คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ธำมรงค์ตรงนิ้วเจ้า
“ศรีสุวรร ันทรราส”
พระมเหสีมัทรีเมรีเรียลูทั้สอ
“พระเ้า่ะเส็แม่” พระโอรสทั้สออบรับำพร้อมัน
“ออไป่อนแม่อยาุยับพวนาๆแบบผู้หิ”
“เอ่อ...พระเ้า่ะ”
ศรีสุวรรอึอัแ่็รับำและพาันทรราสเินออไป
“บุษบารารี พิมพิศรา
แม่รู้นะว่าพวเ้าิถึบ้านและแม่็รู้้วยว่าพระโอรสอแม่รัแพวเ้า
แม่ล่ะเป็นห่วน้อส่นาำนัลไป่วยูแลแ่็ูแลไม่ไ้มาแ่เ้าอทนรอ่อนไ้ไหม
บิาอเ้าไ้รับบาเ็บอยู่้วยยัมารับพวเ้าอนนี้ไม่ไ้แน่ๆ
แม่ล่ะอยาให้พวเ้าไ้ลับไปหาอ้อมออบิามาราเ้าแ่ถ้าแม่ปล่อยเ้าไปท้าวพัศวัศ้อ่าแม่แน่ๆ”
พระมเหสีมัทรีเมรีทำหน้าเศร้า นัยน์าเ็มไป้วยวามสสารและเห็นใ
“หม่อมันะอทนเพะ เส็แม่หม่อมันไม่ไ้ถูพระโอรสศรีสุวรรรัแเลยเพะ”
บุษบารารีพูและหันไปมอหน้าน้อสาว
“เอ่อ...หม่อมัน็ไม่ไ้ถูพระโอรสันทรราสรัและ...เลยเพะ”
พิมพิศราหลบสายาที่้อารเ้นวามริาพี่สาวและพระมเหสีมัทรีเมรี
“แม่ไม่เื่อเ้าหรอพิมพิศรา”
“เ้าโหทำไมพิมพิศรา เ้าทูลวามริไปเถอะ”
“หม่อมัน...ไม่อยาให้พระโอรสโนโทษเพะ
พี่หิเราเป็นเลยเราะถูรัแยัไเรา็้อทนเพะ”
“เ้าไม่ใ่เลยหรอลู”
“อะไรนะเพะ” บุษบารารีทำหน้า
“เห็นธำมร์ที่นิ้วเ้าไหมลู”
“เห็นเพะ” สอสาวอบพร้อมันและมอธำมร์ที่นิ้ว
“นี่ือธำมร์ที่ใ้หมั้นพวเ้า
เราไม่ไ้ับเ้ามาเป็นเลยแ่เราะไปสู่อเ้ามาเป็นพระายาให้พระโอรสทั้สอ”
“อะไรนะเพะ!!!!”
บุษบารารีสะุ้โหยและทำท่าะถอธำมร์
“ถ้าเ้าถอเ้าะเป็นหิ้อห้ามเพราะถือว่าเ้าไ้หมั้นับายอื่นแล้ว”
“เส็แม่แ่ลูไม่ไ้เ็มใหมั้นนะเพะ”
“ารที่แหวนอยู่บนนิ้วสรีไม่ว่าวิธีใ็ถือว่าเ็มใรับหมั้น”
“ศรีสุวรร..” บุษบารารีัฟันแน่นและพูเบาๆ
“หม่อมันไม่มีปัหาหรอเพะแ่น้ออหม่อมันถูรัแ”
“แม่ะัารันทรราสเอเ้าไม่้อห่ว”
“อย่านะเพะ” พิมพิศราร้อึ้น
“อย่าทำันทรราสเลยเพะหม่อมันอ”
“พิมพิศรา” บุษบารารีหันมามอน้อสาว
“พี่หิ เส็แม่ันทรราสเาไม่ผิหรอเพะ”
“เฮ้อ...แม่ะ่วยเ้ายัไี”
“หม่อมันทนไ้เพะเส็แม่”
“อืม...แม่ะให้นาำนัลอย่วยูแลเ้า้วยละัน”
“อบพระทัยเพะ”
“เ้าไปพัผ่อนเถอะถ้าบิาเ้าหายีแม่ะั้บวนันหมาไปสู่อเ้าอย่าถูประเพี”
“เพะเส็แม่” บุษบารารีอบนิ่ๆและพาน้อสาวเินออไป
“พรรประพิ ลลิาามพวนาๆไป ส่วนเ้านรร
ไปเรียพระโอรสทั้สอมาหน่อยสิ”
“เพะ/เพะ”
ำหนัพระโอรสศรีสุวรร
“พิมพิศราพี่ไม่เ้าใเ้าปป้อันทรราสทำไม”
บุษบารารีถามอย่าหุหิและไม่พอใ
“น้อว่าน้อรัเาเพะ”
“ห๊าาาา เ้าวะ...ว่าไนะ”
“น้อรัเาเพะ” พิมพิศราอบเสียหนัแน่น
“เฮ้อออ ้าห้ามเ้าไม่ไ้หรอแู่ที่มันทำับเ้าสิ”
“เาอยาทำอะไรน้อ็ทำเถอะเพะ น้อยอม”
“เอาเถอะ
เ้าะรัใรพี่ไม่ว่าแ่เ้า้อระวััวเ้าให้มานะ”
“เพะพี่หิน้อว่าะทูลอเส็แม่ให้เรียนาบับเหล่าทหารอรัษ์แบบลับๆเพะ”
“อืม...ีนะพี่ไป้วยเี๋ยวเราให้นาำนัลไปทูลเส็แม่ให้ะไ้ไม่น่าสสัย”
“ีเพะ”
“พรรประพิ๋า” บุษบารารีส่เสียอ่อนเสียหวาน
“มีอะไรให้หม่อมันรับใ้เพะพระธิา”
“เราอยาเรียนป้อันัวน่ะทูลอเส็แม่ให้เราหน่อยสิบอให้ส่เราไปเรียนับพวทหารอรัษ์”
“อืมม...หม่อมันมีพี่ายเป็นทหารเออเมือนี้เพะ”
ลลิาเสริม
“เอาี้นะลลิาไปบอพี่เ้าว่าเราทั้สอะเรียนาร่อสู้แล้วถ้าพระโอรสสสัยให้บอว่าเราไปเรียนร้อยมาลัยับพวเ้า”
“ไ้เพะ พรรประพิเ้าไปทูลพระมเหสีเร็ว”
“ไ้เพะเี๋ยวหม่อมันมานะเพะ”
แล้วสาวใ้ร่าเล็็วิ่ออไป
ำหนัหลว พระมเหสีมัทรีเมรี
“พวเ้าทั้สอวรูแลนาให้ีว่านี้
พวเ้าใ่ลูผู้ายรึเปล่าย่ำยีแม้ระทั่เพศแม่อน”
พระมเหสีมัทรีเมรี่อว่าพระโอรสทั้สอ
“หม่อมันไม่เยย่ำยีนาเลยนะพระเ้า่ะเส็แม่”
ศรีสุวรรพูั
“แม่ไว้ใเ้าศรีสุวรรแ่ันทรราสเ้าน่ะแม่ไม่ไว้ใ”
“ทำไมล่ะพระเ้า่ะ ลูทำอะไรผิ”
“พิมพิศราัวนาบอบ้ำมีแผล้ำยัมีแววาไม่สใส”
“นาป่วยหรือเปล่าพระเ้า่ะ”
“นาสบายี”
“เล่นละรหรือเปล่า
เส็แม่เื่อนาสัว์เรัานนั่น”
“นี่ไเ้าพูาูถูเพศแม่เ้า”
“เอ่อ...”
“รู้มั้ยแม่นะรู้ว่าเ้าทำอะไรนาบ้า”
“นาบอ”
“รัน้ามเลยล่ะนาปิแม่
แ่แม่สืบวามมาเอ้ำนายับอไม่ให้แม่ลโทษเ้าแม่็ะไม่ทำแ่เ้าะไ้นาเป็นายาแล้วเ้าวรูแลนาให้ีว่านี้”
“้าไม่อยาไ้นามาเป็นายา”
“แ่เ้า็นำธำมร์ที่ใ้หมั้นให้นา”
“เอ่อ...”
“แม่เป็นผู้หิ้วยันแมู่ออว่าหนูพิมพิศราหลรัเ้า”
“ห๊าาา เส็แม่ว่ายัไนะพระเ้า่ะ”
“หนูพิมหลรัเ้า”
“เอ่อ...” ันทรราส้มหน้าลลบวามอายเล็ๆ
“แล้วบุษบารารีล่ะพระเ้า่ะ”
“หนูบุษบาน่ะหรอรายนั้นน่ะใหนัแน่นเ้าถึใยาแมู่ไม่ออเลยว่านาิยัไับเ้า”
“พระเ้า่ะ”
“ลูหลรันาใ่ไหม”
“พระเ้า่ะ”
“อืม...แม่สนับสนุนนะพวนาทั้สอน่ารั นิสัยี
เรียบร้อย ใหนัแน่นเหมาะเป็นผู้นำ”
“พระมเหสีเพะ!!!”
“มีอะไรพรรประพิ”
“เอ่อ...”
พรรประพิเห็นพระโอรสทั้สอ็่อยๆหมอบลานไป้าๆพระมเหสีมัทรีเมรี
“พระธิาทั้สออเรียน่อสู้ไว้ป้อันัวเพะ”
พรรประพิระิบระาบ
“เรียนับใร”
“พี่ายอลลิาเพะ”
“อืม...ฤทธิไรน่ะหรือ ไ้สิเราอนุา”
“อบพระทัยเพะถ้าพระโอรสสสัยให้ทูลว่าพระธิาทั้สอะมาเรียนานเรือนับหม่อมันนะเพะ”
“ลเ้าไปบอฤทธิไรเถอะ”
“เพะ” พรรประพิรีบลานออไปและวิ่ปรู๊ออไป
“มีอะไรพระเ้า่ะเส็แม่” ศรีสุวรรถามึ้น
“อ๋อ..นาทั้สอมาทูลอแม่เรียนานเรือนับพวนาำนัลน่ะ”
“พระเ้า่ะ”
“ไปพัผ่อนเถอะ อ้อ...อย่ารัแพวนาล่ะ”
“พระเ้า่ะ/พระเ้า่ะ”
ำหนัพระโอรสศรีสุวรร
“พระมเหสีทรอนุาเพะ”
“ริเหรอพรรประพิ”
“เริ่มเรียนพรุ่นี้ไ้เลยมั้ย”
“ไ้เพะ หม่อมันไปบอท่านฤทธิไรมาแล้ว”
“เยี่ยมเลย”
๊อๆๆ
“ใรน่ะ”
“เ้าอห้อ”
“ศรีสุวรรหรอ”
“อืม...”
“เ้ามาไ้เลย ลลิา้าฝาน้อ้า้วยนะ”
“เพะ”
“ทำอะไรันอยู่น่ะ”
“้าให้พวนาสอนเลืออไม้ไว้ร้อยมาลัยน่ะ”
“อ๋อ...เออนี่พิมพิศราันทรราสถามหาเ้าอยู่แหน่ะ”
“เอ่อ...หม่อมันลับ่อนนะเพะพี่หิพรุ่นี้เราไปฝึร้อยมาลัยันนะเพะ”
“ร้อยมาให้้าัพวสิพิมพิศรา”
“เอ่อ...”
“ไ้ไหม”
“ะ...ไ้เพะ” พิมพิศราอบระอัระอ่วน
“ไปพัเถอะ^^”
“เพะ”
“เ้าเสวยอะไรรึยั” ศรีสุวรรถาม
“ยั”
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เ้ารู้เรื่อแหวน...”
“อืม”
“ทำไมเ้าไม่บอ้าว่ามันเป็นแหวนหมั้น”
“้าอโทษ”
“้าถามว่าทำไมเ้าไม่บอ”
“้าอโทษ” ศรีสุวรรุเ่าลรหน้าบุษบารารี
“เ้า...” บุษบารารีับศรีสุวรร
“เ้าะุเ่าทำไม”
“้าทำเ้าเสียใ”
“แล้ว”
“้าสำนึผิไ”
“้า้อให้อภัยเ้ามั้ย”
“แล้วแ่เ้าเลย”
“เอาเถอะ
ถึยัไ็เปลี่ยนอะไรไม่ไ้แล้ว้าะโรธเ้าไปทำไม”
“เ้าะยอมหมั้นับนที่เ้าไม่ไ้รัหรือ”
“อยู่ไปเรื่อยๆเี๋ยว็รัเอแหละเ้าไม่้อห่วหรอ”
“...” ำพูอบุษบารารีทำให้ศรีสุวรรสะอึ
หน้าอเาาเหมือนมีใรมาบหลายๆที
“เ้าไม่รั้าแม้แ่น้อยเลยหรือบุษบา” เาถามเสียเรียบ
นัยน์าสีนิลลับที่เยเป็นประาย็มีแ่วามเศร้าแฝอยู่
“ไม่รู้สิ”
นาเบือนหน้าหนีสายาู่นั้นและหยน้ำเล็ๆ็่อยๆไหลรินออมาาาู่สวย
“อืม...เอาเถอะเ้าไม่รั้า็ไม่เป็นไร
รู้ไว้แ่ว่า้ารัเ้า็พอ”
“....”
“พรรประพิฝาทำเรื่อเสวยให้นาเสวยทีนะ
วันนี้เส็พ่อเรีย้าับน้อไป้อนรับพระแม่เ้ามิรินับลูๆอนาทั้ 3
พระอ์”
“เพะแล้วเรื่อเสวยเย็น”
“เรียมให้นาพอ ้า้อร่วมโ๊ะเสวยับพระแม่เ้า”
“เพะ”
“วันนี้เ้านอน่อนเลยนะบุษบารารี”
“อืม”
(ทำไม้ารู้สึหน่วใอบลปิเา้อยิ้มให้้าและเรีย้าเ้าัวนิ่มนี่หรือเาะิเรื่อเมื่อเ้า
่าเถอะ) บุษบารารีสะบัหัวไปมาเพื่อไล่วามิ
“พระธิารออยู่ในำหนั่อนนะเพะเี๋ยวหม่อมันไปยพานเรื่อเสวยมาถวาย”
“อืม อบใมา”
ำหนัพระโอรสันทรราส
“พระโอรสะมาเสวย้วยไหมเพะ” พิมพิศราถามเบาๆ
“ไม่ล่ะ ้าับพี่ะไปร่วมโ๊ะเสวยับแอเส็พ่อ”
“เพะ”
“ทำไมเ้าไม่ฟ้อแม่้าล่ะว่า้ารัแเ้า”
“ไม่ล่ะเพะ”
“ทำไม”
“เพราะเอ่อ...เพราะ้าลัวอาาพระโอรสเพะ”
“แน่ใรึ”
“แน่ใสิเพะ” (โอ้ยืน้าบอว่า้าเป็นห่ว้ารัพระโอรส
พระโอรสไ้ี้าแน่ๆ)
“็ี ลัว้าหนัๆเลยนะ้าะไ้ไม่โนโทษอเส็แม่”
“เพะ” (เฮ้อ โล่อพระโอรสไม่โนลโทษ)
“้าไปล่ะเห็นหน้าเ้าแล้ว้าอยาับีเป็นิ้นๆ” พูบันทรราส็เินออไปาำหนั
“....”
ความคิดเห็น