ตามติดรักทักหัวใจยัยตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

                แอ๊ดดด ~

                เสียงเปิดประตูช้าๆ แสดงถึงว่าผู้เปิดกำลังเผชิญหน้าสู่ความตายยย...บรืออออ~

                ก่อนหน้านี้ฉันมาทำงานตามปกติแต่เช้า ด้วยอารมณ์ที่สดใสซาบซ่า วู้~ สมกับสาววัยกระเต๊าะยี่สิบนิดๆ อย่างฉัน แต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ไปนั่งที่โต๊ะ เพื่อนสาวคนสนิทวิ่งหน้าตาตื่นแจ้งว่า บ.ก. เรียกพบด่วน! แถมอารมณ์ยังเสียสุดๆ ไม่รีบไปตอนนี้อนาคตดับสูญแน่

ให้ตายสิฉันไม่อยากเห็นหน้าของ บ.ก. ตอนนี้เลย ดูสิ ดูได้ที่ไหน หน้าก็ดำ เหี้ยม เกรียม ไหม้ มีฝ้าแดดอีกต่างหาก ไม่รู้ชาตินี้จะรักษาหายมั้ย ที่คางก็มีไฝเม็ดเบ้อเร้อ ยามเอ่ยปากพูดมันจะกระดิกดุ๊กดิ๊กขึ้นๆ ลงๆ เห็นแล้วชวนเวียนหัว -_-

                อย่าว่ากันเลยนะคะ บ.ก. ก็อยากทำหน้าอารมณ์เสียแต่เช้าทำไม เค้ากลัวน้า~ T^T

                “นี่!!”

                เสียงทักทายของ บ.ก. ช่างดังกระแทกหัวใจดวงน้อยๆ เสียจริง

                อยู่ใกล้กันแค่นี้อย่าตะโกนสิคะ มีอะไรค่อยๆ พูดค่อยๆ จากันก็ได้ คนเราควรพูดกันด้วยเหตุผลมากกว่าอารมณ์นะคะ เค้าเป็นโรคหัวใจน้า T^T

                “เมื่อไหร่จะเข้ามานั่งซะที เลิกเอาแต่หัวยื่นเข้ามาได้แล้ว คิดว่าทำแล้วน่ารักหรือไง หา!!!”

                ฟึ่บ~

ฉันรีบ ( วิ่ง ) เข้าไปนั่งเก้าอี้หน้าโต๊ะตรงข้ามกับ บ.ก. แล้วเอาแต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมที่จะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า แงงง~ พ่อจ๋าแม่จ๋า ช่วยหนูด้วย หนูกินกล้วยอยู่บนหลังคา ตกลงมาทายาหม่อง....

ไม่ใช่ล่ะ -_-

“เธอมีอะไรจะพูดมั้ย”

“ก็ บ.ก. เรียกดิฉันมา...”

“เงียบ!! อย่ามาเถียง!!”

ยังไม่ได้เถียงเลย T^T

“...”

“เธอรู้ตัวมั้ย ว่าเธอทำงานผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย”

“...”

“เธอเป็นคอลัมน์นิสต์ประจำนิตยสาร ‘ หนุ่มฮอต สาวกรี๊ด ชะลาล่า ’ ของเรา แต่ดูแต่ละคอลัมน์ที่เธอเขียนลงไปสิ ชีวิตสัตว์โลกบ้างล่ะ การเจริญพันธุ์ของงูจงอางบ้างล่ะ การสืบพันธุ์ของลิงอุรังอุตังบ้างล่ะ เธอคิดจะให้คนอ่านสมสู่กับลิงหรือไง หา!!!”

ก็คนมันรักสัตว์นี่น่า T^T แล้วคิดได้ไงว่าคนจะสมสู่กับลิง บ้าไปแล้ว อีกอย่างฉันก็ไม่สันทัดเรื่องพวกนั้นสักเท่าไหร่ เรื่องสัตว์น่าสนใจกว่าเป็นไหนๆ มีความรู้สอดแทรกตั้งเยอะ เด็กอ่านได้ผู้ใหญ่อ่านดี ไม่มีมลพิษทางสายตา บ.ก.บอกเองว่าให้เขียนเรื่องที่เราถนัดที่สุด ผลงานจะได้ออกมาดีที่สุด เป็นที่ประทับใจที่สุด แล้วไหงว่ามากันอย่างนี้ล่ะคะ T^T

ไม่ทันที่ฉันจะได้เอ่ยปากแก้ตัว เสียงของ บ.ก. หน้าเหี้ยมก็กระแทกเข้าสู่รูหูระลอกที่สอง พร้อมกับไฝเม็ดโตที่กระดิกด้วย ฉันล่ะกลัวว่ามันจะหลุดออกมาทั้งราก -_-

“ฉันจะให้โอกาสเธอแก้ตัวอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย”

“ บ.ก. จะให้ดิฉันกลับไปเขียนเรื่องใหม่ไฉไลกว่าเดิม งั้นเหรอคะ?”

“ใช่”

“โอเค ได้เลยค่ะ ดิฉันจะ...”

“ถ้าเธอทำงานครั้งนี้พลาดอีกละก็ เชิญเธอเก็บข้าวของออกไปอยู่นิตยสารชีวิตรักสัตว์โลกของเธอได้เลย ฉันจะไล่เธอออก!”

ฉันจะไล่เธอออก!

ฉันจะไล่เธอออก ออก ออก~

เฮือก! สายตาที่ บ.ก. จ้องมายังฉันราวกลับจะเผาให้ฉันกลายเป็นธุลีผุยผง ช่างน่ากลัว~ บ่งบอกถึงความจริงจัง

ไม่ได้นะคะ จะไล่กันออกอย่างนี้ไม่ได้ นี่เป็นงานที่ฉันรัก กว่าจะไต่เต้า เต้าไต่ มาเป็นคอลัมน์นิสต์ของนิตยสารชื่อดังก้องโลก ฉันต้องกัดฟันสู้ ใช้ความพยายามอย่างมาก ถึงมากที่สุด จะมาไล่กันออกเพราะเรื่องแค่นี้ไม่ด้ายยย~ หนูไม่ยอม หนูไม่ยอม (>_<  )(  >_<)

“ไม่ได้นะคะ บ.ก. ดิฉันมีแม่ที่ป่วยเป็นโรคชราที่ไม่มีวันรักษาหาย วันๆ แก่ลงไม่มีวันสาวขึ้น พ่อของดิฉันก็เป็นโรคติดอีหนู ชอบแต่เด็กสาวอายุต่ำกว่าสิบแปด ดิฉันต้องใช้เงินไปประกันตัวพ่อในคดีพรากผู้เยาว์ ไหนจะน้องของดิฉันที่ต้องใช้เงินเรียน มันเรียนซ้ำชั้น ม.5 มาสามปีแล้วนะคะ อีกทั้งยังมีลุงที่หูหนวก ป้าที่ตาบอด ยายเป็นคนซักผ้า ตาเป็นคนล้างรถ ญาติผู้ใหญ่หลายๆ ท่านก็ขยันส่งซองผ้าป่ามาให้ที่บ้านอีก ได้โปรดเห็นใจดิฉันเถอะค่ะ *O*”

ฉันพยายามสรรหาเหตุผลข้ออ้างต่างๆ นานา เชื่อได้บ้างไม่ได้บ้าง หวังให้คนตรงหน้าเห็นใจในความลำบากและภาระที่ต้องแบกรับไว้ เห็นมั้ยว่าชีวิตมันน่าเศร้าขนาดไหน ฮือ ฮือ

“ฉันไม่สนใจเหตุผลซั่วๆ ของเธอหรอกนะ -_- เธอมีหน้าที่ต้องทำงานที่ได้รับมอบหมายให้สำเร็จ และผลงานออกมาเป็นที่น่าพึงพอใจเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์คัดค้านอะไรทั้งนั้น เข้าใจ๊”

“เข้าใจค่ะ T^T”

“อ่ะ นี้คืองานในครั้งนี้ ฉันอยากให้เธอเขียนคอลัมน์ประจำเดือนให้ออกมาเป็นที่พึงพอใจมากที่สุด อย่าทำให้ฉันผิดหวังเป็นอันขาด เพราะนี่...”

“เป็นโอกาส...”

“ครั้งสุดท้าย...”

น้ำเสียงที่เยือกเย็น ทำเอาขนแขนสแตนด์อัพ บ.ก. ยื่นแฟ้มงานสีชมพูมาตรงหน้า ฉันรีบคว้ามันมากอดไว้แนบอกราวกับว่าโอกาสครั้งสุดท้ายจะหายไปต่อหน้า แต่ไม่ทันที่จะได้เปิดดูงาน เสียงเข้มก็ดังขึ้น

“อย่าลืม เธอต้องหาข้อมูลของคนคนนี้มาได้ให้มากที่สุด ให้ลึกลงไปถึงเรื่องส่วนตัว การใช้ชีวิต และทุกเรื่องที่เธอไม่รู้ เพราะคนคนนี้เป็นบุคคลที่ผู้หญิงทั่วทั้งประเทศให้ความสนใจมากที่สุดในขณะนี้ ที่สำคัญคนคนนี้ไม่เคยเผยแพร่ข้อมูลใดๆ แก่สาธารณะ ทุกเรื่องของเขาเป็นความลับ”

“ถ้าทุกเรื่องเป็นความลับ แล้วดิฉันจะไปหาข้อมูลจากไหนล่ะคะ”

“นั่นมันเป็นเรื่องของเธอ ไม่ต้องพูดมาก ไปทำงานได้แล้ว เชิญ!”

โอกาสครั้งสุดท้าย โอกาสครั้งสุดท้าย! ทำไมต้องมากดดันกันขนาดนี้ คิดจะไล่สาวน้อยน่ารักอย่างฉันออก เพียงเพราะงานที่ฉันทำมันดีเกินไปงั้นเหรอ แล้วดูสิเรื่องที่ให้ไปหามาเขียนคอลัมน์ก็ออกจะปัญญาอ่อนไร้สาระ ไม่เห็นจะดีตรงไหน แล้วเรื่องชีวิตสัตว์โลกของฉันมันผิดพลาดตรงหนายยย~ ไม่เห็นเข้าใจสักนิด

ในขณะที่ฉันกำลังคิดเพลินๆ ยัยวินดี้ เพื่อนสาวที่เคยเป็นเพื่อนชายมาก่อน รีบเข้ามาดึงแขนฉันไปนั่งที่โต๊ะ แล้วลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งข้างๆ ก่อนจะตั้งคำถาม

“บ.ก. ว่าไงบ้างอ่ะแก ทำไมถึงทำหน้าบอกบุญไม่รับอย่างนี้ หรือว่าโดนไล่ออกซะแล้ว โธ่ๆ เพื่อน”

“บ้า ปากเสีย ยังไม่โดนซะหน่อย”

“แล้วมันยังไง ทำไม บ.ก. ถึงต้องทำหน้าเครียดแต่เช้า ใครก็เข้าหน้าไม่ติด เอาแต่เรียกหาแก ฉันละคิดว่าแกต้องโดนแน่ๆ ก็ดันทะลึ่งเขียนเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ นี่มันนิตยสารพรีเซ้นท์หนุ่มหล่อนะโว๊ย เป็นฉันก็ไล่แกออก!”

อร๊ายยย~ แกเป็นเพื่อนฉันนะ เข้าข้างฉันสิ ไม่ให้กำลังใจแล้วยังจะมาซ้ำเติมกันอีก แกมันยะ...ยัยเพื่อนทรยศ คนผิดเพศ เป็นหูด ตูดบาน ขึ้นคานทอง โดนเล่นของ สมองกระเบื้อง อ๊ายยย อารมณ์เสียสุดๆ ทำไมต้องกดดันกันขนาดนี้ด้วย แงงง~ T^T

“ไอ้วิน นิสัยไม่ดีว่าเค้า T^T”

“วินดี้ยะวินดี้ แกมันเป็นซะอย่างนี้ยอมรับความจริงไม่ได้ ถ้าอยากทำงานที่แกรักต่อ แกก็ต้องรู้จักตอบสนองความสนใจของผู้บริโภค ไม่ใช่อยากเขียนอะไรก็เขียนอย่างที่แกทำ แล้วตกลง บ.ก. ว่าไง”

“เขาให้โอกาสฉันตามเขียนเรื่องของคนคนหนึ่งๆ อ่ะ ที่สำคัญ ไม่มีข้อมูลอะไรเลยอ่ะแก”

“ไหนๆ เอามาดูสิ”

ยัยวินดี้รีบฉกแฟ้มสีชมพูแป๋นแล๋นในอ้อมกอดของฉันไปทันที ก่อนที่จะพลิกดูข้อมูลข้างในแล้วทำตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์ อ้าปากค้างเหมือนหิวข้าวต้องการหนอนสักตัว -_-

“อร๊ายยย~ ยัยหมี่!!! นะ...นี่มัน มะ...มัน มัน”

“อะไรของแก เป็นลูกอ่าง เทิดเถิงหรือไง พูดให้มันดีๆ หน่อย -_-”

ระหว่างที่ยัยวินดี้มัวแต่ตกใจจนพูดไม่เป็นคน ฉันรีบคว้าเอาแฟ้มมาดู มันมีอะไรที่น่าตกใจตรงไหน บ.ก. ให้ฉันไม่หาข้อมูลฝาแฝดอินทร์ – จันทร์มาเขียนคอลัมน์หรือไง ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็น่าตกใจอยู่เพราะฉันคงต้องไปจุดธูปคุยกับผีสินะ T^T

พรึ่บ~

หล่ออ่ะ! OoO

คร๊ายยย! นี่มันใคร อะไรจะหน้าตาดีปานนี้ พ่อแม่ช่างสร้างสรรค์ออกมาได้เลอเลิศ =.,= หุหุ ใบหน้าที่งามราวกับเทพบุตรกรีก ผมสีน้ำตาลประกายแดงที่ตัดได้ทรงรับกับใบหน้าขาวๆ เป็นอย่างดี ดวงตาสีน้ำตาลทองช่างน่าดึงดูดชวนให้หลงไหล จมูกโด่งได้รูปเป็นสันยิ่งกว่าเขื่อนลำตะเข็บ ปากเป็นกระจับน่าจุ๊บสุดๆ แม้ว่าในรูปหน้าตาจะบอกบุญไม่รับก็เถอะ กรี๊ดดด~ แน่ใจนะว่านี่คือคน! เทพบุตรชัดๆ >///<

ฉันพยายามพลิกแฟ้มดูเป็นร้อยรอบเพื่อที่จะหาข้อมูลอื่นๆ แต่ไม่ว่าพลิกกี่ทีๆ จากหน้าไปหลัง จากหลังมาหน้า ดูทั้งบนและล่าง แม้แต่สันแฟ้มยังดู ก็ไม่พบว่ามีข้อมูลหรือรายละเอียดอื่นที่จะบ่งบอกตัวตนของพ่อเทพบุตรคนนี้ นอกจากรูปและชื่อที่อยู่ บนกระดาษ A4 เพียงแผ่นเดียว

บ.ก. คะ ถ้าจะให้กระดาษมาแผ่นเดียวไม่ต้องให้แฟ้มมาด้วยก็ได้ มันเปลืองทรัพยากรโลกนะคะ T^T

ศิลา   ทรัพย์สมบัติมหาศาลรวยโอฬารบานตะไท

บริษัท ทรัพย์สมบัติมหาศาล

แน่ใจนะว่านั่นคือนามสกุล -_-

“ศิลา? ใครอ่ะไอ้วิน ทำไมช่าง...”

“หล่อ ใช่มั้ยล่ะ ฉันรู้นะยะว่าหล่อนคิดอะไรอยู่ น้ำลงน้ำลายก็เช็ดซะมั้งปล่อยให้ไหลย้อยเป็นน้ำตกไปได้ -_-”

“บ้า ไม่ขนาดนั้นซะหน่อย ฉันแค่อยากรู้ว่าเขาเป็นใคร ทำไมบ.ก. ถึงให้ข้อมูลแค่นี้ อีกอย่างคนๆ นี้ฉันก็เพิ่งเคยเห็นหน้าแล้วจะตรัสรู้หาข้อมูลมาเขียนคอลัมน์ได้ยังไง ก็แค่นั้น”

“ย่ะ แค่นั้นก็แค่นั้น ที่มีแต่รูปหน้าหล่อๆ กับชื่อเนี่ย เพราะข้อมูลที่พอรู้กันเป็นสาธารณะมันมีเพียงเท่านี้ ต่อให้หล่อนไปถามพี่กู ก็ไม่พบอะไรเพิ่มเติมไปจากนี้หรอกย่ะ”

“พี่กูไหนอ่ะ ฉันไม่รู้จักหรอก”

“โอ๊ยๆ google ไงย่ะ อย่ามาทำตัวบ้านนอกหน่อยได้มั้ย”

ง่ะ ทำไมต้องดุกันด้วย คนมันไม่รู้นี่นา อะไรพี่กงพี่กู -_-

ถ้าข้อมูลส่วนตัวมันช่างลึกลับซับซ้อนขนาดนี้ แล้วฉันจะไปสรรหาจากที่ไหนมาเขียนคอลัมน์ให้เป็นที่พึ่งพอใจประชาชนวัยหาหนุ่มหล่อมาข้างกายเนี่ย โอ๊ยยย~ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มโว๊ยยย!!!