอบ มอไปอีทาเห็นใรบานหลบรทาเลี้ยว หล่อนรู้็วัมือเรียโ
“้อนานี้เลยหรือไ” อารยาเท้าเอวมอเ็หนุ่มเินมา
“แบบนี้เธอ็เรียพ่อเรียแม่ไม่ไ้เลยสิ” เวว่า
“ไม่เป็นไรหรอรับ มันเป็นหน้าที่อผมอยู่แล้วรับ” โยิ้มเิโอเับสถานะลับเ่นนี้ “ผมไม่อยาให้นอื่นิว่าผมเป็นเ็เส้นน่ะรับ แ่นี้น็สนใผมะแย่แล้ว”
“แ่ันสนใเพราะเธอเป็นเพื่อนในรุ่นเมย์นะ” นัทยิ้มให้ โพยัหน้าเ้าใ “ว่าแ่สอนนั้นไปไหนแล้วเนี่ย? เอ้านั่นไ อายุยืนหมื่นปีนะ พูถึปุ๊บมาปั๊บ”
นัททัทายเรสอนที่เินเลี้ยวมาพอี
“ไปิน้าวมา ฮ้าาาาาาาาวันนี้เหนื่อยัเลยยยยยยยย….เออ! พั ึฮุนรับ! ลูน้อหน่วยิมรับ!”
“เมย์์ เมลา! ลูน้อหน่วยาร์เีย่ะ!”
พอึฮุนับเมย์เห็นัปันไมุ่้นหน้า ็รีบยมือทำวามเารพให้
“ลูน่ามาเรีย ฮอว์ เพื่อนอรอหัวหน้าอารยา้ะ”
“ะนั้นทำัวามสบายๆๆไ้เลย” อารยาเ้าไปโอบไหล่เมย์ “นี่ไลูน้อนใหม่อพวัน!”
“ไ้ยินว่าบัับเสทินีอิมพัลส์้วยสินะ ทั้สอนเลยั้นหรือ” ลูน่ามาเรียทัอย่าสนใ
“ใ่่ะ ันบัับเรื่อธรรมา ส่วนฮุนนี่ เออ พี่ึฮุนบัับเรื่อ R ่ะ” เมย์อบ
“ันเยบัับอิมพัลส์น่ะ เลยสนใเรื่ออพวเธอ เยิอยาให้มาอยู่หน่วยัน้วยล่ะ”
“มาแม่ เ็นย้ายหน่วยให้หนู” ึฮุนแล้อารยา
“ไม่ไ้! แ่เรื่อนี้ันยอมเธอไม่ไ้นะลูน่ามาเรียยยยยยยยยยยยยยย” อารยาร้อ ลูน่ามาเรียหลุำ “เอาลูายเธอไปสิ! โุะไ้อยู่ับเธอไ!”
“แ่ผมยัไม่มีเรื่อประำัวเลยนะรับ เลยไม่รู้ว่าวรไปอยู่หน่วยไหนี”
“ถ้าไม่ัวลเรื่อระยะทามาอยู่ับพวัน่อนไหมล่ะ” เวเสนอ
“ุแม่ว่าไรับ?”
“แล้วแ่เธอสิ”
“ีเลย่าาาาา” นัทเ้าไปอแนโ “ั้นไปอยู่ับพวันไหมโุ”
“อ่า…แ่ว่าเพื่อนอผม ยัไม่รู้ว่าะไปอยู่หน่วยไหนเหมือนันนะ”
“อเลียร์น่ะเหรอ” เมย์ทั โพยัหน้า “ถ้าาุแฟนธอมรุ่นใหม่ละ็ ไ้ยินว่า้อยัอยู่ที่นี่เพื่อรอำสั่”
“าผู้บัาารทหารสูสุ” ึฮุนเสริม “ไ้ยินว่าะให้ไปรวมับหน่วยที่ะไ้ประำยานรบรุ่นใหม่”
“แล้วหน่วยใระไ้ล่ะเนี่ย” อารยาิ “ทั้เริ่ ทั้ารแ่ันสูเลยนะ ใร ๆ ็อยาไ้ยานรุ่นใหม่”
“แ่หน่วยันไม่เอา้วยนะ เหนื่อย” เวบอ “ายแล้วแบบนี้!” แล้วหันไปมอหน้าเมย์ “เธอที่บัับโมบิลสูทรุ่นใหม่ะโนสั่ย้ายให้ไปอยู่ที่ใหม่ไหมเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย”
“ไม่หรอเวออนนี่” เมย์ยิ้มยืนยัน “หนูไม่ไป้วย่ะ หนูะอยู่ับพวพี่”
“แล้วเธอะัำสั่ระับผู้บัาารสูสุไ้หรือไเล่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
“ึฮุน….” อารยาััวล้วย
“ไม่เอานะ ันอยู่ับพี่มาหลายปีแล้วนะ! ไม่ยอมโนให้ย้ายไปไหนหรอ”
“รี๊ ถ้าฮุนนี่ับเมย์โนสั่ย้าย! ยานอพวัน้อเหาแย่แน่เลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยฮื้อออออออออออออออออทำยัไีล่ะโุ”
“ใเย็น่อนนะรับุนัท ผมว่าเรื่อนี้้อลันไ้” โ่วยปลอบรุ่นพี่ะเทย
“ฮื้ออออออออออออออออออออออออออไม่ยอมนะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะะ”
ลูน่ามาเรียมอเพื่อนร้อโหยหวนไป มอลูาย่วยปลอบแ่ละนไป น่าเศร้าน่าใหายริ
ิ๊….อีเมลเ้า….ลูน่ามาเรียรีบเปิเ็….
“หยุร้อไห้ไ้แล้ว ไม่มีใรสั่ย้ายใรทั้นั้น”
“หมายวามว่ายัไ อะไรนะะะะะะะะะะะะะะะะ ฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา”
พวอารยาหันวับ ลูน่ามาเรียมอไปยัโ
“ลับบ้านแล้วเรียมเ็บอ้วย อี 72 ั่วโมพวเรา้อไปประำารบนยานลำใหม่”
“เอ๊ะ? ุแม่หมายวามว่ายัไเหรอรับ?”
ลูน่ามาเรียอ่านเมลอีทีเพื่อวามแน่ใ แล้วถอนหายใมอหน้าอารยา
“แ็พ็อมาลที่ันแล้วล่ะ….มีำสั่ให้หน่วยฮอว์และนับินามรายื่อนี้ไปประำารบนยานรบรุ่นใหม่ล่าสุอาฟท์…..อะธีน่า…..ยินี้อนรับสู่หน่วยันนะ…..โ อาสึะ”
.
.
.
Zodiac Alliance of Freedom Treaty Database
Lunamaria Hawke
ID XXXXXXXXX
Date of Birth 26/07/56 C.E.
Sex Female
Blood Type A
Color of Eyes Indigo
Birth Place PLANT
……………………………………………
Date of Enrollment XX/XX/71 C.E.
Present Belonging Transatmospheric Battleship “Athena”
Rank White Uniform (Captain)
……………………………………………
Work Record
Pilot of ZGMF-1000 ZAKU Warrior
Pilot of ZGMF-X56S Impulse Gundam
……………………………………………
……………………………………………
ัวอย่าอน่อไป
“เธอมา่วยันหน่อยสิ รู้สึว่าเมื่อี้หลัะเอวเล็ะแล้ว”
“เหรอะ ันไม่ไ้ยินเสียระูลั่นเลยนะะ”
“เธอไม่ไ้ยินเอไ มา่วยเร็วสิ! เ็บรินะเนี่ย….”
“เฮ่อ….นายนะนาย….มา่ะ ถ้าเ็บนั็ึ้นไปนั่บนเีย่อน รอันไปเรียพยาบาลมานะะ….”
“ไม่้อเรียพยาบาลหรอ”
**************************
แถม ๆ ลิ์้อมูลอเสทินีอิมพัลส์ันั้ม (Destiny Impulse Gundam) เิส่อไ้ใน
ZGMF-X56S/θ Destiny Impulse Gundam
ZGMF-X56S/ι Destiny Impulse Gundam R
“ทำไมเลือเสทินีอิมพัลส์มาประอบฟิ??”
ไม่มีเหุผลอะไรมา ไรเอร์อบเย ๆ ส่วนัวอบเสทินีอินอยู่แล้ว้วย
แล้วเยใ้เสทินีอิมพัลส์เล่นในเม SD Gundam G Generation Cross Rays มันเริ่ี
ถ้า้อมูลโมบิลสูทลึ ๆ ไรเอร์ไม่่อยรู้นะ แ่มีนอธิบายไว้ในยูทูป ไปหาูเอละันนะ
ความคิดเห็น