คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Part 2
ฉันนั่งมองดวงจันทร์แล้วนึกถึงใครบางคน "เวล" ฉันเอ่ยขึ้นด้วยเสียงแผ่วเบา เค้าคือคนที่ฉันรักมากๆ เค้าเป็นหมาป่าที่คอยดูแลพิทักษ์ป่าแห่งนี้ เราสองคนรักกันมากๆ แต่มันผิดกฎ แวมไพร์กับหมาป่าจะรักกันหรือญาติดีกันไม่ได้ เราสองคนแอบนัดเจอกันบ่อยๆ จนพ่อจับได้พ่อไม่ได้โกรธอะไรแต่เรื่องนี้ถึงหู ฮิมดิส หัวหน้าข้าราชทูตแวมไพร์ ฉันจะต้องถูกลงโทษ โดยการ ฆ่าทิ้ง มันเป็นกฎ พ่อขอร้องให้ไว้ชีวิตฉัน ฮิมดิสเห็นแก่พ่อฉันที่เป็นเพื่อนเก่าเพื่อนแก่กันมาพันปี จึงสั่งให้พ่อกักขังบริเวณฉันไปตลอดกาลรวมถึงน้องอีกสองคนนั่นด้วย ฉันอยากขอโทษน้องอีกสองคนนั้นมากที่ทำให้เดือดร้อนไปด้วย แล้วอีกเรื่องนึงที่ปลูกดอกกุหลาบดำไปทั่วเพราะมันเป็นรหัสลับระหว่างฉันกับเวล คือเราจะรักกันไปชั่วนิรันดร์… แปะ น้ำตาฉันหยดลงมาบนมือแล้วเริ่มร้องให้นักขึ้น "ฮือ..ฮือ" ฉันร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆแล้ววิ่งเข้ามาในห้องล้มนอนลงบนเตียงปล่อยโฮออกมาจนผลอยหลับไป…
….ซาบีน่า….
ฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยฉันเหลือบเห็นพี่วิเวียนยืนร้องไห้อยู่ตรงระเบียงแล้ววิ่งเค้าห้องไป สงสัยจะเสียใจกับเรื่อง ของนายคนที่ชื่อเวล เรื่องมันผ่านมา ๓ ปีแล้ว
คงยังจะลืมไม่ได้ ส่วนนายเวลก็หายไปตั้งแต่พ่อจับได้สงสัยคงจะโดนหัวหน้าเผ่าลงโทษกักบริเวณแน่ๆ "เฮ้อ!!"ฉันถอนหายออกมาอย่างเหนื่อยใจแทนพี่สาว การที่จะมีความรักทั้งที่มันต้องมีอุปสรรคมากมายนัก เหมือนแม่กับพ่อกว่าจะรักกันได้ต้องฝ่าฟันอะไรมากมาย แม่ฉันเป็นคนแข็งแรงมากๆเลยตอนคลอดฉันเกือบไม่รอดแต่กับรอดอย่างปราฎิหาร์ แต่อยู่กับฉันได้แค่๑๒ปีแล้วจากไป แว็บ!! เอ๊ะอะไรแว็บๆเมื่อกี้ เมื่อหันไปดูเห็นผู้ชายวัยกลางคนหนึ่งด้อมๆมองๆแถวหน้าปราสาท ฉันจึงวิ่งด้วยความเร็วสูงไปดูแต่ไม่เห็นผู้ชายคนนั้นแล้ว เค้าเป็นใครกันน่ะ มาอยู่ในป่าที่มีอันตรายรอบตัวแบบนี้ได้ไง หรือว่าจะเป็นพวกหมาป่าหรือป่าว เมื่อคิดดังนั่นฉันวิ่งเค้าบ้านด้วยความเร็วแล้ววิ่งขึ้นห้อง"ซาบีน่า ไปไหนมา"เสียงพี่ซูซานเดินมาจากครัวพร้อมจานที่มีเค้กเลือด "พี่ถามว่าออกไปไหนมา" พี่ซูซานถามอีกครั้ง "ไปนั่งเล่นข้างนอกมา"ฉันตอบเสียงเรียบแล้วรีบวิ่งเข้าห้องทันที่เมื่อเห็นเค้กเลือดนั้น ฉันแทบจะอ้วกตรงนั้น "อ้วกกก!!!...." ฉันวิ่งเค้าห้องน้ำแล้วปล่อยอ้วกทันที
"แหวะ กินเข้าไปได้ไง อึ๋ย~" ฉันทำท่าขนลุกแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง …….
เช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ออกจากห้องไปหาพี่วิเวียนเพราะเห็นร้องไห้เมื่อคืนป่านนี้จะตื่นรึยัง "ก๊อกๆ" เงียบ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"ก๊อกๆ"ฉันจึงเคาะอีกที่ แต่ผลที่ออกมาเงียบเหมือนเดิม "คุณวิเวียนไม่อยู่หรอกค่ะ" คุณแม่บ้านซี่งมาจากไหนไม่รู้ มายืนอยู่ข้างหลังฉัน "แล้วอยู่ไหนคะ?"ฉันถามขึ้น
"อยู่สวนหลังบ้านค่ะ"พอแม่บ้านพูดเสร็จปั๊บ ฉันวิ่งไปด้วยความเร็วสูง
แม่บ้านส่ายอย่างเอือมระอากับพฤติกรรมของฉันที่ชอบวิ่งแว็บไปแว็บมา ฉันวิ่งมาถึงหลังบ้านคือคนในปราสาทเรียกที่นี่ว่าบ้าน ฉันเห็นพี่วิเวียนนั่งอยู่บนขดหินใหญ่ในมือมีดอกกุหลาบอยู่เป็นช่อใหญ่แต่นัยตานั่นเหม่อลอยมองท้องฟ้าแดดส่องหน้าเผยเห็นจุดเพ็ชรเล็กๆเต็มไปหมดแลดูสวยมาก ฉันเดินไปหาพี่วิเวียนซึ่งใบหน้าและลำตัวของฉันส่องแสงเหมือนพี่วิเวียนแต่ส่องแสงน้อยกว่าพี่วิเวียน
ก็ฉันเป็นลูกผสมนิ "นั่งเหม่อคิดถึงใครอยู่เหรอพี่"ฉันเอ่ยเสียงเรียบพี่วิเวียนตกใจเล็กน้อยก่อนหันหน้ามามองฉัน"พี่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะ" พี่วิเวียนตอบเสียงแผ่วเบา "อยากไปหาเค้าหรอ?" ฉันถามจี้จุดพี่วิเวียนหันขวับมาทันที"พูดอะไรระหวังปากบ้าง บางทีพวกฮิมดิสอาจจะอยู่แถวนี้ก็ได้นะ"พี่วิเวียนพูดพร้อมหันซ้ายหันขวา
"พี่กลัวเหรอ"ฉันเอ่ยขึ้น"ไม่หรอกแต่พี่เป็นห่วงพ่อที่ไปอยู่กับข้าราชทูตเดี๋ยวพ่อจะเดือดร้อนได้" เฮ้อ~ ฉันถอนหายใจในความคิด สงสารพี่วิเวียนจัง "นี่สาวๆคุยอะไรกันอยู่นะ" เสียงพี่ซูซานดังมากแต่ไกลแถมในมือมีขวดเลือดอีก เลือดอีกแล้วหรอ?แหวะ! "ก็คุยกันเรื่องทั่วไปนี่แหละ" พี่วิเวียนตอบ "หิวรึยัง" พี่ซูซานพูดกับยืนขวดเลือดให้พี่วิเวียน "อืม" พี่วิเวียนตอบพร้อมหยิบขวดขึ้มมาดื่ม ฉันเห็นดังนั้นแล้วขอตัวเข้าบ้านก่อนจะ อุ๊บ! ฉันยืนพะอืดพะอมอยู่สักพัก จนรู้สึกดีขึ้น ฉันเดินผ่านห้องครัวที่กว้างขวางแต่ก่อนจะพ้นเขตครัว ฉันเหลือบไปเห็นตู้ขนาดใหญ่ทางขวามือมันดูแปลกๆยังไงชอบกล
พอสัมรวจมองรอบๆแล้ว ฉันเห็นรอยขูดบนพื้นทองคำแท้เหมือนรอยเคลื่อนย้ายอะไรหนักๆ ฉันยืนคิดอยู่นาน จนคุณแม่บ้านเดินมาทำหน้าตกใจ "มีอะไรหรือป่าวคะ คุณหนู"แม่บ้านทำเสียงมีพิรุธจนฉันสงสัยว่าตู้นี้ต้องมีอะไรแน่ๆ "ป่าวค่ะ" ฉันเดินขึ้นห้อง ไว้ตอนกลางคืนฉันจะมาดู ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่ามันมีอะไร….
ความคิดเห็น