My last Happiness...[ Yuri ]

ข้อมูลเบื้องต้น

***นรมนคือผู้หญิงนะคะ ที่กานดาเรียกนรมนว่า นาย เพราะอยากให้มันดูพิเศษ ๆ หน่อยอ่ะค่ะ

เนื้อเรื่อง

               

 

…ความรัก...

...ก็เปรียบดั่งความสุขที่ถูกลมพัดมาและไม่รู้จะถูกพัดจากไปเมื่อไหร่...

...แต่ถึงแม้ว่าเธอจะจมอยู่กับความทุกข์แสนสาหัส...

...เธอก็จะไม่มีวันลืม...

 

...ความสุขสุดท้าย...ของเธอ...

 

 

เสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่คับห้องเรียนห้องเล็กห้องหนึ่งที่อยู่ริมสุดทางเดินระเบียง นักเรียนในนั้นต่างก็พากันจับกลุ่มกันคุยเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระต่าง ๆ บ้างก็นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่เงียบ ๆ คนเดียว บ้างก็เดินไปเล่นอยู่หลังห้องกับเพื่อนคนอื่น บ้างก็นอนหลับฟุบกับโต๊ะราวกับเสียงน่าหนวกหูในห้องไม่ได้ทำลายระบบประสาทของเขาเลยแม้แต่น้อย โดยเฉพาะเสียง...

 

“เฮ้ยยย! หยุดนะเฟร่ย!”

เสียงทุ้มตวาดลั่นคับห้องเรียนพลางวิ่งไล่คนอีกคนอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าคมมีเม็ดเหงื่อเกาะอยู่นิดหน่อย ดวงตาสีดำสนิทภายใต้กรอบแว่นฉายแววขุ่นมัวเล็กน้อย ก่อนที่สุดท้ายร่างสูงจะยืนหอบจนตัวโยนอยู่หน้าห้องเรียนแทน โดยที่คนถูกไล่เมื่อกี้วิ่งเข้ามาทางประตูหลังห้องแล้วยืนกอดอกมองหน้าเธอราวกับกับคนที่ถือไพ่เหนือกว่า

 

“อะไรกันคะ แค่นี้เหนื่อยแล้วหรอ”

เสียงหวานเอ่ยเยาะเย้ยอีกฝ่ายพลางยักคิ้วข้างหนึ่งอย่างยียวน ทำเอาอารมณ์ของร่างสูงพุ่งสูงขึ้นอีกครา

 

“หืม!! ก็นายโกงเรานี่! นายชั่งเลวร้ายมาก! นัท!”

กานดายืดตัวขึ้นตรงพลางจ้องมองร่างเล็กเขม็งอย่างคาดโทษ ตัวเล็กนิดเดียว ทำไมวิ่งเร็วนักนะ!?!

 

“แพ้แล้วพาลหรอ ยอมรับความจริงซะเถอะกาน เธอ แก่ แล้ว”

นรมนพูดขึ้นอีกครั้งก่อนจะทำท่าแลบลิ้นปลิ้นตาใส่กานดาที่ตอนนี้ควันแทบจะออกหู ร่างสูงยืนกำหมัดแน่นอยู่หน้าห้องพลางกัดริมฝีปากตัวเองอย่างนึกแค้น...ให้ตายสิ นี่เธอจะแพ้ทางยัยนี่ทุกอย่างเลยรึไงนะ!!!

ใช่...แพ้ทุกทาง ไม่รู้นรมนใช้เวทมนต์อะไรกันแน่ ถึงชนะเธอไปหมดซะทุกอย่าง ไม่ว่าจะเรื่องทะเลาะหรือถกเถียงกัน ทั้ง ๆ ที่เรื่องนี้เธอมั่นใจเต็มร้อยแท้ ๆ แล้วก็เรื่องการเรียน...อันนี้คงแน่นอนอยู่แล้วเพราะตัวเธอเองคะแนนแทบจะลากดิน...แล้วก็อีกเรื่องหนึ่ง...

 

 

“แก่ไม่แก่เดี๋ยวจะพิสูจน์ให้ดู! จับได้เมื่อไหร่ ไฝนายโดนจิ้มแน่!”

ว่าจบร่างสูงก็ออกวิ่งอย่างทุลักทุเลอีกครั้ง โดยที่นรมนที่วิ่งหนีนั้นหัวเราะร่าอย่างถูกใจที่ยั่วอีกฝ่ายขึ้น

…

...นรมน...ก็ชนะหัวใจเธอด้วย...

 

 

 

“เหมือนเธอจะเป็นฝ่ายไล่เราอยู่คนเดียวแหละ กาน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในห้องที่ตอนนี้เหลือคนอยู่อีกเพียงไม่ถึง 5 คน กานดาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยหวานก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ร่างสูงทำแก้มป่องออกมาสองข้างด้วยความไม่พอใจ นรมนที่เห็นอย่างนั้นจึงเอื้อมนิ้วไปยิ้มแก้มนิ่ม ๆ ของอีกฝ่ายเล่น “อะไรกัน ๆ แค่นี้งอนแล้วหรอคะ”

 

“ใครบอก ไม่เห็นมีอะไรให้เราต้องงอนนายเลยสักนิด”

กานดาตอบกลับไปพลางเบนหน้าหนีไปทางอื่น ก่อนจะทำหน้างองุ้มขัดกับคำพูด ท่าทางเหมือนเด็ก ๆ เมื่อกี้นั้นทำเอาร่างเล็กที่ยืนค้ำหัวอยู่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

 

“อ่ะค่ะ ๆ ไม่งอนก็ไม่งอน งั้นเรากลับก่อนนะ”

นรมนพูดจบก็เดินไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนโต๊ะของตนมาถือเอาไว้ก่อนจะหันไปมองคนที่ยังไม่เลิกงอนง่าย ๆ ร่างเล็กถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างปลง ๆ แล้วเดินออกไปจากห้องเรียนราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

กานดาได้แต่เพียงมองตามแผ่นหลังเล็กไปด้วยสายตาว่างเปล่า ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความอึดอัดภายในใจที่มีมากมายเวลาอยู่กับนรมน

 

เธอต้องเก็บท่าทีทุกอย่างเวลาอยู่กับนรมน ไม่ว่าเธอจะเป็นห่วงเขาแค่ไหน...เธอกลับต้องกักเก็บเอาไว้แล้วทำได้เพียงยืนมองนิ่ง ๆ ไม่พูดปลอบใจใด ๆ...เวลาที่เธอต้องการอยากจะรั้งนรมนให้อยู่กับเธอต่ออีกหน่อย...เธอก็ทำได้เพียงมองตามแผ่นหลังเล็กเดินจากไปเงียบ ๆ เท่านั้น...เวลาที่พูดคุย เล่นกัน ทุกการกระทำที่ทำร่วมกัน...เธอต้องปกปิดคำว่า ‘รัก’ ที่มีจนล้นหัวใจเอาไว้ไม่ให้มันหลั่งไหลออกมาแม้สักหยด...

และเธอก็ชักจะเหนื่อยกับการที่จะต้องคอยปกปิดความรู้สึกตัวเองอย่างนี้...มันจะเป็นอะไรไหมถ้าเธอจะบอกออกไปสักที...มันถึงเวลานั้นหรือยังนะ...แล้วถ้านรมนรู้สึกกับเธอแค่เพื่อนล่ะ...เธอจะทำหน้ายังไงนะ...ตอนนั้นเธอจะรู้สึก...เจ็บมากไหมนะ...

 

...เธอต้องเหนื่อย...กับการเก็บรักษาคำ ๆ นี้ไว้อีกนานสักเท่าไหร่นะ...

 

 

 

“เฮ้ย ๆ! แกจะเครียดอะไรนักหนาวะไอ้กาน กะอีแค่ข้อไม่กี่ข้อ...”

เสียงเล็กพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปตบบ่าร่างสูงที่ตอนนี้ดูเหมือนไหล่จะเล็กลงไปถนัด ใบหน้าคมฉายแววกังวลจนเห็นได้ชัดจนเพื่อนสนิทอย่างเธออดไม่ได้ที่จะสงสาร

 

“5 ข้อ บ้านแกเรียกไม่กี่ข้อหรอ ไอ้วิ”

กานดาหันหน้ามาหาเพื่อนสนิทของตน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเพื่อระบายความกังวลภายใน...ข้อสอบวันนี้ก็เป็นอีกวันที่เธอทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากจะลอกเพื่อนข้าง ๆ...ทุกอย่างดูเหมือนจะราบรื่นถ้าไม่ใช่อาจารย์คุมสอบดันมาเห็นเข้าแล้วเดินมากั้นทางสื่อสารของพวกเธอเอาไว้ และเพราะอย่างนั้น เธอถึงต้องทำการเดาอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนในชีวิตกับข้อสอบข้อเขียนอย่างนี้!!!

 

“โหยแก คิดอะไรมากวะ คะแนนมันก็เป็นแค่ตัวเลข...”

รวิสราพูดขึ้นอีกครั้งหากแต่อีกฝ่ายกลับขัดขึ้นก่อน

 

“ตัวเลขที่กำลังจะฆ่าเราตอนนี้”

 

“น่าแก คิดไรมากวะ ไปเที่ยวกันเหอะ เครียดมาก ๆ แล้วหน้าแก่นะเว่ย”

ร่างเล็กใช้ศอกของตนดันแขนอีกฝ่าย 2-3 ที ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ร่างสูงยืนจมกับความเครียดอยู่คนเดียว

 

5 ข้อ...10 คะแนนของเธอกำลังจะหายไป จะไม่ให้เธอกังวลได้ยังไงล่ะ...แล้วนรมนจะเป็นยังไงบ้างนะ...ทำข้อสอบได้รึเปล่า หรือว่าจะทำไม่ได้เหมือนเธอ...

คิดได้ดังนั้นกานดาจึงหันหน้าไปมองร่างเล็กแสนคุ้นที่กำลังหัวเราะร่าอย่างสนุกกับเพื่อน ๆ อีกหลายคน รอยยิ้มสดใสที่เธอแทบไม่เคยได้รับนอกจากรอยยิ้มยียวนที่อีกฝ่ายมักจะดึงออกมาใช้ยั่วโมโหเธอ

...นั่นสินะ...เธอจะไปเป็นห่วงนรมนทำไม...ในเมื่อไม่ว่าข้อสอบจะยากแค่ไหน...นรมนก็ได้คะแนนท็อบมาเสมอ...นรมนต่างกับเธอมาก...ราวกับนางฟ้ากับคนเดินดินธรรมดา...แค่คนเดินดินธรรมดาที่ทำได้แค่มองปีกนางฟ้าที่มีให้เห็นลาง ๆ เท่านั้น...

 

ร่างเล็กที่เหมือนจะรู้สึกตัวว่าถูกมองอยู่ก็หันมาสบตากับร่างสูง ทำเอากานดาสะดุ้งเฮือกแล้วรีบกลบเกลื่อนด้วยการหันหน้าหนีไปทางอื่นแทน

...ให้ตายสิ...ดันเผลอไปสบตาเข้าจนได้...

 

“ว่าไงคะคุณกาน อยากจะไปเที่ยวด้วยกันไหมคะ นี่อุตส่าห์ชวนดี ๆ นะเนี่ย”

เสียงหวานแสนคุ้นดังขึ้นจากข้างหลังทำให้ร่างสูงต้องหันหน้าไปคุยด้วยอย่างช้า ๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มแห้ง ๆ ออกมาเป็นการตอบรับอีกฝ่าย

 

“ไปค่ะไป”

 

ตอนนั้นเอง ตาขวาของเธอก็กระตุกรัวแทบจะเป็นปืนกล หากแต่เธอก็เลือกที่จะไม่ใส่ใจกับมันสักเท่าไหร่

...จะมีอะไรซวยไปมากกว่า 10 คะแนนที่ลาจากไปนี้อีกล่ะ...

 

 

 

“เอ้าเร็วเว่ย! ชิ้นสุดท้ายเท่านั้น! เพียงชิ้นสุดท้ายคุณก็จะกลายเป็นผู้ชนะแล้ว! เฮ้ย ๆ! นัทกินไปอีกชิ้นแล้วหรอ! ไอ้กาน! แกรีบเบิ้ลสองชิ้นเข้าไปด่วน! แกอย่าแพ้เชียวนะเว่ย ฉันยังไม่อยากจ่ายเงิน!”

เสียงเล็กดังขึ้นตามมาด้วยเสียงรับจากเพื่อน ๆ ทั้งหลายที่ถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่ง ต่างคนต่างก็เชียร์คนของฝั่งตัวเอง โดยที่ตอนแรกก็แข่งกันกินทุกคน หลัง ๆ มาเริ่มมีคนขอยอมแพ้ จนมาเหลือคู่นี้ที่ดูจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายได้มากที่สุด หากแต่ตอนนี้...

 

“อะ...ไอ้วิ...กลับไปบอกพ่อแม่เราด้วย...เราคงไม่รอด...”

เสียงทุ้มโอดครวญออกมาก่อนจะทำหน้าพะอืดพะอมยามมองไปยังเนื้อสุก ๆ ตรงหน้าที่มันคงจะดูน่ากินมากกว่านี้ถ้าหากตอนนี้เธอไม่อิ่มแทบจะอ้วก!!

 

นรมนหนอนรมน ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวที่ทุกคนต่างคิดว่าเป็นคนกินน้อย กลับโชว์ฟอร์มออกมาได้อย่างสวยงามกับการกินแสนจะรวดเร็วของเจ้าหล่อน ทำเอาใครหลายคนตาค้างแล้วหันไปหนุนหลังฝ่ายนรมนกันหมด เหลือเพียงเธอที่เป็นคู่แข่งกับเพื่อนอีกไม่กี่คนที่ยังคอยเชียร์เธออย่างมีความหวังว่าจะไม่ต้องจ่ายตังค์ค่าอาหาร แต่รู้สึกความหวังนั้นจะริบหรี่เต็มทีเมื่อนรมนดันยังไม่ยอมอิ่มง่าย ๆ

 

“เฮ้ยๆ! อย่าเพิ่งตายนะเว่ยเพื่อน! กินสองชิ้นก่อนแล้วค่อยตายได้ไหมเพื่อน!”

รวิสราพูดกลับมาอีกครั้งพลางคะยั้นคะยอเนื้อสุก ๆ นั่นให้เข้าไปในปากของกานดา หากแต่ร่างสูงกับยื้อเอาไว้พลางมองเนื้อชิ้นนั้นด้วยสายตาขยะแขยง...ถ้าเธอยังจะฝืนกินมันเข้าไปอีก...เรื่องราวคงไปจบที่ห้องน้ำเป็นแน่...

 

“...ศึกนี้ใหญ่...หลวงนัก...อ่อก...”

เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างยากลำบากก่อนที่ร่างสูงจะฟุบลงกับพร้อมกับปล่อยเนื้อชิ้นเบ่อเร่อชิ้นเดิมลงไปในจานสีดำดังเดิม เรียกเสียงเฮจากฝั่งของนรมนได้เป็นอย่างมาก...และในทางกลับกัน มันก็แทบจะทำเอารวิสราร้องไห้ออกมาเป็นสายเลือด...เมื่อเงินทั้งหมด 4300 กว่าบาทสำหรับค่าอาหารมื้อนี้ของคนเกือบ 16 คนต้องตกไปอยู่ในความรับผิดชอบของรวิสราทั้งหมด!!!

 

“อ๊ากกกกกกกก! ไอ้กาน! แกช่วยตื่นขึ้นมาจ่ายแทนฉันก่อนได้ไหมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!”

 

 

 

หลังจากไปถล่มทลายร้านอาหารและกระเป๋าตังค์ของรวิสราเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็เคลื่อนย้ายไปสิงสถิตอยู่ที่คาราโอเกะต่อโดยแบ่งออกเป็นสองกลุ่ม ไปกลุ่มละแปดคนซึ่งดูเหมือนว่ากลุ่มหนึ่งจะมีแค่ 7 เมื่อ...อีกคนหนึ่งในกลุ่มแทบจะทำตัวเหมือนสิ่งไม่มีชีวิต...

 

ร่างสูงยิ้มแห้ง ๆ ให้คนอื่นที่หันมามองร่างเล็กที่เดินตัวลอยเท้าแทบจะไม่แตะพื้นอยู่แล้ว ดวงหน้าหวานขาวซีดเสียจนน่ากลัวจนเธออดหวั่นใจไม่ได้ว่าเพื่อนตัวดีคนนี้จะสลบคาทางเดินไปเสียก่อน ไอ้สงสารก็สงสารอยู่เหมือนกัน ค่าอาหารทั้งหมดก็ไม่ใช่เล่น ๆ แต่เจออย่างนี้ก็สมควรแล้ว ชอบเล่นอะไรพิสดารนัก...

 

“นี่ ไม่ปลอบใจเขาหน่อยหรอ”

เสียงหวานแสนคุ้นดังแว่วเข้ามาราวกับเสียงกระซิบทำเอากานดาสะดุ้งสุดตัวก่อนจะรีบหันไปมองต้นเสียงอย่างรวดเร็ว...

 

โป๊ก!

 

“โอ๊ยยยยยยยยย!” ร่างเล็กเจ้าของเสียงเซไปด้านหลังเล็กน้อย มือบางยกขึ้นถูหน้าผากตัวเองที่โขกกับหน้าผากของร่างสูงเมื่อกี้อย่างแรง ใบหน้าสวยเหยเกด้วยความเจ็บปวดไม่ต่างจากกานดาสักเท่าไหร่ “ใครใช้ให้หันมาเนี่ย!”

 

เมื่อได้ยินดังนั้นร่างสูงจึงถลึงตาใส่อย่างหมั่นไส้ “โหยยยยยย แล้วใครให้นายมายืนกระซิบข้างหูเราล่ะ รู้ไหมสยองเพียงใด” ไม่ว่าเปล่า กานดายังกลอกตาไปมาแล้วทำท่าหวาดกลัวร่างเล็กตรงหน้าทำเอานรมนต้องทำแก้มป่องอย่างไม่พอใจ ก่อนจะเดินกระแทกไปหาเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างหน้า

 

“ยายบ้า...”

กานดาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ เมื่อเห็นว่านรมนเด็กจากไปไกลแล้ว พลางยกมือขึ้นลูบริมฝีปากของตัวเองอย่างเคลิบเคลิ้ม...ถ้าเมื่อกี้เธอไม่ได้ฝันไป...รสหวานเพียงชั่วขณะเดียวเท่านั้น...ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบที่แสนอ่อนนุ่มนั่น...เธอได้สัมผัสมันแล้ว...

คิดได้ดังนั้นหัวใจที่อยู่ภายในก็เริ่มเปลี่ยนจังหวะเป็นเร็วขึ้น รู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้าชอบกล...นี่นรมนจะรู้รึเปล่านะว่าเมื่อกี้เธอกับเขา...

 

“กาน...แกจะยืนตรงนี้อีกนานไหม...”

เสียงเล็กที่แหบพร่าดังออกมาราวเสียงกระซิบทำเอาร่างสูงสะดุ้งตื่นออกมาจากภวังค์อีกครั้ง พลางยิ้มแห้ง ๆ ไปให้กับรวิสราที่ตอนนี้ยืนคอตกอยู่ข้าง ๆ พลางส่งสายตามาเป็นนัยน์ว่า ‘อย่าทำให้ฉันรู้สึกแย่ไปกว่านี้เหอะ’

 

“ค่ะ ๆ ไปแล้วค่ะ”

เสียงทุ้มกล่าวพลางออกเดินเร็ว ๆ ตามเพื่อนของตนไป

 

 

 

“เฮ้ย ๆ! แกร้องบ้างสิวะไอ้กาน ถ้าแกไม่ร้องแล้วแกจะมาที่นี่ทำไมวะ”

เสียงเล็กที่เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วยังแหบพร่าอยู่บัดนี้กลับกลายเป็นร่าเริงสดใสมากกว่าแต่ก่อน ใบหน้าหวานที่ควรจะดูซีดน่ากลัวกลับมีรอยยิ้มแต่งแต้มเสียจนน่าหมั่นไส้...ก็นะ...แม่เจ้าประคุณเล่นร้องว้ากติดต่อกัน 3 เพลง คงจะเอาความเครียดไหลออกไปกับเนื้อเพลงด้วยล่ะมั้งนั่น

 

“อ่า...แต่ฉัน”

 

“หรือเธอร้องไม่เป็นกันแน่ กาน เธอกลัวว่าเสียงอันแสนจะอุบาทว์ของเธอจะสั่นคลอนโลกให้แตกออกเป็นสองซีกหรอ”

ร่างสูงหันหน้าไปมองต้นเสียงทันทีที่จบประโยคพลางกัดริมฝีปากแน่นเมื่อดวงหน้าสวยหวานนั้นมีรอยยิ้มเยาะเย้ยประดับอยู่...ให้ตายสิ ปากนายจะหุบได้สักกี่นาทีเชียว!?!

 

“เราไม่เหมือนนายหรอกนะ ที่เอาแต่ฝึกร้องเพลงอยู่ทุกค่ำทุกคืน แถมยังชวนคนอื่น ๆ ในเผ่าพันธุ์เดียวกันเห่า...เอ้ย! ร้องประสานเสียงกันอีก เล่นเอาคนเขาไม่ได้หลับไม่ได้นอน”

กานดาเหน็บแหนมกลับไปอย่างไม่ลดละ แล้วก็ได้ผลเมื่อสาวเจ้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ

 

“นี่กาน! เธอหาว่าเราเป็นหมาหรอ!!!”

 

“รู้สึกว่านายร้อนตัวไปเองนะ”

ร่างสูงตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ท่าทีกวนโทสะเช่นนั้นยิ่งกระตุ้นอารมณ์คนตัวเล็กให้พุ่งสูงเข้าไปใหญ่

 

“ชิ! เราไม่พูดกับเธอแล่ว!”

ว่าจบร่างเล็กก็เชิดหน้าทำแก้มป่องแล้วเดินกระแทกเท้าปึงปังจากไปปล่อยให้ร่างสูงนั่งอมยิ้มอยู่ที่โซฟาอยู่คนเดียว

 โชคดีที่ในห้องนั้นมีเพียงแสงไฟสลัว ๆ จากโคมไฟเท่านั้น ทำให้ทุกคนในห้องนั้นไม่เห็นแววตาที่เธอมองไปยังนรมน...ยิ่งได้พูดคุยกันมากเท่าไหร่ หัวใจเธอยิ่งปฏิเสธเขาไม่ลงมากขึ้นเรื่อย ๆ แล้วเธอ...จะทำยังไงต่อไปดีนะ...

...เธอชักจะเก็บความลับไว้ไม่อยู่แล้วสิ...

 

 

 

เมื่อร้องคาราโอเกะจบโดยใช้เวลากับการแหกปากกันไปเกือบ 3 ชั่วโมง ตอนนั้นก็ค่ำพอดี ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน เหลือเพียงนรมนกับกานดาเพียงสองคนเท่านั้น ทั้งสองมองหน้ากันสักพักก่อนที่ร่างเล็กจะเป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้น

 

“ไปส่งหน่อย”

เสียงหวานพูดแผ่ว ๆ พลางก้มหน้าก้มตาเดินนำหน้าไปทำให้คนที่อยู่ด้านหลังอย่างเธอต้องรีบเดินตามอย่างไม่มีทางเลือก ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ ๆ เท่าไหร่ หัวใจเจ้ากรรมมันก็พาลจะเต้นออกมานอกอกอยู่รอมร่อ รู้สึกร้อนวูบวาบที่ใบหน้า ถ้าเกิดนรมนหันหน้ามาล่ะก็ คงจะได้เห็นหน้าแดง ๆ ราวกับลูกตำลึงสุกของเธอแน่นอน

 

เมื่อทั้งสองเดินออกมาจากห้างสรรพสินค้าแล้ว นรมนก็หยุดยืนอยู่ตรงทางม้าลายก่อนจะหันหน้ามาอย่างรวดเร็ว ทำเอาคนที่เดินตามมาข้างหลังแทบจะเบรกเท้าตัวเองไม่ทัน

 

“ส่งแค่นี้แหละ เดี๋ยวฉันข้ามไปขึ้นแท็กซี่ฝั่งนู้น”

 

คิ้วเรียวเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น “ให้เราไปส่งถึงบ้านเลยไหม ไปแท็กซี่คนเดียวมันอันตรายนะ”

 

“แหมแหม เป็นห่วงเราด้วยหรอคะ” ไม่ว่าเปล่า นิ้วเรียวก็ยกขึ้นจิ้มแก้มนุ่ม ๆ ของร่างสูงทำให้กานดาต้องหลบเป็นพัลวันพลางใช้มือปัดป้องมือบางที่พยายามจะยื่นนิ้วเข้ามาแกล้งเธอ “ไม่เป็นไรหรอกน่า เรากลับอย่างนี้บ่อย ไม่ต้องห่วงหรอก” นรมนพูดอีกครั้งก่อนจะกลับไปยืนสงบเรียบร้อยท่าเดิมทำเอากานดาอดหมั่นไส้ในใจไม่ได้

 

“แน่ใจนะ”

เสียงทุ้มถามย้ำอย่างไม่ค่อยมั่นใจ หากแต่เมื่อร่างเล็กเผยยิ้มกว้างออกมาจึงยอมพยักหน้าเข้าใจอย่างว่าง่าย

 

“ถ้างั้นก็ บายนะ”

ว่าจบนรมนก็โบกมือลาแล้วก้าวเท้าวิ่งไปข้างหน้าโดยไม่ดูถนน

 

ตอนนั้นเองที่ร่างสูงแทบลืมหายใจ ราวกับโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ...

รถตู้สีเงินคันใหญ่พุ่งออกมาจากมุมถนนด้วยความเร็วสูง และมันก็ตรงมายังร่างเล็กที่ดูเหมือนแทบจะเป็นเป้านิ่งเมื่อเหลือบไปเห็นรถคันนั้น ทุกคนในบริเวณนั้นหยุดชะงัก ต่างคนต่างมองมาที่ร่างเล็กเป็นจุดเดียวโดยคิดไว้ในใจว่า...เด็กสาวคนนี้ไม่รอดแน่...

ชั่ววินาทีที่ทุกคนต่างก็หยุดชะงัก...มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่โดนหยุดเวลาไปด้วย

มือใหญ่เอื้อมไปคว้าแขนเล็กสุดมือก่อนจะกระชากร่างที่ยืนเป็นเป้านิ่งเข้ามาอย่างแรง ไม่สนว่าหลังจากนั้นนรมนจะไปกระแทกกับอะไรบ้าง...เพราะไม่ว่าจะกระแทกอะไร เขาคงไม่ถึงตายเท่ากับกระแทกกับรถตู้คันนั้น...และก็ไม่สนใจว่า...ตัวเองจะเข้าไปอยู่ในวิถีของรถตู้คันนั้นแทนนรมนเลยก็ตาม!!!

 

เอี๊ยด! ปัง!

 

ร่างสูงลอยคว้างอยู่ในอากาศ เลือดสีสดไหลสาดกระเด็นไปทั่วถนน ก่อนที่เสียงทึบ ๆ จะดังขึ้นอีกครั้งเมื่อร่างที่เกือบจะไร้สตินั้นกระแทกลงพื้นอย่างแรงพร้อม ๆ กับหัวใจของคนที่ถูกช่วยชีวิตที่ถูกกระชากลงมาจากอกข้างซ้ายอย่างรวดเร็ว

 

นรมนรีบปรี่เข้าไปประคองหัวของกานดาขึ้นมา น้ำใส ๆ พรั่งพรูออกมาจากดวงตาที่เคยสดใสมากมายจนคนที่มองดูอยู่แถวนั้นอดที่จะสลดไปด้วยไม่ได้ ร่างเล็กร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ยิ่งยกมือที่เปื้อนเลือดสีแดงสดขึ้นมา มันก็ยิ่งสะเทือนใจจนอยากให้เรื่องราวเลวร้ายนี่กลายเป็นความฝัน...ความฝัน...ความฝันที่ไม่ว่ายังไงก็คงตื่นออกไปไม่ได้...

 

“กาน! เธออย่าตายนะกาน! เธอจะช่วยฉันทำไม...อย่าตายเด็ดขาดนะกาน!”

เสียงเล็กร้องตะโกนดังลั่นไปทั่วปริเวณนั้น เสียงร้องวิงวอนต่าง ๆ นานาดังขึ้นมาประสานกับเสียงไซเรนจากรถพยาบาลที่ขับมาถึงที่ตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

 

“กาน! เธอลืมตาขึ้นมาสิกาน! เธอต้องตื่นขึ้นมาเถียงกับฉันต่ออีกนะกาน! เธอ...กาน!!!!”

นรมนแผดเสียงร้องอย่างเจ็บปวดพลางกอดร่างไร้สติในอ้อมแขนอย่างแน่น น้ำตาไหลลงมาเป็นสายหากแต่ดูเหมือนยิ่งปาดออกไปมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งจะพรั่งพรูออกมามากขึ้น

 

ร่างสูงนอนแน่นิ่งในอ้อมกอดที่แฉะไปด้วยเลือด หากแต่มันก็ไม่ได้เอาความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ไปไหน กานดายิ้มรับให้กับโชคชะตาของตนช้า ๆ ...ไม่เคยคิดว่าชีวิตเธอจะสั้นถึงขนาดนี้...

นี่สินะคือโชคร้ายที่ท่านได้เตือนตอนนั้น...แต่มันก็ดีแล้วล่ะ...ดีแล้ว...เพราะถ้าไม่ใช่เธอที่เป็นคนมาส่งนรมน...คนที่กำลังจะนอนจมกองเลือดอย่างนี้คงไม่ใช่เธอ...แต่อาจจะเป็นนรมนที่ถูกช่วยไม่ทัน...และเธอไม่ต้องการอย่างนั้นเลยสักนิด

 

“กาน! เธอต้องไม่ตายนะกาน! ฮึก...เธอต้อง...เธอต้องตื่นขึ้นมาฟังฉันพูดก่อนนะกาน...ตื่นขึ้นมา...ฮึก...ฮือ...ฟังก่อนว่า....ฮึก...ว่า...ฮือ...ฉันรักเธอมากนะกาน...อย่าจากไปไหนนะกาน!!!”

เสียงเล็กสั่นพร่าอย่างที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน มันทำเอาคนฟังที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นอดไม่ได้ที่จะลืมตาขึ้นมาดูหน้าคนที่ตัวเองรัก...เป็นครั้งสุดท้าย...

 

พระเจ้า...เธอขอเชื่อในพระเจ้าอีกหน่อยได้ไหมนะ...ช่วยดลให้เธอมีแรงอีกสักหน่อย...แค่เอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้คนที่เธอรักแค่นั้น...ขอแค่ได้สัมผัสคนที่เธอเฝ้าฝันมาตลอดสักครั้ง...ขอแค่นั้น...

 

มือใหญ่ที่สั่นระริกค่อย ๆ เอื้อมขึ้นช้า ๆ สัมผัสน้ำตาที่ไหลรินลงมาก่อนที่มันจะพล่อยตกลงมาพร้อมกับหัวของเจ้าของมือที่ตกลงไปอยู่กับพื้น...บ่งบอกว่าเขา...

 

“กาน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

นรมนแผดเสียงออกมาราวกับคนจะชาดใจตายพลางกอดร่างไร้วิญญาณแน่นราวกับมันจะช่วยดึงเขากลับมาอีกครั้ง...แต่คงเป็นไปไม่ได้

 

...’เราก็รักนาย’...

 

...แม้เราอาจจะไม่ได้รักกันอย่างที่เธอเคยวาดฝันเอาไว้...

...แม้ว่าเธอจะไม่ได้พูดความรู้สึกภายในใจออกไป...

...แม้ว่าทุกอย่างจะออกมาเลวร้ายจนอยากให้มันเป็นเรื่องโกหกมากเพียงใด...

...แม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ได้มีชีวิตอยู่ต่อในโลกนี้...

 

...แต่เธอก็มีความสุข...

...ความสุขที่ได้เกิดมารักใครสักคนหนึ่ง...

.....

....

...

..

.

...และความสุขสุดท้ายของเธอ...คือการได้รักคนคนนี้จนถึงวินาทีสุดท้าย...และจะจากนี้ตลอดไป...