คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2 Land and Sky
Episode 2 Land and Sky
สรุปอาารย์ไม่ไ้ว่าอะไร แถมยัสั่โปรเ็์ให้ันลับไปทำอี ะมีอะไรนอานำเสนอธุริบ้านแอปเปิ้ลอพวเราันเอล่ะ๊ะ! ีล่ะ! ไม่มีเลเอร์็ี! ันะไ้ลับไปทำานในฟาร์ม่อออออออออออออออ หรือว่าันวรลับไปที่วันเอร์โบลท์…..แ่ว่าล่อนมที่เหลือยัไม่ไ้พับไว้เลยนี่หว่า…..
“โอเเลยพี่บิ๊แม! ันะลับเี๋ยวนี้แหละ….อ้อไ้ ๆ เอาแบบเิมเนอะ? ไ้้า แล้วเอัน!”
นที่บ้านฝาื้ออ ั้น่อนลับ้อแวะูเปอร์่อน
สาวผมทอับรถระบะู่ใับออไปยัถนน รถิอีแล้ว เธอึเปิเพลฟัไปพลา
“เมื่อไหร่ราร่าะออเพลใหม่อีนะ? ันฟัแ่เพลเิม ๆ นำเนื้อร้อไ้หมละ”
เพลอเพื่อนสมัยเ็อเธอเอ ราร่า หรือื่อริือ โโลราทูร่า ปัุบันเป็นนัร้อเพลป๊อปืื่อัในเอเวสเทรีย ถึะไม่่อยิ่อับเธอนัแ่ถ้ามีอนเสิร์เธอะหาเวลาไปให้ำลัใเพื่อนเสมอ แน่นอนเพื่อน็ีใมาที่เห็นเพื่อนสาวบ้านไร่นสนิทมาฟัเพลอน
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
“เหวอแอปเปิ้ลร่ว! เสียอะไรัสนั่น!?”
เสียเรื่อยน์ไอพ่นัระหึ่มผ่านเหนือหัวไป
“วันเอร์โบลท์มาฝึบินแถวนี้้วยเหรอเนี่ย?”
ะเป็นใรไ้นอาหน่วยบินที่เ่ที่สุในเอเวสเทรียอย่าวันเอร์โบลท์
เธอับรถไปยื่นหน้ามอผ่านระไป อมยิ้มแอบิว่าเรื่อบินับไล่เมื่อรู่ะใ่เพื่อนผมรุ้หรือเปล่านะ
แู่ไม่ออแฮะ ็เรื่อบินทุลำเหมือนันหมนี่นา
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
โว้ววววววววววววววววววววววววววบราโว่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
แะแะแะแะแะแะแะแะแะ!!
ใรเป็นสายเรื่อบินะรู้เวลาบินอวันเอร์โบลท์เป็นอย่าี ึมีมรมถ่ายภาพมาั้ล้อบ้า พาลูหลานมาูบ้า ึมีเสียเียร์ัเป็นพั ๆ อให้ลำนั้นบินวนมาอีรอบ
ถึแอปเปิ้ลแ็ะไม่ไ้สนใสายนี้นั แ่็อยิ้มให้ับหน้าาื่นเ้นอพวเ็ ๆ ไม่ไ้
เธออบวามไร้เียสาอพวเ็น้อยนี่นะ นมีพี่น้อโมา้วยันย่อมอินับพวนี้มาว่าใร
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
ไม่รู้อ่านใออหรือยัไ เรื่อบินลำเิมบินวนมาโว์อีรอบ ราวนี้บิน่ำลมานพอเห็นลวลายบนัวเรื่อบิน พร้อมับสายลมพัามวามเร็วอมัน
“อ้าว ไม่ใ่เรื่ออแแฮะ”
เธอทันเห็นสัลัษ์ปลายหาเรื่อบินพอี ถึอนนี้เพื่อนะยัเป็นนับินฝึหัอยู่ แ่็รู้ีว่าเพื่อนอบใ้สัลัษ์ประำัวเป็นสายรุ้
แ่สัลัษ์อเรื่อบินลำนั้น….สายฟ้าสีแ….ออะล้าย ๆ อเพื่อนเธอ แ่อลำนั้นเป็นสีแล้วน
“ะบินวนมาอีไหมเนี่ย? ะไ้อูสัหน่อย”
นาน ๆ ะไ้เห็นวันเอร์โบลท์บินมาแถวนี้ที เธอึอรถออมายืนพิระบะเยหน้ามอฟ้าสัพั
ฟิ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
โว้ววววววววววววววววววววววววววบราโว่ววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
แะแะแะแะแะแะแะแะแะ!!
ลุ่มนอบเรื่อบินวิ่มาทาที่เธอยืนเพื่อะไ้ถ่ายภาพใล้ ๆ
“นมาเยอะแล้วแฮะ….ริสิ! ัน้อไปื้ออนี่นา!!”
เธอับรถไปทำธุระอนเอ่อีว่า
………………………………………
…………….
ลับมาถึบ้านไร่แอปเปิ้ล ุย่าผู้อาวุโสในระูลเินออมามอหลานสาวยอลาท้ายระบะ
“ื้ออะไรมาเยอะแยะแอปเปิ้ลแ็?”
“อใ้อุนเหมือนเิม้ะย่า! มีแพมเพิสมาให้้วยน้า!”
“โอ๊ยยยยยยยยยยยยย นี่พวเธอเห็นันแ่นานี้แล้วรึไ! นแ็แรอย่าันไม่ำเป็น้อพึ่อพวนั้นหรอแม่สาวน้อย….”
ุย่าสมิธเินลับเ้าไปในบ้านเพื่อเรียมอาหารเย็น
แอปเปิ้ลแ็ำนิเอ็นูับวามมั่นอมั่นใอนแ่
“อนนี้ไม่ำเป็น้อใ้ แ่อนนอนย่า้อเริ่มใ้บ้าแล้วนะ”
ออไว้รนี้่อนให้พี่ายมานไปัในโรเ็บอเอ ระหว่านี้เธอไปโนัล้าหน่อยีว่า
“โอเ! ผ้าปูและผ้าห่มอุย่าแห้แล้วเรียบร้อย!…..เสื้อผ้าอแอปเปิ้ลบลูม็แห้แล้ว….เหวอเือบเหยียบอะไร!?…..โธ่เอ๊ยยัยน้ำาล้อนน้อเล็ บอี่รั้แล้วไว่าาุั้นในให้มันี ๆ หน่อยไม่ั้นลมพัแล้วมันปลิวพื้น!”
ถึน้อสาวะูเป็นเ็ในสายาพวพี่เสมอ แ่วัยนี้ำลัโเร็วแป๊บเียวะเป็นวัยรุ่นแล้ว
พี่สาวอย่าแอปเปิ้ลแ็ึ้อสอนเรื่อที่สาว ๆ วรรู้ให้แอปเปิ้ลบลูม…..
“ยัไม่มีอะไรเปื้อน! เป้า้านในยัสะอาเอี่ยมอ่อ!….แ่อีไม่นานหรือถ้าวันไหนมีรอยเปื้อนึ้นมาแสว่าานี้แอปเปิ้ลบลูมะเริ่มไม่อยาอยู่บ้าน! โลส่วนัว็ะสูึ้น! เธอะับลุ่มับเพื่อนผู้หิอื่นนอาสูาลูและสวีี้เบลล์ไหมนะ!? แบบนั้นนิสัยเธอะเปลี่ยนาสาวบ้านไร่ไปเป็นสาวรุเหมือนที่ันเยอยาเป็นนเยไปอยู่บ้านุลุุป้าส้มในเมนแฮันไหมนะ!!? โหๆๆๆๆ น้ำาล้อนน้อน้อยอ้านนนนนนนนนนนนน พี่ไม่อยาให้น้อโเป็นสาวเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
แ่มาเ็บุั้นในับาเในให้น้อสาวยัิไปไลนานี้ เมื่อ่ววัยสาวมาถึริแอปเปิ้ลแ็ท่าะเ้มวับแอปเปิ้ลบลูมน่าู
โฮ่! โฮ่!
“แป๊บนึนะวิโนน่า! ันื้อนมมาุนให้เธอ้วย!”
เ็บผ้าเ้ามาในบ้าน หมาพันธุ์อลลี่สีน้ำาลนอสีาว สวมปลออสีแระิ่ทอ วิ่มาทัทายทำท่าอยา่วยเหลือแอปเปิ้ลแ็มา วิโนน่าามเธอไปถึห้อนอนอแ่ละน นั่แลบลิ้นมอเธอเ็บผ้าในู้และลิ้นั
“นี่้า! เอาอเ่าไปิน่อนนะ! อใหม่ยัไม่ไ้แะถุเลย!”
เ้ามาในห้อส่วนัวอแอปเปิ้ลแ็เธอ็หยิบนมหมาให้ วิโนน่าระโับมาแทะอย่าเอร็อร่อย
“เฮ่ออออออออออออออออออ ถ้าเธอ่วยพวันพับล่อนมเป็น็ีสิท่า….”
เธอทิ้ัวนอนบนเียไม้สีเียวมิ้น์สลัลายผลแอปเปิ้ลและใบ ว้าผ้าห่มสีโอล์โรสัับผ้าปูสีาวรีมและหมอนลายผลแอปเปิ้ลิ๋วมาออยานอนพัสัแป๊บ
วิโนน่าอึ้นมานอน้วย เธอยแนไปอหมานยาวนุ่มนิ่มแทนหมอน้า
“หลัทำานมาเหนื่อย ๆ แ่ไ้หลับสัีบ็สืื่นละเนอะ”
“โฮ่โฮ่…แฮะแฮะ….”
วิโนน่าเลียแ้มแอปเปิ้ลแ็ เธอหัวเราะยี้หัวมันอย่าเอ็นู
ว่าแล้ว็ีบสั….รึ่ั่วโมละัน….ไม่ั้น็นว่าุย่าสมิธะะโนเรีย….
อนเย็นแอปเปิ้ลบลูมเลิเรียน รถโรเรียน็ะมาส่
านั้นเป็นเวลาทานอาหารอรอบรัวอันแสนอบอุ่น วันนีุ้ย่าทำสูว์สโรานอฟฟ์ให้้วย ินับนมปับาแโรอร่อย ปิท้าย้วยนมหวานอย่าบราวนี่ลาวาโปะไอิมวานิลลายิ่ฟิน อิ่มแปล้นะนอนไม่หลับเลยล่ะ
ถ้ายันอนไม่หลับ….ั้นทุน้อ่วยันพับล่อนมไว้ส่ร้านัวเอ่อน….
และรารีสวัสิ์แยย้ายเ้านอน….หมไปอีหนึ่วันอรอบรัวแอปเปิ้ล….
………………………………………
…………….
อยู่ันแ่นี้มีวามสุัเลยนะ
มีวามสุที่สุแล้ว….
ใระเ้าใเราไ้เท่าับนในรอบรัวแอปเปิ้ลอีนะ….
………………………………………
…………….
วัน่อมา….ร้านนมสวีทแอปเปิ้ลเอเอร์ส สาาวันเอร์โบลท์….
เรนโบว์แว่าาฝึบินพอีึมาวนแอปเปิ้ลแ็สนทนาใน่วที่ร้านนว่า
“วัน่อนันเห็นเรื่อบินลำนึบินผ่านแถวมหาลัยเรา้วยนะ”
“อ๋ออออออออออออออออออ เรื่ออไลท์นิ่ไ! วันนั้นหมอนั่นไ้รับเลือให้ไปบินแถวนั้นเอ!”
ไ้ยินื่อใหม่เธอทันที นอาเรนโบว์แ นอื่นในวันเอร์โบลท์ที่เธอรู้ั็มีแ่ัปันและรอัปัน ไม่็ลู้าประำร้านนมสวีทแอปเปิ้ลเอเอร์สที่เห็นหน้าบ่อย ๆ
“นั่นไ! มาพอีเลย! มานี่ๆๆ มาทัทายเพื่อนันหน่อย!”
เรนโบว์แหันไปวัมือ
เธอมอาม็เห็นายหนุ่มร่าสู ผมสีแไว้สั้นยุ่ ๆ หน่อย นัยน์าสีแเ่นันับเส้นผม ผิวาว หน้าามาย เาสวมเสื้อเิ้สีฟ้าผูเนไทสีำพร้อมประับยศบนบ่าเหมือนเพื่อนผมรุ้
“นอาิล้าและไลท์นิ่ัส เธอมีเพื่อนนอื่น้วยเหรอแ”
“มีสิ! และอย่านับไลท์นิ่ัสเป็นเพื่อนันเียว!….ไพว! นี่เพื่อนรัอันั้แ่สมัยเรียนแนเทอร์ล็อ้า!”
ฟัาน้ำเสียสอนนีู้สนิทันมา
“แอปเปิ้ลแ็! นี่ไลท์นิ่ไฟร์! (Lightning Fire) ัวึัวท็อปัวเทพอรุ่นันเอ!”
“พูเินไปแล้วแ….ยินีที่ไ้รู้ัรับ ผมไลท์นิ่ไฟร์ เพื่อนอเรนโบว์แ”
เายิ้มพลายื่นมือมา้าหน้า เธอยิ้มับมืออบ
“ันแอปเปิ้ลแ็ เพื่อนสมัยเรียนอเรนโบว์แ”
“แล้ว็เป็นเ้าอร้านนมสวีทแอปเปิ้ลเอเอร์ส้วยสินะ”
“ใ่่ะ! รู้้วยเหรอเนี่ย….ปิันไม่ไ้มาุมสาาวันเอร์โบลท์เท่าไหร่…..”
“็….ผมุ้น ๆ ว่าเยเอุที่ร้านรั้นึ….ใ่แล้ว! วันนั้นที่ผมเินนุไ!”
“นึออแล้ว! ุวันนั้นเอเหรอ!? ัน้ออโทษอีทีนะ พอีอนนั้นันรีบไปหน่อย”
“วันนั้นผม็รีบมาื้ออะไริน่อนบินเหมือนัน”
“ที่แท้ลู้าร้านันเอเหรอเนี่ย โลลมัเลยนะ”
เรียว่าเอันรั้ที่สอ แ่เพิ่รู้ัอย่าเป็นทาารรั้แร
“พวเธอูเ้าันไ้ีนะ”
เรนโบว์แมอสอนไปมาอย่าสนใ แล้วโอบอแอปเปิ้ลแ็
“เนี่ยนะไลท์นิ่! ถ้าวันไหนอยาไ้แอปเปิ้ลไเอร์มาเิมพลั่อนสัวสั่าเอ.เ.โยรเลย็ไ้นะ!….แน่นอนนายสั่เมื่อไหร่ันะฝาสั่้วย!”
“ัน่าหาไหมที่้อฝาเธอสั่ เพิ่รู้นะนอาิล้าและไลท์นิ่ัส เธอมีเพื่อนนอื่น้วยนะแ”
“ิล้าน่ะใ่! แ่ไลท์นิ่ัสน่ะไม่! ทำไม๊ทำไมมีแ่นอบิว่าันเป็นเพื่อนับนาไ้วะ….”
“พวเราวันเอร์โบลท์ถ้าไม่เป็นเพื่อนันแล้วะให้เป็นอะไรไ้ล่ะฮะ?”
“็ู่แ่ไ!….เอ่อว่ะ! ทุวันนี้ันับเธอยัเป็นู่แ่ันอยู่ไหมนะ….”
เรนโบว์แยิ้มมุมปาให้แอปเปิ้ลแ็ เธอยิ้มอบ้วย
“อนนี้ไม่รู้สิ แ่เมื่อ่อนน่ะใ่!” เธอมอนับินหนุ่มผมแ “ันอเือนุไว้เลยนะว่าแเลียารแพ้มา! นาถ่ายหนัสือรุ่นยัเยแ่ับันว่าใระไ้มีเฟลมมาสุาทุมรม!”
“นานั้นเียว!” เาประหลาใเพิ่เยรู้เรื่อนี้ “ั้นโีอันไหมนะแ ที่ันไ้เลื่อนั้น่อน….เพราะถ้าันยับินในระับเียวันับเธอ เธอะหาเวลามาทำั่วโมบินแ่ับันแน่เลย”
“เฮ่ออออออออออออ เ้าเรื่อนี้ไ้ไวะเนี่ย! เธอไม่น่าทัเรื่อวันวานเลยเอ.เ!” สาวผมรุ้ทำหน้าเ็ ว่าแล้วลายอ้อมอาเพื่อนเพื่อไปบิน่อีว่า “ั้นันอรีบไปทำั่วโมบินเลยละัน! ันะไ้ไล่ามนายทันสัทีนะ! อย่าิว่าัวเอเทพอยู่นเียวล่ะไลท์นิ่! ำ่ื่อันไว้ี ๆ นะโว้ย!”
“ื่อแรน่ะนะ?”
“ไม่ใ่แร! ปั๊โธ่เว้ยันไม่น่าพลาไ้ื่อเล่นนี้มาเลยวุ้ย!….บ๊ายบาย่อนนะเอ.เ! วันไหนว่าพร้อมันแวะไปร้านอพิ์ี้้วยันนะ!”
เรนโบว์แเสยผมโบมือาไปอย่าเท่ ๆ ยิ้มหวานเป็นมิรให้เพื่อนสาว
แ่ับเพื่อนาย….แอปเปิ้ลแ็เหลือบเห็นแว็บ ๆ ว่าุเธอแอบยนิ้วลาให้ว่ะ….
“เลือร้อนริ ๆ เลยนะแเรนโบว์แรเนี่ย”
“ุอย่าไปถือสานาเลยนะ….วันเอร์โบลท์แหย่แรเหมือนันแฮะ….”
ประโยท้ายแอปเปิ้ลแ็เอ่ยเบา ๆ
แ่ไลท์นิ่ไฟร์ันไ้ยิน เพราะนับินอย่าเาประสาทสัมผัสีะาย
“แ่นั้นไม่แรหรอรับ แ่็ไม่ไ้เิึ้นบ่อย ้านอแไม่ไปยนิ้วนั้นให้ใรหรอมั้”
“ไม่เยเห็นเลย แ่ถ้าเห็นพวันะรีบเ็บมือนาเลยล่ะ”
แอปเปิ้ลแ็ลั้นำเินไปหยิบนมส่ให้พนัานิเินับลู้าไป
“แล้วุะรับอะไรไหมล่ะะ? ยเว้นแอปเปิ้ลไเอร์้อรออเ้าพรุ่นี้นะ”
“มีเมนูไหนที่เ้าอร้านอยาแนะนำโยรไหมล่ะรับ? ปิผมเออันไหนินอันนั้น ไม่่อยมีเวลาเลือนั”
“ั้นอนนี้มีเวลาว่าแล้วุเลือามที่อยาินเลยสิ ถึันะเป็นเ้าอร้าน แ่ใ่ว่าันะเาใลู้าไ้ถูหมหรอนะ นเราอบอะไรไม่เหมือนันสัหน่อย”
“็ริ….แ่ไหน ๆ ไ้เอเ้าอร้านนมื่อัในเอเวสเทรียแล้ว ผมัอยารู้เหมือนันนะว่าในบรราเมนูวันนี้ เ้าอร้านอบเมนูไหนมาสุ….”
ายหนุ่มอมยิ้มวาแนพาู้แ่นมรหน้าหิสาว
ให้ายเถอะยัยแอปเปิ้ลเหลว
ันไม่เยเอลู้าแบบนี้เลยแฮะ
“ที่ริ….ันอบทุเมนูที่เป็นแอปเปิ้ลเลยนะ” แอปเปิ้ลแ็เาหัวเลือไม่ถู “ายีลอาล็พายแอปเปิ้ล ทุนินบ่อยแล้วมั้ ไ้ยินว่ารอัปันวันเอร์โบลท์อบมาเลยนี่นะ”
“รุ่นพี่อรินน่ะรึ!? ผมบินับหน่วยอเาอยู่”
“ว้าว แสว่าุเ่ว่าแริ ุลายเป็นู่แ่อเธอโยสมบูร์แล้วล่ะ”
“ไม่หรอรับ ผมว่าแเ่มานะ เอาริเ่ว่าผม้วย้ำ….ว่าแ่อันนี้อะไรรับ?”
“แอปเปิ้ลสรูเิ้ล (Apple Strudel) อร่อยนะอันนี้! ใ้แป้พายทำล้ายันแ่ินับไอิมวานิลลาอร่อยมาเลยล่ะ! ล็อวันนี้ันทำเอับมือเลยนะ! เลยมีแ่ไม่ี่ิ้น….”
“ั้นผมเอาอันนี้แหละ! ใส่ล่อลับไปินบนออฟฟิศะอร่อยเท่าินที่ร้านไหมนะ?”
“ถ้าไอิมไม่ละลาย็ยัอร่อย….ัไป! ันะแยไอิมใส่ถุเ็บวามเย็นให้ละัน!”
้วยวามล่อแล่วแอปเปิ้ลแ็เรียมนมพร้อมิเินให้ลู้านับินหนุ่มเสร็อย่าเร็ว
“อบุที่อุหนุนสวีทแอปเปิ้ลเอเอร์สนะ้า!”
“ไว้ผมะมารีวิวนะว่าอร่อยอย่าที่เ้าอร้านแนะนำไหม”
เายิบาให้ส่ท้าย
เธอมอแผ่นหลัร่าสูสวมเรื่อแบบทหารนละสายาไป
“ปิอวันเอร์โบลท์มั้นะ”
แอปเปิ้ลแ็ยัไหล่ หลายรั้เยเอผู้ายส่สายาหยอให้เหมือนันแหละ แ่เธอไม่เยสนใ
“แ่ลิ่นน้ำหอมหมอนี่….แริู้นมันเลยรึไ”
เธอวาแนพาู้แ่เย็นเหมือนที่เาทำ ปิอนวัยผู้ให่ที่เริ่มใ้น้ำหอมิทนหอมนาน
นาบิ๊แมยัใ้น้ำหอมเป็นบารั้ เพราะแอปเปิ้ลบลูมบ่นว่าเหม็นเหื่อเวลาพี่ายลับาานสวน
ส่วนัวแอปเปิ้ลแ็นาน ๆ ะใ้ทีถ้าแรริี้ยื่นมาให้ลอใ้ฟรี ๆ
“หอมีนะ….ลิ่นเลม่อน….ใบสน….ฝนและไอิน?….ไม่รู้เรื่อพวนี้เลยแฮะ แ่ไ้ลิ่นแล้วนึถึเินอยู่ท่ามลาป่าสนเยหน้ามอฟ้าหลัฝนหิ้วะร้าเลม่อนเรียมไปายอ….ายอ!? โทษที! เมื่อี้เธอบอว่าะเอาอะไรนะ!?….”
ยัไเินย่อมสำัว่าสิ่ใ แอปเปิ้ลแ็ลับมาายนม่อนหม
เมื่ออหมเร็ว เท่าับไ้ปิร้านไว
หิสาวสวมหมวาวบอยับรถระบะลับบ้านสวนอย่าื่นมื่น
*************************
ความคิดเห็น