_.-+*ฝันของเด็กชายชาวนา*+-._

ลำดับตอนที่ #1 : ฝันของเด็กชายชาวนา ตอนที่ 1

ฝันของเด็กชายชาวนา ตอนที่ 1

           ในบรรดาเพื่อนนักเรียนชั้นประถมต้นของผมที่โรงเรียนต่างจังหวัดแห่งหนึ่ง ผมยังจำไอ้เขได้มาจนถึงทุกวันนี้ และสิ่งที่ผมจำได้มากที่สุดคือความฝันที่งดงามของเขา

          ในสมัยนั้นการส่งลูกไปโรงเรียนยังไม่ใช่เรื่องพื้นๆที่ใครๆก็ทำกันอย่างทุกวันนี้ หากเป็นความทะเยอทะยานหรือความใฝ่ฝันอย่างหนึ่งของพ่อแม่ เป็นการเริ่มต้องการแข่งขันเกม มือใครยาวสาวได้สาวเอา ตั้งแต่ผู้ถูกส่งเข้าแข่งขันยังไม่รู้ตัว แต่ไม่ว่าจะด้วยความรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็ตาม ค่านิยมในเรื่องนี้ของพ่อแม่และคนรอบข้างเราก็ได้ ถูกฉีดใส่หัวพวกเราตั้งแต่ตอนเด็กนักเรียนประถมแล้ว พวกเรามักจะชอบหาอะไรมาอวดกันไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง เพื่อที่จะแสดงความเด่นของตนให้เป็นที่คนอื่นยอมรับของคนอื่น

        เด็กในโรงเรียนประจำอำเภอของเรามีอยู่ 2 พวกใหญ่ๆคือพวกที่มาจากตลาดและพวกที่มาจากทุ่ง โดยทั่วไปแล้วพวกที่มาจากตลาดมาจากครอบครัวที่มีฐานะดีกว่าพวกที่มาจากทุ่งนา แต่นี่ก็เป็นเพียงการกล่าวอย่างทั่วไปเท่านั้น ถ้าจะกล่าวให้เฉพาะคนในตลาดก็มีฐานะต่างๆกันไป เช่นเดียวกับคนในทุ่งที่มีทั้งชาวนารวยและชาวนาจน ไอ้เขนั้นอยู่ในกลุ่มปลายแถวของพวกที่มาจากทุ่ง เช่นเดียวกับผมอยู่ในกลุ่มปลายแถวของพวกที่มาจากตลาดหรือตัวอำเภอ

         เด็กๆชั้นประถมต้นอย่างพวกเรามักชอบเอาของมาอวดกัน หรือไม่ก็อวดว่าที่บ้านของตนมีสิ่งนี้ ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกของเล่น หรือของใช้ทันสมัย เช่น พัดลม วิทยุ(ตอนนั้นยังไม่โทรทัศน์) แต่สิ่งที่ไอ้เขอวดนั้น เป็นสิ่งที่แตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง เป็นสิ่งที่ไม่มีขายในตลาดบ้านเราและเป็นสิ่งที่ไม่พวกเราคนใดเลยเห็นมาก่อนแต่พวกเราส่วนใหญ่เชื่อเขา

         “บ้านข้ามีดินน้ำมันปั้นเป็นรูปอะไรต่ออะไรเยอะแยะไปหมด มีวัว มีควาย มีเกวียน มีกระท่อมชาวนา มีทุ่งนาเหลืองอร่าม มีหมู มีเป็ด มีไก่ มีสระน้ำ มีปลา วิทยุ พัดลม โฮ้ยสาระพัด   แกจะเอาอะไรล่ะ มีทั้งนั้นและเป็นสีต่างๆกันด้วย เหมือนของจริงยังไงยังงั้นทีเดียว”

         เราเคยเห็นดินน้ำมันที่ปั้นเป็นรูปวัว รูปควาย และสัตว์อื่นๆ แต่มันดูไม่ค่อยเหมือนของจริงนัก และไม่วิจิตรพิสดารอะไรเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่ไอ้เขเล่า เราโดยเฉพาะผมจึงออกจะอยากรู้อยากเห็นรูปปั้นดินน้ำมันของไอ้เขมากแต่ว่าเราจะรบเร้าเท่าไหร่ ไอ้เขก็ไม่เคยพาใครไปบ้านหรือแม้แต่จะเอาของที่เขาพูดถึงมาให้เราดูสักชิ้นเดียวแต่เขาก็ยังเล่าถึงสิ่งเหล่านี้ได้อยู่เรื่อยๆ พร้อมทั้งทั้งขยายรายละเอียดเป็นตุเป็นตะ  เพื่อให้พวกเรายังคงสนใจติดตามพร้อมทั้งแก้ตัวต่างๆนานา ถึงการที่เขายังไม่อาจให้ใครดู

           “คนที่ข้าชอบมากๆเท่านั้น ที่จะมีทางได้ดูสักวันหนึ่งบางทีข้าอาจข้าอาจจะเอามาให้เขาสักอันสองอันด้วยซ้ำ”

_.+-=* โปรดติดตามตอนต่อไป *=-+._