คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Time Line ที่ 2
โรเรียนที่เรย์เ้าไปเป็นโรเรียนรัเ่าๆ เรย์ลาออาโรเรียนเ่ามาเรียนที่นี่เพราะราามันถู เาไม่อยารบวนลุอมไปมาว่านี้แล้ว
วันนี้เป็นวันแรอารเรียนารสอน อนเ้ามีปมนิเทศน์ับบออโรเรียนนิหน่อยและาบแรเป็นาบโฮมรูมออาารย์ประำั้น
"วันนี้เป็นวันแร อาารย์ปล่อยให้นัเรียนทำวามรู้ัันเลยนะ"
อาารย์ประำั้นอเามีื่อว่าอาารย์พิม เป็นอาารย์สอนิศาสร์
พออาารย์พูบนัเรียนหลายน็แยันไปับลุ่มนัุ่ยัน บ้า็หยิบมือถือึ้นมาเล่น
"...เฮ้อ"
เรย์ถอนหายใเบาๆ เาหลับาลและออำสัุ่ปเปอร์อมพิวเอร์อน
'ถึไหนแล้ว'
'100% ้อมูลำลัส่ไป'
้อมูลมามายไหลเ้าสู่สมออเา มันทำให้รู้สึปวหัวนิหน่อย
'แฮเรือ่ายแล้ว?'
เรย์ถามหลัาทำวามเ้าใับ้อมูลไปไ้สัพั็พบ้อมูลลับ่าๆ
'ทำารแฮสัาไ้42.5%าทั่วโล 82.4%าเอเีย 100%ในประเทศไทย'
ุปเปอร์อมพิวเอร์อเรย์ไ้ใ้าวเทียมทั้หม3ัวในาร่วยแฮ อนา่า2 อรัเียอี1โยที่ทั้2ประเทศไม่รู้เลย
'ไ้เือบรึ่โลแล้วฮะ'
"นี่ ูเหมือนนายะเป็นเ็ใหม่ใ่ไหม?"
ู่ๆนัเรียนนหนึ่ในห้อบมาที่ไหล่อเรย์ ทำเอาเาที่รวสอบ้อมูลอยู่ถึับสะุ้
"อืม ใ่แล้ว นาย...?"
"ันื่อาย พ่อันื่อาิ ส่วนให่เพื่อนะเรียไอ้าิัน แล้วนายล่ะ"
"เรย์น่ะ"
"เรย์? ื่อเหมือนลูรึ่เลย?"
'ะว่าไปมัน็ริ ทำไมลุอมถึั้ื่อให้เาว่าเรย์? นาัวเอยัื่ออม โรไทยเลย'
"ไม่หรอ ไทยแท้นี่แหละ"
"อืมม เออริ้วย นายยัไม่รู้ื่อนในห้อสินะ อย่ายัยแว่นนี้เป็นหัวหน้าห้อื่อ เพลิน"
"่าใรยัยแว่นน้า"
หนัสือเล่มหนึ่ถูปามาทาาย
'หนัสือ วามเร็ว0.9m/s ทิศ12นาฬิา ะมาถึภายใน 3...2...'
เสียอิเล็ทรอนิส์ัึ้นมาในหัวอีรั้ พร้อมับภาพโฮโลแรมแสารเลื่อนที่อหนัสือที่เรย์เห็นไ้นเียว
ฟึบบ
เรย์รับมันอย่า่ายาย
"เอ๊ะ! อโทษ่ะ พอีะปาใส่ไอ้หมอนี่"
เพลินรีบลุึ้นมาอโทษเรย์ เา็ส่ายหน้าเบาๆบอว่าไม่้อใส่ใพร้อมับืนหนัสือไป
"ฮ่าๆ...แอ"
ราวนี้โนเ็มๆหน้า ายทรุลไปุมหน้าอยู่ที่พื้น
"อ้า"
ายลไปนอนับพื้น ิ้นทุรนทุราย เพลิน็ใรีบ้มลไปูเพื่อนอน
"เราอโทษ เราไม่ไ้ั้ใ"
เพลินแะมือทีุ่มหน้าอายออเพื่อูว่าเป็นอะไรมาไหม
"...แบร่~"
พอแะออมา็เอหน้าอมทะเล้นอาย
ไลออไปมีผู้ายลุ่มหนึ่ มอทาที่พวเรย์้วยสายาเหยียหยาม
"เหอะ ิว่าเ่นนัหรอ"
"นั้นิ ปล่อยพวสวะมันไปเถอะ"
"หึๆ พวอยาเ่นเอ๋ย ายไปะเถอะ"
.
.
"อนไปเลยแหะ เี๋ยว้อไปอโทษหน่อย ฮ่าๆ"
ายล่าวออมาอย่าอารม์ี นี่็ใล้ะหมาบแรแล้ว พวเรย์ึเินไปนั่ที่อน
ออ
"เอาละ นัเรียน เรามาเริ่มเรียนีว่า"
อาารย์พิมที่นั่อยู่หน้าห้อลุึ้นพร้อมับหยิบแฟ้มสีน้ำาลอเธอออมา
"วันนี้อาารย์มีแบบทสอบมาให้ทำ"
'เราะไม่พึุ่ปเปอร์อมพิวเอร์!'
เรย์ล่าวในใ อาารย์พิม่อยๆแแบบทสอบให้ทุนในห้อ
"เริ่มทำไ้"
'...ิบหาย'
รหน้าอเาือสมารธรรมาอมัธยม้น ที่้อใ้สูรในารแ้สมาร
'ลืมๆๆ นึๆๆ'
เรย์ลืมสูรธรรมาๆไปเือบหมแล้ว ปิเาใ้แ่สูรยาสำหรับนัวิัยโยเพาะ
'้นหา้อ...ไม่เอาๆ เราบอไม่ใ้็ไม่ใ้'
้อสอบนี้มีทั้หม7้อ เริ่มา่ายไปยา อาารย์พิมทำ้อสอบแบบนี้เพื่อที่ะไ้รู้วามสามารถอนัเรียน
รอ
"อาารย์รับ อระาษเพิ่มรับ"
อาารย์็ไม่ไ้ว่าอะไร แ่เมื่อมอไปที่ระาษำอบ็พบว่าเรย์ทำไปไม่ี่้อเท่านั้น
'เอาไปวารูปเล่นหรอ?'
อาารย์ึอูระาษท เรย์็ยิ่นระาษทอน อาารย์็ถึับเบิาว้า
'นะ นี่มันอะไร!??'
มันเ็มไป้วยสูรำนวมามาย ทั้หมอยู่ในระับมหาลัยทั้นั้น แถมบาอันยัเธอยัไม่เยเห็น้วย!
ผ่านไปรึ่ั่วโม อาารย์พิม็บอให้ทุนวาปาา แล้ว็เ็บ้อสอบทั้หมไปรว
าบ่อๆไป็ไม่มีอะไรมา ส่วนให่เรย์็รู้หมทุอย่าแล้ว ยเว้นพวทำอาหาร
"เอ๊ะ"
เรย์มอเห็นเ็สาวที่เล่นีฬาอยู่รสนามห้า เารู้สึุ้นเยับเธอมา
'รวสอบวามทรำอนันอยู่ม.5'
'ิ้ เริ่มทำารรวสอบ 1%'
.
.
เย็น
"ัน้อลับบ้านแล้ว บาย~~"
"บาย้า~~ เอันวันพรุ่นี้นะ ลาย "
"แล้วเอนั้นน้า"
นัเรียนหิลุ่มหนึ่ ยืนอยู่บริเวหน้าประู นัเรียนายหลายๆน่า้อหันมามอ้วยวามน่ารัอนัเรียนในลุ่ม
ลาย เ็สาวาวโรเรียน อยู่ในั้นม.6 เพื่อนๆอเธอเอ็เ่นัน พวเธอนั้นถูหมายปอโยายเือบทั้โรเรียน
"เฮ้อ วันนี้้อไปโรพยาบาลอีแล้วสินะ"
เธอเินแยออาลุ่มไปึ้นรถแท็ี่เพื่อไปโรพยาบาล
โร ER สายพันธุ์ A โรเี่ยวับหลอเลือ หลอเลืออนที่เป็นโรนินี้ะเปราะบา และในเลือะมีสารพิษบาอย่าที่เป็นอันราย นส่วนให่าเสียีวิหลัาเป็นไ้3เือน
'เรา็เป็นมาหลายปีแล้ว หมอยัรัษาไม่หายเลย'
แ่ลายไม่ไ้เป็นโรนี้ มันมีอีโรือ ER สายพันธุ์ B นำนวนมาเป็นโรนี้ วามอันรายใล้เียับโรมะเร็ มันะ่อยๆลุลามไปส่วน่าๆอร่าาย และายอย่า้าๆและทรมา
เธอ็ไม่ไ้เป็นโรนี้อีเ่นัน...
"ไปโรพยาบาลxxx่ะ"
"ึ้นมาเลย"
พอลายึ้นไปนั่บนเบาะ
"อึ"
ู่ๆเธอ็ปวหัวึ้นมาอย่ารุนแร
"นี่ไอ้หนูเป็นอะไรรึเปล่า?"
นับรถถาม้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เป็นไร่ะ รีบไปโรพยายาลเถอะ"
"ไ้รับ"
ว่าแล้วแท็ี่็เลื่อนัวออไปอย่ารวเร็ว นไม่นานนัเธอ็ถึโรพยาบาล
"ใล้ถึแล้วนะ"
นับรถบอลายที่อยู่้านหลั
"นี่...!!"
พอหันลับไป็พบเ็ผู้หินหนึ่นอนหายใรวยรินอยู่ ใบหน้าีาว เลือไหลออมาามูและปา
"พยาบาล! เ็นนี้ไม่สบาย!"
นับรถอุ้มเ็สาวเ้าโรพยาบาลไป
"ัวร้อนี๋เลย เลือนานี้! พาเ้าห้อุเิน! เอาเียมา!"
พยาบาลนนั้นรีบสั่้วยวามร้อนรน เธอรีบพาเ็สาวพาเ้าห้อุเิน และโทรหาผู้ปรอ
ความคิดเห็น