[FIC-BEAST] Find DAD . แม่ครับหา พ่อ ให้ผมที

ตอนที่ 8 : F I N D : แจ้งเกิด(ปัญหา)ของเด็กน้อย[ประสบ100%]

' MY ♔ FIND BEAST FICTION,



' ... แจ้งเกิด(ปัญหา)ของเด็กน้อย ... '




 

[Yoseob : Part]










 เราสองคนกลับมาจากซุปเปอร์กันทันทีที่ซื้อของเสร็จ เอาเป็นว่าตอนนี้ผมกับจุนฮยองจะพยายามดีกันเพื่อลูกที่น่ารักของเรา(?) ร่างสูงเดินเข้าบ้านด้วยสภาพของใช้เด็กน้อยยุ่งเหยิง ช่วยไม่ได้เข้าอยากบอกว่าจะเป็นคุณพ่อที่ดีเอง ผมก็เลยทำหน้าทีคุณแม่ที่ดีเดินเข้าบ้านตัวเปล่า 555





 ผมตรงดิ่งไปยังเตียงเด็กอ่อนที่มีเลโอลูกชายนอนหลับตาพริ้มอยู่ ผมเอื้อมมือไปลูบหัวกลมเล็กเบาๆอย่างเอ็นดู จุนฮยองที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหนยืนมองผมอยู่ที่คอบประตู บนใบหน้าคมปรากฏรอยยิ้มจนผมทำอะไรแทบไม่ถูก 'อาการแปลกๆนี่มันอะไรนะ'









"อะ...เอาของไปเก็บแล้วหรอ"





"อื้ม เก็บหมดแล้ว"





"อะ...อื้ม"











 สุดท้ายทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ความทรงจำบางอย่างของผมกับเขาหวนขึ้นมาจนผมต้องสบัดหัวไปมาไล่ความคิดออกไปจนจุนฮยองที่มองอยู่เดินมายกมือขึ้นเขกที่หน้าผากผมเบาๆ แต่มันก็เจ็บอยู่จนผมต้องยกมือขึ้นกุม









"ทำอะไรน่ะ มันเจ็บนะ!"





"ก็คิดอะไรอยู่ บอกแล้วไงว่าเรื่องนั้นฉันจะลื้อมันขึ้นมาเอง"





"นาย!!! " ก่อนที่ผมจะพูดอะไรเสียงดังไปมากกว่านั้น ผมก็ดึงให้เข้าไปอยู่อ้อมแขนแกร่งพร้อมกับที่มือหน้ายกขึ้นจุ๊ปากผม






"เบาๆสิ เดี๋ยวลูกตื่นกันพอดี" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนดวงหน้าเข้ม จนตอนนี้หน้าผมรู้สึกร้อนผะผ่าว พยายามขืนตัวเองออก





"ปล่อยนะ..."






"ทำไมหละ"





"นายกอดฉันอยู่นะ"





"มากกว่ากอดก็เคยมาแล้วนะครับที่รัก" ไม่ว่าเปล่าปากอิ่มนั่นก็ก้มลงมาประกบปากผมก่อนจะผละออกอย่างรวดเร็ว จนคนที่ตั้งตัวไม่ทันอย่างผมเบิกตาโตด้วยความตกใจ





"นาย! ไอ้ห้อยจุนฮยอง!!!!!"











พลั่ก!










 ผมจัดการมอบหมัดหนักๆให้กับคนตัวสูงที่เบ้าตา จนคนตัวสูงล้มลงไปกับพื้นกุมตาข้างที่โดนต่อย ผมเลยใช่จังหวะนั้นออกมาจากห้องนอนเด็กก่อนจะเดินตรงไปนั่งที่โซฟา จุนฮยองเดินกุมตาออกมาหาผมพร้อมใบอะไรสักอย่าง










"อะไร-_-"





"ใบแจ้งเกิด"









 โอเคครับ ผมลากสังขารตัวเองมายังบ้านของพี่ชายอีกครั้ง เราสามคนหนึ่งมองหน้ากันโดนมีผมที่นั่งอุ้มลูกชายตัวน้อยเอาไว้ เลโอนอนหลับตาพริ้มใบหน้ากลมประดับด้วยรอยยิ้มน่ารักๆโดยไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตัวเองเป็นปัญหาแค่ไหน...ผมเป็นแม่ ใช่แต่ถ้าในถามจรรยาบรรณแล้ว ผมต้องเป็นพ่อ แล้วที่นี้ใครจะเป็นแม่?











"ชิ มันต้องแจ้งเกิดสินะ-_-" พี่ซึงทำเสียงจิ๊ะจ๊ะไม่พอใจก ก็ใครละวะครับที่มันสร้างปัญหาขึ้นมาเนี่ย!





"แล้วจะเอายังไงครับ ผมเป็นพ่อไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่ถ้าโยซอบเป็นแม่คนอื่นเขาจะ..."





 พี่ซึงเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะเดินมาอุ้มเลโอให้ไปอยู่บนอ้อมแขนจุนฮยอง แล้วหันมาลากผมให้เดินตามไปอย่างงงๆ จนผมต้องขืนตัวเองไว้ก่อนจะถามคลายความสงสัย





"เดี๋ยวๆพี่ จะพาผมไปไหน?"





"ไปเปลี่ยนชุดซะ! แล้วเดี๋ยวนายก็รู้เอง"











 ผมไม่น่าจริงๆ ผมไม่น่าไปร้านกาแฟกับพี่ชายในวันนั้นไม่น่ายอมให้โดนกรอกยาทดลองบ้าๆนั่นจนทุกวันนี้มีลูกชายออกมาเป็นตัวเป็นตนให้เชยชม ไม่น่าจริงๆที่จะต้องมาปรึกษากับพี่เรื่องใบแจ้งเกิดของเลโอกับพี่ชายหลุดมิติแบบนี้!!





 ตอนนี้ผมกลายร่าง(?)เป็นสาวน้อย(?) หุ่นสูง(?)เข่าดีหน้าตาน่ารัก(?) โอเคๆถ้ามัวแต่บรรยายอะไรไร้สาระแบบนี้ มันจะมีแต่เครื่องหมาย "?" เต็มไปหมด ที่พี่บอกว่าเปลี่ยนชุดที่ว่าไม่ได้เปลี่ยนจากชุดลำลองเป็นชุดสูทสุดเท่อะไรหรอก...แต่มันคือ... ให้ผมเปลี่ยนเป็นชุดผู้หญิง!










"พี่อ่า ทำไมต้องให้ผมทำแบบนี้ด้วย ยังไงประวัติของผมมันก็คือผู้ชายอยู่ดีTT"





 ผมยื้อยุดชุดกระชากกับพี่ฮยอนซึงหน้าสถานที่แจ้งเกิด พี่ชายสุดติสหันมามองขวางๆจนผมยอมเดินเข้าไป โดยที่มีจุนฮยองที่เดินอุ้มลูกชายแสนน่ารักตามมา ในที่สุดพี่ฮยอนซึงก็ลากผมมาหยุดหน้าเขียงหมู เอ๊ย เคาท์เตอร์แจ้งเกิดจนได้ พี่ชายผมยิ้มสวยจนพนักงานทั้งชายและหญิงตาเยิ้มตามๆกัน อย่าไปหลงเสน่ห์ของพี่ผมเซ่TT










"จะมาแจ้งเกิดครับ"





"คุณหนูตัวน้อยคนนั้นใช่ไหมค่ะ" พนักงานหญิงชี้ไปยังเลโอ แต่พี่ชายผมส่ายหน้าก่อนจะชี้นิ้วมาที่ผม ซึ่งมันสร้างความประหลาดใจให้แก่เธออย่างมาก





"คนนี้ครับ...ยังด๊อบบี้"











 นอกจากพี่จะตั้งชื่อให้ผมใหม่ที่สุดแสนจะน่ารักอย่าง 'ยังด็อบบี้' แล้วยังบังคับให้ผมกับจุนฮยอง 'จดทะเบียนสมรส' ไม่ต้องงงว่าทำไมถึงจดได้ ก็ชื่อใหม่ของผมนี้เป็นผู้หญิง! เอาเป็นว่าตอนนี้ลูกชายตัวน้อยของผมได้มีชื่ออยู่บนทะเบียนราษฏ์แล้วเรียบร้อย










"พี่ชายนายนี่แสบใช่เล่นนะ ไปโกหกเจ้าที่เขาแบบนั้นนะ" จุนฮยองพูดขึ้นขณะที่ขับรถกลับบ้าน โดยมีผมนั่งอยู่ข้างที่นั่งคนขับในอ้อมแขนมีลูกน้อยของสองเรา(?)





"เฮ้อ พี่ฉันหลุดมิติตั้งแต่ไปพนันบ้าบอนั่นแล้วหละ" ผมพึมพำๆ เพราะไม่อยากให้คนตัวสูงรู้ว่าเรื่องทั้งหมดมันมาจากอะไรที่โคตรไร้สาระ





"นายว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน"





"เปล่า พี่ฉันก็หลุดมิติอย่างนั้นแหละ อย่าสนใจอะไรเลย"




"อื้ม"










'ก็เอาเป็นว่าปัญหาเรื่องเลโอตัวน้อยก็จบไปเรื่องสินะ'



















TBC.
___________________________________________________________________
 

say to my writer 'แจ้งเกิด(ปัญหา)ของเด็กน้อย'

อ๊าย มาอัพแล้วT^T หลังจากหนีหายไปทันที
เนื่องจากคุณไรฯ...เปิดเทอมแล้วววววววววววววววว(โดนตับ)
เอาเป็นว่าเวลาการอัพจะน้อยลง(มากๆ) ยิ่งเทอมนี้ผมเรียนป.ตรีควบม.ปลาย
มันเป็นอะไรที่โคตรยุ่ง-_- แต่เพราะความฝันที่ยิ่งใหญ่และใหญ่ยิ่ง!
มันต้องยอมยุ่งตอนนี้เพื่ออนาคตที่ดีของสองเรา #โดนต่อย
สัญญาว่าจะไม่ทิ้ง แต่ก็ไม่สัญญาว่าจะอัพบ่อยนะ
เพราะมันยุ่งจริงๆ อ่านหนังสือ โครงงาน รายงาน ฯลฯ เอาเป็นว่า...อีกเยอะ=-=
ยังไงก็อย่าลืมไรฯไปน้า ห้ามลืมนะ จุ๊บๆ! <3