ตอนนี้ (ยัง) เป็นคุณ [YAOI] E-BOOK บน MEB

ตอนที่ 18 : ตัวอย่างตอนพิเศษในเล่ม

ครั้งแรกรัก

ณภัทร – ชื่อเล่นชื่อณะ

          หากถามถึงความทรงจำแรกๆ ที่มีให้ณะ ผมคิดอะไรไม่ออกนอกจากเรื่องชื่อ นึกแปลกใจนิดหน่อยตอนที่เจอกันครั้งแรกขณะที่อีกฝ่ายอ่านชื่อผมในใบประกาศจนเผลอแก้ให้ว่าชื่อผมอ่านว่าคะ-นะ-นัดและแนะนำตัวไป ณะก็ไม่ได้ทำอะไรไปมากกว่าการแนะนำตัวด้วยชื่อจริงกลับมาว่าชื่อณภัทร

.

.

.

.

          จนกระทั่งวันหนึ่ง ผมน่าจะกำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ในห้อง อ่านหนังสือหรือเปล่านะ? หรือกำลังทำรีพอร์ต? ไม่มั่นใจเรื่องรายละเอียดเท่าไหร่แต่จำได้ว่ามีคนเคาะห้องพร้อมกับเสียงเรียกเบาๆ

          “มีใครอยู่ไหมครับ มีเรื่องจะให้ช่วยหน่อย”

          ผมมองซ้ายขมองขวา ในใจก็แอบกลัวนิดหน่อย ไม่ได้กลัวมิจฉาชีพหรอกนะ แต่ก็กลัวว่าจะไม่ใช่คนเสียก่อน หอก็ไม่ใช่สร้างใหม่ ถึงจะไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าว่ามีใครมาเคาะห้องก็เถอะ

          ก๊อกๆ

          เสียงเคาะประตูยังดังขึ้นเป็นรอบที่สองพร้อมกับเสียงที่ดูจะต้องการความช่วยเหลือจริงๆ

          “ขอโทษครับ อยากให้ช่วยไล่แมลงสาบให้หน่อย”

.

.

.

.

          เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าเขาน่ารัก ถ้าผมบอกว่าเขาน่ารักเขาต้องโวยวายแน่ว่าเราเป็นผู้ชายจะมาน่ารักได้ยังไง แต่ผมไม่ได้สนใจเสียหน่อย – เขาน่ารัก – ผมกำลังพูดถึงผู้ชายที่ใช้เวลาว่างจากการไปช่วยรุ่นพี่ออกกองมานั่งเงียบๆ กับผมใต้หอในที่ยุงชุมไปเสียหมดแถมผมไม่ได้สนใจอะไรไปมากกว่าหนังสือตรงหน้า ผู้ชายที่เดินออกไปปรับพัดลมมาจ่อแล้ววางกระเป๋าดินสอทับกระดาษไว้ให้โดยที่กระดาษยังไม่ทันปลิวด้วยซ้ำ

          ณภัทรเป็นแบบนั้น ถึงเขาจะพูดจาห่ามๆ และทำอะไรโผงผางไปบ้าง แต่เขาเป็นคนที่แสดงออกให้ผมเห็นถึงความใส่ใจโดยไม่ต้องพูดอะไรเยอะด้วยซ้ำ

.

.

.

.

ครั้งหมดรัก

.

.

.

.

          เมื่อไหร่กันนะที่เราบทสนทนาของเราสั้นลงถึงขนาดนี้ ตั้งแต่ตอนไหนกันที่พวกเราแทบไม่เหลือเรื่องให้คุยเพราะไม่รู้เรื่องชีวิตความเป็นไปของอีกฝ่าย

          ผมตั้งคำถามในความเงียบงันในคืนนั้นที่เราทะเลาะกันครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ในรอบเดือน สมัยก่อนเราทะเลาะกันน้อยกว่านี้อีกนะณะ ปีหนึ่งจะทะเลาะกันนับครั้งได้ด้วยซ้ำ แล้วทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้

          วินาทีนั้นเองที่ผมรู้แล้วว่าอะไรที่น่าเศร้าที่สุด

          มันคือการที่พวกเราเฉยเมยต่อกัน— จนมองไม่เห็นความเปลี่ยนแปลงในความสัมพันธ์

.

.

.

.

          “พอแล้ว” ผมพูดอย่างเหนื่อยใจ “พอแล้วณะ พอ— เค้าพอแล้ว” กระซิบเสียงแผ่วเบาในโทรศัพท์มือถือ มีเพียงความเงียบงันที่ได้รับกลับมา

          ผมไม่คิดว่าตัวเองจะเสียน้ำตาให้เรื่องของเราเลย – ไม่เลยสักครั้ง – รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นคนร้องไห้ยากตั้งแต่เด็ก แต่นี่มันประเดประดังไปหมด ทั้งเรื่องที่วอร์ด อาจารย์ที่คอยพูดจาให้รู้สึกแย่ เรื่องที่ณะผลัดนัดกันรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้

          “เค้าก็เหนื่อยแล้วเหมือนกัน”

          เป็นคำพูดที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินจากปากอีกคน เป็นคำพูดที่เราหลีกเลี่ยงตลอดตอนที่รู้ว่าสภาวะทางอารมณ์ของเราไม่คงที่ แต่วันนี้ณะเองก็พูดมันมาให้ได้ยินจนได้

          “เธอ” เสียงเรียกกันวันนี้มันดูน่าเศร้าเหลือเกิน เราผิดพลาดกันไปตรงไหนนะ ผมเอ่ยปากถามท่ามกลางความเงียบกันแม้ว่าจะไม่ได้รับคำตอบ “—เราเลิกกันเถอะนะ”

          ไม่เคยคิดเลยว่ามันจะมาถึงเร็วขนาดนี้ ณภัทรเคยทำให้ผมเลิกคิดเรื่องอนาคตในชีวิตรักของเรา เขาเป็นคนที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเราไม่ต้องกลัวในวันพรุ่งนี้ที่อาจจะไม่มีกันอีกแล้ว แต่วันนี้เขาพูดมันออกมาทั้งที่เขาไม่เคยทำ

          “อื้ม”

          และผมตอบตกลง— เหมือนกับวันที่เขาขอให้เราคบกัน

.

.

.

.

          ผมร้องไห้แบบที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะร้องไห้ได้มากมายขนาดนี้ ผมไม่เคยเข้าใจถึงคำว่าโลกเหมือนล่มสลายอยู่ตรงหน้า และไม่คิดว่าวันหนึ่งจะเข้าใจมันได้จากความรักที่เคยดีที่สุดครั้งหนึ่ง มันอาจจะดีกว่านี้ถ้าเขาทำอะไรที่ผมด่าได้เต็มปากเต็มคำ หรือผมเองที่ทำแย่กับเขาไว้เสียจนต้องสมน้ำหน้าตัวเอง แต่มันไม่ใช่ – ไม่ใช่เลยสักนิด

          เราพยายามที่สุดแล้วสำหรับความรักครั้งนี้ เราใส่ใจกันมากที่สุดแล้ว เราหวังดีแก่กันมากมายเหลือเกิน และเรื่องเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องโกหก เขาไม่เคยทำให้ผมรู้สึกว่าความรักที่เกิดขึ้นมันเป็นเรื่องหลอกลวง นั่นน่ะเจ็บปวดกว่าการที่เราจบกันแบบเฮงซวยเสียอีก

          มันทำให้ผมเอาแต่ตั้งคำถามว่าถ้าวันหนึ่งเราโตกว่านี้เราจะจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ไหม เราจะเข้มแข็งกันมากกว่านี้ไหม – อย่างน้อยๆ เราจะมีใครอีกคนในชีวิตด้วยสถานะอื่นได้ไหม

          ผมหาคำตอบไม่ได้เลยว่าอะไรเจ็บปวดกว่ากัน

          ระหว่างการที่เลิกกันเพราะความเหนื่อยล้าในการประคับประคองหลายอย่างในชีวิต หรือการที่ถูกใครสักคนตัดออกจากชีวิตด้วยสาเหตุที่เขาบอกว่ายังรักอยู่

          .

.

.

.

ครั้งที่สอง

.

.

.

.

          “แปลกๆ เนอะ” นั่นเป็นคำพูดที่ดังขึ้นท่ามกลางเพลงของเขาในรถยนต์ของพี่ผมโดยที่มีผมเป็นคนขับ “ที่เธอเรียกเค้าว่าแฟน”

          เสียงหัวเราะเก้อเขิน รอยยิ้มที่บ่งบอกว่ามีความสุขกับดวงตาเป็นประกาย

          “ไม่ได้เรียกกันแบบนี้นานเลย”

          “จริงด้วย” ผมกระซิบเสียงแผ่ว “นานมากๆ”

          “แฟน, แฟน, แฟน” คุณหมอพูดแบบนั้น เป็นคำง่ายๆ ที่ทำให้ใจเต้นรัว “รอบนี้ไม่ได้ถามเค้าก่อนด้วย”

          “—เพราะรู้ไงครับว่ายังไงก็ต้องตอบตกลง”

.

.

.

.

          ผมชอบอ้อมกอดของคุณ ชอบเวลาที่ผมโอบกอดเอวของคุณไว้และคุณก็ทำแบบเดียวกันกับผม ชอบตอนที่เรากระชับอ้อมกอดเข้าหากันแน่น จากนั้นคุณก็จะเอาคางเกยไหล่ ชอบการที่บางทีคุณจะพยายามโยกตัวเหมือนกับเราเป็นเด็กๆ เล่นกันแล้วคุณก็หัวเราะ

          คุณหยุดหัวเราะตอนเราผละศีรษะมามองหน้ากันให้ชัดๆ คุณเอื้อมมือมาประคองหน้าของผมไว้ก่อนที่จะกดจูบลงมาที่ริมฝีปากเบาๆ

          และนั่นเป็นสิ่งที่ผมชอบที่สุดเลยก็ว่าได้

.

.

.

.

          ขอบคุณเหลือเกินความรัก

          ผมดีใจที่มีคุณ

.

.

.

.

ครั้งที่คิดถึง

.

.

.

.

          “เหนื่อยมากไหม” คำถามดังขึ้นตามสาย ปลายสายถอนหายใจนิดหน่อยแทนคำตอบ ผมเองก็ไม่รู้จะให้กำลังใจอะไรไปมากกว่าการที่จะบอกอีกฝ่ายว่า “ไม่เป็นไรนะ อยู่ตรงนี้”

          “อื้อ น่ารักที่สุดเลย”

          “น่ารักอะไร ก็ทำตามปกติ”

          คุณหัวเราะ “ขอบคุณนะที่เป็นเรื่องปกติ”

          ผมไม่รู้จะพูดอะไรไปมากกว่านั้นเลยได้แต่หัวเราะกลับไป แต่ในใจรู้ดีว่าสาเหตุที่ผมอยากจะใส่ใจเวลาที่คุณเหนื่อยมากๆ เป็นเพราะอะไร

          —ก็แค่ไม่อยากมีจังหวะใดที่เราพลาดซ้ำสองเท่านั้นเอง

.

.

.

.

          ตอนผมเหนื่อยคุณก็เป็นคนที่ทำอาหารเป็นมื้อๆ ให้ใส่ไว้ในตู้เย็น มีน้ำเต้าหู้ที่ผมชอบทานแขวนไว้ที่ประตูตอนเช้าพร้อมกับข้อความในไลน์ที่บอกว่าวันนี้ลงไปซื้อโจ๊กแล้วน้ำเต้าหู้ยังไม่หมด เอาไปทานด้วยนะ ซึ่งนั่นเป็นอะไรที่น่ารักไม่หยอก

          ขอบคุณนะที่ทำให้เช้าของผมดูดีทั้งๆ ที่ตอนกลางคืนผมแก้งานจะเป็นจะตาย

          นึกแบบนั้นตอนที่พิมพ์ไลน์กลับไปว่าขอบคุณและบอกว่าจะไปทำงานแล้ว คณณัฐ์ยังไม่ได้อ่าน คงจะยุ่งอีกตามเคย พอคิดแบบนั้นยิ่งขอบคุณเข้าไปใหญ่ที่ใส่ใจกันในเรื่องเล็กๆ ทั้งๆ ที่ตัวเองก็เหนื่อยกับการงานเหมือนกันแท้ๆ

.

.

.

.

 ในหนังสือได้รับตอนพิเศษกว่า 80 หน้า เรียกได้ว่าจุใจแน่นอนค่ะ 

เปิดจองหนังสือถึงวันที่ 6 ตุลาคมนี้ อย่าพลาดนะคะ!

Pre-Order : 

https://forms.gle/HWYb8iiVaeFCpU326

? cactus