คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ลาก่อนนะ
“พิมพิศราๆ”
ันทรราสวิ่ไปหาพิมพิศราและเย่าัวนาทำใหู้เห่าที่นอนเฝ้าพิมพิศราื่นและแผ่แม่เบี้ยใส่ันทรราส
ฟ่อๆ
“อย่าทำอะไรนานะ”
ันทรราสะโนใสู่เ้าูั้ท่าะันทรราส
เสียอึทึรึโรมทำให้พิมพิศราื่น
“พีู่อย่าทำอะไรพระโอรสนะ”
พิมพิศราะโนเสียุ
ฟ่อๆ
เ้าูู่ทีสอทีแล้วผหัวเบาๆ
“ไปไ้แล้วล่ะพีู่
พระโอรสมา่วยพาเราลับบ้านแล้ว” พิมพิศรายิ้มและเินไปนั่ยอๆใล้ๆูัวนั้น
“พิมพิศราระวั...”
“ไม่เป็นไรหรอ
พีู่น่ะใี” พิมพิศรายิ้ม
ฟ่อๆ
ูเห่าผหัวให้พิมพิศราหนึ่ทีแล้วึเลื้อยออไป
“รู้ไ้อย่าไรว่าหม่อมันอยู่ที่นี่”
พิมพิศราหันมาถามและันัวให้ยืนึ้น
“มีนบอ”
ันทรราสอบแ่เบือนหน้าไปทาอื่น
“ใร”
“ไม่้อรู้หรอ”
“แล้วมาามหม่อมันทำไมเพะ
ทำไมไม่ไปหาสุวารี” พิมพิศราพูัพ้อ
“็ไม่ไ้อยามาามหรอแ่พี่้าบัับมาให้่วยาม”
ันทรราสแถ
ป๊อ~~ ิ่ไม้เล็ๆหัลมาใส่ศีรษะอันทรราส
(้าบอให้ทำามหัวใเป็นห่ว็พูไปสิไอ้หลานบ้า
เี๋ยวโป๊อีทีะหรอ)
“โอ๊ยยย”
ันทรราสเอามือับหัว (ใรหลานแฟะาแ่)
ป๊อ~~ ิ่ไม้อีิ่ลมาใส่ศีรษะอเาอีรา
(ล้าลืมผู้มีพระุอเอ็ไ้ยัไเนี่ยไอ้หลานบ้า)
“หยุแล้ัที
เป็นใร็โผล่หัวออมาสิโว้ยยย” ันทรราสโวยวาย
“เ้าเป็นอะไรหน่ะ”
พิมพิศรามอหน้าๆ
“เป็นบ้า”
เสียายแ่ัึ้นเมื่อพิมพิศราหันไป็เอับายนหนึ่รูปร่าสููสันทั
หนวเป็นสี อเลา ใสุ่สีาวเหมือนพราหม์
“ท่านเป็นใรเพะ”
พิมพิศราทำหน้า
“้ามีนามว่า
ท้าวไรศร ้าเยเป็นษัริย์อเมืออรุพิราศเป็นปู่อท้าวพัศวัศรั้หนึ่้าไปออรบแล้ว้าพลาท่า้าอธิษานอให้เทพเทวา่วยานั้นพระวิษุ็ลมาโปรและ่วยำัศัรู้าเลยสาบานนว่าถ้า้าาย้าะมาเป็นเทพเฝ้าป่าและ่วยนที่ถูโรป่าัทำร้าย”
ายแ่เล่าอย่าออรสออาิ
“ั้นท่าน็เป็น...”
ันทรราสทำหน้าเหวอ
“ทวอเ้าไไอ้หลานบ้า”
ายแ่ะโน
“แล้วทำไมหนูถึไ้มานั่ร้อไห้รนี้เล่า”
ายแ่หันไปถามพิมพิศราทำให้ันทรราสะั
“เ้าร้อไห้...ทำไม”
ันทรราสหันไปถาม
“หนูเอ่อ...หนู...ือหนู”
พิมพิสราอึอั
“เอาเถะเ้าไม่อยาอบ็ไม่เป็นไร”
ายแ่ยิ้ม
“แ่้าอยารู้เ้าร้อไห้ทำไม”
ันทรราสระาแนพิมพิศรา
“้าว่าที่แม่หนูร้อ็เพราะเ้านั่นแหละ”
ายแ่พูึ้นมา
“เอาเถอะ้าไม่อยายุ่เอาเป็นว่าามวาัวนั้นไปเี๋ยว็เอทาออ”
ายแ่่อยๆหายไป
“ปล่อยหม่อมันเพะ”
พิมพิศราสะบัแนและเินามวาไป หยน้ำใสๆ่อยๆไหลรื้นออมาาา
ันทรราสเินามไปเียบๆนถึทาออ
“อบใมานะ้ะพี่วา”
พิมพิศราลูบหัววาเบาๆแล้ว่อยๆเินออไป
“พระธิา!!” ลลิาวิ่เ้ามาหาพิมพิศรา
“ลลิา”
พิมพิศราเรียนาำนัลเบาๆ
“เป็นอย่าไรบ้าเพะ
บาเ็บรไหนหรือเปล่าพระธิา” ลลิาับแนอนาพลิไปมา
“เราไม่เป็นไระเ็บ็รนี้”
พิมพิศราี้รหัวใแล้วร้อไห้ออมา
“อย่าันแสเลยเพะ
หม่อมันไม่อยาเห็นพระธิาเศร้า” ลลิา่อยๆเ็น้ำาให้หิสาวและลอบมอันทรราสแ่เมื่อเห็นเามอ้อมาที่พิมพิศราึละสายาไปทาอื่น
“ไปหาพระธิาบุษบารารีทานั้นเถอะเพะ”
“พิม!!” บุษบารารีเห็นลลิาประอน้อสาวมา็รีบวิ่ไปหาทันที
“เป็นอย่าไรบ้า
หนีไปทำไม บาเ็บรไหนหรือเปล่า”
“น้อไม่เป็นไรเพะ
ออภัยที่ทำให้วุ่นวายันไปหม”
“เส็พี่ันทรราส”
เสียแหลมๆอสุวารีัึ้นมาหิสาววิ่มาเาะแนันทรราส
“เป็นอย่าไรบ้าเพะ”
สุวารีถาม
“ไม่เป็นไรหรอ”
ันทรราสลอบมอไปที่พิมพิศรานามอมืออสุวารีที่เาะแนันทรราสและละสายาไปทาอื่น
“เพราะเ้านเียวเลยพิมพวเราวุ่นวายันไปหม”
สุวารีพู
“ถ้าไม่อยาวุ่นวาย็ปล่อยเราทิ้ไว้็ไ้นะ
เราไม่ายหรอ”
“ปาีนัน่าไม่น่า่วยเลยน่าปล่อยให้สัว์ในป่าับิน”
“เ้า็ไม่ไ้เป็นน่วยเรานี่เ้าะวุ่นวายทำไมนที่ามหา็เป็นพี่เราทั้นั้น”
“ยัะไม่สำนึอี”
“อีอย่าทาแ่นั้นไม่นามือนาเท้าเราหรอ
เราเินป่าับเส็พ่อเราบ่อย”
“หนอยแน่”
สุวารีำหมัแน่น
“พอๆหยุเถียันไ้แล้ว”
พิิัยพูึ้น
“น้อไปอาบน้ำอาบท่าเถอะแล้ว็ไปพัผ่อน”
บุษบารารีลูบหัวพิมพิศราเบาๆ
“เี๋ยวหม่อมันพาไปเอเพะ”
ลลิาพานาเินออไปันทรราสมอามออไป
“ลลิาืนนี้เราไปนอนับเ้าไ้ไหม”
พิมพิศรามอหน้าแมอร้อ
“เอ่อ...”
“นะ...”
“พระธิาทะเลาะอะไรับพระโอรสันทรราสหรือเพะ”
ลลิาถามเบาๆ
“เปล่าหรอ
พระโอรสรัสุวารีแล้วนา็รัพระโอรสเ่นันเราไม่อยาไปวาวามสุ”
“แ่ำหนันั่นัไว้รอรับพระธิาับพระโอรสนะเพะ”
“เาไม่อยาให้้าไปรบวนเวลาอันมี่าอเาับสุวารีหรอ”
“พระธิาันแสอีแล้ว
ไม่เอานะเพะหม่อมันไม่อบเลย”
“ฮึๆ”
“เ้าใแล้วเพะืนนี้ไปนอนับหม่อมันที่ำหนัหลัอพระมเหสีนะเพะืนนี้เป็นเวรอนรรและผามาศมาเฝ้าพระธิาทั้สอ
เี๋ยวหม่อมันไปัใหุ้เพะ”
“อบใเ้ามานะลลิา”
“หม่อมันไม่อยาเห็นพระธิาเศร้า”
ลลิายิ้มและพานาเินไปทาำหนัหลันาำนัลอพระมเหสี
ำหนัหลั
“ผามาศืนนี้เ้าถวายานพระธิาที่นี่แหละ”
ลลิาสั่่อนะไปเปลี่ยนเวรถวายพระมเหสี
“แล้วทำไมพระธิาถึมานอนที่นี่ล่ะพี่ลลิา”
“เอาเถอะน่าเอาเป็นว่าเ้าูแลพระธิาีๆล่ะเี๋ยวรุ่เ้า้าะพาพระธิาไปเรียนป้อันัว”
“้ะๆ”
ำหนัแ้ว
๊อๆ
“พิมพิศราหรอ
เ้าหายไปไหนมะ...” ันทรราสเินออไปเปิประูแ่็พบสุวารีในุนอนบาๆยืนยิ้มอยู่
“สุวารีเอหรอ
มาทำอะไรึๆ”
“ไหนเส็พี่บอว่าำหนันี้ใ้รอรับพวนาทั้สอไเพะ”
“เอ่อ...”
“พิมอยู่มั้ยเพะ”
สุวารีเินเ้าไปในำหนั
“ไม่อยู่หรอ
นาไปไหน็ไม่รู้”
“ีเพะ
ะไ้ไม่วาทาหม่อมัน” พูบสุวารี็อ้อมแนล้อมรอบอันทรราสไว้
“ะทำอะไรหน่ะ
ทำแบบนี้มันไม่ะ..ามหรอนะ” ันทรราสเสียสั่น
“น้ออยาเป็นายาเส็พี่เพะ
น้อผิ้วยหรือ” สุวารีันัวันทรราส
“เราเป็นลูพี่ลูน้อันนะวารี”
“แล้วไใรสนน้ออยาไ้เส็พี่น้อ็้อไ้”
สุวารีผลัันทรราสล้มลบนแท่นบรรทม
“สุวารีพี่บอว่าอย่า”
ันทรราสุสาวัวบา
“เ้าพี่อยู่เียบๆเถอะเพะ”
สุวารีประพรมุมพิร้อนระอุไปทั่ววหน้าายหนุ่มบนแท่นบรรทม
“สุวารีพี่บอให้หยุ”
ันทรราสันัวสุวารีออและรีบลุึ้นาแท่นบรรทมเรียมะวิ่
“เส็พี่หนีน้อไม่พ้นหรอเพะ หึ”
สุวารีแสยะยิ้มและระาายหนุ่มัวสูนล้มลบนแท่นบรรทมอีรา
“วารีพี่ว่ามันไม่เหมาะนะ”
“แล้วไล่ะเพะหรือเส็พี่รันัพิมเลยเ็บัวไว้ให้มัน
เอ๊ะ!!หรือไม่ทันแล้วนอนเสวยสุ้วยันในำหนันี้มานานนาไหนแล้วล่ะเพะ”
“อย่าทำิริยาถ่อยแบบนี้นะวารี
ไม่ั้นพี่ะไม่ทนแล้วนะ” ันทรราสถลึาใส่สุวารี
“เส็พี่ะทำอะไรน้อล่ะเพะ” สุวารียิ้มวนๆ
“ทหาร้านออยู่หรือไม่ับนานนี้ไปส่ำหนัเส็แม่ที”
ันทรราสโวยวายสุวารีเอามือปิปาเาทันที
“อ่อยอี้ไออ้ะอุอาอี(ปล่อยพี่ไปนะสุวารี)”
ันทรราสโวยวาย
“ปล่อยให้โ่หรือเพะ” สุวารีเปิปาันทรราส
“เ้าทำแบบนี้ทำไมวารี”
“น้อบอไปแล้วไเพะ
ว่าน้ออยาไ้พี่เป็นสวามี” สุวารีแสยะยิ้มและผลัันทรราสลไปนอนที่แท่นบรรทม
นาประพรมุมพิไปทั่ววหน้าันทรราสและ่อยๆปลอาภร์อเาออนเหลือแ่สนับเพลาแล้วนา็ปลุนอนสุแสนะบาออ
นาเริ่มไร้ไปที่ออาวอันทรราส หน้าอที่บเบียเ้าที่แผอแ็แร่ทำให้เาหน้าแและใสั่นโรมราม
“อืมมม”
(หน้าอหน้าใให่มิใ่เล่น)
ันทรราสที่เริ้มเลิบเลิ้ม็่อยๆพลิัวึ้นร่อมสุวารี
แอ๊~~ เสียประูถูระาเปิสาวัวเล็ในุนอนทีู่สบายัวเินเ้ามาเห็นภาพบาานั้นพอิบพอีันทรราสที่ำลัร่อมร่าบา็หันหน้าไปมอเ้าอเสีย้วยและภาพรหน้านั้นทำให้เาแทบ็อ้า
“พิม!!”
“เป็นอย่าที่ิริๆ้วย
หม่อมันเ้ามาััหวะสินะเพะ”
พิมพิศราพูเสียสั่นและน้ำาเม็ใสเริ่มออมาาา
“เ้าำลัเ้าใผินะ”
ันทรราสพูและรีบลุพรวออมา
“เ้าิว่าเห็นแบบนี้แล้ว้า้อิยัไเ้าำลันั่เล่นบนัวนาหรอหรือเ้าำลัเล่น่อสู้ัน”
“้า
้าไม่ไ้ั้ในะ”
“เสวยสุันไป่อเลยนะเพะ
นาำนัลอเมือรันาวิ่มาบอผามาศว่าไ้ยินพระโอรสโยน้าวอในำหนั
ไอ้เรา็นึเป็นห่วนึว่าะเป็นบ้า หึ อยาให้มาเห็นว่าท่านมีวามสุนาไหน็บอีๆ็ไ้นะเพะ”
“เ้าว่าไนะ
นาำนัลอเมือรันา ้าปา้าวอ”
ันทรราสหันไปมอ้อนสุวารีอย่าาโทษแ่นาแสยะยิ้มและพยัไหล่เล็ๆ
“้าไม่อยู่ัวาแล้ว
ลา่อนเพะพระโอรสันทรราส” พิมพิศราหันหลัและรีบเินออไปน้ำาที่ลั้นไว้็ร่วลมาั่ห่าฝน
“เ้าทำแบบนี้ทำไมวารี”
“้าอยาให้นาเห็นว่าเส็พี่เป็นอ้า
อ้านเียว”
“้าไม่อยาเป็นอเ้า”
“แ่เส็พี่้อรับผิอบนะเพะ”
“น้อมาหาพี่เอ
น้อ็รับผิอบัวเอแล้วันนะ” ันทรราสหยิบลอพระอ์ใส่นอนมาใส่และโยนุนอนใส่สุวารีแล้วเินออไปทาำหนัอศรีสุวรร
๊อๆ
“เส็พี่อยู่บรรทมหรือยัพระเ้า่ะ”
แอ๊
“อ้าวันทรราสมาหาทำไมลาึแบบนี้”
“้ามีเรื่อมาปรึษา”
“เ้ามา่อนสิ
บุษบารารีไม่อยู่หรอ”
“พระเ้า่ะ”
“มีเรื่ออันใล่ะ
ทำไมเ้าทำหน้าเรีย”
“สุวารีพระเ้า่ะนามาหา้า”
“ลาึเ่นนี้หน่ะหรือ
แล้วพิมไม่ว่ารึ”
“พิมไม่ลับำหนัพระเ้า่ะ
นาหายัวไป้าิว่าวารีเป็นพิมึรีบเินออไปรับ”
“แล้ว”
“้าพลาท่านา
นาเ้ามายั่วยวน้า้าพลาท่าไปเล่น้วย”
“อ้าว
เ้าพลารที่เ้าเผลอัวไปเล่นับนานี่ล่ะ”
“้าเสียใ”
“เ้า้อรับผิอบนา”
“้าไม่ไ้รันา”
“้อรอู่อไปยัีที่พิมไม่มาเห็นเ้า”
“เอ่อ...วามริแล้วพิมเปิประูมาอนหม่อมันำลัเอ่อร่อมัวสุวารีพอี”
“เ้าายแน่”
“แ่้าไม่ไ้ั้ใ
้าเผลอัวไป”
“เ้า้อรับผิอบแล้วล่ะแ่อย่าลืมเ้าหมั้นับพิมแล้ว”
“พิมถอนหมั้น้าไปแล้ว”
“ห๊าาา”
“้าวรทำอย่าไรี”
“อนนี้พิมอยู่ไหนเผื่อพี่่วยพูไ้”
“นาเินหนีไปแล้ว”
“นาอาะอยู่ำหนัเส็แม่เหมือนบุษบารารี็ไ้”
“อ้าวแล้วบุษบารารีนาไปำหนัเส็แม่ทำไม”
“นาบอเห็นสุมิราหวพี่เหมือนอาหวไ่นาเลยไม่อยารบวนเวลาแสนสุอพี่ับสุมิรา
นาูไม่ออหรือไว่า้ารันา”
“้าว่าสอสาวาเมือรันาำลัปั่นหัวเรา”
“้า็รู้สึแบบนั้น”
“เอาหล่ะๆืนนี้เ้านอนับพี่นี่หล่ะเี๋ยวพี่บอให้นาำนัล้นห้อไป่วยามหาพิมเอ”
“พระเ้า่ะ”
“ลำเียเ้าไปบอทหารให้ัำลั่วยามหาพระธิาพิมพิศราส่วนเ้าวิลาไปูพระธิาที่ำหนัเส็แม่”
ศรีสุวรรสั่
“เพะ/เพะ”
นาำนัลสอสาวรับำพร้อมันแล้ววิ่ปรู๊ออไป
สวนหลัวั
“ลา่อนนะเพะพระโอรส”
พิมพิศราพูเบาๆ
“เอ่อ..ที่ริพี่ลลิาับพี่ผามาศไม่้อามเรามา็ไ้นะ้ะ”
พิมพิศราหันไปพูับนาำนัล
“ไม่เป็นไรเพะ
หม่อมันอยาเส็ามพระธิา ฮึๆ” ลลิาพูไปร้อไห้ไป
“เราเอาหมายวาไว้ที่ำหนัพวเ้าแล้วเผื่อพรุ่นี้พรรประพิะมาเห็น”
“เพะ
หม่อมันพร้อมแล้วเิเส็เลยเพะ” ลลิาพูแล้วทั้สาม็่อยๆเินออไปยัทาทะลุเ้าป่า
“หม่อมันไม่รู้ทาไปสุรราบรรพหรอนะเพะ”
ผามาศพูเสียสั่น
“ไม่เป็นไร
เี๋ยวรุ่เ้าพวเ้า็รู้ว่า้าไปูทิศาป่านี้ยัไ” พิมพิศรายิ้มมุมปา
“เราไปพัร้นไม้ให่นี้เถิ พรุ่นี้ะไ้มีแร”
“เพะ”
“ถ้าถึสุรราบรรพแล้วเราะให้พวพี่มาเป็นุท้าวส่วนพระอ์ให้เรานะ” ”พระธิา ฮึๆ” ลลิาร้อไห้สะอื้น
(ลา่อนนะพี่ฤทธิ ลา่อนเพะพระมเหสีลา่อนเพะพระโอรสทั้สอ ลา่อนนะอรุพิราศ)
ำหนัพระโอรสศรีสุวรร
“พระโอรสเพะ
ไม่เอเลยเพะที่ำหนัพระมเหสี็ไม่มีพระธิาบุษบารารี็ไม่ทราบอนนี้พระธิาำลัวิ่ามหาทั่ววัเลยเพะ”
วิลาวิ่มา
“ห๊าาา”
“ไป้นให้ทั่วทุำหนั” ันทรราสสั่
“โถ่เว้ย เป็นเพราะ้าเพราะ้านเียวเลย”
ันทรราสสบถแล้วหันไป่อยำแพนมือเป็นแผลศรีสุวรรึัวันทรราสออมานั่ที่แท่นบรรทม
“อย่าโทษัวเอเลยันทรราส” ศรีสุวรรบไหล่น้อาย
“้าะทำยัไี”
“พวเราะ่วยันามหาพิม”
“อบพระทัยพระเ้า่ะ”
“อนนี้เ้าพัเถิ
รุ่เ้าเราะัำลัไป้นหา”
“พระเ้า่ะ”
๊อๆ
๊อๆ
“ใรหน่ะ”
“้าเอ”
“บุษบารารีหรือ”
“อืม”
“เ้ามาสิ”
แอ๊~~
“ืนนี้้าไปนอนำหนัเส็แม่นะ”
“อื้อ”
“บุษบารารี้าอโทษนะทีู่แลพิมไม่ไ้”
ันทรราสพูเสียสั่น
“ไม่เป็นไรหรอ”
“พรุ่นี้เราะออามหาพิมัน”
“้าไป้วย”
“อืม”
“เอ้อ..เมื่อรู่้าไปำหนันาำนัลมา”
“เอพิมมั้ย”
“ไม่เอ
เอแ่นี่”
“หมาย!!!”
“้าว่าพิมหนีไปแล้วล่ะ”
“ไปับใร!!!” ันทรราสโพล่ึ้น
“้า็ไม่แน่ใแ่ลลิาับผามาศ็หายไป้วย”
“น่าะหมัวลไปหนึ่”
“บุษบารารี้าสัา้าะพาพิมลับมาให้ไ้อย่าปลอภัย”
“อื้อ”
---------------------------------------------------------------------
สวัสี่าเป็นนัเียนมือใหม่โน๊ะเลยอยามาฝาัวันนอ่าน ถ้ามีอะไรอยาิมหรืออยาบอเี่ยวับนิยายเรื่อนี้อมเม้น์มาบอไ้นะ้า รออ่านอมเม้น์อยู่น้าาา
---------------------------------------------------------------------
ัวอย่าอนหน้า
หมายอพิม
นาหนีไปสุรราบรรพแล้ว
้าะไปามหาพิม
้าไป้วย
เ้าล้าแย่พี่ศรีสุวรรไปา้าหรอนับุษบา เ้า้อโนสั่สอน
ปล่อย้านะ
้าะ่วยระวัภัยอันรายให้เ้านสุป่าเอแม่หนู
ท่านไรศร!!
ันทรราสระวั
พวเ้าเป็นใร
เราือโรป่าไล่ะพระโอรส
ความคิดเห็น