รัตติกาลแห่งดวงจันทร์ (full moon)

ลำดับตอนที่ #6 : Part 5

        ระหว่างพี่วิเวียนกับพี่ซูซานเถียงกันอยู่นั้น ฉันก็กวาดสายตาไปรอบๆซึ่งมีเเต่ป่าไม้ นานเเค่ใหนเเล้วนะที่ฉันไม่ได้ออกมาที่นี้ "คิดว่าไง ซาบีน่า" พี่วิเวียนหันมาถามฉัน "เอ่อ ไม่รู้สิ"
ฉันตอบแบบงงๆ ว่าเราหนียัยเมรี่ออกมาแล้วจะไปไหนกันดี "พี่ว่าเราไปหาเวลเถอะ ไม่ต้องห่วงว่าพวกหมาป่าจะทำอะไรพวกเรา" พี่วิเวียนพูดพร้อมสีหน้ามั่นใจ "แล้วเราจะมั่นใจได้ยังไง " พี่ซูซานถามขึ้นซึ่งฉันก็เห็นด้วย "ก็เพราะพี่เคยไปไง"
พี่วิเวียนพูดแบบเขินๆ "ห๊า!!! นี่ขนาดพาไปหาพ่อแม่เลยหรอ" พี่ซูซานพูดด้วยความตกใจ "บ้า!!! พูดอะไรแบบนั้นก็แค่พาไปทำความรู้จัก อีกอย่างพวกนั้นใจดีมาก ตอนแรกฉันก็หวั่นๆ ว่าพวกเขาจะทำอะไร แต่ฉันก็ทำให้พวกเค้าสบายใจได้
ก็เลยไม่ระแวงอะไร" พี่วิเวียนพูดไปหน้าแดงไป
"แล้วพวกนั้นอยู่ที่ไหน" ฉันเอ่ยถามขึ้นเมื่อยืนฟัง
พี่วิเวียนพูดจนปวดขาแล้ว "อยู่ทางตะวันออก ข้ามภูเขาอีกสองลูกก็ถึง" พี่วิเวียนพูดพร้อมชี้ไปทางทิศตะวันออก
ไม่รอช้าฉันจับมือพี่ทั้งสองคนวิ่งไปด้วยความรวดเร็ว
เรื่องวิ่งขอให้บอกไม่เป็นสองรองใครอยู่แล้ว เวลาผ่านไปเช้าของวันใหม่ เราสามคนนั่งพักอยู่ใต้ต้นไม้เพราะเราวิ่งกันมาทั้งคืน "ไปกันเถอะ" ฉันเอ่ยขึ้นเมื่อเรานั่งมาได้ซักระยะนึงแล้ว
"อืม" พี่สองคนตอบ แล้วจับมือวิ่งข้ามภูเขาลูกที่หนึ่งได้รวดเร็ว เราใช้เวลาแค่วันเดียว ก็มาถึงที่หน้าหมู่บ้านของหมาป่า
พวกมันใช้ชีวิตเหมือนคนปกติ ถ้ามองแบบผิวเผลินแล้วก็อาจคิดว่าเป็นคนปกติก็ได้ แต่สำหรับแวมไพร์อย่างพวกเรา ไม่คิดแบบนั้น เพราะกลิ่นสาบของหมาป่ามันฟุ้งกระจายเต็มไปหมด เมื่อเราสามคนเดินเข้าไป พวกมันก็หันมามองพวกเราเป็นตาเดียว
แต่เมื่อพวกมันเห็นพี่วิเวียน ก็เลิกหวาดระแวงพวกเรา คงจะคุ้นเคยกับพี่วิเวียนดี ก็เห็นทักพวกหมาป่าซะทั่วอย่างกับพวกเดียวกัน จะว่าไปพวกหมาป่าก็ใจดี ดูเป็นมิตรมาก ทำไมฮิมดิสถึงได้เกลียดชังพวกเค้านัก แล้วในที่สุดหัวหน้าเผ่า็ก็ปรากฏตัวขึ้น
ผู้ชายตัวใหญ่ๆอายุหน้าจะเจ็ดสิบกว่าๆ เดินออกมาหาพี่วิเวียน "หนีออกมาหรอ" ชายชราเอ่ยเสียงเงียบ "ค่ะ" พี่วิเวียนพูดพร้อมพยักหน้าตอบ "ผู้หญิงสองคนนี้ น้องสาวเธอใช่ไหม" ชายชราพูด "ค่ะ" พี่วิเวียนตอบแบบเดิม ดูท่าจะเคารพซะจริงๆ
"คือ อยากจะมาขออาศัยที่นี่ชั่วคราวได้มั้ยคะ" พี่วิเวียนเปิดประเด็น "อืมมม..." ชายชราทำท่าคิดหนัก "นะคะ ให้พวกเราอาศัยที่นี่นะคะ แค่ชั่วคราวเอง" พี่วิเวียนอ้อนวอน "อืม...ก็ได้"
เพราะชายชราเห็นว่า เป็นคนรักของหลานชาย จึงรับปาก
พี่วิเวียนยิ้มจนน่าบาน "ขอบคุณค่ะ" พวกเรากล่าวขอบคุณพร้อมกัน "งั้นเดี๋ยวฉันจะให้คนไปจัดที่นอนให้" ชายชราพูด "ค่ะ"
พี่วิเวียนพูดทุกครั้ง ก่อนจะ "เอ่อแล้ว..." พี่วิเวียนทำท่าจะถามอะไรซักอย่าง "เวล อยู่ที่น้ำตกกลางป่า อยากไปหาก็ไปสิ"
แต่ชายชราก็เอ่ยตัดหน้าซะก่อน "ค่ะ" พี่วิเวียนพูดพร้อมกับหันหน้ามาหาฉันกับพี่ซูซาน ก่อนจะพยักหน้า แล้วลุกขึ้นเดินออกมาจากหมู่บ้าน "จะไปไหน" ฉันเอ่ยถามขึ้น เมือพี่วิเวียนทำท่าจะวิ่งเข้าไปในป่า "ก็ไปหาสุดที่รักของชั้นไง" พี่วิเวียนพูดขึ้นก่อน
จะวิ่งไป ฉันกับพี่ซูซานวิ่งตามไปแบบงงๆ เมื่อมาถึงน้ำตกกลางป่าขนาดใหญ่ น้ำไหลเชี่ยวมาก บนโขดหินของน้ำตกมีฝูงหมาป่าประมาณ 5-6 ตัว มีแต่หนุ่มๆทั้งนั้นเลย นั่นนายเวลอยู่ตรงกลางฝูง เมื่อนายเวลเห็นพี่วิเวียนก็ยิ้มดีใจ แล้ววิ่งมาหาพี่วิเวียนอย่างรวดเร็ว แล้วก็พากันเดินออกไปคุยกันสองต่อสอง หวานแหววซะจริง ชั้นรู้สึกอิจฉาตะหงิดๆ เมื่อมองไปข้างบน พวกมาป่าก็มองลงมา มีหมาป่าหนุ่มตัวนึง มองพี่ซูซาน สายตาคู่นั่นมันบ่งบอกว่า หมาป่าหนุ่มตัวนั้นตกหลุมรักพี่ซูซานเข้าแล้ว เฮ้ยยยย!!! แล้วงี้เมื่อไหร่ พระเอกของชั้นจะปรากฏตัวล่ะเนี่ย รู้สึกอิจฉาพี่สาวสองคนนี้แล้วสิ