[FIC-BEAST] Find DAD . แม่ครับหา พ่อ ให้ผมที
ตอนที่ 11 : F I N D : ไม่ว่าเมื่อไหรจะไม่ทิ้งนาย[ประสบ100%]
' MY ? FIND BEAST FICTION,
' ... ไม่ว่าเมื่อไหรจะไม่ทิ้งนาย ... '
[Yoseob : Part]
เอาหละหลังจากเคยโดนคำสั่งเผด็จการไปลักลอกหนึ่ง คราวนี้ผมโดนข้อปฏิบัติแบบโคตรเอาแต่ใจคนตั้งเลยทำเอาผมที่ตื่นนอนมาด้วยสภาพงัวเงียเลือดขึ้นหน้านิดๆ เพราะต้องเข้าครัวทำกับข้าวต่างๆนาๆให้ไอ้บ้าห้อยที่ยังนอนหลับอุตุนิยมวิทยา ไม่นานนักกับข้าวทั้งหมดก็เสร็จในเวลาต่อมา แล้วมันก็ถึงหน้าที่อีกหน้าที่ของผม...ปลุกจุนฮยอง- -
ผมพาตัวเองมาหยุดยืนในห้องนอนสีวินเทจไม่เข้ากับคนอาศัยแต่ช่วยไม่ได้ นี่มันบ้านพักพี่ชายผมไม่แปลกใจที่มันจะออกแนวนี้ เพราะดูคุณชายท่านจะชอบอะไรที่ออกจะวินเทจซะเหลือเกิน พูดถึงพี่ไปก็เสียเวลาปลุกไอ้คนปากห้อยเปล่าๆ ผมเดินมาหยุดข้างเตียงไซส์พิเศษที่มีร่างหนาขุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หึ เผด็จการนักใช่ไหม... ผมกระโดดขึ้นไปยืนคร่อมจุนฮยองก่อนจะ...
"ตื่นโว๊ย!!!!!!!!! ตื่นๆ ตื่นนนนนนน" เสียงแหกปากขอผมมีผลข้างเคียงเพียงเล็กน้อย เพราะไอ้คนข้างใต้ยังคงนอนหลับตาพริ้ม...ไอ้หมอนี่-*-
"เอาไงก็เอากันวะ... Change Change Change!!! เหวอ"
ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆมือหนาของจุนฮยองก็เอื้อมมาดึงผมลงไปนอนกับเตียง อ้อมแขนอุ่นโผงเข้ากอดผมอย่างเต็มที่จนผมแอบตกใจหันไปมองหน้าอีกคนก่อนจะต้องหน้าแดงถึงหูเมื่อรู้ว่าเจ้าคนจอมเผด็จการนั้นแกล้งหลับอยู่นั่นเอง จุนฮยองยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่กวนมาก...กวนเท้าผมมาก!
"ปล่อยนะจุนฮยอง ถ้าตื่นแล้วก็ลุกสิ" ผมบิดตัวเองให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
"น่า อยู่อย่างนี้สักพักก่อนสิ...ตัวนายหอมจะตาย" ไม่ว่าเปล่า จมูกโด่งได้สันก็วางลงบนแก้มของผมอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมเข้มหลับพริ้มจนเห็นแผขนตาเรียงสวย...อ่า...แล้วทำไมผมต้องมาใจเต้นกับคนคนนี้ด้วย
"ไม่เอา นายมันเผด็จการ นายมันฉวยโอกาส ปล่อยเลย!"
"ถ้าคนที่โดนฉวยโอกาสไม่น่ารัก ฉันก็ไม่ทำหรอกนะ"
คนร่างสูงทิ้งบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้น ก็ผละออกลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้ผมที่ลุกตามขึ้นมานั่งหน้าร้อนผ่าว และไม่ต้องเดาอาการตัวเองอะไรมากมายว่าตอนนี้หน้าผมคงแดงไปจนถึงหูแล้วแน่นอน ไอ้บ้าจุนฮยอง!><
เมื่อปลุกจุนฮยองเสร็จผมก็ต้องไปปลุกลูกชายสุดรัดสุดหวงเพื่อมาอาบน้ำแต่งตัวทานข้าวไปโรงเรียน เลโอสะลึมสะลืออยู่ครู่หนึ่งก็ตาสว่างเมื่อบอกว่าวันนี้ต้องไปโรงเรียน ดูท่าเจ้าตัวน้อยจะอยากไปโรงเรียนเต็มแก่เลยรีบกุลีกุจอไปอาบน้ำเอง ก่อนจะวิ่งมานั่งตาแป๋วบนเก้าอี้สำหรับเด็กรอทานข้าวพร้อมพ่อและแม่
ผมนั่งอยู่ข้างซ้ายของเลโอที่นั่งหัวโต๊ะ ตักข้าวใส่จานเรียบร้อยที่เหลือก้รอสมาชิกอีกคนที่เดินจัดเน็คไทเข้ามา เขาเดินอ้อมมาทางผมก่อนจะหยุด ใบหน้าคมก้มลงมาจนลมหายใจของเขาโรยรินอยู่บนแก้มของผม กลิ่นโคโลนอ่อนๆบวกกับกลิ่นตัวเฉพาะของเขาส่งกลิ่นหอมเข้าจมูกจนผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวอีกรอบ เพียบพริบตาคนปากห้อยก็โฉบปากห้อยๆนั่นลงมาขโมยหอมแก้มทันที
"อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก^^" รอยยิ้มกวนๆถูกส่งมาให้เพราะเขารู้ดีว่าต่อหน้าเลโอผมจะไม่ถกเถียงอะไร ใช่ครับเพราะสุดท้ายผมทำได้ก็แค่...ถลึงตาใส่เขาที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม
"แม่จ๋า ป้อนข้าวพ่อหน่อยสิครับ" หลังจากต่างคนต่างเงียบมานาน ลูกตัวน้อยก็ร้องเรียกขึ้นทำเอาผมทำหน้าเลิกลัก มองไปทางจุนฮยองอย่างขอความช่วยเหลือแต่ดูเหมือนอีกคนจะยิ้มชอบใจ
"แต่ลูกเลโอ..."
"น่านะ พ่อยังหอมแก้มแม่เลย แม่ก็ต้องป้อนข้าวพ่อสิ" เลโอเร่งเร้าจนผมต้องจำใจตักข้าวแล้วป้อนคนตรงหน้าที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"อ้ามม อร่อยจังครับ^^" จุนฮยองยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเคี้ยวข้าว อ้ากกก หงุดหงิด
หลังจากเจอกับอะไรที่เลี่ยนยิ่งกว่าน้ำตาล ตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือผมเพียงแค่คนเดียวเพราะจุนฮยองอาสาไปส่งเลโอเอง ผมเลยต้องอยู่บ้านเก็บกวาดทุกซอกทุกมุมให้สะอาดเนี้ยบตามขอปฏิบัติสุดเผด็จการอีกข้อของจุนฮยอง เมื่อเก็บกวาดเสร็จด้วยความเหนื่อยล้าผมก็เดินมานั่งพักที่โซฟา ก่อนจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว...
[Junhyung : Part]
ผมหักเลี้ยวพวงมาลัยเข้ามายังโรงเรียนของลูกชายตัวน้อย เมื่อรถจอดสนิทเลโอก็เปิดประตูลงไปก่อนลงเจ้าตัวน้อยหันมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ เมื่อส่งลูกชายเสร็จผมก็เลี้ยวรถขับตรงไปยังที่ทำงาน ทั้งๆที่ผมอายุเท่าโยซอบแล้วน่าจะเรียนมหาลัยแท้ๆ แต่เพราะการที่ผมเป็นนายแบบทำให้งานค่อนข้างจะยุ่งจนบางทีก็ต้องเข้างานก่อนเข้าเรียนเสียอีก
"ฮืม? ฝนจะตกหรือเนี่ย" เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าก็พบว่าก้อนเมฆดำเข้าปกคลุมทั่วผืนฟ้าสีคราม พลั้นทำให้ผมนึกถึงคนตัวเล็กอีกคนที่อยู่บ้านคนเดียว
"เจ้านั่นมันกลัวฟ้าร้องนี่" ด้วยความทรงจำเพียงน้อยนิดที่เคยเจอกับโยซอบในเหตุการณ์แบบนี้ ทำให้ผมนึกออกว่าโยซอบกลัวเสียงฟ้าร้องที่สุด โสทประสาททั้งหมดก็สั่งการให้เลี้ยวรถมุ่งกลับไปยังบ้าน
[No : Part]
ท้องฟ้าที่มือครึ้มเพียงไม่นานนักหยาดน้ำฟ้าก็ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดิน จากเม็ดเล็กเม็ดน้อยก็กลับกลายเป็นดั่งพายุเมื่อมีลมพัดแรงบวกกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องทั่วผืนฟ้า ภายในบ้านหลังเล็กที่บัดนี้ราวกับบ้านที่ไม่มีคนอยู่ ไฟที่ปิดสนิทและเสียงร้องตกใจเป็นระลอกของร่างบางที่ขดตัวอยู่ข้างตู้หนังสือมุมห้อง
โยซอบนั่งก้มหน้าเบียดร่างตัวเองเข้ากับตู่หนังสือราวกับว่าถ้าเข้าไปอยู่ในนั้นได้เขาก็จะทำไม สองมือเล็กยกขึ้นปิดหูแน่นดวงตากลมโตปิดแน่นเมื่อมีเสียงที่ดังอึกก้องอย่างฟ้าร้อง ปากเล็กเผลอเม้มแน่นจนเป็นสีฝาดซีดราวคนเป็นโรค ในเวลานี้คนตัวเล็กไม่กล้าแม้จะลุกไปไหน
...จุนฮยองอ่า นายไปไหน... ด้วยความกลัวทำให้สมองพานึกถึงคนที่ตัวเองไม่คิดจะนึกถึง ใบหน้าของร่างสูงโพล่ขึ้นมาในโสนประสาทพร้อมกับอาการกลัวเมื่อเสียงฟ้าร้องดังก้องอีกครั้ง
"โยซอบ! โยซอบ! นายอยู่ไหนนะโยซอบ!" เสียงทุ้มที่จำได้ดีเรียกขึ้น โยซอบที่เวลานี้กลัวจนไม่กล้าทำอะไรได้แต่นั่งเงียบน้ำใสไหลรินออกจากตาด้วยความกลัว และดีใจ
"โยซอบ! โยซอบ!" จุนฮยองวิ่งเข้ามายังห้องนั่งเล่นร่างเล็กมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจนเพียงแต่ไม่สามารถเรียกออกไปได้เพราะเสียงที่หายไปซะดื้อๆ แต่ดูเหมือนจุนฮยองจะรู้ดีเขาหันมามองยังที่ที่โยซอบนั่งขดตัวอยู่ก่อนจะรีบวิ่งมาโอบกอดแน่น "ไม่เป็นไรแล้ว"
"จุนฮยอง...จุนฮยอง ฮือ" เสียงหวานสั่นเครือโยซอบซบหน้าลงกับอกแกร่งที่แสนอบอุ่น น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาไม่คิดว่าจุนฮยองจะรู้ว่าเขากลัวฟ้าร้อง ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาแขนเล็กกอดร่างหนาแน่นราวกับว่าถ้าปล่อยเขาอาจจะหายไป
"ไม่เป็นไรแล้วนะโยซอบ ฉันอยู่นี้แล้ว" จุนฮยองพยุงร่างเล็กมานั่งยังโซฟากลางห้อง
"อื้ม..ฮึก นาย...รู้ได้ไง...ว่าฉันกลัวฟ้าร้อง" พวงแก้มกลมขึ้นสีระรื่อเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองซบอยู่ที่อกของใคร
"นายคงจำไม่ได้สินะ ว่านายเคยเจอฉันนะ"
"เคย..เจอ?" โยซอบเงยหน้ามองดวงตาเข้มที่มองมา
"ใช่ ไว้วันหลังฉันจะเล่าให้นายฟังนะ" ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะดันหัวกลมให้ซบลงกับอกเหมือนเดิม
"อื้ม...ขอบคุณนะจุนฮยอง..ขอบคุณ"
เพียงไม่นานนักคนตัวเล็กก็ผล็อยหลับไปเพียงเพราะรู้สึกสบายใจที่มีอีกคนอยู่ข้างๆ แผขนตางอนสีดำปิดสนิทจุนฮยองยิ้มน้อยก้มหน้าลงจูบเบาๆบนกลุ่มผมสีดำที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพู ดวงตาคมฉายแววอ่อนโยนอย่างที่เห็นได้อยากมือหนายกขึ้นลูบหัวอีกคนเบาๆ
"...ไม่ว่าเมื่อไหร ฉันก็จะไม่ทิ้งนาย โยซอบ"
TBC.
___________________________________________________________________
เอาหละหลังจากเคยโดนคำสั่งเผด็จการไปลักลอกหนึ่ง คราวนี้ผมโดนข้อปฏิบัติแบบโคตรเอาแต่ใจคนตั้งเลยทำเอาผมที่ตื่นนอนมาด้วยสภาพงัวเงียเลือดขึ้นหน้านิดๆ เพราะต้องเข้าครัวทำกับข้าวต่างๆนาๆให้ไอ้บ้าห้อยที่ยังนอนหลับอุตุนิยมวิทยา ไม่นานนักกับข้าวทั้งหมดก็เสร็จในเวลาต่อมา แล้วมันก็ถึงหน้าที่อีกหน้าที่ของผม...ปลุกจุนฮยอง- -
ผมพาตัวเองมาหยุดยืนในห้องนอนสีวินเทจไม่เข้ากับคนอาศัยแต่ช่วยไม่ได้ นี่มันบ้านพักพี่ชายผมไม่แปลกใจที่มันจะออกแนวนี้ เพราะดูคุณชายท่านจะชอบอะไรที่ออกจะวินเทจซะเหลือเกิน พูดถึงพี่ไปก็เสียเวลาปลุกไอ้คนปากห้อยเปล่าๆ ผมเดินมาหยุดข้างเตียงไซส์พิเศษที่มีร่างหนาขุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม หึ เผด็จการนักใช่ไหม... ผมกระโดดขึ้นไปยืนคร่อมจุนฮยองก่อนจะ...
"ตื่นโว๊ย!!!!!!!!! ตื่นๆ ตื่นนนนนนน" เสียงแหกปากขอผมมีผลข้างเคียงเพียงเล็กน้อย เพราะไอ้คนข้างใต้ยังคงนอนหลับตาพริ้ม...ไอ้หมอนี่-*-
"เอาไงก็เอากันวะ... Change Change Change!!! เหวอ"
ผมร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆมือหนาของจุนฮยองก็เอื้อมมาดึงผมลงไปนอนกับเตียง อ้อมแขนอุ่นโผงเข้ากอดผมอย่างเต็มที่จนผมแอบตกใจหันไปมองหน้าอีกคนก่อนจะต้องหน้าแดงถึงหูเมื่อรู้ว่าเจ้าคนจอมเผด็จการนั้นแกล้งหลับอยู่นั่นเอง จุนฮยองยิ้มมุมปากอย่างมีเสน่ห์แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันเป็นรอยยิ้มที่กวนมาก...กวนเท้าผมมาก!
"ปล่อยนะจุนฮยอง ถ้าตื่นแล้วก็ลุกสิ" ผมบิดตัวเองให้หลุดจากพันธนาการแต่ก็ดูเหมือนจะไม่เป็นผล
"น่า อยู่อย่างนี้สักพักก่อนสิ...ตัวนายหอมจะตาย" ไม่ว่าเปล่า จมูกโด่งได้สันก็วางลงบนแก้มของผมอย่างแผ่วเบา ดวงตาคมเข้มหลับพริ้มจนเห็นแผขนตาเรียงสวย...อ่า...แล้วทำไมผมต้องมาใจเต้นกับคนคนนี้ด้วย
"ไม่เอา นายมันเผด็จการ นายมันฉวยโอกาส ปล่อยเลย!"
"ถ้าคนที่โดนฉวยโอกาสไม่น่ารัก ฉันก็ไม่ทำหรอกนะ"
คนร่างสูงทิ้งบทสนทนาไว้เพียงเท่านั้น ก็ผละออกลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้ผมที่ลุกตามขึ้นมานั่งหน้าร้อนผ่าว และไม่ต้องเดาอาการตัวเองอะไรมากมายว่าตอนนี้หน้าผมคงแดงไปจนถึงหูแล้วแน่นอน ไอ้บ้าจุนฮยอง!><
เมื่อปลุกจุนฮยองเสร็จผมก็ต้องไปปลุกลูกชายสุดรัดสุดหวงเพื่อมาอาบน้ำแต่งตัวทานข้าวไปโรงเรียน เลโอสะลึมสะลืออยู่ครู่หนึ่งก็ตาสว่างเมื่อบอกว่าวันนี้ต้องไปโรงเรียน ดูท่าเจ้าตัวน้อยจะอยากไปโรงเรียนเต็มแก่เลยรีบกุลีกุจอไปอาบน้ำเอง ก่อนจะวิ่งมานั่งตาแป๋วบนเก้าอี้สำหรับเด็กรอทานข้าวพร้อมพ่อและแม่
ผมนั่งอยู่ข้างซ้ายของเลโอที่นั่งหัวโต๊ะ ตักข้าวใส่จานเรียบร้อยที่เหลือก้รอสมาชิกอีกคนที่เดินจัดเน็คไทเข้ามา เขาเดินอ้อมมาทางผมก่อนจะหยุด ใบหน้าคมก้มลงมาจนลมหายใจของเขาโรยรินอยู่บนแก้มของผม กลิ่นโคโลนอ่อนๆบวกกับกลิ่นตัวเฉพาะของเขาส่งกลิ่นหอมเข้าจมูกจนผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าวอีกรอบ เพียบพริบตาคนปากห้อยก็โฉบปากห้อยๆนั่นลงมาขโมยหอมแก้มทันที
"อรุณสวัสดิ์ครับที่รัก^^" รอยยิ้มกวนๆถูกส่งมาให้เพราะเขารู้ดีว่าต่อหน้าเลโอผมจะไม่ถกเถียงอะไร ใช่ครับเพราะสุดท้ายผมทำได้ก็แค่...ถลึงตาใส่เขาที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม
"แม่จ๋า ป้อนข้าวพ่อหน่อยสิครับ" หลังจากต่างคนต่างเงียบมานาน ลูกตัวน้อยก็ร้องเรียกขึ้นทำเอาผมทำหน้าเลิกลัก มองไปทางจุนฮยองอย่างขอความช่วยเหลือแต่ดูเหมือนอีกคนจะยิ้มชอบใจ
"แต่ลูกเลโอ..."
"น่านะ พ่อยังหอมแก้มแม่เลย แม่ก็ต้องป้อนข้าวพ่อสิ" เลโอเร่งเร้าจนผมต้องจำใจตักข้าวแล้วป้อนคนตรงหน้าที่นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
"อ้ามม อร่อยจังครับ^^" จุนฮยองยักคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเคี้ยวข้าว อ้ากกก หงุดหงิด
หลังจากเจอกับอะไรที่เลี่ยนยิ่งกว่าน้ำตาล ตอนนี้ทั้งบ้านก็เหลือผมเพียงแค่คนเดียวเพราะจุนฮยองอาสาไปส่งเลโอเอง ผมเลยต้องอยู่บ้านเก็บกวาดทุกซอกทุกมุมให้สะอาดเนี้ยบตามขอปฏิบัติสุดเผด็จการอีกข้อของจุนฮยอง เมื่อเก็บกวาดเสร็จด้วยความเหนื่อยล้าผมก็เดินมานั่งพักที่โซฟา ก่อนจะผล็อยหลับไปโดยไม่รู้ตัว...
[Junhyung : Part]
ผมหักเลี้ยวพวงมาลัยเข้ามายังโรงเรียนของลูกชายตัวน้อย เมื่อรถจอดสนิทเลโอก็เปิดประตูลงไปก่อนลงเจ้าตัวน้อยหันมาหอมแก้มผมฟอดใหญ่ เมื่อส่งลูกชายเสร็จผมก็เลี้ยวรถขับตรงไปยังที่ทำงาน ทั้งๆที่ผมอายุเท่าโยซอบแล้วน่าจะเรียนมหาลัยแท้ๆ แต่เพราะการที่ผมเป็นนายแบบทำให้งานค่อนข้างจะยุ่งจนบางทีก็ต้องเข้างานก่อนเข้าเรียนเสียอีก
"ฮืม? ฝนจะตกหรือเนี่ย" เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าก็พบว่าก้อนเมฆดำเข้าปกคลุมทั่วผืนฟ้าสีคราม พลั้นทำให้ผมนึกถึงคนตัวเล็กอีกคนที่อยู่บ้านคนเดียว
"เจ้านั่นมันกลัวฟ้าร้องนี่" ด้วยความทรงจำเพียงน้อยนิดที่เคยเจอกับโยซอบในเหตุการณ์แบบนี้ ทำให้ผมนึกออกว่าโยซอบกลัวเสียงฟ้าร้องที่สุด โสทประสาททั้งหมดก็สั่งการให้เลี้ยวรถมุ่งกลับไปยังบ้าน
[No : Part]
ท้องฟ้าที่มือครึ้มเพียงไม่นานนักหยาดน้ำฟ้าก็ร่วงหล่นลงมาสู่พื้นดิน จากเม็ดเล็กเม็ดน้อยก็กลับกลายเป็นดั่งพายุเมื่อมีลมพัดแรงบวกกับเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องทั่วผืนฟ้า ภายในบ้านหลังเล็กที่บัดนี้ราวกับบ้านที่ไม่มีคนอยู่ ไฟที่ปิดสนิทและเสียงร้องตกใจเป็นระลอกของร่างบางที่ขดตัวอยู่ข้างตู้หนังสือมุมห้อง
โยซอบนั่งก้มหน้าเบียดร่างตัวเองเข้ากับตู่หนังสือราวกับว่าถ้าเข้าไปอยู่ในนั้นได้เขาก็จะทำไม สองมือเล็กยกขึ้นปิดหูแน่นดวงตากลมโตปิดแน่นเมื่อมีเสียงที่ดังอึกก้องอย่างฟ้าร้อง ปากเล็กเผลอเม้มแน่นจนเป็นสีฝาดซีดราวคนเป็นโรค ในเวลานี้คนตัวเล็กไม่กล้าแม้จะลุกไปไหน
...จุนฮยองอ่า นายไปไหน... ด้วยความกลัวทำให้สมองพานึกถึงคนที่ตัวเองไม่คิดจะนึกถึง ใบหน้าของร่างสูงโพล่ขึ้นมาในโสนประสาทพร้อมกับอาการกลัวเมื่อเสียงฟ้าร้องดังก้องอีกครั้ง
"โยซอบ! โยซอบ! นายอยู่ไหนนะโยซอบ!" เสียงทุ้มที่จำได้ดีเรียกขึ้น โยซอบที่เวลานี้กลัวจนไม่กล้าทำอะไรได้แต่นั่งเงียบน้ำใสไหลรินออกจากตาด้วยความกลัว และดีใจ
"โยซอบ! โยซอบ!" จุนฮยองวิ่งเข้ามายังห้องนั่งเล่นร่างเล็กมองเห็นเขาได้อย่างชัดเจนเพียงแต่ไม่สามารถเรียกออกไปได้เพราะเสียงที่หายไปซะดื้อๆ แต่ดูเหมือนจุนฮยองจะรู้ดีเขาหันมามองยังที่ที่โยซอบนั่งขดตัวอยู่ก่อนจะรีบวิ่งมาโอบกอดแน่น "ไม่เป็นไรแล้ว"
"จุนฮยอง...จุนฮยอง ฮือ" เสียงหวานสั่นเครือโยซอบซบหน้าลงกับอกแกร่งที่แสนอบอุ่น น้ำตามากมายหลั่งไหลออกมาไม่คิดว่าจุนฮยองจะรู้ว่าเขากลัวฟ้าร้อง ไม่คิดว่าเขาจะกลับมาแขนเล็กกอดร่างหนาแน่นราวกับว่าถ้าปล่อยเขาอาจจะหายไป
"ไม่เป็นไรแล้วนะโยซอบ ฉันอยู่นี้แล้ว" จุนฮยองพยุงร่างเล็กมานั่งยังโซฟากลางห้อง
"อื้ม..ฮึก นาย...รู้ได้ไง...ว่าฉันกลัวฟ้าร้อง" พวงแก้มกลมขึ้นสีระรื่อเมื่อรู้ว่าตอนนี้ตัวเองซบอยู่ที่อกของใคร
"นายคงจำไม่ได้สินะ ว่านายเคยเจอฉันนะ"
"เคย..เจอ?" โยซอบเงยหน้ามองดวงตาเข้มที่มองมา
"ใช่ ไว้วันหลังฉันจะเล่าให้นายฟังนะ" ร่างสูงยิ้มเล็กน้อยก่อนจะดันหัวกลมให้ซบลงกับอกเหมือนเดิม
"อื้ม...ขอบคุณนะจุนฮยอง..ขอบคุณ"
เพียงไม่นานนักคนตัวเล็กก็ผล็อยหลับไปเพียงเพราะรู้สึกสบายใจที่มีอีกคนอยู่ข้างๆ แผขนตางอนสีดำปิดสนิทจุนฮยองยิ้มน้อยก้มหน้าลงจูบเบาๆบนกลุ่มผมสีดำที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพู ดวงตาคมฉายแววอ่อนโยนอย่างที่เห็นได้อยากมือหนายกขึ้นลูบหัวอีกคนเบาๆ
"...ไม่ว่าเมื่อไหร ฉันก็จะไม่ทิ้งนาย โยซอบ"
TBC.
___________________________________________________________________
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
สงสัยจุนซอบหวานเกินมั้ง
ไรเตอร์หาไปไหน
เขารอไรเตอร์มาอัพเรื่องนี้อยู่น่ะ
โยต้องมีความสุขมากแน่เลย คิกๆ
อิจฉาๆ ><~
หวานๆๆๆๆๆๆๆ หวานมากๆเลย >///<
เย้ๆๆๆๆ ในที่สุดไรเตอร์ก็กลับมา
อัพแล้วมาอัพแล้วววว กรี้ดดดหวานแหวว -/////////-