คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : L A C H E S I S - Chapter 4 (seokjin part)
สำหรับใครหลายคนแล้ว การตกหลุมรักใครซักคนอาจเป็นเรื่องง่ายดาย
แต่มันไม่ใช่สำหรับผม มันไม่ง่ายเลยที่คิมซอกจินคนนี้จะรักใครสักคนได้หมดทั้งหัวใจ
จริงอยู่ว่า เวลาเราชอบใครเข้าแล้ว เราจะทำทุกอย่างให้เขาสนใจเรา ทำให้เขามองเห็นเรามีตัวตนบ้าง แต่ถ้าคนๆนั้นคือคนรักของน้องแท้ๆของคุณล่ะครับ
คุณจะทำยังไง
ตั้งแต่ที่ผมรู้คำตอบจากปากของแทฮยองหัวใจของผมก็กระตุกวูบอย่างบอกไม่ถูก
“อ๋อ คนนั้น คนสำคัญน่ะครับ”
คำตอบที่มาพร้อมกับรอยยิ้มของแทฮยอง
แค่มองดูก็รู้ว่าแทฮยองรู้สึกยังไงกับเด็กนั่น
“แฟนงั้นหรอ”
“หืม ฮยองถามทำไมครับ” แทฮยองที่กำลังพยายามหลับลืมตาขึ้นมา
ก่อนจะหันมาจ้องหน้าผมทันทีที่ผมถามคำถามนั้นออกไป
“พี่แค่อยากรู้
ไม่ได้เหรอ”
“ฮ่าฮ่า ก็ประมาณนั้นแหละครับฮยอง”
.
เจ็บ
หัวใจบ้านี่รู้สึกเจ็บแปลบอีกแล้ว
“แล้วเด็กนั่นชื่ออะไร”
“อะไรกัน ฮยองหวงผมเหรอครับ ฮ่าฮ่า”
“ก็แฟนของน้องชายพี่ทั้งคน พี่ก็ควรจะรู้จักไม่ใช่เหรอ”
“ฮยองไม่ต้องห่วงหรอกครับ
จองกุกน่ะ เป็นคนที่นิสัยดีแล้วก็น่ารักมากๆเลย”
จองกุกงั้นเหรอ แต่ก็จริงของแทฮยองนะครับ เด็กนั่นน่ารักมาก
ไม่ว่าจะทำอะไรก็ดูน่ารักไปหมด แม้แต่ผมยังรู้สึกชอบเลย
“ว่างๆ
พามาแนะนำให้พี่รู้จักด้วยก็แล้วกัน”
“ครับผม”
หลังจากที่แทฮยองรับปากผมว่าจะพาจองกุกมาแนะนำให้ผมรู้จัก
เด็กนั่นก็หลับลงทันที แม้แต่เวลาหลับใบหน้าของแทฮยองยังดูมีความสุขเลย
เด็กนั่นคงเป็นคนที่สำคัญสำหรับน้องผมจริงล่ะครับ
แล้วผมควรทำยังไง
…
ตัดใจเหรอ
?
หรือจะแย่งมา
?
แต่มันไม่ใจร้ายกับแทฮยองเกินไปเหรอครับ
“เฮ้ออออออ คิดบ้าอะไรของแกวะซอกจิน”
.
ณ คฤหาสน์ตระกูลจอน
ร่างท้วมๆของแม่บ้านที่ชื่อฮันนา เดินวนเวียนไปมาอยู่ที่บริเวณประตูทางเข้า
เฝ้ารอคอยการกลับมาของคุณหนูทั้งสองคนของบ้าน
สาเหตุที่ทำให้ฮันนาเดินวนไปมาอย่างกระวนกระวายใจก็คงไม่เว้นบทสนทนาของตนกับจองฮวา
หญิงที่เป็นผู้ให้กำเนิดแก่คุณหนูที่รักของเธอทั้งสองคน
ย้อนไปเมื่อ
40 นาทีก่อน
“ฮันนาเธออยู่ที่ไหน” เสียงเพรียกร้องดังก้องไปทั่วทั้งคฤหาสน์หลังโต
เรียกให้หญิงคนร่างท้วมหยุดกิจกรรมต่างๆที่ตนกำลังทำอยู่ลงและเปลี่ยนจุดมุ่งหมายเป็นการเดินมุ่งหน้ามายังกระจกบานใหญ่แทน
“มีอะไรเหรอจองฮวา”
“ฉันควรทำยังไงดีฮันนา ทุกอย่างมันผิดจากที่ฉันวางไว้หมดเลย” จองฮวาตอบคำถามของผู้เป็นเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แววตาหม่นแสงหลบต่ำลงจนดูน่าสงสารแต่ถึงกระนั้นก็ไม่มีหยดน้ำใสหล่นออกมาจากดวงตาคู่สวย
“มันเกิดอะไรขึ้น”
“เด็กนั่นที่ชื่อแทฮยอง คนที่ฉันกำหนดให้เขาเกิดมาเพื่อเป็นแค่เพื่อนของจองกุก”
“เธอหมายความว่ายังไงจองฮวา ฉันงงไปหมดแล้ว” ฮันนาขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างใช้ความคิด
ถึงแม้ว่าเธอจะมีชาติกำเนิดเช่นเดียวกับจองฮวา แต่ภาระหน้าที่ของเธอก็ต่างกับหญิงในกระจกนั้นทำให้เธอเองไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เพื่อนของเธอกำลังจะสื่อมากนัก
“เด็กแทฮยองนั่น หลงรักจองกุกของฉัน”
“…”
“และอินจองเอง ก็แอบหลงรักคนที่ไม่สมควรรักด้วย”
“มันไม่เห็นมีอะไรต้องน่าเป็นห่วงนี่จองฮวา” ฮันนาส่ายหน้าน้อยๆอย่างไม่ใส่ใจในคำพูดนั้น
“ไม่
มันมีอะไรมากกว่าที่เธอคิด มันจะทำให้ลูกทั้งสองคนของฉันเจ็บปวดในความรัก ”
“…”
เป็นเรื่องยากเหมือนกันที่ฮันนาจะพูดใดๆตอบกลับไป เรื่องทั้งหมดมันดูยุ่งวุ่นวายเกินกว่าเธอจะสรรหาคำมาบรรยายได้
“ฉันเฝ้ามองลูกทั้งสองอยู่ตรงนี้
ช่วยเหลือเขาทั้งสองด้วยความรักที่ฉันมีให้ แต่เรื่องมันกลับไม่เป็นไปตามที่ฉันวาดไว้ฮันนา
ฉันจะทำยังไงดี” ใบหน้าสวยที่เคยหลบต่ำ ค่อยเงยขึ้นมา
ใบหน้าที่เศร้าสร้อยของจองฮวามองมาที่ฮันนาอย่างขอความช่วยเหลือ
เวลานี้เธอเองก็คิดไม่ตกเหมือนกันว่าควรจะทำเช่นไร
“แม้แต่เธอเองยังไม่รู้เลย
นับประสาอะไรกับฉันที่อยู่ในร่างมนุษย์” ถึงแม้ฮันนาเองจะเคยเป็นนางฟ้าเช่นเดียวกับจองฮวา
แต่ทว่าเมื่อเธอมาปรากฏตัวในร่างของมนุษย์และอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์นานเกินไป
การหยั่งรู้ในอนาคตของเธอก็ลดลงด้วย
“…”
“หรือว่า”
“หรือว่าอะไรเหรอฮันนา”
ดวงตากลมโตของจองฮวาเบิกกว้างขึ้นและจ้องมายังฮันนาอย่างคาดหวังในคำตอบ
“ลูกของเธอทั้งสองคน
ต้องเป็นคนชดใช้ความผิดที่เหลืออยู่ของเธอ”
หลังจากได้รับฟังความคิดเห็นของฮันนา จองฮวาทำได้เพียงแต่ถอนหายใจ
และส่ายหน้าไปมาอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน จริงอยู่ที่ฮันนาอาจจะสูญเสียการหยั่งรู้ไป
แต่คำทำนายของฮันนาแต่ละครั้ง ไม่มีครั้งไหนเลยที่จะผิดพลาด
“ถ้าอย่างนั้น
ฉันฝากเธอดูแลลูกทั้งสองคนของฉันด้วยนะ” มีเพียงประโยคบอกลาสั้นๆ
พร้อมกับแสงทองสว่างจ้าปรากฏขึ้นในกระจก ก่อนที่เรือนร่างที่สวยงามจะลับหายไป
.
และนั่นคือบทสนทนาที่ทำให้หญิงวัยกลางคนร่างท้วมเดินวนไปมาอย่างน่ารำคาญใจ
.
“กลับมาแล้วครับ” น้ำเสียงสดใสของคุณหนูตัวเล็กดังขึ้น
ดึงความสนใจของแม่บ้านผู้ใจดีทันที รอยยิ้มที่สดใส
บวกกับแก้มอูมที่มีรอยบุ๋มอยู่บนแก้ม เรียกรอยยิ้มจากผู้พบเห็นได้เป็นอย่างดี ฮันนาอ้าแขนออกเหมือนเดิมในทุกๆวัน
เด็กหนุ่มที่แม้จะตัวโตมากแล้วแต่ก็ยังคงวิ่งเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นของหญิงใจดีคนนี้อยู่อย่างเคย
“คิดถึงป้าจังเลยครับ”
จองกุกกระซิบเบาๆที่ข้างหูของแม่บ้าน ก่อนจะก้มลงหอมแก้มที่เริ่มเหี่ยวย่นไปตามกาลเวลา
ฮันนายิ้มแก้มปริกับกิริยาที่น่ารักของเด็กหนุ่ม รอยยิ้มใจดีปรากฏขึ้นบนใบหน้าจางๆ
“ป้าก็คิดถึงคุณหนูเหมือนกันค่ะ
วันนี้มีอะไรเล่าให้ป้าฟังไหมคะ”
“อืมมม ขอจองกุกคิดก่อนนะครับ” เด็กหนุ่มทำท่าทางครุ่นคิดโดยเลิกตามองไปยังเพดานด้านบน
นิ้วชี้เรียวเคาะอยู่บริเวณคางของตัวเอง
“…”
“ฮี่ๆ ไม่มีครับป้า” เด็กหนุ่มตอบคำถามที่คิดหาคำตอบอยู่นานหลายนาทีออกไป
พร้อมกับมือข้างถนัดที่ยกมาเกาท้ายทอยแก้เก้อด้วย
“งั้นเหรอคะคุณหนู”
ฮันนาจ้องมองคุณหนูคนเล็กอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินมากนัก
“จริงครับ แต่คิดๆดูอีกทีแล้วก็มีอยู่เรื่องหนึ่งล่ะครับ”
“มีอะไรคะคุณหนู” เด็กหนุ่มตรงหน้าถูกมองด้วยสายตาที่คาดหวัง
ก่อนจะยิ้มเขินจนตาแทบปิดแล้วก้มลงกระซิบผู้เป็นแม่บ้านเบาๆ
“ผมคิดว่า
ผมกำลังตกหลุมรักใครบางคนครับป้า” เสร็จแล้วก็รีบวิ่งหนีขึ้นห้องนอนไปทันที
Top ♥ - “ผมคิดว่า
ผมกำลังตกหลุมรักใครบางคนครับป้า – จองกุก”
ฮัลโหลค่ะรีดเดอร์ เค้าหายไปนานเลยใช่ไหมล่ะ จะไม่ขอแก้ตัวใดๆ ฮี่ๆ ตอนนี้เรื่องอึนๆมึนดำเนินช้าเนอะ ต่อจากนี้ไปเรื่องจะเริ่มเข้มข้นขึ้นมากแล้ว แล้วก็เมื่อไหร่ที่คอมเม้นครบ 150 เค้าจะมีเกมส์ให้เล่นมีของรางวัลแจกด้วยค่ะ เย้ ( ใครดีใจกับเธอยะ -3- ) ยังไงก็ฝาก #ฟิคเทพี ในทวิตเตอร์กันด้วยนะคะ คัมซาค่ะทุกคน รักนะคะคนดีของฉัน ฝากโหวต ฝากเม้นด้วยน้า จุ๊บๆ
ความคิดเห็น