[FIC-BEAST] Find DAD . แม่ครับหา พ่อ ให้ผมที

ตอนที่ 12 : F I N D : ความจริงของความรู้สึก[ประสบ100%]

' MY ? FIND BEAST FICTION,



' ... ความจริงของความรู้สึก ... '

 

[Junhyung : Part]










 ผมพาร่างโปร่งของตัวเองมายังสตูดิโอเพลง คุณคงสงสัยและเกิดคำถามมากมายว่าทำไมผมถึงมาที่นี่ทั้งๆที่ผมเป็นนายแบบ อันที่จริงก่อนที่ผมจะเป็นนายแบบผมก็คอยอยู่เบื้องหลังผลงานเพลงต่างๆ ทั้งคอยแต่งละคอยเติมเนื้อเพลงบางส่วนให้สมบูรณ์ด้วยกันกับพี่ชายคนนี้....





"เฮ้ย จุนฮยอง! มาไงวะเนี่ย" เสียงของคนร่างท้วมที่นั่งทำงานอยู่หน้าคอม กับกองเอกสารมากมายหันมาทัก ผมจึงโค้งทักทายเขาตามมารยาท



"ก็เดินมานะสิพี่ถามได้ ฮ่าๆ" ตามเคยผมกวนตีนพี่เขาตามประสาคนสนิท กำปั้นหนักๆถูกส่งมาที่แขนผม ก่อนที่เราทั้งคู่จะนั่งถามสารทุกข์สุกดิบกัน "เอ้อพี่ วันนี้ผมมีเรื่องให้ช่วยอะ"



"ฉันว่าแล้วว่าที่แกโผล่มาต้องมีงานมาให้ฉันทำแน่ๆ แล้วจะให้ทำอะไรว่ามา"



"คือ...ผมอยากให้พี่ช่วยผมรวบรวมคนมาร้องเพลงที่ผมแต่งหน่อยอะ" คำพูดของผมทำเอาคนที่นั่งฟังอยู่อย่างพี่เสือ(Tigerhyung)ถึงกับเลิกคิ้วขึ้น "อะไรๆ ไม่ต้องมาเลิกคิ้วแบบนั้นเลย"



"มะนน่าตกใจไหมหละวะ ที่อยู่ๆคนที่มันมักจะแต่งเพลงเอาเงิน บัดนี้ถึงกับแต่งเพลงฟรีแถมยังมาขอให้ฉันช่วยหาคนร้องเพลงนี้ให้กับตัว"



"ก็แบบ มันเป็นเพลงสำคัญนี่พี่!" พูดไปก็เขินไปเมื่อนึกถึงคนร่างเล็กที่ผมจะมอบเพลงนี้ให้



"ฉันว่าคนคนนั้นคงโชคดีมากแน่ๆที่แกมาแต่งเพลงให้นะ"











[No : Part]










"กลับมาแล้วจ้า" ร่างเล็กที่สองแขนโอบของพะรุงพะรังเดินเข้ามาในครัวที่มีเจ้าตัวน้อยของบ้านยืนอยู่ข้างๆผู้ชายร่างสูงโปร่ง "ทำอะไรกันอยู่ฮืม?"



"กำลังเตรียมของทำกับข้าวครับ คุณแม่มาพอดีเลย><" เลโอเด็กน้อยวิ่งเข้ามากระโดดกอดโยซอบพร้อมกับชายอีกคนที่เดินมารับของต่างๆนานาจากร่างเล็กไปเก็บ



"ไหนคุณแม่ขอดูหน่อยสิ ว่าคนเก่งเตรียมอะไรไว้บ้าง"





 ว่าจบร่างเล็กทั้งสองก็เดินไปยังเคาท์เตอร์โดยการกระทำทุกอย่างอยู่ในสายตาของอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นด้วย ยงจุนฮยองยืนกอดอกพิงเสาบนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก สายตายังคงจับจ้องร่างบางของคุณแม่บ้านอย่างไม่วางตา




"นายจะมองอีกนานไหม ยงจุนฮยอง!" เมื่อรู้ตัวว่าถูกมองคนตัวเล็กจึงหันมาโวยด้วยแก้มขึ้นสีเล็กน้อย ...ก็ไม่รู้ทำไมช่วงนี้เจอสายตาคมนั่นทีไรเลือดต้องสูบฉีดดีตลอด...



"อยากมอง มองไม่ได้หรือไงคุณแม่บ้าน" คนปากห้อยเดินเข้าใกล้อีกคนที่ถอยหลังจนติดเคาท์เตอร์ ในหัวคิดว่าทำไมเลโอลูกน้อยต้องวิ่งออกไปในเวลาแบบนี้ด้วย ...หัวใจเต้นแรง...



"ถะ...ถอยออกไปนะ เดี๋ยวลูกมาเห็น" พวงแก้มกลมขึ้นสีแดงระรื่ออย่างน่าจุ๊บ



"ลูกเห็นก็บอกไปสิว่าคุณพ่อกับคุณแม่สวีทกัน"



"นาย...จะเอาอะไรกับฉัน" ดวงตากลมโตจ้องดวงคมเข้มที่มองตอบกลับเช่นกัน สุดท้ายก็เป็นฝ่ายโยซอบเองที่ก้มหน้าหลบตาคมนั่นด้วยความเขินอาย


"ฉัน...จะเอาหัวใจของนาย" เสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหู ก่อนที่คนตัวโตจะถอยออกไปปล่อยให้อีกคนที่ได้ฟังคำตอบถึงกับทรุดลงนั่ง หัวใจเต้นแรงใบหน้าแต่งแต้มด้วยสีแดง



...นายมันขี้โกง ยงจุนฮยอง...










 เมื่อเวลาล่วงเลยเข้าหัวค่ำ เด็กน้อยประจำบ้านอย่างเลโอถูกอุ้มพลาดบ่าของจุนฮยองเพื่อเข้านอน เด็กน้อยเกาะแขนพ่อของตัวเองและไม่ลืมที่จะเอื้อมมือน้อยๆไปดึงมือแม่ให้เดินตามมาด้วย ในห้องนอนสีฟ้าอ่อนที่ถูกตกแต่งสไตร์เด็กผู้ชาย จุนฮยองวางเลโอบนเตียงเบาๆก่อนจะนั่งลงข้างเตียง คนเป็นแม่อย่างโยซอบเองก็นั่งลงข้างก่อนจะลูบหัวลูกน้อยเบาๆ




"คุณพ่อครับ คุณแม่ครับ" เสียงเล็กเจื่อแจ้วเรียกคนทั้งสองที่ตอนนี้ยิ้มให้กับตน


"ว่าไงครับคนเก่ง" จุนฮยองยิ้มตอบ


"ผมรักคุณพ่อคุณแม่นะครับ" เป็นดั่งเช่นทุกคืน ลูกน้อยเลโอมักจะบอกรักแม่โยซอบ และพ่อจุนฮยอง ซึ่งสร้างรอยยิ้มให้กับคนทั้งสอง โยซอบก้มลงจูบหน้าผากมนของเลโอเบาๆ


"คุณแม่ก็รักเลโอนะ..เอ่อ...รักคุณพ่อจุนฮยองด้วย" โยซอบจำใจพูดมันออกไปเพราะถ้าไม่พูดเลโอก็จะร้องงอแงให้พูดอยู่ดี


"คุณพ่อก็รักเลโอครับ แล้วก็รักคุณแม่โยซอบมากๆด้วย" ประโยคสุดท้ายจุนฮยองหันมองร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ มือหนาเอื้อมมาจับมือเล็กกุมไว้แน่นราวกับกำลังสื่ออะไรบางอย่าง


"ฝันดีนะครับ" ทั้งสองร่างพากันเดินออกจากห้องของลูกชาย ก่อนที่โยซอบจะเดินแยกไปทางห้องนอน ทำให้ร่างสูงต้องรั้งไว้


"จะไปไหนนะ"


"ฉันจะไปอาบน้ำ ดึกแล้วนายไม่เห็นหรือไง-3-" พูดไปปากเล็กๆนั่นก็ยู่ใส่ เป็นท่าทางที่ดูน่ารักไม่เบา


"อ่า โอเคๆ อย่าอาบนานหละ..." พูดพลางยื่นหน้าเข้าใกล้ "คุณพ่อคิดถึง จุ๊บ"


"ไอ้บ้าจุนฮยอง!" เสียงเล็กโวยวายก่อนที่จะเดินตึ้งตั้งเข้าห้องเพื่ออาบน้ำ









 เมื่ออาบน้ำเสร็จโยซอบก็เดินออกมาด้วยชุดนอนธรรมดาๆเพียงแต่มันเป็นชุดนอนคู่กับจุนฮยอง เสื้อกับกางเกงลายหมีสีชมพูอ่อน ที่ถูดตัดด้วยขอบเสื้อสีฟ้าอ่อนๆ ดูเข้ากับคนใส่ไม่เบาโยซอบพาร่างของตัวเองเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่ตอนนี้มันมืดสนิทจนมองไม่เห็น




"อ่า จุนฮยอง นายอยู่ไหนนะทำไมไฟในห้องมันมืดอย่างนี้" ด้วยความที่เป็นคนกลัวความมืดอยู่นิดๆ ทำให้ร่างเล็กเริ่มกระวนกระวาย ก่อนที่จะแตกตื่นไปมากกว่านี้ จู่ๆอ้อมแขนแกร่งก็ถูกโอบเข้าที่เอวคอดจนตัวเล็กสะดุ้ง แล้วก็รู้ได้ทันทีว่าใครเพราะกลิ่มหอมอ่อนๆเฉพาะตัว ...จุนฮยอง...



"두근거린 느낌 가슴 설렌 마음 이렇게 난 또 멍하게 바라만 봐

ความรู้สึกที่สั่นไหว หัวใจที่สั่นเทา ผมมองคุณอีกครั้งโดยไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไป

어제와 똑같이 널 바래다 주면 돌아선 네 모습에 몇 번이고 고민해

ถ้าผมเดินไปส่งคุณที่บ้านเหมือนเมื่อวาน ผมคิดกับตัวเองอยู่หลายครั้งว่าคุณจะมองกลับมา


 

자꾸만 뒤에서 너 널 바라만 봐 계속 나 난

ผมเฝ้ามองดูคุณจากด้านหลัง ผมยังคงทำเช่นนั้น


 

너의 뒤에서면 난 용기 있는 멋진 남자

ลับหลังคุณผมช่างเป็นผู้ชายที่กล้าหาญ


 

하지만 앞에선 나 난 쳐다보지도 못해 또 난

แต่พอผมอยู่ต่อหน้าคุณ ผมไม่สามารถที่จะมองคุณตรงๆได้เลย"





 เสียงทุ้มต่ำร้องเพลงเบาๆข้างใบหูเล็กที่ตอนนี้ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดง แม้จะอยู่ในความมืดแต่คนตัวสูงกลับมองเห็นทุกส่วนของร่างที่เขากอด ...ไม่ใช่ว่ามองเห็น แต่เพราะจดจำได้หมด... จุนฮยองค่อยๆหมุนร่างบางให้หั่นหน้ามาหาตนซึ่งอีกคนก็ทำตามแต่โดยดี มือหน้าหมุนสวิตไฟที่ต่อพวงมาให้เป็นระบบรีโมท ไฟสีส้มอ่อนถูกเปิดเพียงรีบหรี่ ไม่สว่างมากนัก



...เพียงแค่นี้หัวใจก็เต้นแรง...





"โยซอบอ่า...ก็นะฉันรู้ว่าเรื่องนั้นมันก็นานแล้ว แต่นายรู้บ้างไหม..."ดวงตาคมจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตตรงหน้าเพื่อยืนยันว่าเขาพูดด้วยความจริงใจ "ฉันไม่เคยลืมนายเลยแม้แต่วินาที"



"จุนฮยอง.."


"เรื่องตอนนั้น..." ก่อนที่จะได้พูดอะไรไปมากกว่านี้ ปากอวบก็ถูกปิดด้วยปากบางของคนตรงหน้า จุนฮยองเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนจะหลบัตาพริ้มตอบจูบนั้นอยุ่เนิ่นนานกว่าทั้งสองจะผละออกจากกัน


"ฉันรอ...ให้นายพูดแบบนี้นานแล้วนะ" น้ำตาเม็ดใสร่วงลงจากขอบตา จุนฮยองยกนิ้วขึ้นปาดมันออกเบาๆ โยซอบกอดอีกคนแน่น ...ใช่ ความรู้สึกรักในผู้ชายคนนี้ของเขาไม่เคยหายไปเลย...



"ถ้ารอให้ฉันพูด ดังนั้นต้องฟังให้จบนะตัวเล็กของฉัน" รอยยิ้มอ่อนโยนถูกมอบให้ ...นานแล้วที่ไม่ได้เห็น... "วันนั้นที่นายตื่นขึ้นมาเห็นสภาพเปื่อยแบบนั้น ฉันยังไม่ได้ทำอะไรนายสักหน่อย"





 จุนฮยองนั่งเล่าเรื่องทั้งหมดให้อีกคนฟัง วันนั้นมันเป็นวันเกิดของพี่ฮยอนซึงพี่ชายของแฟนตัวเล็กของเขาในตอนนั้น...เอ่อ แล้วก็ตอนนี้ด้วยละมั้ง งานในตอนแรกราบรื่นดีดูจะไม่มีปัญหาจนกระทั่งพี่ชายคนสวยเจ้าของงานเดินเข้ามาทักร่างสูงถึงเรื่องความรักของเขากับน้องชาย แล้วก็เกิดไอเดียพิเรนของคนสติหลุดให้ใส่เหล้าเข้าไปทั้งหมด เพราะหวังจะเมาเหล้าน้องชายที่น่ารัก





 แล้วมันก็สำเหร็จตามที่คาดโยซอบดื่มน้ำเข้าไปจำนวนหนึ่งแล้วเกิดอาการเมาจนจุนฮยองต้องแบกเขาเข้าห้องเผื่อให้พัก แต่มันจะโชคร้ายตรงที่ว่าคนตัวเล็กอ้วกรดตัวเอง มันจึงทำให้เสื้อผ้าเปื่อนจุนฮยองจึงต้องจัดการถอดเสื้อผ้าออก แล้วนำไปซึกพอกลับมาอีกทีก็เห็นว่าเจ้าของเสื้อนั่งก้มหน้าร่างไห้ พร้อมกับด่าเขาแถมยังขอเลิกอีก ทำเอางงตามๆกัน





"เรื่องก็เป็นแบบเนี่ย"


"งั้นที่ผ่านมาฉันก็เข้าใจผิดตลอดอะดิ-0-"



"เยส นายนี่มันจริงๆเลย หัดถามบ้างสิ" จุนฮยองลงมือดีดหน้าผากโยซอบอย่างหมั่นไส้



"ใครจะไปรู้เล่า ตื่นมาแล้วเจอสภาพแบบนั้นใครก็คิดหมดแหละตาบ้า!!" ไม่ว่าเปล่ามือเล็กก็ฟาดลงที่แขนอีกคนเบาๆ จุนฮยองดึงโยซอบขึ้นมานั่งบนตักก่อนจะจ้องตา


"โยซอบอ่า ฉันรักนายนะ" คำพูดเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความอบอุ่นำเอาคนฟังถึงกับเอาหน้าที่ขึ้นสีระรื่อซุกลงกับอกแกร่ง



"ฉัน...ก็รักนายจุนฮ...อื้ม"




 ไม่ต้องรอให้อีกคนพูดจบประโยค จุนฮยองก็เชยคางมนขึ้นมารับจูบอย่างอ่อนโยนก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นร้องแรงและหวานสลับกันไป ช่างเป็นจูบที่หวานเยิ้ม และเป็นจูบที่แสดงถึงการโหยหากันมาแสนนาน ถ้าไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ป่านี้เขาทั้งคู่คงเป็นคู่รักที่ใครๆต้องอิจฉา



...แต่ต่อจากนี้ก็ใช่ว่าจะไม่ได้เป็น ก็ในเมื่อเขากับร่างเล็กได้กลับมารักกันเช่นวันวาน แถมตอนนี้ยังเลื่อนสถานะจากแฟนหนุ่มเป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายอีกด้วย จะมีสักกี่คนที่โชคดดีแบบนี้อีกบ้างหละ










"..อ๊ะ..จะ..จุมยอมอ่า ฉัน อื้อ..ฉัน..รักนาย อ๊า...♥"

 สุดท้ายแล้วโยซอบก็ต้องเสียสิ่งที่หวงแหนให้กับจุนฮยองอยู่ดีแหละน่า...














TBC.
___________________________________________________________________