[FIC-BEAST] Find DAD . แม่ครับหา พ่อ ให้ผมที

ตอนที่ 10 : F I N D : โรงเรียนของเราน่าอยู่[ประสบ100%]

' MY ? FIND BEAST FICTION,



' ... โรงเรียนของเราน่าอยู่ ... '


 

[Yoseob : Part]










 ชีวิตในวัยเรียนมันจะมีอะไรน่าตื่นเต้นไปกว่าการเข้าเรียนสินะฮะ เมื่อคิดได้ว่าเด็กๆก็จะต้องเข้าเรียนผมจึงพาลูกชายตัวดีตัวน้อยมายังโรงเรียนอนุบาลหมีน้อยใกล้บ้าน เลโอดูท่าทางตื่นเต้นมากที่จะได้เข้าเรียนเพราะเห็นมองนู่นมองนี่อยู่ไม่สุกเลยจริงๆ





 เมื่อผมสมัครเรียนให้ลูกชายเสร็จก็ปล่อยให้เขาไปวิ่งเล่นที่สนามเด็กเล่น โดยมีนายจุนฮยองตามไปคุมอยู่ด้วยไม่ห่าง นี่ผมลืมบอกไปใช่ไหมฮะว่าเขาเองก็มาด้วย ทั้งๆที่บอกเองแท้ๆว่ามาได้ๆ กลับรั้นจะมาด้วยแล้วก็มาทำหน้าบูดอยู่เนี่ย น่าตีจริงๆ






 ผมเดินมองนี่มองนั่นรอบโรงเรียนอนุบาลนี้เล็กน้อย ที่นี่เป็นโรงเรียนที่ไม่ใหญ่และไม่เล็กมาก เป็นโรงเรียนที่ทันสมัยพอสมควรเพราะเป็นหลักสูตรสองภาษาเชียวนะ เมื่อเดินไปเรื่อยๆก็สายตาผมก็ไปสะดุดกับชายคนหนึ่งที่คุ้นหน้าอย่างดี








"แดเนียล!" ชายเจ้าของชื่อหันมามองผม ก่อนที่รอยยิ้มสดใสจะประทับขึ้นบนใบหน้าหล่อ





"พี่โยซอบ! ไม่เจอกันนานนะครับ แล้วนี่ทำไมถึงไม่เห็นที่มหาลัยเลย?" แดเนียลเป็นรุ่นน้องของผมที่มหา'ลัย และยังเป็นน้องรหัสผมด้วย




"อื้ม พี่ดร็อบนะ ตามคำบัญชาของพี่ชาย" ผมทำหน้าเซ็ง แดเนียลส่งยิ้มให้อย่างเจื่อนๆเพราะรู้ดีเรื่องนิสัยหลุดมิติของพี่ชายผม




"แล้วพี่จะกลับไปเรียนอีกเมื่อไหรฮะ ผมเหงานะเนี่ย ทั้งพี่โยซอบ ทั้งพี่กวังดร็อบเรียนกันทั้งคู่เลย"




"ก็ต้องรอ..."





"จนกว่าลูกชายของเราจะโต" เสียงทุ้มต่ำพูดแทรกจนผมต้องหันไปมอง ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกเสียจาก...จุนฮยอง




"รุ่นพี่จุนฮยอง?" แดเนียลทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ผมลืมบอกอะไรไปอีกอย่างใช่ไหม ว่ารุ่นน้องผมคนนี้ไม่ชอบคนร่างสูงข้างๆเอามากๆ








 ผมว่าการมาสมัครเรียนครั้งนี้จะเป็นไปด้วยความสงบแล้วนะ จริงๆนะ แต่ทำไมต้องให้แดเนียลกับจุนฮยองมาเจอกันด้วย ดูสิจ้องตากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ โธ่ เห็นใจคนกลางอย่างผมหน่อย อีกคนก็น้องรหัส อีกคนก็พ่อของลูก(?)




 ทั้งสองคนจ้องตากันสักพักก่อนจะเป็นฝ่ายแดเนียลเองที่หันมาถามผมอย่างไม่ใส่ใจอีกคนราวกับว่าไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้








"แล้ว...เมื่อกี้หมายความว่าไงหรือฮะ ลูก?" เอาแล้วไง ความซวยเยือนผมจนได้




"แม่ครับ><" ถ้าจะดีมากเลโอช่วยไปเล่นที่อื่นก่อนได้ไหม ทำไมต้องมาตอนนี้ดูสิ แดเนียลมองตาไม่กระพริบแล้วที่นี้จะแก้ตัวยังไงหละ!





"เด็กนี่ใครหรือครับ?"





"พ่อแม่ไม่เคยสั่ง เคยสอนหรือไงว่าอย่าเสือกเรื่องชาวบ้าน" เจ็บ! ทำไมจุนฮยองด่าแรงงี้ดูสิแดเนียลชักสีหน้าแล้ว=[]=!




"สอนนะครับ แต่พอดีว่าเรื่องบางเรื่องมันก็ควรที่จะ 'เสือก' บ้าง" ผมมองเขาสองคนสลับไปมา มือก็คอยปิดหูเลโอไม่ให้ได้ยินคำด่าเจ็บแสบพวกนี้




"เหอะ เสือกมากก็ระวังจะเจ็บตัวหละ" คนตัวสูงยกยิ้มก่อนจะหันมาทางผมกับเจ้าตัวเล็ก มือหนาเอื้อมมาโอบรอบเอวผมอย่างถือวิสาสะ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหวาน "ไปกันเถอะที่รัก"










 เราสามคนเดินมายังรถสุดหรูของจุนฮยองที่ดูท่าจะมีความสุขกับการโอบเอวผม...อย่าให้ถึงที่ฉันหละ นายศพไม่สวยแน่จุนฮยอง!...เมื่อเราเข้าไปนั่งในรถก็เป็นฝ่ายคนชับเองที่เริ่มบทสนทนา เพราะเห็นว่าเลโอผล็อยหลับไปทันที








"ทำไมนายถึงคุยกับหมอนั่น"




"ใคร? แดเนียลนะหรือ?"




"ใช่"



"เขาเป็นน้องรหัสฉัน เรื่องอะไรฉันจะคุยไม่ได้"




"หึ เรื่องอะไรงั้นหรือ...เอาเป็นว่านี่คือคำสั่ง"




"? คำสั่งอะไร"




"ห้ามนายคุย หรือยุ่งเกี่ยวกับหมอนั่น...ไม่สิ กับผู้ชายทุกคน!!!!"














...ผมเคยคิดว่าเขาเป็นคนที่ใจดี แต่มันก็แค่ชั่ววูบเพราะคนอย่างเขามัน..เผด็จการที่สุด!!!...














TBC.
___________________________________________________________________