Isobel Witch and vampire

ลำดับตอนที่ #1 : ศตวรรษที่ 13 เริ่มของเรื่อง

Isobel   Witch and vampire  

ราตรีมืดมิด   ท้องฟ้ามัวหม่น

จักรวาลหมุนย้อน  ปฎพีวุ่นวาย



ศตวรรษที่ 13



    ในนี้มันเหมือนกับนรกของข้า ข้าอยากให้มีใครสักคนช่วยข้าออกมาจากที่แห่งนี้  ข้าเกลียดที่แห่งนี้  ในนี้มันมืดมิด ไม่มีแสงสว่าง มีเพียงหยดน้ำที่ข้ารู้สึกได้ว่ามันอยู่รอบตัวข้า  ข้าถูกขังไว้ในนี้มานานมากแล้วนานจนข้าก็จำไม่ได้ ตอนนี้ข้ามีชีวิตเพื่อจัดการล้างแค้นคนที่ฆ่าพ่อ แม่ ข้า และมันยังขังตัวข้าไว้ในที่แห่งนี้ด้วย









จะทำยังไงกับสิ่งที่ข้าต้องการ ข้าคงเป็นตัวน่ารังเกียจ ถึงภายนอกข้าจะดูงดงาม แต่ข้าคงเป็นพวกนอกสายพันธุ์ที่ไม่มีใครยอมรับ ทำไมข้าต้องเป็นอย่างนี้ ทุกวันนี้ที่ข้ามีชีวิตอยู่ก็เพราะคนๆหนึ่งที่เค้ายอมรับข้า และรักข้า  ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อเค้าเท่านั้น แต่ตอนนี้ข้าจะทำยังไงเล่า เมื่อคนที่ข้ารัก กลับตาย ไปต่อหน้าข้า ข้าจะทำยังไงเล่า ข้าเกลียดชีวิตอมตะซะจริง ข้าอยากจะตายไปกับคนที่ข้ารัก ข้าจะทำยังไงดี ตอนนี้ไม่มีคนที่ยอมรับข้าอยู่เลย คนทุกคนเค้ารังเกียจข้า ข้าจะทำยังไง  พ่อข้าก็ตายแล้ว ข้าเหลือแต่แม่ของข้า  



“........กรี้ด!!!!ไม่ อย่าทำข้า ไม่!! ........” ตอนนี้มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังกรีดร้องและวิงวอน ท่ามกลางกองไฟที่ลุกโชติช่วงรอบตัวผู้หญิงคนนั้น    และในรอบกายนางมีผู้คนทั้งหมู่บ้านมาดูนางที่กำลังจะโดนเผา ท่ามกลางความสะใจ  ความเกลียดชังนาง และตรงหน้านางก็คือ เด็กสาวคนหนึ่ง  กำลังร้องขอวิงวอนให้ปล่อยแม่ของนาง



“ไม่ ......อย่าทำแม่ข้า........ไม่!!!!!!!!”  ข้าเกลียดคนเหล่านั้น  นังพวกนั้น ไอ้สารเลวพวกนั้น มันล่าแม่ข้ามา ข้าเกลียดไอ้พวกนี้นัก มันฆ่าพ่อข้าแล้วยังไม่พอ มันยังฆ่าแม่ข้าอีก    



ข้าเกลียดมันนัก แม่ข้าคือ บราเธอรี่ แม่มดดำ พวกมันล่าแม่ข้ามา ก่อนนั้นมันเคยล่าพ่อข้า พ่อข้าคือ

วิกเตอร์ แวมไพร์ผู้ทรงอำนาจที่สุดในยุค  มันเอาน้ำมนต์สักสิทธิ์สาดใส่พ่อข้า ข้าเกลียดมันนัก  ตอนนี้แม่ข้าก็กำลังจะตายท่ามกลางกองไฟ โดยที่ข้าไม่สามารถช่วยเธอได้



ในตอนนี้ข้าก็กำลังจะถูกขังอยู่ในสร้อยเส้นหนึ่ง ที่จะถูกปิดผนึก มันให้ข้าเห็นแม่ของข้าตายต่อหน้าข้า  ไอ้สารเลวนี่ก็คือฮาวน์แกน หรือที่ชาวบ้านเรียกมันว่าโซบ็อบ  มันเป็นฆ่าพ่อและแม่ข้า ตอนนี้มันก็กำลังจะขังข้าไม่ให้ข้าออกมามีชีวิตอยู่  



“ฮาวน์แกน ไอ้สารเลว จะไม่มีผู้ใดรับวิญญาณของแก แม้สวรรค์หรือนรก แม้พื้นดินหรือท้องฟ้า  แกมันไอ้สารเลว ศพของแกจะเป็นที่น่ารังเกียจ ไม่มีผู้ใด รับศพอันน่าขยะแขยงของแก แกจงจำคำของข้าไว้ ”







ตอนนี้ ข้าไม่รู้ว่าข้าอยู่ในยุดไหนแล้ว ข้าไม่รู้ว่าข้าถูกขังอยู่กี่ปีแล้ว แต่ข้ารู้สึกว่ามันนานมาก ในนั้นมันทำให้ฆ่ารู้สึกอึดอัดใจนัก   ข้าจะเล่าเรื่องราวชีวิตของข้าให้พวกเจ้าฟัง     ข้าภูมิในนะที่ข้าเกิดมาเป็นลูกของแวมไพร์ ผู้ซึ่งมีชีวิตอมตะ  และข้าก็ภูมิใจที่ข้าเกิดมาเป็นลูกของแม่มดดำที่มาจากชาวแองโกแซคซอนโดยแท้ และมีพลังอำนาจมากที่สุดในยุด รู้มั้ย ทำไมคนเหล่านั้นจึงเกลียดชังข้า  ก็เพราะข้าเป็นพวกลูกครึ่งไง ครึ่งแม่มด ครึ่งแวมไพร์ มันทำให้ข้ารู้สึกเกลียดตัวเองไปด้วย  ข้าไม่ได้กินเลือด และไม่ได้กินข้าว  ข้ากินโดยการสูบพลังชีวิตของมนุษต์ ข้าต้องkiss มนุษต์เพื่อให้ข้ามีชีวิตอยู่ ตอนนี้ข้ารู้สึกว่าข้าอดอยากเหลือเกิน  ข้าอยากจะสูบพลังชีวิตมนุษต์นัก  ข้าเป็นสิ่งที่ไม่ใช่แวมไพร์และแม่มด แต่ข้ามีพลังของแวมไพร์และมีอำนาจของแม่มด  ข้าสามารถสาบใครก็ได้ที่ข้าเกลียด   ข้ามีคนรักเป็นมนุษย์ ซึ่งเค้าก็ได้จากข้าไปแล้ว เค้าเป็นมนุษย์ที่มีพลังชีวิตมาก เค้าโดนข้าสูบพลังชีวิตมาหลายครั้งแล้ว แต่เค้าก็ไม่เป็นไร ข้ารักเค้า  ถึงภายนอกข้าจะเหมือนมนุษย์ ผู้หญิง และสวยงามทุกอย่าง แต่จิตใจข้ากลับรู้สึกตกต่ำ  ข้าต้องเข้าฝันสักคนหนึ่งแล้วจูบเค้าคนนั้น ดูดเอาพลังชีวิตของเค้ามากิน  ข้ารู้อยู่อย่างหนึ่งในชีวิตข้า ข้าเกลียดชีวิตอมตะ ข้าเกลียดที่จะต้องเห็นคนที่ข้ารักตายไปต่อหน้าข้า  คนแล้วคนเล่า ข้าเกลียดนัก     สักวันข้าจะออกจากสร้อยนี่ให้ได้   ข้าอิสโซเบล จะขอล้างแค้น ไอ้ฮาวน์แกน ไปทุกภพทุกชาติไม่ว่าจะเป็นลูกหลานมัน ข้าจะฆ่ามันให้หมด