คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปะทะทีมที่เก่งที่สุดในเอเชีย ต่อ
ปี๊~~
เสียนหวีรึ่หลัเริ่มึ้นไมอน์ิยัรอบอลสมบูร์แบบนยิไ้อีสอประูสอร์เป็น3-6
อีสามประู
ผมหันไปมอหน้ารุ่นพี่ินโ..รุ่นพี่น้ำาลอเบ้าแล้ว(ผมรู้นะรุ่นพี่ิริโนะอยาเ้าไปอหุๆ) ผมหันลับมาูหน้าสนามพวนั้นมั่นใมาเลยริๆ
"เวลาเหลือน้อยแล้วนะรีบๆเอานะันสิฮ่าๆ"
ไมอน์ยัยั่ว
"ินโ"
รุ่นพี่ิริโนะถามวามเห็นาินโ //ริๆรุ่นพี่อยาเ้าไปปลอมมาว่าละมั้
"สึรุิ เทนมะ"
"รับ/รับ"
"พวเรา้อรวมอวารัน"
"ระ..รุ่นพี่/หึ"
รวมอวารเหมือนอนแ่ับไทโยอ่ะนะ!!
รุ่นพี่ินโวามินี้มันีริๆเหรอผมอยาถามออไปมาเพราะารปล่อยอวาร็ลำบามาพอแล้วแ่นี่ให้รวมันอี โอววววมาย๊อ
"ไป!"
รุ่นพี่ินโเรียผมับสึรุิให้วิ่ามไป พอถึลาสนามพวเรา็ปล่อยอวารออมา
"มาิ้นเปาัส/มาเอโทส/อัศวินำลาเอร์ลอ"
แล้วพวเรา็ั้ิให้อวารรวมร่าันนลายเป็น
"มาิ้นุนิฮ่อน"
แล้วเรา็เะลูเ้าโลอไมอน์ิไป พวเราทำท่าไม้ายนี้ยิเ้าโลไมอน์ิไ้สามลูทำให้เราเสมอันพอี
"หึย! พวแ..แ...บละเพียเท่านี้หละ"
เมื่อเสมอันสีหน้าไมอน์ูโหึ้นเยอะเลยและเวลา็เิน่อไปเวลาเริ่มเหลือน้อยลทุทีทุทีแล้ว
"มาิ้นุนิฮ่อน"
"เทพมหาธาุอารุเอุส"
พวเราปะทะันอย่ารุนแรที่ลาสนามทำให้เิแสสว่าวาบและระเบิามมา
ู้ม!~
ปี๊~~
รับเสียหมเวลาพอี
วันฟุ้ระายไปทั่วสนามและพวเราที่ปะทะันนอนอับพื้นเล่นะปวไปหมทั้ัวเลย
"พลัอทั้สอฝ่ายรุนแรมาริๆรับท่านผู้มเฮ้ย!แ่ว่าลูบอลๆเ้าไปในโลรับ"
เสียาผู้พาย์ทำให้ผู้นในไทเทเนียนสเเียมพูุยันให้สนั่นพวผมในสนาม็เหมือนันบอลเ้าโลอฝ่ายไหนไรมหรือไมอน์ิ
"ะ..เ้าไปฝั่อไมอน์ิร๊าบบบบบ ไรม ไรมนะร๊าบบบบบนะารแ่ันอโฮรี่โรร๊าบบบบบบบสอร์รวมือ7-6ร๊าบบบบ"
"เย้ๆ/ไโย/สุยอ/โห่ๆ"
ไรมนะ
ไรมนะ!! ั้แ่ไ้ยินว่าเ้าไมอน์ิผม็หัวใพอเลยล่ะแล้วเสียาผู้ม็ัลั่นทั่วสนามทุๆนในทีมวิ่มาอรุ่นพี่ินโ(แ่ส่วนมาะโนรุ่นพี่ิริโนะผลัออ)และโยนึ้นฟ้าผม็ร่วม้วยเหมือนัน
ระหว่าผมสนุสนานับทุน ผม็นึถึไมอน์ึ้นมาไ้ผมเลยหันไปู
ฮึย~ เธอมอผมอยู่แล้ว็ยิ้มให้้วย
ผมทำไรไม่ถูเลยยิ้มให้เธอไป านั้นเธอ็เอ๋?หรือผมามัวเลยเห็นน้ำาลอที่เบ้าเธอ
"ไมอน์เธอทำานไม่สำเร็"
"..."
"เธอรู้ใ่มั้ย"
"รู้ฮะ..."
มีาลุแ่เินมาา้านหลัไมอน์ำพูอเาพอทำให้พวผมไ้ยินพวผมเลยให้วามสนใับลุนแ่นนั้น
ลุนแ่เินมาหน้าไมอน์แล้วเา็เอาเรื่ออะไรไม่รู้ส่อแสไปที่ไมอน์ แส่อยๆับลแล้วร่าอไมอน์็่อยๆลายเป็นธุลีลอยหายไปในอาาศ
"ทำไม้อทำันแบบนี้้วย!"
โ้เอนโพูึ้น
"็เพราะ.."
"เพราะผมสัาไว้แล้วฮะ ว่าถ้าไม่สำเร็ะอย้ายไปอยู่มิิอื่นไม่้อเป็นห่วนะฮะ..."
ไมอน์พูแทรลุนแ่ึ้นพวผมแทบน้ำาึมเลยทีเียวทำไมื่อสัย์นานี้
ผธุลี่อยๆลอยไปอย่ารวเร็วนร่าไมอน์ะหายไปแล้ว
พวเราะไม่ไ้เห็นเธออีแล้ว
แ่เธอไม่ไ้ายะหน่อย เธอแ่ไปอยู่่ามิิ
"โ้ฮะ"
"ว่าไ"
"พวนายไรม"
"..."
"อบุนะแล้วพวเรามาเล่นฟุบอลันใหม่นะ!!.."
เธอยิ้มเหมือนรั้แรที่เอ ู็รู้แล้วว่าฝืนยิ้มแน่นอนเธอไม่อยาให้พวเราเสียใ เพราะผูพันธ์ันมานานารแ่ันทุรั้็ร่วมันแ่มาลอไม่นึเลยนะเนี่ย
และแล้วผธุลีอันสุท้าย็ลอยหายไป...
"ไมอน์!!!พวันะรอนะ!!!"
ผมะโนไปสุเสียเผื่อว่าเธอะไ้ยินหรือไม่ไ้ยิน็ามผมอยาให้เธอรู้ว่าพวเรายัิเสมอว่าเธอเป็นเพื่อนอเรา
ผมหันมายิ้มให้ทุๆนในไรมแล้วารียะ็ะโนบ้า
"แล้วเอานนนนนน"!!
"มาเล่นันใหม่นะ!!"
"ไมอน์มาแ่ัน!!"
ทุนะโนามสายลมนั้นไปเพื่อส่เสียนี้ไปให้ถึไมอน์เพื่อนอพวเรา(ยเว้นสึรุิที่ยืนยิ้มอย่าเียว)
-----------------------------------------------------
ไมอน์ะไปอยู่มิิไหนหว่า? ทำไมมีพวเอนโล่ะ? โอ้วววววววฟินๆๆ
ปล.อมเม้นัน้วยเน้อ
ความคิดเห็น