คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : heart 1 : ความจริง ที่เจ็บปวด
ความจริง...เป็นสิ่งที่คนเราต้องการจะรับรู้....
แต่สิ่งที่เรียกว่าความจริง...อาจเป็นสิ่งที่เราไม่อาจที่จะทำใจยอมรับได้
ความจริงอาจจะทำให้เราต้องเจ็บปวด...ต้องทรมาน...
...ทรมาน....และเดียวดาย….
……………………………………………………………………………………………………………………………
ภายในเมืองที่ชื่อว่านามิโมริในฤดูที่ใครๆก็ต่างเผ้ารอ ใช่...ใบไม้ผลิ ฤดูที่มาพร้อมกับร้อยยิ้ม ความอบอุ่นที่
พร้อมจะแบ่งปันความสุขให้กับใครๆเสมอ...ฤดูที่ สวยงาม เต็มไปด้วยกลิ่นหอม และกลีบดอกไม้ ดอกไม้ที่บอบบาง...
แม้ว่าจะเบ่งบานงดงามเพียงใด...แต่ในความเป็นจริง...ก็ต้องร่วงหล่น...โปรยปราย...
....ทอประกายงดงาม แม้ในวินาทีสุดท้าย...
“ใบไม้ผลินี่ ดีจัง”เด็กสาวเอ่ยกับตนเองเบาๆ ขณะที่มองดูถนนที่เต็มไปด้วยต้นซากุระที่กำลังเบ่งบาน มือบาง
เอื้อมไปรองรับกลีบซากุระที่หล่นลงมา แล้วจ้องมองมัน ทำหน้าเสียดายนิดๆ
“ถ้ามันอยู่ตลอดไปก็ดีหรอก น่าเสียดายจังเลยนะ”เอ่ยกับตัวเองแล้วยิ้ม มือบางปล่อยให้กลีบซากุระลอย
ตามสายลมที่พัดมาเบาๆ เด็กสาวมองตามกลีบดอกไม้นั่นจนมันปลิวหายลับตาไป
“อ๊ะ เคียวโกะจัง”เธอเรียกเด็กสาวที่เดินมาทางเธอพอดี ก่อนจะยิ้มทักทายแบบที่เธอทำประจำ
“ฮารุจัง อรุณสวัสดิ์จ้ะ”เคียวโกะทักทายแล้วยิ้มให้ ยิ้มที่พร้อมจะละลายใจคนที่อยู่รอบข้าง
เพราะว่าเธอทั้งสอง กำลังตกเป็นเป้าสายตาจากชายๆทั้งหลาย ที่เดินผ่านไปๆมาๆ ไงล่ะ
“เคียวโกะจังกำลังไปไหนเหรอคะ”ฮารุถามด้วยคำสุภาพ
“วันนี้หยุดนี่นา เลยว่าจะไปร้านเค้กน่ะจ้ะ ฮารุจังไปด้วยกันสิ”
“ค่ะ งั้นลองไปร้านที่เปิดใหม่ตรงซอย 2 มั๊ยคะ เพื่อนๆฮารุบอกว่า อร่อยมากเลยล่ะค่ะ”เธอพูดด้วยน้ำเสียง
อารมณ์ดีสุดชีวิต
“จ้ะ”
พวกเธอเดินคุยเรื่องไร้สาระ เรื่อยเปื่อยไปเรื่อยๆ โดยที่ไม่รู้ถึงสายตาคนรอบข้างที่มองอยู่เลย ทั้งสองยังคงพูด ยิ้ม และหัวเราะคิกคัก เล่นเอาพวกหนุ่มๆถึงกับเอากล้องมาถ่ายไว้เป็นที่ระลึก
“ฮารุจังว่า ที่เค้าพูดกันใบไม้ผลิเป็นฤดูที่เราจะพบรักน่ะ จริงมั๊ย”
“อืม...”ฮารุทำท่าครุ่นคิด ก่อนจะยิ้มแล้วตอบไป”ไม่รู้สิคะ แต่ว่า ใบไม้ผลิก็ทำให้คนอื่นมีความสุขนี่คะ”
“นั่นสินะ”เคียวโกะทำหน้าเศร้าๆ
“ทำไมเหรอคะ เอ๊ะ...หรือว่าเคียวโกะจัง...”ฮารุพูดทิ้งทายแล้วมองหน้าเคียวโกะจังที่ก้มหน้าก้มตาอยู่ ถึงจะเห็นไม่ชัดเท่าไหร่ แต่เธอก็มั่นใจว่า เห็นว่าหน้าเคียวโกะจังแดง เล่นเอาฮารุแทบหน้าคะมำเลยทีเดียว
“คะ เคียวโกะจัง ระ รึว่า ใครกันคะ!”ฮารุพูดอึกอัก แล้วคาดคั้นเอาความจริงออกมาจากปากเพื่อนสาว
“เบาๆสิจ้ะ ฮารุจัง”เธอกระซิบเอานิ้วแตะปากตัวเองแล้วทำเสียง ชู่ว์
“ค่ะ” ฮารุลดเสียงลง ”แล้วใครล่ะคะ”
“ไว้ถึงร้านเค้ก แล้วจะเล่าให้ฟังนะ”ฮารุพยักหน้ารับ แล้วเดินไปเรื่อยๆ ตลอดทางเธอแอบมองหน้าแดงๆของเคียวโกะ แล้วคิดในใจ
...ฮิๆ น่าสงสารพวกหนุ่มๆจัง เคียวโกะจังมีคนที่ชอบแล้วแบบนี้น่ะ...
ฮารุหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง เผลอหัวเราะออกมา เล่นเอาเคียวโกะหน้าแดงแจ๋ เร่งความเร็วไปที่ร้านเค้กทันที
ณ ร้านCake’s cake
ร้านเค้กเป็นร้านที่ทาด้วยโทนสีอ่อนๆประดับด้วยต้นไม้ต้นเล็กๆและดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ ที่นั่งมี 2 แบบ คือโต๊ะไม้ที่ทาสีอ่อนๆ ที่เก้าอี้มีเบาะรองนั่งเล็กๆ และอีกแบบคือเก้าอี้ โซฟาสีเข้ม ตัดกับสีของร้าน ที่นั่งโซฟาจะมีไว้เพื่อความเป็นส่วนตัว จึงอยู่ด้านในสุดของร้าน และถูกแยกเป็นโต๊ะๆกั้นด้วยต้นไม้ที่ประดับไว้
ฮารุและเคียวโกะเลือกที่จะนั่งโต๊ะในสุดที่ถูกบังจากกระถางต้นไม้ที่มีไว้ประดับร้านเพื่อที่จะไม่ให้ใครคนอื่นเห็นหรือได้ยินสิ่งที่ทั้งคู่กำลังคุยกัน
“เมนูค่ะ”พนักงานสาวที่ใส่ชุดเมดสีฟ้าอ่อนๆ เดินมารับออเดอร์ ฮารุและเคียวโกะก้มมองเมนูแล้วสั่งของออกไป
“ฉันเอา วานิลาเค้ก บานาน่ามูส แล้วก็ขอ คาปูชิโน่ค่ะ”
“ค่ะ”พนักงานรับออเดอร์
“ฮารุเอา...”เธอมองเมนูไปเรื่อยๆ “ไวท์โกโก้ ชีสเค้กแล้วก็ขอ... มอลล์แล้วนึงค่ะ”
“สักครู่นะคะ”เมดสาวรับ แล้วเดินออกไป
ฮารุนั่งมองหน้าเคียวโกะเป็นเชิงว่า เล่ามาได้แล้วล่ะค่ะ เคียวโกะถอนหายใจ แล้วก็ยอมปริปากเล่าเรื่องราว
ทั้งหมด
“คือ...เอ่อ ตอนนั้นน่ะ”เคียวโกะอ้ำอึ้ง จนฮารุทนไม่ไหว
“บอกฮารุมาว่าใครก็พอค่ะ”ฮารุพูด
“คือ เอ่อ สะ สึนะคุงจ้ะ”เคียวโกะรีบมุดหน้าลงโต๊ะ
อึก
ฮารุสะอึกกับชื่อของคนที่เคียวโกะพูดออกมา เหมือนมีอะไรคาคออยู่ หัวใจ...เจ็บเหมือนกับจะถูกควักออกมา แต่เธอก็ฝืนยิ้มไว้ให้เป็นแบบเดิมมากที่สุด ในสถานการณ์แบบนี้ เธอ...ควรทำยังไง
...นี่สินะ สิ่งที่ฮารุกลัวมาตลอด...
“อะ ฮะๆ ฮารุนึกว่าใคร”เธอพยายามทำเสียงให้เหมือนเดิมมากที่สุด แต่ จู่ๆเสียงก็หายไป เธอพูดอะไรไม่ออก
“ของที่สั่งได้แล้วค่ะ”เมดสาวมาช่วยเธอทันพอดี
ฮารุค่อยๆตักเค้กที่สั่งมากินช้าๆ พยายามระงับอารมณ์ตัวเองให้เย็นที่สุด
คำแรก
.
.
.
เย็นไว้…เย็นไว้
คำที่ 2
.
.
.
อีกหน่อย อีกนิด พยายามอีกนิดนึง
คำที่ 3
.
.
.
เอาล่ะ พร้อมแล้ว
...สู้ๆ
“คะ...เคียวกะ...”
....จะยอมหนี ไปเองจากเธอ แม้จะต้องเจอความจริงที่ปวดใจ อาจต้องทนเหงา ที่มันไม่เหลือใคร ...<<<ริงโทน
“ใครเนี่ย...”ฮารุบ่น
“ฮารุค่ะ”
(ฮารุ!!)ปลายเสียงตะโกน ฮารุรีบเอามือถืออกจากหูทันที
“อย่าตะโกนสิ”
(โทษที)
“แล้วมีธุระอะไรคะ คุณสึนะ”เคียวโกะรีบเอาหน้าขึ้นมาทันที
(ก็ เธอรู้มั๊ยว่าเคียวโกะจังอยู่ไหน)
“รู้”
(แล้ว เอ่อ อยู่ไหนล่ะ)
“ร้านเค้ก”
(ที่ไหนนะ)
“ร้านเค้กตรงซอย 2”
(อืมๆ เธอรอที่นั่นก่อนนะ เดี๋ยวฉันไป)
...อยากให้ใครรอกันแน่คะ...
“จะมาทำไมคะ”
(ฉันจะบอกรักเคียวโกะจังน่ะสิ)
อึก
“ทำไมคะ”
(ก็เพราะว่าเคียวโกะจังเป็นคนดีมากน่ะสิ)
...มาบอกฮารุทำไมต่างหาก...
“ค่ะ ฮารุจะรั้งไว้ให้”
(เออ แล้วก็ เสียงรอสายเพราะดีนะ ฉันชอบ เพลง อย่าพูดเลยน่ะ)
“...”
(แค่นี้นะ)
“ค่ะ”
...ฮารุน่ะ ตั้งเพลงนี้เป็นเสียงรอสายเพราะ...อยากให้คุณ ลองเข้าใจมันดูหน่อย เนื้อความในเพลง...
...อย่าบอกว่าเธอรัก คนอื่นเลย อย่าบอกว่าเธอเห็นเค้าดี มากเท่าไหร่ ได้โรปดอย่ามาย้ำว่าเธอมีใจ กลัวมันจะร้องไห้ออกมา .....
“สึนะคุงเหรอจ้ะ”เคียวโกะทำหน้าระรึกระรี้
“ค่ะ เอ่อ ฮารุขอตัวแป๊ปนึงนะคะ”
“จ้ะ ไปไหนเหรอ”
….ไปให้พ้นจากตรงนี้ ก่อนจะกลั้นน้ำตาไม่ไหว...
ฮารุไม่ตอบอะไรได้แต่เดินออกมาจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด และยังไม่ลืมที่จะวางเงินค่าเค้กไว้ด้วย
แม้จะพยายามวิ่งออกมาให้เร็วขนาดไหนแต่สุดท้ายก็ไม่พ้น เธอวิ่งสวนกับสึนะที่หน้าร้านพอดี ฮารุหยุดเดินทั้งๆที่ใจอยากจะหนไปให้เร็วที่สุด ค่อยๆหันไปมอง...มองที่ๆเพื่อนรักของเธอนั่งอยู่
...เห็นทั้งหมด...
ตั้งแต่ที่สึนะมา ตอนที่สารภาพ ทุกๆภาพ ตลอดเวลา น้ำตาค่อยๆไหลออกมา ทีละนิดๆ ตอกย้ำตัวเอง เรื่อยๆ
....นี่แหละ ความจริง ที่ฮารุไม่อยากจะรับรู้มัน...
.........................................................................................................
ค่ะ ไรเตอร์ขอปิดปรับปรุงชั่วคราวนะคะ บาย(ง่ายๆเงี้ย!!!)
ขอโทษจริงๆนะคะ
ความคิดเห็น