{คลังฟิคแปล} Umbrella?

ลำดับตอนที่ #3 : {Suits} Mike&the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day :: Harvey x Mike (PG)

Fic :: Mike&the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day

Pairing ::  Harvey x Mike                                                                              

Rate :: PG

Author ::  RantWaitingToHappen 

Link Fic :: https://www.fanfiction.net/s/7351654/1/Mike-the-Terrible-Horrible-No-Good-Very-Bad-Day

Summary ::  ไมค์ต้องเผชิญกับวันที่แย่ที่สุดหลังจากเขาเข้าทำงานสายเพราะเขาดันโดนรถชนเข้า.. และก็มีแต่คนทำให้มันแย่ลงเรื่อยๆ 

1  
 

ไมค์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า อาบน้ำ แต่งตัว และตัดสินใจไม่กินอาหารเช้าที่มีไว้สำหรับคนที่ไม่ได้มีเจ้านายเป็นจอมเผด็จการ..ก่อนจะกระโดดขึ้นจักรยานของเขาพร้อมด้วยกระเป๋าใบเก่งบนบ่า

เขาปั่นจักรยานไปตามถนนอันวุ่นวายในเมือง วันจันทร์ฮาร์วีย์บอกให้เขาหาช่องโหว่และสิ่งสกปรกทุกอย่างที่ลูกค้าของเขามีเผื่อว่าทนายคู่กรณีจะเอามันมาใช้ในศาลทั้งหมดและไปส่งงานให้ที่โต๊ะภายในเช้าวันนี้  ประเด็นคือ เมื่อวาน เป็นวันจันทร์.. ถึงเขาจะเป็นคนที่อ่านเร็วมากๆและมีความจำแบบภาพที่ยอดเยี่ยม แต่บางทีเขาก็อดคิดไม่ได้ว่าฮาร์วีย์คงลืมไปแล้วว่าเขาก็เป็นคนเหมือนกัน

ทั้งวันจันทร์... เมื่อวาน  ไมค์แทบจะถูกกลบทับด้วยกระดาษต่างๆในห้องเอกสาร และแน่นอนว่าพอลูอิสเห็นแบบนั้นก็เกิดตัดสินใจให้งานเขาเพิ่มขึ้นมาอีกสามสี่...สิบอย่าง “เอกสารพวกนี้ควรจะมาอยู่บนโต๊ะฉันภายในพรุ่งนี้นะคุณรอส...  อย่าลืมฉันก็เป็นเจ้านายนายเหมือนกัน” ลูอิสพูดทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนเดินจากไป

แต่นั่นก็ทำให้ไมค์รู้สึกภูมิใจกับตัวเองไม่น้อยน่ะนะ.. เขาทำเอกสารของเจ้านายทั้งสองคนเสร็จตั้งแต่เมื่อคืนตอนตีสี่ หลังจากนั้นเขาก็หลับ..เรียกว่าสลบน่าจะดีกว่าจนถึงตอนหกโมงครึ่งที่นาฬิกาปลุก(ที่ต้องวางไว้บนหูของเขา)ปลุกให้เขาตื่นไปทำงาน

เขาต้องไปถึงที่ออฟฟิศตอนแปดโมงเช้า ก่อนที่ทั้งฮาร์วีย์และลูอิสจะเดินทางมาถึงและเหน็บเขาด้วยประเด็นที่ว่าพวกเขาต้องการงานก่อนที่พวกเขามาถึงโต๊ะ ซึ่งไมค์มั่นใจว่าจากสิ่งที่เขาต้องผ่านมาตลอดทั้งคืน เขาคงหลุดตะคอกใส่เจ้านายคนไหนก็ตามที่พยายามจะด่าเขาในวันนี้แน่ๆ

ไมค์ต้องการกาแฟ.. เยอะมากๆด้วยเพราะเขาเหนื่อยจนแทบไม่มีแรงเดิน แต่ตอนนี้มันคือเวลาเจ็ดโมงครึ่ง และเขาควรจะไปถึงออฟฟิศในอีกสิบห้านาที อย่างน้อยหลังจากเขาส่งงานพวกนี้แล้วเขาอาจจะได้ไปนั่งพักที่โต๊ะแล้วกินกระทิงแดงหรืออะไรสักอย่างก็ได้..

จู่ๆไมค์ก็รู้สึกอยากไปถึงที่ทำงานเร็วๆขึ้นมาซะอย่างนั้น เขาเลยออกตัวปั่นเร็วขึ้นเมื่อเห็นว่าไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียวพอดี

นาเดียมองไฟแดงที่อยู่ไม่ใกล้จากในรถของเธอ ตอนนี้เธอยังอยู่ห่างจากโรงเรียนของลูกๆอีกประมาณสี่สิบห้านาที และอีกครึ่งชั่วโมงสำหรับสถานรับเลี้ยงเด็ก  ไหนเธอจะมีประชุมตอนแปดโมงสี่สิบห้า และแน่นอนว่าสามีเก่าของเธอก็กำลังจะฟ้องเธอเรื่องดูแลเด็กอีกแล้ว! “บ้าเอ้ยย” เธอสบถเบาๆเพื่อไม่ให้เด็กๆทั้งสามที่นั่งกันอยู่ด้านหลังรถได้ยิน ก่อนจะตัดสินใจฝ่ากฎทุกอย่างที่พ่อของเธอเคยสอนมาเกี่ยวกับกฎจราจร เธอเร่งความเร็งขึ้นทั้งๆที่ไฟแดงเด่นหราอยู่ต่อหน้า นี่มันนิวยอร์คนะ!  ใครจะมาสังเกตเห็นคุณแม่วัยกลางคนขับรถฝ่าไฟแดงกัน!!

ที่จริง..คงจะมีคนสังเกตเยอะใช่เล่นถ้าเกิดคุณไปชนชายหนุ่มบนจักรยานเข้า...

“OH MY GOD!” เธอเหยียบเบรกทันทีที่เธอเห็นเขา แต่มันก็ช้าไปซะแล้ว ด้วยความเป็นแม่เธอหันไปมองลูกๆที่อยู่ด้านหลังเป็นอย่างแรก ลูกๆทั้งสามของเธอมีอาการตกใจและสะอื้นนิดหน่อย แต่ไม่มีใครบาดเจ็บ สัญชาตญาณต่อไปจึงเป็นการที่เธอเปิดประตูลงไปดูชายหนุ่มวัยละอ่อนที่เธอเพิ่งชนเขาไปเต็มๆ

ไมค์ไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้น..เขาไม่รู้จริงๆ.. จนกระทั่งเขาลงมานอนอยู่ที่พื้น ครึ่งหนึ่งของตัวเขาอยู่ใต้รถมินิแวนคันกลาง และสิ่งที่เขาคิดได้ทั้งหมดก็คือ

ชิบ.. สูทพังขนาดนี้ฮาร์วีย์ต้องงับหัวเราแหงม...

“โอ้ย ตาย ตายแล้ว พระเจ้า ฉันขอโทษจริงๆ ฉันไม่น่าทำแบบนั้นเลย ฉันขอโทษจริงๆนะ! มันเป็นความผิดของฉันเอ—“  

ไมค์ก็ตกใจไม่น้อยที่เขาสามารถลุกขึ้นและเอาครึ่งล่างของตัวเองออกจากใต้รถของคุณแม่ลูกสามคนนี้ได้ จักรยานของเขาก็ถูกเหยียบจนงอตรงที่ๆมันไม่ควรจะงอ.. แต่นอกจากนั้น ไมค์คิดว่าเขาโอเค... เกือบโอเค แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้ต้องรีบไปห้องฉุกเฉินหรืออะไร เขาคิดว่าเขาควรจะรีบไปทำงานมากกว่า

“ไม่ต้องห่วงครับ ผมโอเค มีรอยถลอกนิดหน่อยและผมก็สายสำหรับการไปถึงก่อนเวลา เพราะงั้น เอิ่ม เราไม่ต้องเรียกประกันหรืออะไรพวกนั้นก็ได้”  พูดจบเขาก็ทิ้งให้หญิงสาวยืนช็อคอยู่กลางถนน  ส่วนเขาก็กระโดดขึ้นจักรยาน พยายามไม่สนใจความเจ็บที่แล่นขึ้นมาตามขาข้างขวาของเขา ก่อนจะเริ่มออกตัวปั่นจักรยานไปทำงานอีกครั้ง

แต่ผ่านไปได้แค่สองบล็อกจักรยานของเขาก็เริ่มเซแถ่ดๆ “ไม่ ไม่ ไม่นะ ได้โปรดล่ะ!” เขาขอร้องสิ่งไม่มีชีวิตที่น่าสงสาร ล้อหน้าของมันติดอยู่กับตัวแบบจะหลุดมิหลุดแหล่ และคันบังคับกับโซ่ก็บิดเบี้ยวไม่ต่างกันเท่าไหร่  สุดท้ายไมค์ก็ตัดสินใจอันยากลำบากด้วยการทิ้งจักรยานคันโปรด และด้วยสภาพร่างกายของเขาตอนนี้ ไมค์รู้ว่ามันต้องใช้เวลาสองเท่าในการที่จะเดินทางไปให้ถึงออฟฟิศ แต่นั่นก็ดูจะยังไม่สาแก่ใจพระเจ้า เพราะหลังจากนั้นท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงและเม็ดฝนก็ค่อยๆโปรยลงมาใส่จนเขาต้องเก็บกระเป๋าของเขาไว้ใต้สูทเพื่อไม่ให้เอกสารข้างในเปียก

เขารู้สึกมากกว่าผิดหวังเมื่อเขาเข้ามาถึงออฟฟิศในเวลาแปดโมงยี่สิบนาที ไมค์ถอนหายใจพลางเดินไปยังโต๊ะของดอนน่า “เอกสารมาส่งครับ...” เขายกกระเป๋าขึ้นแบบอิดโรย

“ฮาร์วีย์ต้องการพวกนั้นตั้งแต่ยี่สิบนาทีก่อนนะ..” ดอนน่าว่าโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองและก็ดูเหมือนจะพูดแค่นั้นจนกระทั่งเธอเงยหน้าขึ้นมาเห็นสภาพของเขา  “โอ้.. ไมค์.. เธอดูเหมือนอะไรที่แมวจรจัดลากเข้ามาเลย เธอน่าจะลองใช้อะไรที่มันเรียกว่ารถยนต์ได้แล้วนะ” เธอว่า เริ่มรู้สึกสงสารเจ้าลูกหมาที่เปียกถึงกระดูกแบบนี้เล็กๆ ก่อนจะส่งอีกฝ่ายเข้าไปในออฟฟิศของฮาร์วีย์

“สายอีกแล้ว. .แถมยังเปียกซ่กด้วย” ฮาร์วีย์ถอนหายใจ  “หยุดทำน้ำหยดใส่พรมฉันได้แล้ว”

ไมค์กรอกตาไปมา “นี่งานของท่านพะยะค่ะ” เขาประชดพลางส่งแฟ้มเอกสารให้

“กว่าจะมาถึงได้นะ” ฮาร์วีย์พลิกหน้าเอกสารไปมา “เจออะไรมั่งล่ะ?”

“มันอยู่ในนั้นหมดแล้วล่ะ ฉันคิดว่าฮาร์วาร์ดคงจะสอนวิธีอ่านหนังสือให้นายนะ” ไมค์พยายามอย่างที่สุดที่จะไม่เหวี่ยงใส่เจ้านายของเขา .. แหงล่ะ ก็นั่นมันเจ้านายของเขา แต่ว่าตอนนี้เขาทั้งเหนื่อย ปวดตัว เปียก ไหนจะจักรยานของเขาที่อยู่ในซอยและกำลังตากฝนบ้าๆนี่อยู่อีก แถมเขายังต้องไปไฝว้กับเจ้างั่งลูอิส.. ด้วยเหตุผลที่ว่ามามันทำให้ความอดทนของเขาน้อยลงมากจริงๆ

ฮาร์วีย์เลิกคิ้วใส่เขา “เฮ้ หยุดท่าทางแบบนั้นเลยนะหมาน้อย ฉันไม่ใช่คนที่มาสายอีกครั้ง และฉันก็ไม่ใช่คนที่โง่ขนาดปั่นจักรยานมาบริษัทกฏหมายทุกวัน โดยเฉพาะในตอนที่ฝนตก เพราะฉะนั้นตอบมา นายเจออะไรมั่ง?”

ไมค์ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะอธิบายสิ่งที่เขาเจอทั้งหมดให้เจ้านายฟังแบบผ่านๆด้วยรายละเอียดทั้งหมดที่เขาอ่านและจำได้จากการทำงานเมื่อคืน

“ดีมาก” ฮาร์วีย์พยักหน้าๆเบาก่อนก้มลงอ่านเอกสารในมือ ไมค์ก็ได้แต่ยืนแบบอึกๆอักๆอยู่ตรงนั้นสักพักจนกระทั่งฮาร์วีย์เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยสายตา ‘ทำไมนายยังยืนตรงนั้นและทำน้ำหยดใส่พรมฉันอยู่?’ และใช่ มีแค่ฮาร์วีย์คนเดียวเท่านั้นแหละที่พูดอะไรมากมายแบบนั้นได้ด้วยแค่การมองครั้งเดียว ไมค์พยักหน้าก่อนเดินออกมาและไม่ลืมโบกมือให้ดอนน่าเมื่อเขาผ่านโต๊ะของเธอ

“ไปหาสูทใหม่ซะ” คือสิ่งที่เธอตอบมา

“เฮ้ ลูอิส เอกสารที่คุณขอ-”

“นายมาสายนะคุณรอส ที่เพียร์สันฮาร์ดแมนเราเข้มงวดเรื่องตรงต่อเวลามาก”  ลูอิสหัวเราะหึใส่ผู้ช่วยของเขาทั้งๆที่สายตายังจดจ้องอยู่บนเอกสารสองสามแผ่นบนโต๊ะ  พยายามที่จะดูเมินเฉยใส่ไมค์ให้มากที่สุด

ไมค์แค่วางแฟ้มลงบนโต๊ะของเจ้าตัวก่อนเดินออกมาก่อนที่จะโดนด่าอะไรได้อีก ทันที่เขาเดินมาถึงโต๊ะ ไมค์ก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่พลางไถลตัวลงบนเก้าอี้ตัว(ไม่ค่อย)นุ่มของเขา

เขาทำงานเอกสารมามากเกินไปเมื่อวาน นิ้วทั้งสิบนิ้วของเขาเต็มไปด้วยรอยกระดาษบาดทำให้การพิมพ์ของเขายิ่งกว่าการเข้าเครื่องทรมาน... เอาจริงๆแล้วแค่การทำให้ตัวเองตื่นอยู่ได้ยังเป็นเรื่องที่ยากเลยสำหรับเขาในตอนนี้

ไม่ทันไร เซธ เพื่อนร่วมงานที่เขาชอบน้อยที่สุดก็เดินมาทางโต๊ะของเขาและยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าไมค์เปียกซ่กจนผมสีบลอนด์ของเขาลู่มาปิดหน้า “โอ้.. ดูสิว่าแม..”

“ลากอะไรเข้ามา ใช่ คราวหลังก็พยายามพูดอะไรที่มันแปลกใหม่หน่อยแล้วนะ เซธ” ไมค์ไม่มีอะไรจะมาต่อล้อต่อเถียงกับเซธในตอนนี้

“เหอะ ยังไงก็เหอะ รอส ฉันก็แค่มาบอกว่าลูอิสต้องการเจอนายในออฟฟิศของเขา ด่วนที่สุด” พูดแค่นั้นชายหนุ่มก็เดินจากไปทันที

ไมค์ถอนหายใจ วันนี้มันจะแย่ไปอีกได้มั้ยนะ? เขาลุกขึ้นยืนช้าๆแต่ไม่วายทำให้เข่าของเขาส่งเสียงกร๊อบเบาๆระหว่างที่เขาลากสังขารไปยังห้องทำงานของลูอิสด้วยความเจ็บปวด 



Writer Talk
ขอแทรกรีเควสด้วยฟิคยาวสั้นๆ(?)เรื่องนี้ก่อนแล้วกันค่ะ xD 
พอดีไปเจอมาแล้วมันก๊าวมากจนต้องแทรกคิวมาแปลก่อน อิ___อิ 
ไม่รู้ว่ารู้จักซีรีย์เรื่องนี้กันรึเปล่าเน่อ? ถ้าไม่เคยดูแนะนำเลยค่ะ (Y) เรื่องเกี่ยวทนาย กฏหมายอะไรพวกนั้น 
ฟิคเรื่องนี้ประมาณแปดเก้าตอนได้ ขอให้จบเรื่องนี้ก่อนจะลงฟิคที่รีเควสมานะคะ~ 
รักรีดเดอร์ทุกคน ~ ติชมได้เหมือนเดิมนะเคิ้บบ <3 

ป.ล.ใครอยากอ่านรีวิวซีรีย์เรื่องนี้ลิ้งนี้เลยค่ะ http://horo.exteen.com/20120729/suits-2  ขออนุญาตเจ้าของบล็อคมา ณ ที่นี้ เอนทรี่นี้นานแล้วแต่เป็นเอนทรี่ที่ทำให้ดูเรื่องนี้เลยล่ะ x]