คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ
สายลมพัดเอื่อยๆหอบเอาความหอมจากธรรมชาติผ่านเข้ามาในบ้านไม้หลังใหญ่แห่งหนึ่ง ร่างสูงของชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตตัวเก่ามอมๆกับกางเกงยีนส์สีซีดๆ ใบหน้าคมภายใต้หมวกฟางตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อจากการใช้แรงงานอย่างหนัก มือหนายกแขนเสื้อเช็ดคาบเหงื่อเหล่านั้นก่อนจะขยับเสื้อไปเพื่อให้สายลมนั้นเข้ามากระทบกับเนื้อผิวภายใต้เสื้อตัวนั้น
“คุณเต ครับ!!!” เสียงตะโกนลั่นจากใครคนหนึ่งทำให้เจ้าของชื่อหันกลับไปมองลูกน้องของตัวเองที่ตอนนี้ขับรถพาสาวสวยนั่งมาด้วย ไม่ใช่ใครเลยเมื่อหญิงสาวคนนั้นโผล่ออกมาจากรถจิ๊ปคันนั้นเจ้าใบหน้าหวาน หากแต่ดวงตากลับคมกริบไม่แพ้กับเขาเลย ขาวเรียวงามบนส้นสูงค่อยๆเดินก้าวมาหาเขา
“กลางจ๋า…..” เสียงอ่อนหวานพูดขึ้นเบาๆมาจากหญิงสาวคนสวยที่ตอนนี้กำลังเกาะแขนแกร่งนั่นอยู่ กลาง หรือ เตโช หันไปทางอื่นพลางกับยิ้มน้อยๆก่อนจะยกแขนที่หญิงสาวคนนั้นเกาะอยู่ขึ้นมาโอบไหล่บางๆของเธอให้เข้ามาใกล้อีก
“ว่าไงครับ คุณเจ้าของรีสอร์ท วันนี้ถึงมาหาที่ไร่ได้ล่ะครับ”
“แหมรู้ทันอีกล่ะ มีอะไรให้ช่วยหน่อยน่ะ”
“อะไรล่ะครับ บอกมาเลย น้องชายคนนี้ยินดีช่วยพี่สาวฝาแฝดทุกอย่าง” เตโชกล่าวพร้อมกับยิ้มหวานนั่นทำให้พี่สาวของเขายิ้มกริ่มทันที ก่อนจะดึงใบหน้าคมคายนั่นลงมาหอมไปฟอดใหญ่สักทีอย่างหมั่นไส้
“แกรับปากแล้วนะ ไอ้กลาง เดี๋ยวกลับบ้านไปก่อนฉันจะบอก แกห้ามคืนคำล่ะ” ว่าไม่พอยังชี้หน้าคาดโทษเอาไว้ด้วย ทำเอาชายหนุ่มยิ้มกว้างเข้าไปอีก ครั้นเมื่อมองร่างบางที่มัวแต่มองเขาอย่างคาดโทษปนคาดหวังน้อยเอาไว้ตอนนี้สะดุดล้มไปบนพื้นหญ้าเขียวสดเรียบร้อย มือหนาที่จับจอบอยู่ถึงกับต้องรีบยกขึ้นมาปิดปากเพื่อกลั้นหัวเราะไว้ก่อนที่มันจะเปลี่ยนมาป้องเสียงตะโกนออกไป
“เดินมองทางด้วยสิ พี่ใหญ่เดี๋ยวก็ได้แผลก่อนถึงรีสอร์ทหรอก!!!”
“ฉันจงใจย่ะ เค้าจะได้ถามไถ่ฉันมากขึ้น ลูกค้าหล่อด้วยวันนี้ฉันจะได้หาพี่เขยให้พวกแกสักที!!!!!” คำพูดเหมือนจะแถสด เรียกเสียงฮาครืนจากผู้คนบริเวณนั้นได้มากทีเดียวอย่างที่รู้ว่า ลูกสาวคนโตของบ้านหลังนี้เฝ้ารอให้คนมาสอยลงจากคานทองนานขนาดไหนแต่ไม่ยักมีชายใดเข้ามาหาสักที จนในที่สุดเจ้าตัวเลยออกโรงหาเองก็ได้ไม่ง้อ…ครั้นที่เตโชนึกถึงบทสนทนาในครอบครัวเมื่อนานมาแล้ว
‘จีบผู้ชายก่อนมันไม่น่าเกลียดเหรอ ยัยใหญ่ ป้าว่าเดี๋ยวก็มีคนมาเจอหลานสาวของป้าเองแหละ’
‘หลินรอจนรากมันจะงอกจมลงบนคานแล้วค่ะป้า อีกอย่างจีบผู้ชายก่อนมันก็ไม่น่าเกลียดหรอกค่ะ อย่างน้อยเราก็คนเหมือนกันมีสิทธิ์เลือกนะคะ เพราะฉะนั้นก่อนที่อายุจะก้าวเข้าเลขสามอย่างเต็มตัว หลินต้องมีแฟน’ คำปฏิญาณแน่วแน่ของพี่สาวเล่นทั้งบ้านที่กำลังทานอาหารกันอยู่ถึงกับสำลักออกมาทันที ครั้นพอจบคำพูดนั้นทั้งบ้านก็เพ่งสายตามาทางเขากันหมดอย่างที่คาดไว้เลย คำถามเดิมๆ
‘เมื่อไรจะหาลูกสะใภ้เข้าบ้านสักทีว่ะ’
เจอคำถามนี้ทีไรเล่นเอาไมเกรนจะขึ้นทุกทีครั้นจะตอบว่ายังไม่ถึงเวลา
“ครับๆๆๆ ไอ้จ้อยขับรถดีๆล่ะ อย่าให้คุณนายเค้าสึกหรอได้อีก”
“โอยคุณเต ขนาดนี้ยังไม่สึกเหรอครับ”
“เฮ้ยดูแลดีนะเว้ย โบราณวัตถุเชียวนะนั่น”
“ลืมไปครับนาย โอ๊ยคุณหลิน..” ยังไม่ทันจะแววกันเสร็จคุณที่โดนหาว่าโบราณวัตถุก็ฟาดแฟ้มงานมาที่คนขับรถของตัวเองทันที ทำเอาเจ้าจ้อยต้องรีบหันไปก้มหัวขอโทษนายหญิงก่อนที่มันจะหักพวงมาลัยพาสาวเจ้าออกจากบริเวณนั้นไป
ขณะเดียวแผ่นดินใหญ่ที่ตอนนี้มีหนึ่งชีวิตกำลังนั่งเครียดอยู่โต๊ะทำงานให้ห้องเสื้อหรูเพราะคิดคอลเล็กชั่นต่อไปไม่ออกเลยต้องมานั่งหน้าหงิกในที่ทำงานแบบนี้ ดวงตากลมโตแบบฉบับสาวลูกครึ่งมองไปยังกระดาษที่เธอวาดรูปชุดอยู่ๆมือเรียวก็ขยับมาฉีกทิ้งอีกครั้งบ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวไม่พอใจในผลงานอย่างมาก
“ทำไมมันคิดไม่ออกสักทีนะ” สาวร่างบางพูดขึ้นพร้อมกับยกมือขึ้นกุมหัว นั่นเป็นเวลาเดียวกันที่กาแฟและขนมเค้กของโปรด
“เหม่ย..” เสียงเรียกทำเอาคนที่เพิ่งเสบียงมาเสิร์ฟยิ้มหวานก่อนจะยกถาดแนบอกเอาไว้
“เจ้เหมยลี่พักก่อนดีมั๊ย เดี๋ยวสมองล้าจะยิ่งทำให้คิดอะไรไม่ออกนะคะ” คำพูดนั้นทำเอาพี่สาวคนโตแห่งสกุลว็องยิ้มหวานค่อยๆหยิบกาแฟถ้วยนั้นมาจิบเบาๆ “นี่เจ้เหม่ยลี่จะไปเชียงรายเมื่อไรเหรอคะ”
“อาทิตย์หน้า ทำไมเหรอ” ดีไซเนอร์สาวว่าขึ้นพร้อมกับมองคนตากลมที่นั่งจ้องอยู่
“อ่าไม่ทันแฮะ เหม่ยอยากไปด้วยจัง”
“เดี๋ยวเราก็ค่อยตามไปที่หลังก็ได้นี่ ไปกับคู่หมั้นเราคนนั้นไง” เธอกล่าวขณะที่มองน้องสาวคนเดียวของตนเองหน้าแดงกล่ำ เหม่ยเฟิงเลือกที่จะเดินออกก่อนจะโดนพี่สาวของตนเองแซวไปมากกว่านี้ เจมี่มองตามแผ่นหลังของน้องสาวที่หายไปหลังบานประตู จะว่าไปเธอก็ยังไม่ได้เก็บกระเป๋าเตรียมไปเมืองร้อนนั้นเลยร่างบางเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า ไปเมืองร้อนต้องเตรียมตัวล่ะน้า
ความคิดเห็น