คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : SF - Bangtan Bomb [2/2]
น้องจ้อนคนดีของนูน่าไปอยู่ที่ไหน
__________________________________________________________________________________________________
SF - Bangtan Bomb (end)
(ด้านของจอนจองกุก)
น้องเล็กของวง ถูกพี่แฮร์สไตล์ลิสเรียกตัวมาเพื่อเซตผม เนื่องจากผมสีแดงๆที่เคยอยู่ทรงในตอนเช้า เวลานี้กลับล้มตัวลงตามแรงโน้มถ่วงของโลกเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“อ่า นูน่าฮะ รีบๆเซตให้เสร็จไวๆนะฮะ ผมอยากออกไปเล่นกับพวกฮยองข้างนอกแล้วอ่ะ -^- ” เด็กหัวแดงบ่นออกมาเบาๆ พลางเร่งให้แฮร์สไตล์ลิสนูน่ารีบเซตผมของตนให้เสร็จไวๆ
ก็อยากออกไปเล่นข้างนอกกับพวกฮยองนี่น่า มักเน่ไม่เคยพลาดสักครั้งเลยอ่ะ -3-
อดใจรอแค่เพียงชั่วครู่เดียว แฮร์สไตล์ลิสนูน่าคนเก่งก็กอบกู้ทรงผมสุดหล่อของจอนจองกุกให้กลับมาอยู่ในสภาพเดิม พร้อมเก็บอุปกรณ์ต่างๆให้เข้าที่ ดันไหล่มักเน่สุดหล่อให้ลุกขึ้น เป็นสัญญาณว่าภารกิจที่เธอได้รับมอบหมายนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว
อดทนรอแค่ไม่นาน จอนจองกุกก็จะได้ออกไปเล่นกับพวกฮยองเสียที หลังจากที่แฮร์สไตล์ลิสก้าวออกจากห้องไป ตากลมโตก็สำรวจความเรียบร้อยของตนเองในกระจกทันที
“ย่าห์ นายจอนจองกุกใช่ไหม หล่อไม่เบาเลยนะเนี้ย คึคึ ” หันไปมองทางซ้ายที ขวาที พอเห็นว่าไม่มีใครอยู่แถวนั้น ก็เลยเผลอชมตัวเองออกมา (ไรต์เตอร์ : ทำอะไรคะคนดี หลงตัวเองไปไหมคะ ฮืออออ )
‘ย่าห์ มักเน่หายไปไหนห๊ะ‘
“อ่ะ นั่นเสียงของ วีฮยองนี่นา ” ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกของพี่ๆ มักเน่ตัวน้อยก็นึกขึ้นได้ว่าต้องรีบออกไปหาพวกฮยอง ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชมตัวเอง เดี๋ยวก็ไม่ได้เล่นกันพอดี อ่า ฮยองฮะ รอจอนจองกุกคนนี้ก่อนน้า ><
พึมพำกับตัวเองได้สักพัก ก็รีบหันหลังเตรียมตัววิ่งออกไปจากห้องแต่งตัวทันที แต่ดูเหมือนความตั้งใจของจอนจองกุกต้องหยุดลง เพราะมีมือแกร่งของใครบางคนมาฉุดไว้ที่ข้อแขนก่อนที่คนๆนั้นจะออกแรงกระชากมักเน่ตัวน้อยเข้าไปหาพร้อมกับเอื้อมมือมาปิดปากสีแดงของเจ้าตัวไว้
“อย่าเสียงดังนะ นี่ฮยองเอง” เสียงทุ้มที่คุ้นเคยกระซิบเบาๆที่ข้างกกหู ก่อนจะค่อยๆลดมือที่ปิดปากเล็กนั่นลง แล้วหันคนตัวเล็กกว่าให้มาเผชิญหน้ากับตน
“โถ่ ฮยอง ตกใจหมดเลยฮะ” เมื่อรู้ว่าเจ้าของมือปริศนาเป็นใคร ความตั้งใจที่จะส่งเสียงกรี๊ด (?) ร้องขอความช่วยเหลือก็หยุดลงทันที
สองมือแกร่งที่เคยเกาะกุมที่ไหล่บางถูกปล่อยออกอย่างรวดเร็ว พร้อมกับร่างสูง ที่เดินผ่านหน้ามักเน่ไปยังประตู
‘กริ๊ก‘ เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น บ่งบอกว่าเวลานี้ คนที่จะเข้ามาในห้องนี้ได้ ต้องเป็นเฉพาะคนที่มีกุญแจเท่านั้น
“เอ่อ ฮยองจะทำอะไรฮะ” มักเน่ที่รู้ตัว (ช้าไป) กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะเอ่ยถามอีกคนอย่างกล้าๆกลัวๆ
“กลัวหรือไง ตัวเล็กของพี่” ไม่ว่าเปล่า สองเท้านั้นยังก้าวมาอย่างต่อเนื่อง บ่งบอกเป้าหมายได้เป็นอย่างดี มักเน่ที่ปกติไม่เคยกลัวใครเวลานี้สองเท้านั้นถอยครูดไปจนติดโต๊ะเครื่องแป้งเสียแล้ว
“หนีไม่รอดหรอกครับ หึหึ” ร่างของคนที่มีขนาดตัวสูงกว่าตามมาประกบทันที ไม่ทันให้จอนจองกุกได้คิดหาทางหนีทีไล่ สองแขนแกร่งก็ล็อคตัวมักเน่ไว้กับโต๊ะเครื่องแป้งเสียแล้ว
“ว่าไงครับ คนเก่ง”
“…”
“ได้ข่าวว่า ช่วงนี้กระแสวีกุกมาแรงจังนะ หึ”
“…”
“ไม่รู้ว่า คนแถวนี้จะลืมสัมผัสของพี่ไปแล้วหรือยัง” คำพูดที่ดูเหมือนประโยคคำถามถูกเอื้อนเอ่ยออกมา แต่ว่าคนพูดไม่ได้ต้องการคำตอบใดๆจากร่างเล็กตรงหน้าเขาเลยแม้แต่น้อย จมูกโด่งได้รูปก็ถูกฝังลงบนต้นคอระหงส์เสียแล้ว
“อ๊ะ หยุดก่อนนะฮะฮยอง” สองมือเล็กออกแรงผลักที่หน้าอกแกร่ง ก่อนจะค่อยๆเอียงตัวหลบสัมผัสจากคนตรงหน้า
“พี่ให้เวลาแก้ตัว 3 วินาที เริ่ม” ร่างสูงไม่ยอมฟังคำห้ามปรามจากคนตัวเล็กเลยสักนิด
“โถ่ ฮยองฮะ”
“1”
“ฮยอง ฟังผมก่อน”
“2”
“ฮยองก็รู้นี่ฮะ ว่ามันเป็นแค่แฟนเซอร์วิสอ่ะ”
“3” ทันทีที่ตัวเลขตัวสุดท้ายถูกเอ่ยออกมา จมูกโด่งที่เคยคลอเคลียอยู่แถวซอกคอระหงส์ถูกกดลงไปให้ต่ำลงเพื่อสูดดมความหอมหวานจากคนตัวเล็ก ริมฝีปากร้อนค่อยๆไล่จากต้นคอขาวลงไปตามไหปลาร้า ดูดเม้มจนเกิดรอยสีกุหลาบแต้มอยู่บนผิวขาวหลายตำแหน่ง
“อ๊ะ ฮยองอย่าทำรอยนะฮะ”
“ขอร้องพี่สิ” มือแกร่งที่เคยเท้ายันอยู่ขอบโต๊ะเครื่องแป้ง ถูกยกขึ้นมาลูบไล้ร่างกายของคนตัวเล็กกว่า สร้างสัมผัสที่ยากจะต้านทานให้กับจอนจองกุก
“อ๊ะ ฮยอง” สองมือที่เคยออกแรงผลัก เวลานี้กลับถูกวางไว้วนอกแกร่งอย่างไร้เรี่ยวแรง
“ขอร้องพี่ให้น่ารักเท่าเมื่อคืน แล้วพี่จะหยุด” มือหนาที่เคยปลุกปั่นอารมณ์ของคนร่างเล็กจากนอกอาภรณ์ เวลานี้ถูกสอดเข้ามาภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาว
“จะ .. จินฮยอง ปล่อยกุกกี้ก่อนนะฮะ”
“ถ้าพี่ปล่อย พี่จะได้อะไรล่ะครับ” มือแกร่งข้างหนึ่งถูกเปลี่ยนไปโอบที่เอวบาง ก่อนจะออกแรงดึงให้คนตัวเล็กเข้ามาในอ้อมกอด
“กุกกี้สัญญา อ้ะ..”
“…”
“ว่าคืนนี้ กุกกี้จะน่ารักให้มากกว่าเมื่อคืน”
สิ้นคำพูดของคนตัวเล็ก ดวงตาคมก็ทอประกายออกมาอย่างห้ามไม่ได้ มือที่เคยสอดอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตบางถูกดึงออกมาโอบไว้บริเวณเอวบางแทน
“สัญญาแล้วนะครับ คนดี” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งมายัง ร่างเล็กกว่า
“อื้อฮะ สัญญา” ตอบรับคำสัญญาของคนตัวสูงกว่า ก่อนที่ริมฝีปากบางจะกัดเม้มเข้าหากันอย่างใช้ความคิด นี่มักเน่ไม่รู้เลยสินะว่า ทำแบบนั้นยิ่งดูเหมือนกำลัง ยั่ว เข้าไปใหญ่เลย
‘ฮูววว์ จอนจองกุก เป็นไงเป็นกัน ขอแค่วันนี้งานเดินหน้าไปก่อนแล้วกัน คืนนี้จะเป็นยังไงก็ช่างเถอะ เนอะ T^T’ เด็กน้อยที่ดูเหมือนจะรู้ชะตาของตนในคืนนี้ ได้แต่พูดปลอบตัวเองในใจ
“แต่ว่า ขอมัดจำก่อนได้ไหมอ่ะ” คนเจ้าเล่ห์ ยังไงก็เจ้าเล่ห์อยู่วันยังค่ำ
“ง่ะ ฮยองจะเอาอะไรฮะ T^T” ใครบอกว่าพี่ซอกจินเป็นคนเงอะงะกัน จอนจองกุกขอเถียงนะ ออกจะเป็นคนเจ้าเล่ห์ซะขนาดนี้
“จูบมัดจำพี่ก่อนสิครับคนดี” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถูกส่งไปให้คนตัวเล็ก พร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่ค่อยๆเลื่อนเข้าไปใกล้ขึ้นเรื่อยๆ และหยุดไว้ก่อนที่ปลายจมูกจะแตกกัน
สองมือเรียวเล็กของมักเน่น้อย ถูกยกขึ้นมาโอบรอบคอของคนร่างสูงอย่างห้ามไม่ได้ ก่อนที่จะค่อยๆ ประทับริมฝีปากของตนลงบนริมฝีปากร้อนของคนตรงหน้า
“ปัง ปัง ปัง ใครอยู่ข้างในห้อง เปิดออกมาเดี๋ยวเนนนนน้” อีกไม่ถึงเซ็นอยู่แล้วที่ริมฝีปากของทั้งสองคนจะแตะกัน แต่เสียงอะไรบางอย่างที่กระทบกับบานประตูอย่างรุนแรงพร้อมกับเสียงโวยวายของคนที่อยู่อีกฝั่งของประตู ทำให้มักเน่รีบผลักอกของพี่ใหญ่ออกทันที
ใบหน้าน่ารักของเด็กหัวแดง ขึ้นสีแดงระเรื่อไม่ต่างจากสีผมซักเท่าไหร่ ซอกจินถอนหายใจออกอย่างเบื่อหน่าย ก่อนที่จะเดินไปเปิดประตูออกอย่างหัวเสีย
“มีอะไรก็ว่ามา ปาร์คจีมิน” คำถามที่คนฟังสามารถรับรู้ได้ถึงความอำมหิตที่แผ่รังสีออกมาถูกส่งไปยังบุคคลที่อยู่หน้าประตู
ถ้าคุณคิดว่าจีมินจะสามารถสัมผัสถึงความน่ากลัวที่แฝงอยู่ในคำพูดนั้นได้ล่ะก็
“ฮยองเห็นมักเน่ตัวน้อยของผมป่ะฮะ -3-”
ใช่ คุณคิดผิด มีหรือที่คนอย่าง ปาร์คจีมิน จะรับรู้ ไม่มีทาง !!
ร่างเตี้ยๆของปาร์คจีมินชะเง้อมองหามักเน่ไปมา ตาตี่ๆก็คอยสอดส่องไปยังเบื้องหลังของพี่ชายไหล่กว้าง ทันทีที่เห็นเด็กน้อยหัวแดงยืนก้มหน้าอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งมือสั้นๆจึงออกแรงดันพี่ใหญ่ให้พ้นออกไปจากรัศมีทางเดิน ก่อนจะเดินหน้าชื่นเข้าไปหามักเน่
“อ้ะ มักเน่ ไปเล่นกันเถอะ”
“…”
“เอ๋ เป็นอะไรอ่ะ จองกุกกี้ หน้าแดงๆ ไม่สบายหรอ *0* ” มือสั้นๆ ถูกยกขึ้นแตะหน้าผากของน้องเล็กที่ตัวสูงกว่าตน
“เอ่อ ผมไม่เป็นไรฮะ แค่อากาศร้อน” จองกุกรีบจับมือสั้นนั้นออกจากหน้าผากของตน
“เย้ งั้นไปเล่นกันเถอะ” เมื่อได้รับคำยืนยันว่าโอเคจากมักเน่ สองมือสั้นๆของปาร์คจีมินก็คล้องเข้าที่แขนของมักเน่ ออกแรงดึงเด็กน้อยให้ตามตนออกจากห้องไป ทิ้งพี่ชายไหล่กว้างยืนหัวเสียอยู่ที่หน้าประตู
“ปาร์คจีมิน นายไม่ตายดีแน่ ย้ากกกกกกก”
คงไม่ต้องบรรยายใช่ไหมคะ ? ว่าคำพูดข้างบนเป็นของใคร คิคิ
END
♥ Top – “ กุกกี้สัญญาว่าคืนนี้ กุกกี้จะน่ารักให้มากกว่าเมื่อคืน - จองกุก”
มาแล้วค่ะ รีดเดอร์ >< ดีใจน้าที่เห็นคอมเมนต์ว่า มีคนดีใจที่ไรต์กลับมา รักที่สุดเลย งื้ออออ <3 ยังไงก็ฝาก #ฟิคเทพี ในทวิตด้วยนะคะ T^T ถือว่าช่วยไรต์เตอร์ที่น่าสงสารทำมาหากิน 55 สุดท้ายนี่ รักคนอ่าน รักที่สุดคือคนเม้นต์ งื้อออ ><
ความคิดเห็น