Fic : DGM Exorcist's Memory

ลำดับตอนที่ #3 : :: Chapter :: ความทรงจำ

รินารี่ ลี 

...10 ปี ก่อน...

ในตอนนั้นฉันอยู่ในระหว่างการส่งตัวไปยังศาสนจักร และแน่นอน โดยไม่มีพี่

\" ไม่นะ!! ปล่อยหนูไปเถอะนะคะ  \" ฉันกรีดร้อง

\" หนวกหู! หุดปากซะ แล้วตามมา \" ชายคนหนึ่งกล่าวกับฉันด้วยน้ำเสียงที่แข็งกระด้าง

\" ไม่เอา! หนูไม่ไป พี่คะ! ช่วยหนูด้วย พี่โคมุอิ \" ฉันร้องเรียกพี่ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่ไม่มีทางได้ยิน

เวลาผ่านไป ฉันอาศัยเวลาที่คนพวกนั้นเผลอหนีออกมาได้สำเร็จ ฉันออกเดินโดยไม่มีจุดหมาย ทั้งเหงาทั้งว้าเหว่

คือนั้นถึงจะเป็นปลายฤดูหนาวแต่ก็ยังมีหิมะตกให้เห็น และแล้ว...

ตุบ!

\" โอ๊ย! \" ฉันร้อง

\" ขอโทษนะครับ คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า \" เด็กชายผมสีน้ำตาลกล่าวขึ้น

\" ฉ..ฉันไม่เป็นไรจ่ะ \"

\" แต่คุณร้องไห้ \" เขาพูด ทั้งที่ฉันร้องไห้ก็เพราะเรื่องที่ฉันถูกจับมาแท้ๆ

\" ต..แต่ฉันไม่เป็นไรจริงๆนะ \" ฉันพยายามแก้ตัว

\" เอะ! \" ฉันอุธานออกมา เพราะเขายื่นมือมาเช็ดน้ำตาให้ฉัน ก่อนจะนำผ้าพันคอของเขามาพันรอบคอของฉัน

\" อากาศมันหนาวนะครับ \" เขากล่าวทั้งรอยยิ้ม

\" มันเป็นของที่คุณพ่อเป็นคนถักให้น่ะครับ \" 

นานแค่ไหนแล้วที่ฉันรู้สึกอุ่นใจได้มากถึงขนาดนี้ ฉันคิดแบบนั้นก่อนจะโถมตัวเข้ากอดเด็กคนนั้น

\" ช่วยฉันด้วย! ขอร้องล่ะ! ช่วยฉันที! ฉันไม่อยากไปกับคนพวกนั้น ฉันแค่อยากกลับบ้าน \"

ในตอนนั้นฉันร้องไห้เหมือนคนบ้า พยายามระบายความอัดอั้นภายในใจ

ในขณะนั้นเองเขาก็กอดฉันตอบเช่นกัน

...เวลาผ่านไป...

" เราจะได้พบอันอีกรึเปล่า " ฉันถามกับเด็กคนนั้น เพียงแค่หวังว่าจะได้พบเขาอีกครั้ง

" ครับ ผมสัญญา " เขาตอบก่อนจะยืนนิ้วก้อยข้างหนึ่งมาที่ฉัน และแน่นอน

มันคือการเกี่ยวก้อยสัญญา

" อืม แล้วฉันจะรอนะ " ฉันกล่าว แล้วทอดสายตามองรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

" เจอตัวจนได้นะ!! " ชายร่างสูงคนหนึ่งกล่าว แล้วกระชากฉันแรงๆ

" ไม่นะฉันไม่ไป!! " ฉันปฏิเสธ

" บอกให้ตามมาไงเล่า! ไม่ได้ยินรึไง! "

" คุณจะทำอะไรเธอน่ะ " เด็กขนนั้นเข้ามาห้ามเอาไว้ แต่ไม่สำเร็จ

" เรื่องนี้แกไม่เกี่ยว ถ่อยไป!! "

" ไม่ครับ "

" พวกนายสองคนจับตัวเจ้าเด็กคนนี้ไว้ " เขาสั่งลูกน้องของเขา

" ครับ " ลูกน้องทั้งสองขานรับคำสั่งของเขาทันที

" ปล่อยผมไปนะครับ! " เด็กคนนั้นพยายามสบัดตัวให้หลุด แต่ก็ไม่เป็นเช่นนั้น

" แล้วเธอสาวน้อย ตามฉันมา! " และแล้วเขาก็พาตัวของฉันไปโดยที่ฉันไม่เต็มใจ

จากนั้นลูกน้องทั้งสองก็ปล่อยตัวเด็กคนนั้นแล้วเดินตามมาติดๆ

ฉันได้เพียงแต่สบตาเด็กคนนั้น ในเชิงว่า ' อย่าตามมานะ ' เพราะฉันไม่อยากให้เขาเจอกับอันตราย

หรือถูกพรากครอบครัวเหมือนกับฉันไปอีกคน

จนถึงตอนนี้ ฉันก็เชื่อว่าเธอจะต้องจำเรื่องในตอนนั้นได้ และรอคอยวันนั้น วันที่เราจะได้พบกันอีก

ครั้ง ตามคำสัญญา ก็เพราะว่าเธอคือ ' รักครั้งแรก ' ของฉันยังไงหล่ะ

...............................................................................................................................

จบไปอีกตอนแล้วค่ะ หวานจนเลี่ยน อ่านเองเขินเองซะงั้น

ขอบคุณที่ช่วยติดตามนะคะ