คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #102 : Phase 62 E: Eschatology
ำเือน : าร่าัวาย
Phase 62 E: Eschatology
(อวสานวิทยา)
“ว้าว นี่ิระสั่ให้โมบิลสูทโผล่มาทั้หมเลยเหรอเนี่ย? เป็นบุาอันริ ๆ”
ไ์ าุสนั่มอาโโลนี่ร้าที่ว่าเป็นวัถุประหลา เาถึับหยิบล้อมาถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึ
“มานานี้ันยอมถอย่อน็ไ้ ส่วนในแพลนท์….ร้อเพลเพราะีนี่ ลัส์ ไลน์ และลิลลี่ พอทเทลล์ มีปัาร้อไปนว่าสรามะบไ้ ็ร้อไปนะ….ออร์บเป็นยัไบ้าแล้ว?”
“ือว่า…..”
หลัลูน้อไ้ยิน่าวาออร์บ่าพาัน็อันเป็นแถบ ไ์เอียอยิ้มรอำอบ
“นับินออินฟินิทัสิส….เาายแล้วนะรับ….โนผู้นำอัธฮายิ….”
“ส่วนอีผู้นำอัธฮา….็เพิ่เสียีวิในบ้านพัาอาาศ่ะ….”
ถึะทำานอยู่แ่ในโลโสมม แ่พอไ้ยิน่าวนัเสียีวิะทันหันเ่นนี้ ็ใพอสมวร
“อ้าว! ายแล้วเหรอ!? ทัู้่เลย!?”
ไ์ยมือทาบอ ลูน้อทุน่อย ๆ พยัหน้า ไ์ทึ่นานเป็นนาที่อนะหยิบผ้าเ็หน้ามาับน้ำา
“ผู้นำอัธฮาที่ว่าเนี่ย…าริน าระ อัธฮาสินะ แล้วอีนล่ะ?”
“รายานล่าสุาออร์บบอว่ายัอยู่ในอาร์แอเิ้ลรับ เพรเิส สึบาสะ และีมิเทอร์็อยู่้วย”
ไ์พยัหน้าเ้าใ พับผ้าเ็หน้าเรียบร้อยเ็บเ้าระเป๋าาเ นั่พิพนัเ้าอี้อย่าสบายัว
“ถอยออไป่อน รอสถานาร์ที่ออร์บว่าเป็นยัไ่อยัารแพลนท์ ระหว่านี้ส่แม็ิมั่มลไปะ”
ามนั้น แม็ิมั่มันั้มโมใหม่ถูปล่อยาโโลนี่ร้า
“นั่นอะไรน่ะ!? โมบิลสูทเหรอ!?” ลูเียสูมล้อ
“ัวให่อย่าับยัษ์มันรุ่นอะไรวะเนี่ย!?” อเลียร์ใหน้าี
นเิไม่ทัน่าเป็นไ่าแ น้อยนเท่านั้นที่ะไ้เรียนหรือไ้สัมผัสประสบาร์ริาหุ่นยัษ์นั่น
“เสทรอยั ๆ” ินอยู่ในเสทินีรีบออำสั่ “รุ่นบรรทุระเบิหนัามันมา! อย่าปล่อยมันลโลไปไ้!!”
หน่วยอาสึะับโมบิลสูทรุ่นบรรทุระเบิหนัเร่เรื่อไปยัแม็ิมั่ม
“โ! อย่าเพิ่ออไป!!” ลูน่ามาเรียัเมื่อเห็นรีเลั่นทำท่ายับ
(แ่!! ัปันรับ!!) โเปิอมาทั้หน้าื่นระหน นับินในหน่วยิ่อมาอรับำสั่้วย
“หน่วยอื่นที่มีระบบราูน! ออปิบัิารร่วมับอะธีน่า้วย่ะ!” ลูน่ามาเรียแ้หน่วยอื่น พวเารับทราบทันที “ให้รีเลั่นออไปเรื่อเียว! ไปสมทบับสไร์ฟรี้อมและฮิสทรี!!”
(รับทราบรับ! อบุมารับ!) โปิอ
“ส่วนนอื่นป้อันแพลนท์ไว้ะ! อะธีน่า็ะอยู่รนี้ไป่อน!”
นอื่นไ้แ่ภาวนาและาร์พลัเรื่อยน์พร้อมรบ
“ุไลท์! ุไลท์รับ!” โิ่อไปยัฮิสทรี
(ไว้่อนนะ! ันะ่วยัารมันแล้วะลไปออร์บ!) ไลท์อบเสียเร่รีบ โไม่่อยเ้าในั
“ัารไอ้เวรให้ายห่าแม่เลย! เร็ว!!” ินเร่เรื่อสุำลั ยิสาไปยัแม็ิมั่ม
(อย่าโนโโลนี่ร้านั่นนะ!) ิระสั่ (ไ์ใ้ประานเป็นัวประัน! ัารแ่แม็ิมั่ม็พอ!!)
“รับทราบ!!” ทุนอบรับำสั่าผบ.สูสุ และยิสาไปยัแม็ิมมั่มพร้อมันอีรอบ
บรึ้ม บรึ้ม บรึ้ม บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
“เฮอะ! ไม่ไ้แันหรอ!!”
าโว์หัวเราะในอ มือบัับพร้อมปล่อยีปนาวุธระายไปยัโมบิลสูทอาฟท์ นับินทุนหลบพ้น
แ่…..
“ทุนป้อันแพลนท์!! เร็ว!!”
ลุ่มีปนาวุธพุ่มาทาแพลนท์ หัวหน้าทุยานสั่ โมบิลสูททุเรื่อั้ท่าพร้อมยิสวน รอบโโลนี่็าบาเรีย
บรึ้ม บรึ้ม บรึ้ม บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ระเบิระายไปทั่วทุโโลนี่ นประานเริ่มสัเาท้อฟ้าเปลี่ยนสีไปั่วรู่
รวมถึบนโล หาเยหน้ามอท้อฟ้าะเห็นประายไฟสว่าเป็นหย่อม ๆ
“อะไรอะ!? เิาร่อสู้้านอ/บนอวาศเหรอ!!?”
ประานยโทรศัพท์มาถ่ายรูปไม่็ไลฟ์ส แล้วเริ่มพาันแื่น แยย้ายันหาที่หลบ
“ิบหาย้านอเิอะไรึ้นบ้าวะ!!?”
เหล่านโนัอยู่ใ้ึ ORB Media Holdings เป็นประสาทอยู่แ่ในร
“อะไรนะ!? ท่านอัสรันับท่านาาริ!!?” ทหารออร์บไ้รับแ้เือนส่วนัว ็่า็อ
“นี่! เมื่อไหร่หัวหน้าพวนายะสั่ให้ปล่อยพวันฮะ!!”
เสี่เย่าร ทหารออร์บยปืน่อเธอ็ไม่ลัว เพื่อนนอื่น่วยเย่าร้วยอีแร
“แล้วเมื่อี้มีเรื่ออะไร!? ท่านอัสรันับท่านาาริเป็นอะไรไปหรือไ!!?” โมะถาม ทหารออร์บทำท่าไม่ล้าอบ
“ปล่อยพวเราเถอะรับ! ผมเป็นหมอ่วยมนุษย์โลนับาร์บอนฮิวแมนนะ! พวเา้อารวาม่วยเหลือ!! ไปเรียหมอทาร์นมา็ไ้!! พวเรารู้ััน!!” หมอทาุโะบอ
“ุแอนี้!! ไลท์ุ!! เ๊รินะ!! ใร็ไ้่วยพวเรา้วยยยยยยยยยยยยยยยยย” บรูโน่ะโนเสียั
“ทุนหุบปาเียบะ!! ท่านารินยัไม่สั่ให้ปล่อยัว!! และท่านอัสรันับท่านาาริเสียีวิแล้ว!!”
ทหารออร์บแ้ทำทุนอยู่ในอาารสบทันที ็อไม่อยาเื่อหูัวเอ
“ฮิสทรี!! ฮิสทรีำลัมุ่ลมายัออร์บ!!” ทหารนนึแ้ พวเพื่อนนรู้ัยิ้มอย่ามีวามหวั
“ูมา้วย!! พวมึปล่อยทุนเี๋ยวนี้!!” และ็มีเสียายวิ่ลบันไ
ปัปัปัปัอ๊า
ทหารออร์บโนยิายาที่ทุน ายร่าสูปราัวพร้อมท่อนแนปืนล
“ุแอนี้!!!!” ทุนในรยิ้มทั้ลัว ๆ “ทำไมแนุแอนี้เป็นแบบนั้น!!!?”
“อย่าเพิ่ถาม!! ออมาเร็ว!!” แอนรูว์ยิุแทุห้อัให้ออมา ทุนล้วนไม่มีเรี่ยวแร “ินพวนี้ะ!! ะไ้พอมีแรวิ่ไปสถานีรถไฟใ้ินที่ใล้ที่สุ!!” ลูน้อเาอย่าาอส้าแเยลลี่อาหารเสริมให้ทุน
“เิอะไรึ้น้านอรับ!!? แล้วที่ว่าท่านอัสรันับท่านาาริ!!?” โมะถามไปินไป
“ันไม่รู้รายละเอีย! ูเพิ่โร่มมาาฮิสทรีเนี่ย!! แ่อย่าื่นใไป! อยู่แ่ใ้ินรับรอปลอภัย!!”
ทุนไม่เ้าใแ่็ามน้ำไป่อน หลัินเสร็แอนรูว์พาทุนวิ่ไปยัสถานีรถไฟใ้ิน ึ่มีประานนอื่นมาหลบันเ็มไปหม
“ุุแอนี้!! ทุน!!” ไลท์วิ่มาทัุ้นับิน
“ไลท์!! ไลท์ุ!!” พวเพื่อนในวารเ้าไปอน้ำาลอ “เิอะไรึ้นริ ๆ ้วยสินะ!!” เสี่ยื่นนมให้ไลท์ินให้มีพลัึ้น้วย
“อบุนะ!! ทุนลมาั้นใ้ินหมแล้วรับ!!” ไลท์มอไปยัแอนรูว์
“โอเ!! าอส้า!! สั่ให้ทุที่ปิประูะ!!” แอนรูว์เ้ามา่วยอธิบาย “ใเย็น ๆ นะ อนนี้ทุนปลอภัยแน่นอน พวันเพิ่ไ้่าวว่ารับาลออร์บะเผาเมือ ึ่มันะเผาแ่บนพื้นิน พวันเลยรีบมา่วยอพยพทุน่อน”
ประานนอื่นไ้ยิน้วย็พาันแื่น แ่ีที่เ้าหน้าที่อแอนรูว์่วยรัษาวามสบไว้ รีบแเสบียและ่วยรัษานป่วยทั้ายและใ
“นัผู้นำารินเลวระยำริ ๆ” เสี่่า ไลท์ไ้แ่เียบ
“แล้วลิลลี่ับุเนเน็ธล่ะรับ? ปลอภัยีหรือเปล่า?” หมอทาุโะถาม
“ปลอภัยี! อนนี้ำลัถ่ายทอสับแม่ัน เี๋ยวสัพัะระายมาให้ทุนไ้ยิน!” ไลท์ยิ้มเิ้อไม่เป็นไร
“แล้วานี้ไลท์ุ้อไป่อสู้เหรอ? ปืนัเ็มะนานั้น” บรูโน่เป็นห่ว ไลท์พยัหน้าทั้ยัยิ้มให้
“นาย้อหยุให้ไ้นะ” โมะบบ่า “ันเื่อว่าท่านาริน้อยอมฟันาย นาย็หนัแน่นเ้าไว้ล่ะ!”
โมะยำปั้นนอไลท์ เพื่อนทุนทำไ้แ่่วยให้ำลัใ
เวลาเียวัน ้านมหาสมุทรแปิฟิใ้ ยานอาร์แอเิ้ลึ้นาน้ำพร้อมปล่อยโมบิลสูท
Launch Control System
ORB/ZGMF - 03 Tsubasa
ORB/ZGMF - 02 Demeter
ZGMF/ORB - 07 Precious
ORB - β Neo-Akatsuki
Brakes >> Clear >> Launch
Throttle >> Clear >> Launch
Catapult >> Clear >> Launch
“ฟิลิป ไมเยอร์ส! สึบาสะ! ออัว!”
“โนอาห์ าโลเนน! ีมิเทอร์! ไป้วย้า!”
“อเล็์ าล่า! พร้อม้วยแอลิน าล่า! เพรเิส! ไปละรับ!”
“แม็ท ราเมียส ฟลา้า! นีโอ อาัสึิ! ะไปทวอำนาืนละนะ!”
โมบิลสูท 4 เรื่อออาอาร์แอเิ้ล สึบาสะ ีมิเทอร์ และนีโอ อาัสึิเร่เรื่อผ่านผิวน้ำทะเลไปยัเาะโอโนโรึ่เป็นที่ั้อศูนย์บัาารให่ ส่วนเพรเิสมุ่หน้าไปยัเาะเมือหลวเพื่อไปรัสภา
“ราวนี้ห้ามใอ่อนนะพี่แอลิน! ยัไวันนี้พวเรา้อหยุพี่ารินให้ไ้!”
“รู้น่า! หวัว่าฝ่ายนั้นะยอมแ่โยี….หือ? มี้อวามุเินา HQ เหรอ?”
“นั่นสิ สสัยเป็นระบบอัโนมัิ พี่ะอ่านไหม?” อเล็์ถาม เธอพยัหน้า เาเปิให้อ่าน
“ท่านพ่อ!! ท่านแม่!!?” ไ้ยินเธออุทานเา็มอาม
“อะไรเนี่ย!!? นี่ท่านพ่อับท่านแม่!!!? เหวอ!! เี๋ยวนะพี่!! อแป๊บ!!” เพรเิสเสียารทรัวทันที
“ไม่้ออ! ไปเลย!! ันะไปถามาริน!!” เธอห้ามทั้ร้อไห้โฮ
“บ้าเอ๊ย!! แม่!!” เาทุบแผวบุมรั้ เร่เรื่อมุ่หน้าไปให้ถึให้เร็วที่สุ
ศูนย์บัาารทหารออร์บ โมบิลสูท 3 เรื่อทำลายยุทโธปร์รอบ้านเพื่อัารสื่อสาร
“เี่ยละ!! พวนายเห็น้อวามุเินยั!? น่าะส่ไปให้ีมิเทอร์้วยนะ!!” แม็ทร้อทั
“ุพ่อ!!? ุแม่!!?” ฟิลิปเปิอ่าน็เบิาโพล
“อะไรเนี่ย…ประาศุเินให้ทหารทุนทำารไว้อาลัย เนื่อ้วยผบ.อัสรัน าล่าเสียีวิาารถูยิ และท่านาาริ ยูระ อัธฮาเสียีวิาอาาร็ออย่ารุนแร…เฮ้ย!! นี่มันพ่อแม่อ!!” โนอาห์มอรอบ้านหาที่อ
หลัไ้ที่อ สามน็ถือปืนวิ่เ้าไปในอาาร ู่ทุนที่ทำท่าัวา แน่นอนทุนำหน้าาอแม็ทและฟิลิปไ้็่าใลัว พยายามวิ่หลบหน้าันให่
“นี่พวนาย! ไปเอาปอแนำมาาไหน!?” แม็ทว้าทหารายนนึมาีปอแนไว้อาลัยนั่น “ทีี้ทำไมพวแปล่อยให้พวเาายไ้ฮะ!!? ารินอยู่ไหนแล้ว!!?”
“ท่านาริน…ออไปเมื่อี้เอรับ….โอ๊ย!!” แม็ทปล่อยเาล้มฟาพื้น
“แล้วเรา้อไปเอาศพพวเาไหม!?” โนอาห์ถาม
“ร่าอพวเาอยู่ที่ไหน!?” ฟิลิปเอาปืน่อหัวทหารนเิม
“ไปโรพยาบาลแล้วรับ! ท่านารินสั่!!….เหวอ!!” เาไ้โอาสรีบหนีไปทันที
“วยั้นสุแล้วไหมล่ะไอ้เวร!! ปล่อยทานี้แม่เลยฟิลิป!! เรา้อามแอลินไป!!”
ลายเป็นว่าพวเา้อลับไปึ้นโมบิลสูท รีบับไปยัเาะเมือหลว
ปั!! โรมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ัหวะพอีับอเล็์พาแอลินมายัห้อทำานอผู้นำ เายิประูและถีบนพั
“ท่านแอลิน!? ท่านอเล็์!!?” นในห้อใมา “มาไเนี่ย!!?”
“สวัสีทุนนะะแ่ัน้อารถ่ายทอสโย่วน!! รู้่าวพ่อแม่ันแล้วใ่ไหม!! ถ้ายัมีวามเป็นมนุษย์อยู่็ออไปาห้อนี้แล้วไปหาอุปร์สื่อมาให้ันะ!!” แอลินวาเสียมีอำนา
“ไปสิ!! เร็วเ้า!!” พออเล็์ู่้วยปืนทุน็ทำามำสั่ “พี่ไปนั่!! ใ้มือถือไลฟ์ส่อน็ไ้!!”
แอลินวิ่ไปนั่เปิโมไฟ หยิบโทรศัพท์มาเปิแอปที่มีนิามมาที่สุ อเล็์่วยัห้อให้เรียบร้อย เปิม่านให้สว่า พยัหน้าให้เธอเริ่มไ้
“สวัสีทุท่านนะะ ิันแอลิน าระ อัธฮา….ผู้นำสูสุแห่ออร์บ่ะ…..”
นมีโทรศัพท์่าไ้รับารแ้เือน ประานออร์บหลบอยู่ใ้ิน่ายิ้มหน้าบาน
“ท่านแอลิน! ในที่สุ!!” พอพวไลท์ไ้ยินเ่นนั้น็หยิบมือถือมาเปิูบ้า
“ท่านแอลินำลัไลฟ์ส! นาย้อไป่วยุ้มันเธอ!!” ไม่้อให้โมะบอไลท์็เ้าใไ้
“ฝาุแอนีู้ทานี้ทีนะรับ! ผมะไปสภา!!” ไลท์วิ่ึ้นไปบนพื้นถนนที่อนนี้โล่อย่าับเมือร้า “้อไป่อนที่ารินะทำอะไรลไป!!” เามอยอึ ORB Media Holdings เห็นเสาอาาศแปลา
ไลท์้อยิมัน ไม่ั้นมันอาะปล่อยพลัานบาอย่าออมา
เปรี้ย บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
“แม็ิมั่มลมาไ้เหรอ!? พวโล่ะ!?” ไลท์ึ้นไปบนฮิสทรี เปิ่อทาารสื่อสารสาล
“อ้าวเฮ้ย ไม่เหมือนทีุ่ยันไว้นี่นา ทำไมมันร้านานี้วะ?” าโว์ลมาถึออร์บ็มวิ้ว “แล้วนั่นฮิสทรี!! เรื่อใหม่แ่ทรเิม!! มึ!! วันนี้มึ้อาย้วยีนอแม็ิมั่ม!!” เาเินพื้นสนั่นสั่นสะเทือนไปยัฮิสทรี
“ทำไมไม่เลิื๊อสัทีเนี่ย!!”
ไลท์ำใ้อปะทะับาโว์อยู่พัให่ พยายามล่อาโว์ให้ออไปไลเมือเา็ไม่ยอม
เพราะเป้าหมายอาโว์ ือ ารเผาเมือออร์บให้ไม่เหลือา
“พี่!! อยู่นเียวไป่อนนะ!! ผม้อับเพรเิสป้อันสภา!!”
“ไปเลย!!….ทุท่านะ ันอให้ทุนอยู่เียบ ๆ ในพื้นที่ปลอภัย และอย่าึ้นมา้าบนโยเ็า!! เพราะ!!”
ปั!! รี๊!!
ไ้ยินเสียปืนแอลินใยมือุมหัว เหล่าผู้ม่าใาม
“มานี่!!”
ารินลาแอลินวิ่ออไปาห้อ ปล่อยมือถืออเธอถ่ายทอสไปทั้แบบนั้น
“าริน!! เธอรู้เรื่อพ่อแม่เรายั!!?” แอลินพยายามสะบัมือไป ลัวปืนอารินไป
“โอ้รู้สิ ันเพิ่สั่ให้ลูน้อพาพวเาไปไว้ให้ห้อเย็นที่โรพยาบาลใล้ ๆ นี้เอ”
น้ำเสียาริน่าระรื่นนั แอลินเบิาโเ้าใทันที และยาถีบารินวิ่หนีไปอีทา
“โอ๊ย!! แ!! ะไปไหนฮะ!! / โอ๊ย!!….”
ปั! ปั! ปั!!
เธอยิไล่ไม่หยุ ระสุนลูนึพุ่ไปโนแนอแอลิน้านึพอี
“พี่แอลิน!! ว่าแล้วเห็นรถหลวอ!!”
ปั! ปั! ปั!!
อเล็์ยิสวนไปประอแอลินไป ารินหลบทัน็ำหมัแน่น
“อยามานั่เ้าอี้ันนัใ่ไหม….ไ้!!….ันะัให้!!”
ารินวิ่ไปยัห้อใ้ิน ไประทำารบาอย่า
“ผมะพาพี่ไปโรพยาบาล!!” อเล็์อุ้มแอลินโหนสลิึ้นอพิท
“ท่านพ่อท่านแม่อยู่โรพยาบาล!! ารินบอ!!” แอลินร้อไห้้วยวามเ็บปว
“อย่าไปเื่อมัน!! ไปพี่!! มีแรอยู่เาะผมไว้!!”
เพรเิสทะยานึ้นฟ้าเปลี่ยนโหม MA ลายเป็นเรื่อบินรบสีส้มบินไปยัโรพยาบาลใล้เีย
ิ๊! ิ๊! สัาารเลื่อนไหวเือนไปยัแม็ิมั่ม
“เพรเิส!? พอีเลย! ันอยาอัแอยู่เลย!!”
แม็ิมั่มหันไปสนใเพรเิสแทน ไล่ยิอาวุธระายทั่วทิศ
“เวร!!” อเล็์หลบทันอย่าิวเีย “แสินะที่ถูส่มาเพื่อเผาประเทศออร์บ!!” เายิมิสไล์สวนไป
“ลว่ะ!! ลืมไปแล้วหรือไว่าแม็ิมั่มโเ่นเรื่ออะไร!!” าโว์แสยะยิ้ม
บรึ้ม บรึ้ม บรึ้ม บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
แม็ิมั่มยิมิสไล์สวนลับไ้ทุลู ้ำยัยิระเบิให่ส่มาอี สร้าบาแผลให้ทั้เพรเิสและนับินเพิ่ม
เปรี้ย บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ฮิสทรียิเสาอาาศบนยอึ ORB Media Holdings ไ้สำเร็
แ่นั่นยัไม่ใุ่บ….
“เอาไ่อวะท่าน!! ไม่อยาเสียเวลาละนะ!!”
าโว์ะอผ่าน่อสื่อสาร ลูน้อบนโโลนี่อวาศหันไปมอหัวหน้าเป็นทาเียว
“เผาให้หม….เอาให้เาะออร์บไม่เหลือ....”
รับทราบามำสั่ แม็ิมมั่มยิมิสไล์ออไปทุทิศ
บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
“อะไรวะ!? ันยัไม่ไุ้ระเบิเลย!!”
ารินวิ่ึ้นมาบนาฟ้าอสภา ้อ็อับวิวรอบัว
บรรยาาศเ็มไป้วยฝุ่นเถ้าถ่าน ท้อฟ้าลายเป็นสีเหลือแยันสุอบฟ้า
มันนานี้เลยเหรอ…สิ่ที่พวันั้ใทำ….
เห็นผลอารระทำแล้ว เธอไ้แ่ยืนนิ่อยู่รนั้น
และเพิ่นึไ้ว่า….
“หมอ!! หมอทาร์น!!”
เธอมอหาึโรพยาบาล ็หาไม่เอเพราะทุอย่าำลัเผาไหม้ เปลวเพลิพุ่สูึ้นนสะเ็ไฟระเ็นมาโนผิวหนัาวเนียน แ่เธอไม่รู้สึเ็บแ่อย่าใเพราะมัวแ่มอหา….
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ารินรีร้อออมาอย่าสุเสีย ทรุนั่ทั้น้ำาเปื้อนวันไฟ เส้นผมสีม่วเ้มเริ่มเผาไหม้้วยวามร้อน
“อเล็์!! วนไป่วยาริน่อน!! บอไลท์้วย!!”
“ทำไมล่ะพี่!! ะห่วยัยนั่นอะไรนัหนา!!”
“เถอะน่า!! ไป่วยเถอะ!!”
อนนี้แอลินร้อไห้เพราะเป็นห่วารินนลืมวามเ็บปวาารถูยิ
“พี่ไลท์!! หาทาับเพลิับัารแม็ิมั่มที! ผมะไป่วยพี่าริน!!”
ไลท์ไ้ยิน็มอทั่วบ่อเปลวเพลิ ุแอนี้ิ่อมาถาม้วยว่าให้รีบึ้นาไฟเี๋ยวนี้ เพราะไฟมันมีพลั….
“แบหม!!? อะไรัน!!”
ู่ ๆ ฮิสทรีพลัานหมะั้น ทำให้ไลท์้อหยุนิ่อยู่ลาทะเลไฟ
“โห นานี้เลยเหรอวะ….ไฟไหม้ิบหายวายวอ….มีนายไหมนั่น…..”
าโว์มอพื้นล่าไม่รู้ะทำอะไร่อี บนหน้าอำสั่ึ้นเรื่อย ๆ ็เหมือนเิม ือ เผาให้หมะ
“ิบหายเินไปแล้ว”
าโว์ไม่อยามอพื้น่อ แล้วเร่เรื่อบินทะลุั้นบรรยาาศลับไปยัาน
“แม็ิมั่มำลัลับึ้นมารับ! แ่ทั่วเาะออร์บไฟไหม้หมแล้วรับ!!”
“แปลั วันนี้เ้าาโว์ไม่อยา่อสู้เหรอ” ไ์แอบหัวเสีย “นับินลับมาแล้วเพิ่มยาะ” และ้อภาพเมือเปลวเพลิ่อ หยิบล้อมาถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึเหมือนเิม้วย
บรรยาาศอนนี้ มันยิ่ว่าสมัยรุเบอร์ลินโนถล่ม้วยเสทรอยเสียอี
เพรเิสยัมอหาพื้นที่อสภา หายามานาปัหมุ็แล้ว แ่พวเามอเห็นแ่ไฟ
“นั่นไ!! ารินอยู่นั่น!!”
แอลินเห็นร่าเล็ ๆ บนาฟ้าร้อนระอุ ทำให้ผิวอารินไหม้ไปหม เส้นผม็โนเผาะหมหัว
“าริน!! ารินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
แอลินเปิ่อสื่อสาระโนออไป ารินไ้ยิน็เยหน้ามอโมบิลสูทสีส้มเ้าับบรรยาาศอนนี้มา
“ไป่วยสิอเล็์!! เร็ว!!”
“ไม่ไ้พี่!! ไม่ั้นพวเราะโนเผาทั้เป็น!! แถมพี่ไลท์บอล่าสุว่าไฟนี่ยัมีพลัานห่าเหวอะไรทำให้พลัานหุ่นหมไ้้วย!!”
“่าหัวแม่สิ!! าริน็ำลัะโนเผาทั้เป็นนะ!! แล้วท่านพ่อท่านแม่ล่ะ!! โรพยาบาลล่ะ!!”
ิใและสมออแอลินสับสนไปหมแล้ว เธอพยายามะเปิอพิทระโลไป้วย้ำ อเล็์้อห้ามสุฝีมือพลามอหาึโรพยาบาลออร์บไป้วย
“เหมือนะไม่ไ้เผาึนั้นนะ!! ไฟบ้าอะไรวะเนี่ย!! แ่นโน็ไม่เหลือ!! พี่แอลินพอเถอะ!! ปล่อยพี่ารินไป!! ถ้ารัพี่าริน้อปล่อยเ้าไป!!”
“ไม่เอา!! ันไม่อยาให้ใรายอีแล้ว!! ยิ่ในรอบรัวอะ!!”
ารินไ้ยินทุอย่าาเพรเิส ทำเธอหัวเราะนิ
“ทำไมพวเธอยัรัันนะ”
ร่าผิวไหม้พยายามลุเินไปยัอบาฟ้า เยหน้ามอเพรเิสเป็นรั้สุท้าย
“อโทษนะ อโทษสำหรับทุอย่า”
แล้วระโลไปในอเพลิ
ว่าอีสอนะเห็นไฟ็ไหม้ลามทั่วอาารรัสภาเสียแล้ว
แอลินไ้แ่ร้อโหยหวนออเล็์อยู่แบบนั้น
***********************************
ความคิดเห็น