ขอร้อง...

ลำดับตอนที่ #1 : บีรักพี่โดมนะ

      "...ฝืนใจ  จากไปด้วยน้ำตารินไหล ซักวันจะกลับมา  ฝืนใจ ห่างไกลแค่ไหนฉันคิดถึงเป็น..."   เสียงเพลงดังออกมาจากโทรศัทพ์ที่สั่นกราวๆข้างๆเตียงของเด็กหนุ่มวัยรุ่นคนหนึ่งซึ่งนอนหงาย ดวงตาปิดสนิท คิ้วของเขาดกดำ ผมรองทรงที่ไว้ยาวขัดใจคุณแม่ ร่างของเขาค่อนข้างล่ำ สูง อาจจะเป็นเพราะ เสียงฝนที่กระหน่ำลงมา โดมถึงยังคงหลับอยู่
      "...ฝืนใจ ห่างไกลแค่ไหน ฉัน..."
      "---....ฮัลโหล..." เสียงง่วงงัวเงียแตกพร่าพูดขึ้น ในที่สุด โดมก้อตื่นขึ้นมาจนได้
      "พี่โดมเหรอ นี่บีนะ" เสียงหวานๆดังขึ้น ท่ามกลางสายฝน คิ้วของโดมขมวดขึ้นนิดหนึ่ง
      "บี นี่อะไรกัน จะตี 2 แล้วนะ ไม่หลับไม่นอนหรือไง" โดมพูด ตายังคงปิดสนิท
      "ก้อพี่โดมบอกว่า ตอนเที่ยงคืนจะโทรมาหาบี บีรอจนตี1 แล้ว ทำไมพี่โดมไม่โทรมาเลยล่ะ" แม้น้ำเสียงจะดูเหมือนการต่อว่า แต่ก้อเต็มไปด้วยความรักสุดใจ
      "พี่บอกเหรอ"
      "อืม พี่บอกเอง "
      "...พี่จำไม่ได้อ่ะ  เดี๋ยวเอาไว้เจอกันพรุ่งนี้นะบี พี่ง่วงมากเลย แค่นี้นะ" และโดมก้อกดโทรศัพท์ทิ้งทันที เขาปิดตาเอาแขนไว้บนหน้าผากและหลับสนิททันที โดยที่ไม่รู้เลยว่า อีกฝั่งของฟ้าที่สายฝนที่ยังคงซัดซาดลงมา มีน้ำตาไหลรินลงมาเหมือนกัน
                                                 .................................             
     "บี" เด็กสาว ม.4 ตาหวาน ผิวขาว ผมยาวประบ่า ตาหวานๆของเธอ กำลังจ้องมองไปทางอีกฝากของศาลาแดงที่เธอนั่งอยู่ เด็กนักเรียนทั้งหญิงชายระเกะระกะไปทั่วอาคาร บีมารอโดมอย่างนี้ทุกวัน เธอคิดในใจ
     "พี่โดมหนิ เมื่อไหร่จะมาน้า.. พี่จะโกรธบีหรือปล่านะ เมื่อคืน แต่พี่ก้อบอกว่าจะโทรมาหาบีเองน้า ... ตายล่ะ พี่โดมมาแล้ว"
      เสียงรถจักรยานยนต์ที่แต่งอย่างสุดเซอร์วิ่งมาจอดที่โรงรถแต่ไกลๆ ที่ตามมาคือเจ้าของผู้แสนจะหล่อเหลา คิ้วหนา ตาคมเข้มที่ยังคงปรือๆเพราะง่วงนอน เขากำลังเดินลัดสนามมา บีร้องเรียก
     "พี่โดม"  บีร้อง โบกมือเรียกเขา โดมเดนมาทางศาลา พยายามยิ้ม
     "ไงจ๊ะ กินข้าวยังเนี่ย" โดมพูดหวานๆและส่งสายตาเพื่อจะเป็นการบอกเธอว่า เขาไม่ได้โกรธเธอ บียิ้มอย่างโล่งใจ
     "กินแล้ว พี่ล่ะ"บีตอบ
     "เรียบร้อยเหมือนกัน เพลงขึ้นละ ไปเข้าแถวดีกว่า" โดมส่งสายตาชวนเมื่อเพลงมาร์ชโรงเรียนดังขึ้น บีลุกตามโดมไป คุยกันเรื่อยเปื่อยระหว่างทาง ทั้งสองเหมือนจะเป็นคู่รักที่น่ารักกันมาก ถ้าเพียงแต่โดม...ไม่ใช่ผู้ชายเสเพล
                                              ..................................           
     "โดม ๆ" เสียงของเด็กหนุ่มหน้าตาดีไม่แพ้โดมสองคนร้องเรียกเขา มีชื่อว่า "ก้อง" และ "เม" ทั้วสามคนเป้นเพื่อนรักกันมาก และแน่นอน ความเจ้าชู้ไม่แพ้กันเลยทีเดียว 
     "ไงวะ ไม่มาหาฉันเลยนะโว้ย พวกนาย"โดมพูดพลางตบบ่าทักทายเพื่อน เขาคุยกันไปตลอดทางระหว่างเดินเข้าห้อง และพบกับที่ปรึกษาสุดเข้ม ครูสุพรรณ สอนวิทยาศาสตร์ โดมเริ่มต้นอาทิตย์ใหม่นี้อย่างดี
     พักเที่ยง....
     ทั้งสามเดินเข้ามาในโรงอาหาร เลือกโต๊ะที่เคยนั่งกันเป็นประจำ
     "เม แล้วงานกลุ่มโครงงานล่ะ ที่อยู่กับยัยโอ๋น่ะ ส่งยัง"ก้องถามเมขณะมานั่งโต๊ะ
ก้องเป้นคนที่ซีเรียสเรื่องเรียนมาก และก้อจะเรียนเก่งที่สุดในกลุ่ม ไม่เหมือน โดมกับเม ที่ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เพียงแต่ที่อยู่ได้ทุกวันนี้ เพราะก้องเป็นคนคุม 
    "เออ  ยัยนั่นไม่พลาดหรอกที่ได้อยู่กับเรา ได้แค่แนนเต็มชัวร์หน่า" เมพูดอย่างไม่ใส่ใจ เช่นเดียวกับโดม ที่กำลังส่งสายตาหวานไปยังกลุ่มเด็ก ม.3 ที่กำลังมองเขาด้วยความหลงไหลเหมือนกัน เขาโบกมือให้ อย่างเต็มที่ โดยที่ไม่รู้ว่าทุกการกระทำของเขา อยู่ในสายตาของ บี ทั้งหมด บีแอบมองเขาอยู่ข้างหลัง ภายในใจเธอเจ็บปวดเหลือนเกิน แต่เธอก้อพยายามปั้นหน้ายิ้ม และเดินเข้าไปหาโดม
     "พี่โดม" บีเรียกจากข้างหลัง โดมสะดุ้ง รีบปรับสีหน้า 
     "ครับ อ้าว..บี กินข้างยังล่ะ เพื่อนไปไหนหมด"โดมกลบเกลื่อนสุดแนบเนียน บียิ้มตอบ แม้ในใจยังคงเต้นตุบๆ
     "เพื่อนไปซื้อน้ำ พี่โดมนี่อ่ะ..." บีพูดพลางยื่นมือที่ถือลูกอมฮาร์ดบีท เต็มมือ
     "นึกว่าวันนี้จะไม่ให้พี่ซะละ ขอบคุณครับ" โดมหยิบเอาลูกอม แต่มือยังคงกุมอยู่ที่มือบีอย่างตั้งใจ หัวใจบีเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอก้นหน้าอย่างเขินๆ
     "บีไปละนะ" เธอพูดพยายามดึงมือออก แต่โดมไม่ปล่อย เขาเข้ามากระซิบที่หูขวาของบี ว่า "นี่รางวัลนะ" แล้วเขาก้อจูบเธอที่แก้ม และเหมือนกับความเย็นที่ซัดใส่บี ทุกอย่างเหมือนจะหยุดนิ่งอีกครั้ง เธอรีบดึงมือแล้วยิ้มเขินๆให้โดมแล้ววิ่งออกไป
      "เฮ้ยๆๆ ไอ้โดม เกินหน้าเกินตาฉันแล้วนะ"เมร้องแซวๆ โดมยังคงยิ้มกริ่ม เขานั่งลง อย่างสุขใจ
                                  ......................................................             
       โมกลับมาที่หอที่เขาพักอยู่ตอน 4 ทุ่มกว่าๆ ในห้องก้อระเกะระกะตามประสาผู้ชายเซอร์ เขาทิ้งตัวลงนอน และหยิบมือถือส่งข้อความ หา "น้องเอ้" 1 ในบรรดากิ๊กของเขาเหมือนกัน
       "พี่ก้อแค่คนธรรมดา ไม่ใช่เทวดา อาจตามใจเอ้ได้ไท่เท่าไหร่ แต่คนธรรมดาอย่างพี่ ยังมี หัวใจ ที่เอ้จะทำร้ายมันแค่ไหน ก้อยังคงรักเอ้คนเดียว"
       นาทีต่อมา...เสียงโทรศัพท์ก้อดังขึ้น หน้าจอขึ้นชื่อว่า "กระเพราไก่"
       "ดีครับ...น้องบี กระเพราไก่ ที่รักของไข่ดาว"โดมพูดหวานๆ ใจบีเต้นแรงอีกครั้ง
       "....ปากหวานจัง ไข่ดาวหวานขนาดนี้เลยเหรอ"บีพูดหยอกๆ หน้ายังคงแดง
       "รู้ได้ไงล่ะว่า ปากหวาน เคยชิมแล้วเหรอ เหรอว่าอยากชิมล่ะ"โดมหยอกคืน
       "บ้า...หลับฝันดีนะจ๊ะ ไข่ดาว จะมาบอกแค่นี้แหละ"เธอตอบ
       "คร๊าบ...ฝันดีเหมือนกันนะครับ"
       "...บีรักพี่โดมนะ" เธอพูดเสียงแผ่วเบา แต่ช่างน่าเสียดาย ที่โดม...วางสายไปแล้ว  
                                           ............................................ 
       เช้าวันพุธ โดมมาถึงโรงเรียนแต่เช้า และก้อพบกับบีที่รออยู่ตามเคย เธอยิ้มอย่างสดใสต้อนรับ แม้ดวงตาเธอจะดูเศร้าและอิดโรย โดมเดินมาหา รู้สึกได้ถึงความหม่นหมองบนใบหน้าเธอ จึงถาม
       "บี ไม่สบายรึเปล่า หน้าซีดจัง" โดมถามขมวดคิ้ว
       "เปล่าหนิ แค่เวียนหัวนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรหรอก ...จริงๆ" เธอเสริมเมื่อโดมยังมีสีหน้าไม่วางใจ
       "ไปเข้าแถวป่ะ"โดมพูด แต่ขณะที่เขากำลังจะเดินไปนั้น พี่จูน เด็กสาว ม.6 ที่หลงปลื้มโดมก็โผเข้ามากอดโดมอย่างเร็ว โดมตกใจแต่ก้อยิ้มรับ
       "น้องโดม คิดถึงจังเลย" พี่จูนพูด
       "ก้อคิดถึงเหมือนกันแหละครับ เอ้อ.."โดมเผลอปากตอบไป โดยที่ลืมว่าบีอยู่ข้างๆเขา โดมตกใจอยากจะปล่อยตัวออก แต่ก้อไม่กล้าที่จะทำต่อพี่จูน
       "อุ๊ย มากับใครน่ะ"จูนถามมองไปทางบี
      "เออ.. รุ่นน้องน่ะ"โดมกระอักกระอ่วน กระซิบเสียงแผ่ว บีทำท่าเหมือนจะร้องไห้กับภาพเบื้องหน้าเธอ "ทำไมพี่โดมทำกับบีอย่างนี้"
     "บี เข้าแถว..." โดมพยายามจะพูด แต่สายไปเสียแล้ว บีวิ่งออกไป อย่างไม่เหลียวแล โดมจ้องตาม ท่าทางกังวลใจ แต่ก้อไม่สามารถทำอะไรได้
     "เข้าแถวเถอะ"พี่จูนชวน คล้องแขนโดมเดินไป
     "คร๊าบ..." แม้จะรู้สึกผิดอยู่บ้าง แต่โดมก้อ..ยังทำ