รัตติกาลแห่งดวงจันทร์ (full moon)

ลำดับตอนที่ #12 : Part11

----------------------------  "ซาบีน่า!!"เสียงใครว่ะ คนเอ้ย! เเวมไพร์จะหลับจะนอน"ซาบีน่า ตื่นเดี๋ยวนี้น่ะ!"เอาอีกเเหละมีมารยาทบางมั้ยเนี่ย"เอะอะ อะไรหนักหนาว่ะ"ฉันซึ่งทนไม่ไหวก่อนจะตะโกนออกไปโดยที่ยังไม่ทันลืมตา ก็ได้ยินเสียงใครหัวเราะ เมื่อลืมตาขึ้นมาก็เห็นพี่วิเวียนยืนหน้าเหวออยู่ เเละเมื่อหันไปทางซ้ายมือก็เห็นนายเวลนั่งหัวเราะท่าทางพี่วิเวียนที่ยืนนิ่งเป็นหิน เฮือก!!นี้เราตวาดใส่พี่วิเวียนเหรอตายอย่างเขียดเเน่! "เอ่อ มีอะไรเหรอพี่วิเวียน"ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที"นะนี้มันจะ4โมงเย็นเเล้วจะหลับจะนอนอะไรนักหนา"พี่วิเวียนเอ่ยขึ้น"โห๊ย!ก็มันง่วงนิ"ฉันตอบพลางล้มตัวนอน ก็เมื่อคืนไม่ได้นอน เเถมยังวิ่งอีกตั้งหลายชั่วโมงเหนื่อยจะตายอยู่เเล้ว ถ้าไม่ใช่ว่าจะไปช่วยพอฉันไม่ทำหรอก"ไม่ได้ตื่นเดี๋ยวนี้ เเล้วไปอาบน้ำซะ"พี่วิเวียนพูดเสร็จก็เดินลงไปเเต่ก่อนจะลงไปพี่วิเวียนหันมามองหน้าทำสายตาเป็นเชิงว่า'ดูเเลตัวเองด้วย' นี้มันหมายความว่าไงเนี่ย ระหรือว่า เมื่อคิดดังนั้นฉันพรวดรีบเข้าห้องน้ำอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเเล้วหยิบกระเป๋าสะพายใบเล็กคู่ใจเเละมีดพับเล็กใส่กระเป๋ากางเกงขาสั้นด้านหลังเเล้วใช้เสื้อยืดปิดไว้ ก่อนจะเดินลงมาอย่างรวดเร็ว"ซาบีน่าจะไปไหน"เสียงโครนอสดังมาจากด้านหลัง"เรื่องของฉันน่า"ฉันตอบเเบบปัดๆเเต่หมอนี่ไม่ยอมปล่อยง่ายๆ"นี้ตะวันจะตกดินเเล้วนะ ออกไปตอนนี้มันอันตราย"โครนอสพูด"เฮ้อ ไม่ไปก็ได้เเล้วนี่พี่ซูซานไปไหนเนี่ย"ฉันถามขึ้น"ก็ไปกับอเดมไม่รู้ไปไหนกำลังตามหาอยู่ไปตั้งนานเเล้วยังไม่กลับเลย"โครนอสพูดก่อนจะชเง้อมองหา ฮึ้ย!เป็นห่วงกันซะจริงหมั่นไส้โว็ย! "นายชอบพี่ซูซานใช่มั้ย"ฉันถามออกไปตรงๆ"ก็ไม่รู้เหมือนกันเเต่อีกไม่นานก็อาจจะใช่"โครนอสพูดพร้อมทำหน้าเพ้อฝัน เห็นเเล้วปวดจายTOT เมื่อโครนอสเผลอฉันใช้โอกาสนี้วิ่งออกมาอย่างเงียบๆ เมื่อวิ่งออกมาพ้นประตู "เฮ้ย!นึกว่าจะไม่ได้ออกมาซะเเล้ว"ฉันยืนพูดคนเดียวก่อนจะมองรอยเท้าพี่วิเวียนเมื่อเห็นรอยเท้าพี่วิเวียนมุ่งหน้าไปทางตะวันตกฉันจึงวิ่งตามรอยเท้าอย่างสุดชีวิต.....
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ รู้เเต่ว่าตอนนี้รอบตัวฉันมันมืดไปหมดเลย ฉันซึ่งวิ่งอยู่ต้องมองซ้ายขวาก็หวาดระเเวงเสียวสันหลังไม่หาย
เเล้วฉันก็หยุดกึก เมื่อเหมือนมีใครอยูบริเวณนี้ ฉันมองไปรอบเห็นเงาวิ่งไปมาอยูารอบๆตัวฉัน เอาเเล้วไงยังไม่ทันช่วยพ่อเลย ตัวเองก็เจอดีเข้าเเล้ว  ระหรือว่าจะเป็นผี! อย่าเข้ามาน่ะ เเต่เดี๋ยวก่อนน่ะฉันก็เป็นเเวมไพร์นิซึ่งก็เป็นผีเหมือนกัน ถึงจะครึ่งคนก็เถอะ ฉันมองรอบๆตัวเองอย่างหวาดระเวง"หวัดดีจ๊ะ สาวน้อย"จู่ๆก็มีผู้หญิงเเต่งเซ็กซี่มากกกเเต่สภาพหล่อนตอนนี้เหมือนไปฟัดกับหมามา หืมฟัดกับหมางั้นเหรอหรือว่าพี่วิเวียนกับเวล โธ่ยังไม่ทันเข้าเมืองก็ถูกจับได้ก่อนซะงั้น"ฉันชื่อเซเรน่าน่ะจ๊ะคิดว่าจะมาช่วยพ่อเธอออกไปได้งั้นเหรอ"เซเรน่าเเนะนำตัวเองก่อนจะพุ่งเข้าทางฉันอย่างรวดเร็ว "อ๊ากก"เซเรน่าบีบคอฉันอย่างเเรง ฉะฉันหายใจไม่ออก"ปะปล่อยเดี๋ยวนี้นะ่"ฉันพูดตะกุกตะกะ"ปล่อยให้โง่น่ะสิ"เซเรน่าพูดก่อนจะเหวี่ยงฉันใส่ต้นไม้ พลั่ก! "อ๊าก!"ฉันร้องขึ้น ฮึ้ย!ฉันไม่ยอมเเพ้เด็ดขาด ตึ่ง!สียงโซ่ดังมาทางเซเรน่าฉันมองไปเห็นยัยนั่นถือโซ่อยู่ เอามาตอนไหนวะ "ย๊ากก"เสียงยัยเซเรน่าวิ่ง มาพร้อมกับ วื้บ!เหวียงโซ่มาพันคอฉันเเล้วผลักฉันเข้าหาต้นไม้เเต่ฉันใช้ขาข้างขวายันต้นไม้ไว้ได้ก่อน แต่ยัยนั่นไม่ละความพยายามจึงดึงโซ่พันคอฉันให้เเน่นขึ้น "ฮึฮึ คิดว่าจะรอดเหรอฮะยัยเด็กโง่"เสียงยัยเซเรน่าดังอยู่ข้างหูฉัน ฉันเริ่มหายใจไม่ออกก่อนจะสะบัดตัวเเรงๆ หึ ได้ผลฉันหลุดออกจากโซ่ เมื่อเป็นดังนั้นก็ได้เวลาเอาคืนเเล้ว ฉันหยิบโซ่มาหมัดมือยัยเซเรน่า"นี่เเกจะทำอะไร"ความเร็วของฉันทำเอายัยนั่นมองไม่ทัน "หึ ก็เอาคืนไงหล่ะ"ฉันพูดเเค่นั้นก่อนจะเหวี่ยงโซ่เเรงๆ "กรี๊ดดดด!"เสียงยัยเวเรน่ากรี๊ด อู๊ยเเก้วหูจะเเตกไหมเนี่ย เเล้วฉันก็เหวี่ยงโซ่ใส่กับต้นไม้ ปึ้ก! เสียงดังสนั่นหวั่นไหวไปทั่ว ยัยเซเรน่าลุกขึ้นเหมือนบาดเจ็บเล็กน้อย ดังนั้นฉันจึงดึงโซ่เข้าหาตัวเมื่อจังหวะยัยเซเรน่ามาใกล้ตัวฉัน ตุ้บ!  ฉันยกเท้าขวาถีบเข้าที่ท้องยัยเซเรน่าอย่างเต็มเเรง "อ๊ากก"เสียงยัยนั่นร้องสุดเสียง หึ ให้มันรู้ว่าใครเป็นใคร ตึ้ก!           "อ๊ากก"จู่ก็มีใครไม่รู้มาตีหัวหัวฉันอย่างเเรง ตุ้บ!ฉันล้มนอนกองกับพื้นก่อนจะหลับตาก็เห็นผู้ชายกลุ้มนึงกรูกันเข้ามาหลังจากนั้นภาพก็ัดับไป....

             ..........................................................................
                         ไรเตอร์มาอัพเเล้วน่ะจ๊ะ  จุ๊บๆ