ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปัจจุบัน
“โอ้ย อะไรว่ะเนี่ย ”ชายหนุ่มคนหนึ่ง กำลังโกธรหัวฟัดหัวเหวี่ยงกับบรรดาพวกนักกีฬา ที่มาท้าต่อยเค้า และรำคาญบรรดาแม่เชียร์ลีดเดอร์ที่เป็นต้นตอแห่งจดหมายท้ารบมากมายในล็อกเกอร์ของเค้า ในนี้มีทั้งช็อกโกแล็ต มีทั้งจดหมายรัก มีทั้งจดหมายท้ารบซึ่งมันจะเต็มล็อกเกอร์อยู่แล้วนะเนี่ย
ก็วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นี่นา คนอย่างไบรอัน โอคอนเนอร์ เด็กที่ฮ็อตที่สุดในโรงเรียนไฮสคูล อัลเบิร์ตไอสไตน์ก็ต้องได้รับช็อกโกแล็ตอยู่แล้วนี่ ได้จากสาวๆมากมาย เค้าไม่ได้เป็นทั้งนักกีฬา ไม่ได้เป็นแฟนเชียร์ลีดเดอร์ เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ ที่ชอบคอมพิวเตอร์ แต่เป็นไงไม่รู้ ทำไมสาวๆถึงได้ชอบเค้านักนะ เค้าถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อและร้อนแรงที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ อาจจะเป็นเพราะเวลาว่างที่เค้าเข้าชมรมคอมเสร็จเค้าจะมาเรียนยิงธนูก็ได้มั้ง หลายๆคนบอกว่า เป็นเพราะดวงตาสีน้ำตาลเหลือง คิ้วสวยได้รูป ผิงสีแทน จมูกโด่งเป็นสัน หุ่นที่เป็นนักกีฬา ทรงผมแบบเซอๆที่เค้าไว้แบบไม่สนใจใคร และน้ำเสียงอันสุดเซ็กซี่ แต่อย่างหนึ่งก็คือเค้าชอบชกต่อยมาก แต่ แต่น่าแปลกอยู่อย่างหนึ่ง เค้าไม่เคยเล่นกีฬาอะไรเลยนอกจากยิงธนู แต่ทำไมนะ เค้าถึงมีกล้ามเนื้อที่น่าหลงใหล แต่เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเลย ก็มีแต่เพื่อนสนิทด้วยนะ
“ไบรอัน” เสียงเรียกของเพื่อนชายที่กำลังวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบพร้อมกับกล่องช็อกโกแล็ตหลายกล่องในกระเป๋า
“ไปเล่นปิงปองกันมั้ยว่ะ”ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยปากถาม
“ไม่ไป วันนี้เบื่อมากๆ ไม่มีอารมณ์ทำอะไรว่ะ ไปเถอะ ”ไบรอันตอบแบบไม่มีอารมณ์จะทำอะไร
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ เออใช่ไปเที่ยวกันมั้ยจุนซัง”ไบรอันตอบอย่างนึกขึ้นได้
“เออก็ได้ แต่พรุ่งนี้ต้องไปเล่นปิงปองด้วยกันนะ” จุนซังพูดอย่างจริงจัง
“เออ คงได้มั้ง”
ปาร์ค จุนซัง นักกีฬาปิงปอง ลูกครึ่งเกาหลี ญี่ปุ่น ที่ย้ายมาอยู่นิวยอร์ก ตามพ่อแม่ ปาร์คจุนซังก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สาวๆต่างฝันว่าจะเป็นแฟนด้วย ก็เค้าหน้าตาน่ารักนี่แถมเวลาเล่นปิงปองเหนื่อยๆ แล้วเหงื่อออก งี้ เซ็กซี่ชะมัด และที่สำคัญ ปาร์ค จุนซังเป็นเพื่อนสนิทของไบรอัน ด้วยอ่ะดิ แต่จุนซังขี้เล่นชอบเข้าสังคมซึ่งแตกต่างๆกับไบรอันซะนี่ ไม่รู้ทำไม ไปเป็นเพื่อนสนิทกันได้
“นี่ร้านอะไรว่ะเนี่ย โอ้ว .....ไม่นึกเลยว่าจะมีอยู่ในนิวยอร์ก” จุนซังพูดอย่างตื่นเต้นขณะที่มองไปในร้านขายของเก่าซึ่งตกแต่งแบบยิปซีแท้ๆ หน้าร้านเขียนว่า “witch vampire ของเก่าที่ทุกท่านไม่เคยได้พบเจอ” และตรงหน้าร้านตกแต่งด้วยไม้โอ้ตสีสวย ร้านนี้อยู่ในตรอกแคบๆซึ่งไม่ค่อยมีใครผ่านเข้ามา
“นายรู้จักร้านนี้ได้งัย ไบรอัน มันสุดยอดมาก”จุนซังพูดพลางมองหน้าไบรมันแล้วทำหน้าปลื้ม
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่วันนั้นฉันฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกขังอยู่ในร้านนี้แล้วเธอก็จูบฉัน แล้ววันนี้ก็พานายมานี่แหละจุนซัง”ไบรอันพูดด้วยท่าทางแปลกๆ ที่ว่าร้านนี้มีอยู่จริง
“นายฝันได้แหลือเชื่อมาก เลยไบรอัน”จุนซังพูดด้วยท่าทางเหลือเชื่อ แต่มันเป็นแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“แล้วผู้หญิงคนนั้นสวยมั้ยว่ะ”จุนซังรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
“ไม่รู้ ฉันเห็นหน้าเค้าไม่ชัด”ไบรอันตอบพลางเดินเข้าไปในร้าน แล้วจุนซังก็ก้าวข้ามธรณีประตูตามมา
ในนี้มันเหมือนบ้านของแม่มดมากเจ้าของร้านก็แต่งตัวเหมือนพวกที่ปราบผี ปราบปิศาจ แล้วของที่ขายข้างในนี้ก็สวยงามมากเหลือเกินถึงมันจะเก่าแก่ แต่รู้สึกว่ามันจะมีค่ามากสำหรับพวกนักโบราณคดี
“ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ”เจ้าของร้าน2 คนพูดต้อนรับ แล้วก็มองไบรอันด้วยท่าทางแปลก(แปลกๆบ่อยจังเนอะ)
ไบรอันมองไปรอบๆ ห้องที่ดูจะเหมือนบ้าน แล้วก็ไปสะดุดตากับแก้วไวน์ใบหนึ่ง
“จุนซัง สวยมั้ยว่ะ”ไบรอันพูดพลางชูแก้วไวน์สีขาวให้จุนซังดู
“สวยดีว่ะ มันคืออะไรหรอ”จุนซังพูดด้วยแววตาสงสัย
“ไอ้นี่คืออะไรเหรอครับ”จุนซังถามเจ้าของร้านผู้หญิงที่กำลังเช็ดถูสร้อยเส้นหนึ่งที่ มีจี้เหมือนขวดแก้วแต่ข้างในเหมือนจะใส่อะไรบางอย่างเอาไว้
“มันคือแก้วไวน์ครับ เป็นแก้วไวน์ของรักของหวง ของวิกเตอร์ครับ”เจ้าของร้านผู้ชายตอบกลับมา พลางมองแก้วไวน์นั้นด้วยแววตาเกลียดชัง
“แล้ววิกเตอร์คือใครล่ะครับ”จุนซังเจ้าปัญหาถามอีก
“วิกเตอร์ คือแวมไพร์ผู้ทรงอำนาจที่สุดในศตวรรต ครับ มันใช้แก้วใบนี้ดื่มเลือดหญิงสาวบริสุทธิ์ ที่มันจับมา”เจ้าของร้านตอบกลับมา พลางสาธยายถึงความงามของแก้วต่อ
“แก้วใบนี้มันทำมาจากเหล็กชนิดหนึ่ง ซึ่งนักเล่นแร่แปรธาตุสมัยนั้นสร้างให้วิกเตอร์ ลองดูซิครับที่ข้างแก้วมันมีอักษรจารึกที่วิกเตอร์เขียนขึ้นเอง ซึ่ง...เออมัน....ลองดูซิครับ” เจ้าของร้านพูดเสร็จ ไบรอันกับจุนซังก็จ้องมองที่ข้างแก้ว แต่จุนซังกลับไม่เห็นรอยอักษรนั้นไม่ มีเพียงไบรอัน เท่านั้นที่เห็น มันทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว ตัวอักษรนั้นทำให้เค้านึกถึงหญิงสาวในความฝันนั้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ
“งั้นผมขอซื้อแก้วใบนี้แล้วกันครับ”ไบรอันตอบ ทำไมนะเหมือนว่าแก้วใบนี้มันถึงดูดเค้าอย่างนั้นแหละ ที่จริงเค้าก็ไม่ได้ชอบมันหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไม เค้าถึงชมว่ามันสวยและเลือกมัน
“10 $ ครับ”เจ้าของร้านกล่าว
“ไบรอัน! มาดูนี่หน่อย”จุนซังตะโกนมาจากมุมหนึ่งของห้องและทำให้เจ้าของร้านผู้หญิงเดินมาหาเค้าด้วย
“อะไรหรอจ๊ะ” เจ้าของร้านผู้หญิงท่าทางใจดีถามจุนซัง
“ไอ้นี่มันอะไรครับ”จุนซังถามพลางถือ ขวดแก้วคริสตัลข้างในเหมือนมีควันลอยอยู่ และเป็นควันสีฟ้าซะด้วย
“นี่หรอจ๊ะ เค้าเรียกว่า เฟรี่จ๊ะ เป็นเทพธิดาแห่งความงามของเหล่าแวมไพร์ เธอถูกจับมาใส่ไว้ในนี้จ๊ะ เธอได้พรจากวิกเตอร์ ว่าอยากได้อะไรต้องได้ แล้ววันหนึ่งเธอก็ขอเป็นเพื่อนกับลูกสาวของวิกเตอร์จ๊ะ แต่วิกเตอร์ไม่ยอม และเธอกับอิสโซเบลก็ดื้นรั้นที่จะเป็นเพื่อนกัน แต่สุดท้ายวิกเตอร์ก็ต้องกำจัดเฟรี่ออกไปจากชีวิตอิสโซเบล ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเลยจ๊ะ ทำไมน้าวิกเตอร์ถึงไม่ให้เฟรี่คบกับอิสโซเบล”เจ้าของร้านกล่าวพลางทำหน้าตาชวนคิด
“จริงหรอครับ”จุนซังถาม แบบเฉยๆ ซึ่งเค้าก็ไม่คิดด้วยว่ามันจะเป็นจริง ไอ้เรื่องเทพธิดากับแวมไพร์เนี่ยจะเป็นจริง
“แล้วเคยมีใครเคยเปิดรึยังครับ”จุนซังถามหน้าตาสงสัย
“ยังเลยจ๊ะ ไม่มีใครสามารถเปิดมันออกมาได้ นอกจากที่จะเป็นผู้ถูกเลือกซึ่งจะเกิดขึ้นศตวรรษละ 1 คนเท่านั้นจ๊ะ ซึ่งเราก็ยังหาคนเปิดผนึกไม่ได้เลย มีคนซื้อเฟรี่ไปมากมาย แต่สุดท้าย ก็ไม่รู้นะว่าทำไม คนพวกนั้นถึงเอาเฟรี่มาคืนโดยไม่รับเงินคืน”เจ้าของร้านพูดทำหน้าชวนคิด อีกแล้ว
“งั้นผมก็ขอซื้ออันนี้แหละครับ”จุนซังทำหน้ามั่นใจสุดขีดว่าตนเองจะเปิดผนึกเฟรี่ได้
“ 30 $ ระวังหน่อยนะจ๊ะ คนส่วนมากที่นำมาคืนมักจะมาไม่ครบ 32 ซะด้วยสิ”เจ้าของร้านพูดแบบอมยิ้ม ไว้
“งั้นไปล่ะครับ”
“เดียวฉันเดินไปส่งหน้าร้านนะจ๊ะ”เจ้าของร้านผู้หญิงเดินมาในมือเธอมี........สร้อยเส้นหนึ่ง พอเดินออกมานอกร้านแล้วเธอก็ยื่นสร้อยมาให้ไบรอัน
“ผมไม่ซื้อมันหรอกครับ เอากลับไปเถอ”ไบรอันปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันว่าเธอควรจะอยู่กับคุณ คุณต้องเป็นคนที่เธอเลือกแน่นอน คุณเคยฝันถึงเธอรึป่าว คุณเคยฝันถึงร้านนี้รึป่าวล่ะ ถ้าคุณเคยก็รับไปซะ”เจ้าของร้านพูด แล้วก็ยื่นสร้อยไปให้ไบรอัน แล้วไบรอันก็รับสร้อยเส้นนั้น
แล้วอยู่ดีๆเจ้าของร้านทั้ง 2 คน กับร้านแปลกๆร้านนั้นก็หายวับไปกับตา
“เธอพูดเรื่องอะไรนะ หรือว่าเรื่องผู้หญิงในฝันของแก ว่ะ แล้วเอาสร้อยมาให้ทำไมว่ะ งงล่ะครับ”
ก็วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นี่นา คนอย่างไบรอัน โอคอนเนอร์ เด็กที่ฮ็อตที่สุดในโรงเรียนไฮสคูล อัลเบิร์ตไอสไตน์ก็ต้องได้รับช็อกโกแล็ตอยู่แล้วนี่ ได้จากสาวๆมากมาย เค้าไม่ได้เป็นทั้งนักกีฬา ไม่ได้เป็นแฟนเชียร์ลีดเดอร์ เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆ ที่ชอบคอมพิวเตอร์ แต่เป็นไงไม่รู้ ทำไมสาวๆถึงได้ชอบเค้านักนะ เค้าถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อและร้อนแรงที่สุดในโรงเรียนก็ว่าได้ อาจจะเป็นเพราะเวลาว่างที่เค้าเข้าชมรมคอมเสร็จเค้าจะมาเรียนยิงธนูก็ได้มั้ง หลายๆคนบอกว่า เป็นเพราะดวงตาสีน้ำตาลเหลือง คิ้วสวยได้รูป ผิงสีแทน จมูกโด่งเป็นสัน หุ่นที่เป็นนักกีฬา ทรงผมแบบเซอๆที่เค้าไว้แบบไม่สนใจใคร และน้ำเสียงอันสุดเซ็กซี่ แต่อย่างหนึ่งก็คือเค้าชอบชกต่อยมาก แต่ แต่น่าแปลกอยู่อย่างหนึ่ง เค้าไม่เคยเล่นกีฬาอะไรเลยนอกจากยิงธนู แต่ทำไมนะ เค้าถึงมีกล้ามเนื้อที่น่าหลงใหล แต่เค้าเป็นคนที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใครเลย ก็มีแต่เพื่อนสนิทด้วยนะ
“ไบรอัน” เสียงเรียกของเพื่อนชายที่กำลังวิ่งมาอย่างกระหืดกระหอบพร้อมกับกล่องช็อกโกแล็ตหลายกล่องในกระเป๋า
“ไปเล่นปิงปองกันมั้ยว่ะ”ชายหนุ่มคนนั้นเอ่ยปากถาม
“ไม่ไป วันนี้เบื่อมากๆ ไม่มีอารมณ์ทำอะไรว่ะ ไปเถอะ ”ไบรอันตอบแบบไม่มีอารมณ์จะทำอะไร
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้ เออใช่ไปเที่ยวกันมั้ยจุนซัง”ไบรอันตอบอย่างนึกขึ้นได้
“เออก็ได้ แต่พรุ่งนี้ต้องไปเล่นปิงปองด้วยกันนะ” จุนซังพูดอย่างจริงจัง
“เออ คงได้มั้ง”
ปาร์ค จุนซัง นักกีฬาปิงปอง ลูกครึ่งเกาหลี ญี่ปุ่น ที่ย้ายมาอยู่นิวยอร์ก ตามพ่อแม่ ปาร์คจุนซังก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สาวๆต่างฝันว่าจะเป็นแฟนด้วย ก็เค้าหน้าตาน่ารักนี่แถมเวลาเล่นปิงปองเหนื่อยๆ แล้วเหงื่อออก งี้ เซ็กซี่ชะมัด และที่สำคัญ ปาร์ค จุนซังเป็นเพื่อนสนิทของไบรอัน ด้วยอ่ะดิ แต่จุนซังขี้เล่นชอบเข้าสังคมซึ่งแตกต่างๆกับไบรอันซะนี่ ไม่รู้ทำไม ไปเป็นเพื่อนสนิทกันได้
“นี่ร้านอะไรว่ะเนี่ย โอ้ว .....ไม่นึกเลยว่าจะมีอยู่ในนิวยอร์ก” จุนซังพูดอย่างตื่นเต้นขณะที่มองไปในร้านขายของเก่าซึ่งตกแต่งแบบยิปซีแท้ๆ หน้าร้านเขียนว่า “witch vampire ของเก่าที่ทุกท่านไม่เคยได้พบเจอ” และตรงหน้าร้านตกแต่งด้วยไม้โอ้ตสีสวย ร้านนี้อยู่ในตรอกแคบๆซึ่งไม่ค่อยมีใครผ่านเข้ามา
“นายรู้จักร้านนี้ได้งัย ไบรอัน มันสุดยอดมาก”จุนซังพูดพลางมองหน้าไบรมันแล้วทำหน้าปลื้ม
“ไม่รู้เหมือนกันว่ะ แต่วันนั้นฉันฝันถึงผู้หญิงคนหนึ่งที่ถูกขังอยู่ในร้านนี้แล้วเธอก็จูบฉัน แล้ววันนี้ก็พานายมานี่แหละจุนซัง”ไบรอันพูดด้วยท่าทางแปลกๆ ที่ว่าร้านนี้มีอยู่จริง
“นายฝันได้แหลือเชื่อมาก เลยไบรอัน”จุนซังพูดด้วยท่าทางเหลือเชื่อ แต่มันเป็นแบบเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“แล้วผู้หญิงคนนั้นสวยมั้ยว่ะ”จุนซังรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
“ไม่รู้ ฉันเห็นหน้าเค้าไม่ชัด”ไบรอันตอบพลางเดินเข้าไปในร้าน แล้วจุนซังก็ก้าวข้ามธรณีประตูตามมา
ในนี้มันเหมือนบ้านของแม่มดมากเจ้าของร้านก็แต่งตัวเหมือนพวกที่ปราบผี ปราบปิศาจ แล้วของที่ขายข้างในนี้ก็สวยงามมากเหลือเกินถึงมันจะเก่าแก่ แต่รู้สึกว่ามันจะมีค่ามากสำหรับพวกนักโบราณคดี
“ยินดีต้อนรับครับ/ค่ะ”เจ้าของร้าน2 คนพูดต้อนรับ แล้วก็มองไบรอันด้วยท่าทางแปลก(แปลกๆบ่อยจังเนอะ)
ไบรอันมองไปรอบๆ ห้องที่ดูจะเหมือนบ้าน แล้วก็ไปสะดุดตากับแก้วไวน์ใบหนึ่ง
“จุนซัง สวยมั้ยว่ะ”ไบรอันพูดพลางชูแก้วไวน์สีขาวให้จุนซังดู
“สวยดีว่ะ มันคืออะไรหรอ”จุนซังพูดด้วยแววตาสงสัย
“ไอ้นี่คืออะไรเหรอครับ”จุนซังถามเจ้าของร้านผู้หญิงที่กำลังเช็ดถูสร้อยเส้นหนึ่งที่ มีจี้เหมือนขวดแก้วแต่ข้างในเหมือนจะใส่อะไรบางอย่างเอาไว้
“มันคือแก้วไวน์ครับ เป็นแก้วไวน์ของรักของหวง ของวิกเตอร์ครับ”เจ้าของร้านผู้ชายตอบกลับมา พลางมองแก้วไวน์นั้นด้วยแววตาเกลียดชัง
“แล้ววิกเตอร์คือใครล่ะครับ”จุนซังเจ้าปัญหาถามอีก
“วิกเตอร์ คือแวมไพร์ผู้ทรงอำนาจที่สุดในศตวรรต ครับ มันใช้แก้วใบนี้ดื่มเลือดหญิงสาวบริสุทธิ์ ที่มันจับมา”เจ้าของร้านตอบกลับมา พลางสาธยายถึงความงามของแก้วต่อ
“แก้วใบนี้มันทำมาจากเหล็กชนิดหนึ่ง ซึ่งนักเล่นแร่แปรธาตุสมัยนั้นสร้างให้วิกเตอร์ ลองดูซิครับที่ข้างแก้วมันมีอักษรจารึกที่วิกเตอร์เขียนขึ้นเอง ซึ่ง...เออมัน....ลองดูซิครับ” เจ้าของร้านพูดเสร็จ ไบรอันกับจุนซังก็จ้องมองที่ข้างแก้ว แต่จุนซังกลับไม่เห็นรอยอักษรนั้นไม่ มีเพียงไบรอัน เท่านั้นที่เห็น มันทำให้เค้ารู้สึกแปลกๆ อีกแล้ว ตัวอักษรนั้นทำให้เค้านึกถึงหญิงสาวในความฝันนั้น แล้วมันเกี่ยวอะไรกันล่ะ
“งั้นผมขอซื้อแก้วใบนี้แล้วกันครับ”ไบรอันตอบ ทำไมนะเหมือนว่าแก้วใบนี้มันถึงดูดเค้าอย่างนั้นแหละ ที่จริงเค้าก็ไม่ได้ชอบมันหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไม เค้าถึงชมว่ามันสวยและเลือกมัน
“10 $ ครับ”เจ้าของร้านกล่าว
“ไบรอัน! มาดูนี่หน่อย”จุนซังตะโกนมาจากมุมหนึ่งของห้องและทำให้เจ้าของร้านผู้หญิงเดินมาหาเค้าด้วย
“อะไรหรอจ๊ะ” เจ้าของร้านผู้หญิงท่าทางใจดีถามจุนซัง
“ไอ้นี่มันอะไรครับ”จุนซังถามพลางถือ ขวดแก้วคริสตัลข้างในเหมือนมีควันลอยอยู่ และเป็นควันสีฟ้าซะด้วย
“นี่หรอจ๊ะ เค้าเรียกว่า เฟรี่จ๊ะ เป็นเทพธิดาแห่งความงามของเหล่าแวมไพร์ เธอถูกจับมาใส่ไว้ในนี้จ๊ะ เธอได้พรจากวิกเตอร์ ว่าอยากได้อะไรต้องได้ แล้ววันหนึ่งเธอก็ขอเป็นเพื่อนกับลูกสาวของวิกเตอร์จ๊ะ แต่วิกเตอร์ไม่ยอม และเธอกับอิสโซเบลก็ดื้นรั้นที่จะเป็นเพื่อนกัน แต่สุดท้ายวิกเตอร์ก็ต้องกำจัดเฟรี่ออกไปจากชีวิตอิสโซเบล ฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเลยจ๊ะ ทำไมน้าวิกเตอร์ถึงไม่ให้เฟรี่คบกับอิสโซเบล”เจ้าของร้านกล่าวพลางทำหน้าตาชวนคิด
“จริงหรอครับ”จุนซังถาม แบบเฉยๆ ซึ่งเค้าก็ไม่คิดด้วยว่ามันจะเป็นจริง ไอ้เรื่องเทพธิดากับแวมไพร์เนี่ยจะเป็นจริง
“แล้วเคยมีใครเคยเปิดรึยังครับ”จุนซังถามหน้าตาสงสัย
“ยังเลยจ๊ะ ไม่มีใครสามารถเปิดมันออกมาได้ นอกจากที่จะเป็นผู้ถูกเลือกซึ่งจะเกิดขึ้นศตวรรษละ 1 คนเท่านั้นจ๊ะ ซึ่งเราก็ยังหาคนเปิดผนึกไม่ได้เลย มีคนซื้อเฟรี่ไปมากมาย แต่สุดท้าย ก็ไม่รู้นะว่าทำไม คนพวกนั้นถึงเอาเฟรี่มาคืนโดยไม่รับเงินคืน”เจ้าของร้านพูดทำหน้าชวนคิด อีกแล้ว
“งั้นผมก็ขอซื้ออันนี้แหละครับ”จุนซังทำหน้ามั่นใจสุดขีดว่าตนเองจะเปิดผนึกเฟรี่ได้
“ 30 $ ระวังหน่อยนะจ๊ะ คนส่วนมากที่นำมาคืนมักจะมาไม่ครบ 32 ซะด้วยสิ”เจ้าของร้านพูดแบบอมยิ้ม ไว้
“งั้นไปล่ะครับ”
“เดียวฉันเดินไปส่งหน้าร้านนะจ๊ะ”เจ้าของร้านผู้หญิงเดินมาในมือเธอมี........สร้อยเส้นหนึ่ง พอเดินออกมานอกร้านแล้วเธอก็ยื่นสร้อยมาให้ไบรอัน
“ผมไม่ซื้อมันหรอกครับ เอากลับไปเถอ”ไบรอันปฏิเสธ
“ไม่เป็นไรจ๊ะ ฉันว่าเธอควรจะอยู่กับคุณ คุณต้องเป็นคนที่เธอเลือกแน่นอน คุณเคยฝันถึงเธอรึป่าว คุณเคยฝันถึงร้านนี้รึป่าวล่ะ ถ้าคุณเคยก็รับไปซะ”เจ้าของร้านพูด แล้วก็ยื่นสร้อยไปให้ไบรอัน แล้วไบรอันก็รับสร้อยเส้นนั้น
แล้วอยู่ดีๆเจ้าของร้านทั้ง 2 คน กับร้านแปลกๆร้านนั้นก็หายวับไปกับตา
“เธอพูดเรื่องอะไรนะ หรือว่าเรื่องผู้หญิงในฝันของแก ว่ะ แล้วเอาสร้อยมาให้ทำไมว่ะ งงล่ะครับ”
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น