คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความลับ
เสียงจังหวะเพลงกระหึ่มดังที่ผับแห่งหนึ่งบรรดานักเลงราตรีทั้งหลายต่างออกไปวาดลวดลายบนฟลอเต้นรำอย่างสนุกสนานนั่นไม่ได้หมายถึงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่แฝงตัวอยู่ความมืดเหมือนกับเส้นผมของเขาที่กำลังทึ้งอย่างรุนแรงจากมือน้อยๆจากร่างของหญิงสาวผมสีอ่อนที่บนร่างของเขาลิ้นชุ่มฉ่ำของฝ่ายชายกำลังลากไปแนวลำคอที่สั่นครือด้วยความปรารถนานั่นก่อนที่จะหยุดลงแล้วจุมพิตเบาๆลงรอยสักผีเสื้อที่ต้นคอนั่น แต่แล้วใบหน้าของเขาก็ถูกดึงให้ออกจากต้นคอขาวเนียนด้วยจากฝีมือของเจ้าของกลิ่นหอมจากต้นนั่นเอง รมฝีปากของฝ่ายชายเหยียดยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของสาวเจ้าก่อนที่ฝ่ายนั้นจะเป็นฝ่ายกดจูบอันเร่าร้อนมาที่ริมฝีปากของเขา มือหนายังคงไล่หาไปตามเรือนร่างของสาวเจ้าทำตัวเป็นนักสำรวจ บทรักเร่าร้อนกำลังดำเนินต่อไปท่ามกลางความมืดเหมือนกันความรักของเค้าสองคนที่ต้องแอบซ่อนอยู่ตั้งแต่เกิดเรื่องในวันนั้น
ตึงๆๆๆๆโครม!!!
เสียงของวัตถุปริศนากลิ้งตกลงมาจากชั้นสองเล่นเอาคนที่กำลังจะตกข้าวต้มเข้าปากถึงกับต้องทิ้งช้อนรีบวิ่งไปดูยังสถานที่เกิดเหตุก็พบลูกชายคนโตของบ้านลงมานอนที่พื้นชั้นล่างสุดส่วนเบื้องบนของร่างของลูกสาวคนโตแฝดใครใบเดียวกับเจ้านี่ยืนค้างในท่าประทุษร้ายอยู่ ดวงตาสีน้ำเงินแสนสวยตอนนี้บ่งบอกว่าอารมณ์เสียสุดๆอยู่ก่อนจะลดเท้าลงแล้วเดินเข้าห้องไปพร้อมกับประตูอย่างแรง
“เกิดอะไรขึ้นอาหลง ลื้อไปแซวเรื่องคานเจ้เค้ารึเปล่าถึงได้โดนถีบลงมาอย่างนี้”
“ผมไม่ใช่ไอ้ต้าตงนะป๋า” ปากก็ว่าถึงน้องชายที่ไปเรียนยังโรงเรียนสอนดนตรีที่ประเทศที่ขึ้นชื่อว่าเป็นที่หนึ่งในด้านนี้แล้ว เจ้าคนเล็กกวนที่ช่างจะสรรหาเรื่องให้เขาปวดหัวไม่พอยังเล่นไปทั้งร่างกายด้วย
“หรือว่าเรื่องขนตาที่ตอนเมาแล้วพี่สาวแกดึงเล่น”
“นั่นก็ไม่ใช่โอ๊ยเจ็บ!!!! แค่เดินผ่านห้องดีๆเจ้แกก็เปิดห้องออกมาแล้วถีบผมตกบันไดเนี่ย” ว่าจบก่อนจะค่อยๆยืนขึ้นเต็มตัวมืออีกข้างก็ลูบที่สะโพกที่ตกลงมากระแทกพื้นอย่างจังเดินเข้าไปที่ห้องครัวเพื่อนั่งกินข้าวเช้า หลงเทียนค่อยๆนั่งลงบนที่นั่งประจำของตัวเองมือหนาใช้ช้อนตักข้าวต้มปลาที่น้องสาวคนเล็กทำไว้ให้ก่อนที่เข้าเวรที่โรงพยาบาลต่อ
“เมื่อไรแกจะแต่งงานแต่งการสักทีว่ะ อีกสองปีจะสามสิบแล้วนะครับสารวัตหลงเทียน” ดวงตาเรียวคมที่ถอดแบบมาจากคนเป็นพ่อตวัดมองกลับเล็กน้อยหากเป็นคนอื่นคงจะสะเทือนไปแล้วกับสายตาแบบนั้นแล้วสงบปากลง แต่นี่ไม่ใช่ใครอื่นคนที่อธิบดีกรมวัยที่น่าจะเรียกไม้ใกล้ฝั่งแล้วแต่ภายนอกกลับไม่ต่างอะไรกับคนอายุสี่สิบกว่าๆ
“ทีเจ้หลิน ป๋ายังไม่เห็นบังคับเลย ทำไมต้องมาบังคับผมด้วย”
“โอ๊ยรายนั้นยังไงก็คานตลอดชีวิตแบบไม่ต้องสงสัย นิสัยอย่างนั้นใครจะเอา หึหึ พนันกันรึเปล่าล่ะว่าชาตินี้พี่แกจะมีผัวรึเปล่า หลงเทียน” ว่าเข้าก็ทำหน้าทำตาเจ้าเล่ห์มืออีกข้างก็ยกลูบคางไปพลางกับหัวเราะหึหึไปอย่างอารมณ์ดี “แกก็เหมือนกันรีบๆหาเมียซะ ไม่งั้นฉันจะให้แกเอง จะว่าไปหนูเจมี่นี่ก็ดีเหมือนกันนะ เฮ้ยจะว่าไปฝากของไปเยี่ยมยัยป้าชิโอริหน่อยสิ คุณลุงคิดถึงหลาย” สารวัตหนุ่มทำได้เพียงแค่พยักหน้าเท่านั้นก่อนจะตักอาหารเช้าคำสุดท้ายเข้าปากแล้วเดินออกจากครัวไปจัดการธุระต่อ
ส่วนใครอีกคนที่โดนนินทาตอนนี้กำลังนั่งอารมณ์เสียอยู่ในห้องนอนและเพิ่งไประบายอารมณ์ใส่น้องชายฝาแฝดมาสาเหตุที่ทำเสียงดังเกินจนความคิดที่มันกำลังแล่นมามันกระเจิงหมดแก้วตาสีไพลินยังคงมองกระดาษที่ว่างเปล่านั่น ผมเผ้าสีดำที่เมื่อก่อนจะให้อยู่ทรงสวยตอนนี้มันถูกรวบเป็นมวย แต่ตอนนี้มันต่างหากันร่วงลงมาปกลงใบหน้างามยามไร้เครื่องประทินโฉมในยามนี้ แต่มันก็ยังเผยรอยสักรูปหงส์สีดำหลังกกหูขวาที่ไปสักไว้เป็นที่ระลึกหลังจากกลับจากเยี่ยมมารดาของตนทีเซี่ยงไฮ้ที่ไม่ค่อยมีใครได้เห็นมันนัก เพราะว่าตนขอร้องคนเป็นแม่ไว้ว่าไม่อยากให้ใครเห็น ความจริงเธอไม่ได้รังเกียจแต่แค่ไม่อยากให้พ่อตัวเองเห็นเท่านั้นใครก็ว่าหน้าตาเหมือนแม่ แต่นิสัยกลับได้พ่อมาในเรื่องบางอย่าง ส่วนหนุ่มหล่อที่เพิ่งบิดรถออกไปหน้าตากลับได้พ่อมาเต็มๆแบบไม่ต้องสงสัยส่วนนิสัยคงได้แม่ไปแบบไม่ต้องสงสัย มือเรียวของสาวเจ้าเอื้อมไปหยิบสมุดนัดมาเปิดๆดูตารางงานแน่นเอียดตั้งแต่วันพรุ่งนี้เป็นต้นไป จนกระทั่งถึงวันที่ 14 กรกฎาคม
ร่างสูงในชุดสูทสีดำที่บิดรถหลังจากไปจัดการธุระเรียบร้อยในมือก็เต็มไปด้วยซองเอกสารสีน้ำตาลส่วนอีกมือก็ถือของฝากที่คนเป็นพ่อฝากเอาไปเยี่ยมคนบ้านอยู่ฝั่งหนึ่งของทะเลสักหน่อยทันทีที่ล้อแตะถึงฝั่งถนนแล้วมันก็ถูกบิดด้วยความเร็วสูงทันทีตรงไปยังบ้านของเป้าหมายทันทีที่ไปถึงบ้านหลังหนึ่งที่ดีไซน์แปลกตา มือหนาค่อยๆถอดหมวกกันตายออกช้าๆเท่านั้นแหละเสียงแม่หม้ายยังสาวก็วิ่งออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างรวดเร็ว
“อาหลง!!”
“หวัดดีครับ ป๋าฝากของมาเยี่ยมน่ะครับ” ว่าเข้าก็ยิ้มแป้นพลางกับชูถุงกระดาษในมือก่อนจะยื่นให้อดีตดาราคนสวยนั่นช้าๆ คนที่เพิ่งได้ของฝากยิ้มละไมขึ้นน้อยๆดวงตาคู่สวยนั่นไม่ได้ของฝากในถุงนั่นหรอกแต่มองใบหน้าอันแสนคมสันของคนที่เพิ่งได้รับตำแหน่งสารวัตมาต่างหาก ดวงหน้าเรียวที่มีสันกรามแสนสวยกับริมฝีปากหยักน่าคว้าจูบให้รู้แล้วรู้รอดไป ไหนจะดวงตาแสนดุดันทรงเสน่ห์ที่ไม่ว่าสาวใดสบแล้วต้องระริกระรี้อยากได้ผู้ชายคนนี้จนตัวสั่น นี่ยังไม่นับหุ่นที่ราวกับประติมากรรมของกรีกที่เมื่อไรยามคนตรงหน้าของเธอถอดเสื้อโชว์แผงอกล่ำๆเมื่อไรล่ะก็ ได้เห็นคนแก่ร่วงผล็อยเมื่อนั้นแน่ “หน้าผมมีอะไรติดรึเปล่าครับ”
“อ่อเปล่าจ้ะ แล้ววันนี้อาหลง ไปงานไหนมาเหรอ ใส่สูทซะหล่อเชียว”
“พอดีมีธุระน่ะครับ ป๋าฝากของมาเยี่ยมด้วย!” ว่าเข้าก็ยื่นถูงกระดาษนั่นให้กับสาวสวยสองพันปีตรงหน้าตนเอง คนที่รับของฝากนั่นยิ้มหวานเป็นของตอบแทนมา แต่เพียงชั่วครู่ก็โดนร่างเล็กที่กำลเดินมาทำลายบรรยากาศซะนี่ หญิงสาวตัวบางเจ้าของผมสีบลอนซ์ชมพูสวยเดินหน้ามุ่ยออกมา ดวงตาสีทองคำตอนนี้บ่งบอกเพิ่งใครบางคนขัดใจอย่างรุนแรงแต่มันจะใช่รึเปล่า
“เป็นอะไรเจมี่ หน้าบูดแต่เช้า”
“เจมี่หารองเท้าจิมมี่ชูไม่เจอ ไปเก็บไว้ไหนก็ไม่รู้”
“ไงเจมี่” เสียงทุ้มทักทายมาทำเอาคนที่อารมณ์บูดอยู่หายเป็นปลิดทิ้งทันทีลูกสาวคนโตของบ้านว๊องรีบวิ่งไปหาทันที
“หล่อเชียวนะวันนี้มารับเจมี่เหรอ”
“แหมลูกสาวฉันให้มันได้ยังงี้สิ” คนแก่พูดเข้าก่อนจะเดินหันหลังเดินเข้าบ้านไปปล่อยให้หนุ่มสาวได้คุยกันตามประสาเพื่อนสมัยเด็ก
“วันนี้จะไปไหนเหรอ เข้าเวรรึเปล่าเดี๋ยวเจมี่ซื้อขนมไปฝากค่าตอบแทนน่ะ” ว่าเข้าก็กระโดดซ้อนท้ายรถฝ่ายทันทีแขนเรียวค่อยๆโอบไปที่เอวแกร่งนั่นแน่นใบหน้าที่ดูอ่อนเดียงสาค่อยๆซบหลังที่แผ่นหลังที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ หลงเทียนหัวเราะออกมาน้อยๆใบหน้าคมสันราวกับประติมากรรมเหลียวมองคนข้างหลังเล็กน้อยว่าพร้อมรึยังก่อนจะบิดรถมุ่งตรงสู่ย่านเซนาร์โด้ เท่าเจ้าสองล้อจะเร็วได้
ส่วนที่เกาะฮ่องกงตอนนี้ประตูห้องถูกเปิดออกช้าๆพร้อมกับร่างงามในกระโปรงยีนส์สีน้ำเงินเข้มกับเสื้อยาวเปิดโชว์ไหล่ขาวเนียนและสายคล้องสีดำบนคอระหงส์มีเครื่องประดับอยู่ชิ้นเดียวคือแหวนเงินวงใหญ่ที่คล้องกับสร้อยอยู่เดินถือรองเท้าส้นสูงและกระเป๋าทำงานลงมานั่งยังโซฟาในห้องนั่งเล่นช้าๆเพื่อสวมรองส้นสูงสีเดียวกับเสื้อที่ตัวเองใส่อยู่ ก่อนที่มือเรียวจะควักแว่นกันแดดอันใหญ่แบบดาราฮอลลีวู๊ดมาสวมเพื่อปกปิดแก้วตาสีน้ำเงินนั่น
“นี่แกจะไปเดินแบบแถวไหน ยัยหลิน”
“ไปทำงานตาหนวดวันนี้ไม่คงกลับบ้านนะ นอนคอนโดหรือไม่ก็บริษัทนู่นแหละ” ว่าจบก็ลุกขึ้นยืนเต็มตัวส่วนสูงที่แทบจะไล่เลี่ยคนเป็นพ่อไดเลยก็ว่าดวงหน้าสวยหันรีหันขวงเหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างอยู่แต่แล้วก็ได้คำตอบเมื่อคนเป็นพ่อตอบกลับมา
“หลงมาออกไปนานแล้วแกวันนี้แกคงต้องขึ้นรถเมล์ไปแล้วล่ะ แม่นางแบบ หรือจะขับเวสป้าป๋าไปล่ะ”
“ตลกล่ะ เดี๋บงนั่งวินแถวนี้ไปก็ได้แปปเดียวก็ถึง”
“จ้าๆๆๆ เดินทางปลอดภัยนะลูกสาวป๋าไปดูต้นไม้หน่อยล่ะ”
ความคิดเห็น