[Short FIC] Some time beast.

ตอนที่ 9 : FIC : Say you love ME [บทกลาง]

FIC : Say you love ME [บทกลาง] ll Pairing : ??? x ??? ll Note : No-R It's darma
แนะนำเล็กน้อย : อ่านฟิคนี้ไปพร้อมกับการฟังเพลงที่เอามาติดไว้ให้ แล้วตีตั๋วไปฟินแลนด์(ห๊ะ)









 

 ผมนั่งจ้องมองร่างเล็กที่คุ้นตาอย่างเหนื่อยใจ หวายสัปดาห์แล้วที่เขาไม่ยอมทานอะไร และไม่ยอมที่จะออกไปพบปะผู้คนเลย...นับตั้งแต่เขาโดนคนคนนั้นบอกเลิก โยซอบเหม่อมองท้องฟ้าสีคราม ดวงตากลมโตที่เคยสว่างสดใสเศร้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัด





 แก้มกลมที่ดูอวบอิ่มในตอนแรกที่พบเจอ ดูตอบและซูบผอมยิ่งนัก ใบหน้าที่ราวกับแบกรับทุกสิ่งไว้นั่นยิ่งทำให้ผมเจ็บปวดใจ กี่ครั้งแล้วที่ดวงตากลมนั่นต้องมีน้ำใสไหลรินเพราะความเจ็บปวดกับความรัก










 ยามค่ำของคืนนี้ โยซอบร้องเรียกให้พาขึ้นมาดูดาวบนท้องฟ้า เขานั่งเหม่อมองอย่างที่เป็นประจำ ไอขาวพ่นออกจากปากและจมูกด้วยความเย็นของอุณหภูมิรอบกาย ผมจึงถอดเสื้อแขนยาวแล้วสวมให้คนตัวเล็กข้างๆ









"ไม่ใส่หรือจุนฮยอง เดี๋ยวก็หนาวนะ" คนตัวเล็กหันมาถามด้วยรอยยิ้มที่เหมือนฝืนเต็มทน จนผมต้องดึงเขาเข้ามาโอบกอด แล้วกดใบหน้านั้นให้ซบไหล่ผม เพียงไม่นานก็รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่หัวไหล่ ร่างเล็กสั่นตัวโยนตามแรงสะอื้น





"ถึงเธอนั้นเป็นใคร...จากไหนก็คงไม่สำคัญ
เพียงเธอมองตาของฉัน...อดีตปล่อยมันให้ลอยไป
ถ้าเธอก้มมองดูดิน...เธออาจไม่ได้ยินเสียงหัวใจ
และมองไม่เจอใครๆ..แต่เธอยังมีใครคนนึง
....................................................
รออยู่ตรงนี้...ทุกทุกนาทีที่เธอฝันร้าย
อยากให้เธอมองว่ายังมีใครที่ยังรัก"










 ผมดึงคนตัวเล็กที่หยุดร้องไห้เพราะเพลงที่ผมร้องออกมาจ้องตา ดวงตากลมโตแวววับขึ้นอย่างแปลกใจ เพลงที่ผมร้องไปเดิมทีก็เป็นเพลงไทย แต่เพราะการเอามาดัดแปลงเป็นภาษาเกาหลี มันเลยค่อนข้างแปลก และความหมายตรง











"จุนฮยอง...นาย"





"ฉันรักนาย...รักมาโดยตลอด" ตากลมของโยซอบสั่นไหว แก้มที่ซุบผอมขึ้นสีชมพูอ่อน





"แต่ฉัน..."





"ยังไม่ต้องตอบตอนนี้หรอก ให้เวลาได้เป็นเครื่องพิสูจน์ความรักของฉัน"





"จุนฮยอง..." ร่างเล็กโผฝเข้ากอดผม ก่อนจะปล่อยโฮอีกรอบ "ฉันทำนายเจ็บมาตลอดเลยสินะ ฉันขอโทษ"






"แค่นายอยู่กับฉันตอนนี้...ก็ดีกับฉันแค่ไหนแล้ว"










 หลังจากวันนั้น โยซอบก้เริ่มที่จะเปิดใจให้ผมและอะไรรอบข้างมากยิ่งขึ้น เริ่มทานข้าว เริ่มยิ้มออกมา และที่สำคัญ เขาให้ความสำคัญกับผมมากๆ ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไร แต่ที่เป็นอยู่อย่างนี้ก็พอใจแล้ว





 ผมนั่งบนโซฟากลางบ้านของโยซอบที่ชอบเข้ามาแวะเวียนอยู่บ่อยๆในช่วงนี้ ก็เพราะเป็นห่วงว่าคนตัวเล็กนี้จะทำอะไรห่ามๆหรือเปล่า โยซอบเกยหัวตัวเองนอนหลับตาพริ้มบนอกของผมอย่างสบายใจ แก้มที่เคนซูบตอบกลับมากลมสวยอีกครั้ง ดวงตาที่เคยบวงและนองไปด้วยน้ำตา ตอนนี้ไร้ซึ่งสิ่งเหล่านั้น ผมสอดประสานนิ้วมือทั้งห้าเข้านิ้วมือของโยซอบ คนตัวเล็กเงยหน้ามองผมเล็กน้อย ผมก้มลงจูบกลุ่มผมดำคลับตรงหน้า










"ต่อให้นับดาวจนหมดท้องฟ้า...ก็น้อยกว่าความรักของฉัน
มากกว่ารักแท้ของใครที่รวมกัน
ต่อให้ไม่มีสักคนที่รัก...ฉันยังอยากบอกเธอทุกทุกวัน
ว่าเธอคือดาวในฝัน...และมันก็มีแค่ฉันคนเดียวที่หาเจอ"





"นายเก่งมากที่หาเจอนะ ยงจุนฮยอง" โยซอบโยกตัวขึ้นหอมแก้มผมเบาๆ






"ต่อจากนี้ ก็รัยคนคนนี้ไปพิจารณาด้วยนะครับ"






 รอยยิ้มที่สดใสกลับคืนมาบนใบหน้าหวาน ตากลมยิ้มจนเป็นเส้นโค้ง










...นายคือดาวของฉันนะ...ยังโยซอบ...



















TBC.
___________________________________________________________________
 

ฮุๆ มาต่ออย่างรวดเร็ว ก็เพราะว่ามันเป็นฟิคยาว
ไม่อยากต่อทีละนิด ต่อเลยทีเดียวนี่แหละ จะได้ไม่คั่งค้าง
อันนี้มาแบบหวานๆ ไม่เศร้ามาก ตอนต่อไปก็...ฮุๆ ไม่มีสปอย
ติดตามอ่านเองนะครับ อย่าลืมเม้นเน้>[]<